tweelingzielen

Parapsychologie, helderziendheid, telepathie, telekinese en vele andere onderwerpen m.b.t het bovennatuurlijke.
Animal

Bericht door Animal » 19 okt 2006, 20:26

Anet schreef:Animal ook???
Nee ...Ik niet. :cry:

Animal

Re: tweelingzielen

Bericht door Animal » 19 okt 2006, 20:52

LostAngel schreef:"Alleen wanneer de tweelingzielontmoeting door God geleid wordt kan er een ware, oprechte hereniging zijn"
Nee....Er is geen God en ik heb geen God. Daarom kan ik dan ook geen tweelingziel hebben.
LostAngel schreef:Ieder mens heeft een tweelingziel.
Ik dus niet. Heb geen eerste ziel kan dus ook geen tweede hebben.
LostAngel schreef:Toen de ziel als een goddelijke vonk uit de Schepper ontstond, bestond de ziel uit 2 helften, die samen 1 ziel vormden. Elk deel vormde de tweelinghelft van de ander, elkaar perfect aanvullend. De beiden delen incarneerden elk apart in de stof, hier op aarde, en begonnen ieder aan hun cyclus van incarnaties, en groeiden en evolueerden.
Ik besta uit één geheel met twee hersen helften. Voor incarneren, cyclus vervullingen, evolueren en karma moet je bij de hindoes zijn.
LostAngel schreef:Ook jij hebt een tweelingziel.
Nee dus.
LostAngel schreef:Jullie hebben elkaar een belofte gedaan.
Nietes. Ik heb niemand wat beloofd....
(behalve dat ik Fox een boek zal sturen en mijn vrouw trouw zal zijn).
LostAngel schreef:Je tweelingziel is dè ware liefde.
Nope....Dat is mijn vrouw en ze is geen zieltje.
LostAngel schreef:Hij/zij vertegenwoordigd alles waar je ooit naar gezocht hebt, en van gedroomd hebt.
Klopt weer niet. Ik ben niet op zoek en droom haast nooit en als ik droom , zijn het de niet verwerkde emoties van een dag tevoren.
LostAngel schreef:Je zult elkaar echter alleen dàn pas tegenkomen, als je daar geestelijk klaar voor bent.
Ik ben nooit ergens klaar voor.
LostAngel schreef:Hoe kun je dat weerzien bespoedigen? Door zelf net zo mooi te worden, als die man of vrouw van je dromen.
Ik droom niet over mannen en vrouwen die ik graag zou willen zien. Ik ben geen strever naar andermans eigenschappen.
LostAngel schreef:Zoek niet iemand om je te komen 'redden', maar red jezelf! Werk aan jezelf, ga je innerlijke ruimten door, en kijk naar jezelf. Ga een innerlijke schoonmaak en opruiming houden.
EINDELIJK iets zinnigs....lol
Achter deze laatste zin sta ik 100 % en werk daar elke dag aan. De ene dag iets meer dan de andere.

Maar daarvoor heb ik dat romatische-ziels-verwante-tweelingen-verhaal niet voor nodig.
LostAngel schreef:Vond ik wel een mooi stukje..
Inderdaad is alleen die laatse zin een erg mooie tekst waarop ik nog eens een avondje ga mediteren.
LostAngel schreef:Heb jij ooit zo iemand ontmoet of is er zo iemand in je leven?
Nee, geen romatische-ziels-verwante-tweeling.
Wel mensen waarmee ik heel goed mee kan praten en waarme het lekker en gezellig klikt. we hebben dan ook dezelfde diepgang, golflengte en intresses, etc etc.

Net zoals alle gezellige mensne hier op dit Forum. De ene iets gezlliger dan de andere.

Gebruikersavatar
LostAngel
Onderzoeker
Berichten: 331
Lid geworden op: 18 okt 2005, 08:41

Bericht door LostAngel » 20 okt 2006, 10:16

whahahahahahahah
Animal ik lig helemaal in een deuk hier... viel bijna van me stoel :mrgreen:

Ravertje

Bericht door Ravertje » 20 okt 2006, 20:53

Geloof daar niet in
maar met mn bestevriendin kan k ook alles invullen enzo en van die dingen mja.
is denk k bij iedereen wel die een keigoede vriend/vriendin heeft waar je alles mee deelt enzo :)

(aldus ravertje)

Gebruikersavatar
Susan
Ik Ben
Berichten: 8400
Lid geworden op: 19 apr 2012, 05:58

Re: tweelingzielen

Bericht door Susan » 16 jan 2013, 14:47

De tweelinghelft herkennen

Hoe herkennen we de tweelingziel-relatie? Waarin verschilt die van een andere werkelijk hechte relatie? Dit is het verschil: in een gewone goede relatie gaan twee mensen samen in harmonie en leggen hun meningsverschillen snel bij. Maar de tweelingzielrelatie is gebaseerd op een fundamenteel gevoel van eenheid: eenheid van visie, eenheid van doel, eenheid van gevoel. Tweelingzielen trekken niet in tegenovergestelde richtingen, behalve misschien een enkele keer - en dan maar voor eventjes - op het vlak van de persoonlijkheidsstructuur. Ze gaan als één vooruit, niet langer gehinderd door verschil in tred of gewenste richting. Daarom gaan ze zo snel vooruit als de verbinding eenmaal tot stand is gekomen.


Tweelingzielen hebben dezelfde visie. Iedereen staat ergens anders op de ontwikkelingsberg. Geen twee uitzichten zijn hetzelfde, maar toch is ieder uitzicht werkelijk voor degene die het waarneemt. Het tafereel is al helemaal anders aan weerszijden van de berg, behalve voor degenen die bovenaan al heel dicht bij elkaar zijn. Alleen tweelingzielen staan op precies dezelfde plaats. Ze kijken met één oog, het derde oog, het instrument van geestelijke visie. Natuurlijk kan men de individualiteit van hun persoonlijke wijze van kijken naar hetzelfde niet ontkennen. Maar die verschillen complementeren en verheffen elkaars waarnemingen. Als dit niet zo was, zou de eenheid van visie een belemmering vormen voor de interesse voor elkaar. Maar juist het evenwicht in creatieve spanning maakt hen uiteindelijk tot medescheppers. Tweelingzielen twijfelen er niet aan dat ze met een bepaald doel bij elkaar zijn gebracht. Dat doel ontvouwt zich misschien pas op den duur, maar het zal zich ontvouwen als gevolg van hun gerichte aandacht. In hun diepste binnenste zijn ze er namelijk van overtuigd dat de zin van het leven ligt in de vervulling van het goddelijke doel. In hun voorbereiding op elkaar hebben ze hun gevoel voor de richting waarin ze willen gaan nauwkeurig op elkaar afgestemd. Daarom zullen ze zich als één wijden aan dat waarvoor ze zijn voorbestemd.
Tweelingzielen zijn ook één in hun gevoel. In de liefde tussen tweelingzielen is die eenheid van gevoel het duidelijkst herkenbaar. Die liefde gaat veel verder dan gewone, romantische liefde. Het is een zielsliefde die boven het individu uitstijgt ten bate van het geheel. Het gebod je naaste lief te hebben als jezelf is een ideaal waaraan we meestal moeilijk kunnen voldoen, omdat we niet kunnen voelen wat onze naaste voelt. Maar bij tweelingzielen bestaat die scheiding niet. Er is wel een individueel zelf, maar geen verdeeldheid meer. Zij hebben in elkaar de ander lief als zichzelf, omdat iedere helft het zelf van de ander is.
Er is ook geen competitie tussen tweelingzielen. Geen van beiden plaatst zich boven de ander of wil de ander kleineren. Tweelingziel-liefde herkent men aan haar onschuld. Men doet elkaar niet opzettelijk pijn, er zijn geen steken onder water en men voelt nooit de behoefte de ander te straffen. Als er al sprake is van pijn door een verzuim of vergissing, voelt de ander die pijn vrijwel onmiddellijk. Tweelingzielen gaan met grote zorg met elkaar om, zodat iedere andere pijn dan groeipijn wordt uitgesloten. We willen benadrukken dat tweelingziel-liefde niet alleen een gave is, maar ook een ideaal dat waard is te worden nagestreefd. Het is het model voor alle relaties en tot op grote hoogte bereikbaar voor mannen en vrouwen van goede wil op de weg naar volledige zielsverwezenlijking.

De eerste ontmoeting

De eerste ontmoeting tussen tweelingzielen heeft vaak een gedenkwaardig karakter. Op spiritueel niveau is het een gewichtig moment, waarvan de betekenis in dit leven weerklinkt. De gebeurtenissen komen dan in een stroomversnelling. Zo werd een vrouw tijdens een feestje voorgesteld aan een bekende spreker, een wetenschapper wiens werk ze al geruime tijd bewonderde. Ze vertelde hem dat. Hij keek haar aan alsof hij gehypnotiseerd was en hoorde zichzelf plotseling zeggen: 'We zullen in de toekomst veel samenwerken.' Hij was verbaasd, want hij was een man die niets op had met voorspellingen en andere paranormale fenomenen. De woorden waren hem gewoon ontsnapt. Zij voelde zich opgewonden; er ging een enorme energie van hem uit. Het duurde dan ook niet lang voor ze tot de ontdekking kwamen tweelingzielen te zijn. Ze gingen inderdaad samenleven en -werken en droegen veel bij aan nieuwe wetenschappelijke inzichten. Ze zijn nooit hun dramatische ontmoeting vergeten. Drama lijkt inherent aan de ontmoeting tussen tweelingzielen, wat niet zo verwonderlijk is omdat het thema zelf het wezen van drama is. De vrouw van de bekende schrijver Laurens van der Post beschrijft hun eerste ontmoeting, op een schip naar Zuid-Afrika, waar hij woonde. 'Toen we met elkaar spraken was het alsof we altijd al bij elkaar waren geweest in plaats van elkaar net ontmoet te hebben.' Op een middag gingen ze naar zijn hut en lagen op zijn bed met de armen om elkaar heen. Ze schrijft:
'Het was geen uiting van fysieke aantrekking, geen toegeven aan een erotische verleiding. Het was een menselijke ervaring, maar het was ook iets wat het menselijk begrip te boven ging. Terwijl ik daar in Laurens' armen lag had ik het gevoel dat we allebei onze handtekening hadden gezet onderaan een van de dichtbeschreven bladzijden van het leven zelf. Toen we opstonden wist ik dat ik weliswaar nog dezelfde persoon was, maar er was toch een belangrijk verschil: ik was niet langer alleen, sterker, ik zou nooit meer alleen kunnen zijn. Er zouden natuurlijk dingen misgaan, maar in dat geval zou ik die ervaring altijd kunnen delen met een ander menselijk wezen, wat de structuur van de calamiteit zou veranderen omdat die dan deel zou kunnen uitmaken van de juistheid van onze verbintenis. Ik besefte dat dit armzalige woorden waren om uitdrukking te geven aan de onvermijdelijkheid van het leven ... Het was een staat van zijn en bij elkaar horen die buiten het kader van het alledaagse viel.'
Dit is pure zielsherkenning, die door alle mentale barrières heen breekt en de omlaagtrekkende kracht van intellectuele rationalisatie overstijgt. Het is de herverbintenis van twee individuen die uit de substantie van een en dezelfde ziel zijn gevormd, dezelfde lucht inademen en in hun diepste wezen de herinnering meedragen aan hun on-gescheiden staat van zijn. Dergelijke en andere gemeenschappelijkheden vindt men in alle tweelingzielen.

Deel 2

Overeenkomsten en verschillen
Tweelingzielen hebben dezelfde aspiraties, intensiteit in hun manier van zijn en hetzelfde vermogen tot liefhebben. Ze zijn anderen en het hoogste in henzelf zeer toegewijd. Ze zullen beiden vertrouwen in het leven hebben, in de goedheid achter alles, want als ze niet in de suprematie van het goede zouden geloven zouden ze niet klaar zijn voor het grote goed dat ze in elkaar vinden. Ze zullen op elkaar lijken in gevoeligheid, in de waardering van schoonheid en in de aanvaarding van het tegendeel daarvan. In tijden van tegenspoed zullen ze dezelfde mate van volharding en wilskracht tonen.

Tweelingzielen kan men herkennen aan hun gelijke aard. Zoals bij de aderen van een boomblad zullen dezelfde energiepatronen zich door het hele leven van tweelingzielen heen herhalen. Het tegenwicht dat ze elkaar bieden manifesteert zich het duidelijkst in de keuze van hun levenswerk. De ervaring heeft ons geleerd dat tweelingzielen zich heel vaak bezighouden met complementaire aspecten van hetzelfde soort werk. Beiden kunnen arts zijn, in verschillende specialisaties, of beiden zijn musicus, de een uitvoerend, de ander componist. Beiden kunnen iets met taal van doen hebben, de een met gesproken, de ander met geschreven taal. In dergelijke gevallen zal de één ook een talent hebben voor het werk van de ander en andersom. Naarmate de tweelingzielen meer verweven raken met elkaar zullen hun ervaringen samenvallen, wat zal leiden tot gecombineerd werk met nog meer voldoening.
Ze zullen misschien beiden actief betrokken zijn bij de vernieuwingen in de kerk, of op verschillende wijzen het werk van jonge kunstenaars bevorderen, of zakenlieden, docenten of maatschappelijk werkers zijn met als doel, ethiek en verantwoordelijkheidsgevoel in het zakenleven te propageren. Maar wat ze ook doen, het is vrijwel zeker altijd iets wat het algemeen belang dient. Globaal genomen kan rnen mensen in twee groepen verdelen waar het hun intellectuele voorkeur betreft: de ene groep heeft een wetenschappelijke instelling, de andere een artistieke. De voorbeelden van tweelingzielen die wij kennen laten zien dat beiden tot eenzelfde categorie behoren. Als we naar echtparen in het algemeen kijken zien we dat een samengaan van een wetenschappelijke en een artistieke partner niet tot dezelfde harmonie leidt als die tussen twee artistieke of twee wetenschappelijke partners. Natuurlijk bestaan er tussen deze twee partners allerlei nuances. Hoewel bij de meeste tweelingparen een overeenkomst van geestesgesteldheid bestaat, zijn er ook tweelingzielen die elkaar aanvullende kwaliteiten in huis hebben en die dus juist gedijen bij de gratie van het verschil.
Ook als het werk van de tweelingzielen niet in dezelfde sfeer ligt, zullen ze toch eenzelfde visie hebben. Ze benaderen het ideaal dan wellicht van twee tegengestelde kanten. Maar omdat ze fundamenteel dezelfde zijn zullen ze elkaars blikveld voortdurend verruimen door het spel van hun complementaire energieën. Ze hebben meestal een voorkeur voor dezelfde dingen, of het nou om eten of een bepaald soort muziek gaat of om in de stad of op het platteland wonen. Zelfs hun handschrift en de lijnen in hun handpalm kunnen overeenkomsten vertonen. En als de één een lief karakter heeft, heeft de ander dat zeker ook. Eigenlijk kan men ervan uitgaan dat tweelingzielen goedhartig en welwillend zijn, want hoe hoger de spirituele ontwikkeling, des te blijer de geest. De evenwichtige verhouding tussen overeenkomsten en verschillen bij tweelingzielen is de bron van creatieve spanning tussen hen en de stuwende kracht achter hun daden. Kortom, de brandstof die het geheel op een hoger plan tilt.
Bij sommige tweelingzielen ligt het accent bij de één meer op het intellectuele en bij de ander meer op het emotionele. Dan is er soms een vriendschappelijke strijd nodig om het individuele van beiden tot zijn recht te laten komen. Er zullen soms donkere wolken verschijnen: de duistere machten liggen altijd op de loer om van de gelegenheid gebruik te maken misverstand te zaaien. Tweelingzielen moeten dus spirituele spierkracht ontwikkelen om die krachten het hoofd te bieden door eikaars gelijkwaardigheid voortdurend te bevestigen en elkaar daardoor ook voortdurend te versterken. Dan breekt de zon snel weer door en is hun verbintenis des te sterker.

De gave van tweelingschap

Volgens een soefïtekst is tweelingschap een gave. Die gave wordt misschien aanvankelijk aarzelend aanvaard. Het besef van tweelingschap is een proces, een ontdekkingspad dat allengs breder wordt en naar herkenning leidt. Men kan de tweelingziel al bij verscheidene gelegenheden hebben ontmoet voordat de bewuste herkenning plaats vindt. Die eerdere gelegenheden bereiden de persoonlijkheid niet alleen voor op de intensiteit van de uiteindelijke verbintenis, maar ook op de leefomstandigheden van de ander die in de relatie worden meegebracht. De herkenning van de tweelingziel kan zelfs al op veel subtielere lagen dan een feitelijke ontmoeting beginnen. Naarmate tweelingzielen elkaar dichter naderen zijn beiden zich vaak al bewust van de mogelijkheid dat de juiste partner zomaar in hun leven kan verschijnen. Ze beginnen hun voorgevoelens meer te vertrouwen en zijn alert ten aanzien van het moment waarop die unieke kans in hun leven zich voordoet.
De omstandigheden scheppen gelegenheden om tweelingzielen bij elkaar te brengen als de tijd daarvoor rijp is. Zielsherkenning is een zeer krachtig en hevig moment: de vonk slaat op beiden over en de verdeelde ziel wordt ogenblikkelijk een. Het is een paradoxaal gegeven dat, hoewel de zielshereniging zich in één ogenblik voltrekt, die hereniging ook een groeiproces is. Het vraagt tijd voor het geheel - de nieuwe twee-eenheid - greep te krijgen op de situatie die na de hereniging ontstaat en de weg te vinden in de vele persoonlijkheden die iedere ziel herbergt. De voltooiing is een voortdurende activiteit die al geruime tijd aan de gang was en die door het leven heen steeds sterker zal worden. Het betrouwbare signaal voor de gave van tweelingschap is een onmiddellijk gevoel van onvoorwaardelijke liefde, een liefde die steeds bewuster wordt naarmate men de gave openlijk aanvaardt. We vragen ons misschien af hoe liefde onvoorwaardelijk kan zijn als ze geen tijd heeft gehad zich tussen twee mensen te ontwikkelen. Maar die tijd heeft ze wel degelijk gehad: alle tijd van de wereld, want de ziel is in haar ontwikkeling naar die onvoorwaardelijke verbintenis toegegroeid. Tweelingzielen kijken niet naar elkaar zoals andere mensen dat doen. Ze zien de ander niet als ander maar als pure ziel. Ze herkennen elkaar in de ware zin des woords: ze kennen het ware wezen van elkaar. Dat zuivere licht bepaalt wat ze zien. Het verblindt ze niet, waardoor ze niet alleen maar bepaalde plus- en minpunten in elkaar waarnemen, maar elkaar zien als een geheel dat ze liefhebben, uitgetild boven de dualiteit van goed- of afkeuring. Ontmoetingen tussen tweelingzielen vertonen veel overeenkomsten, maar de wijze waarop ze die ontmoetingen beschrijven is uniek en gevarieerd. Iemand zei er eens over:
'Het is zoiets als het verschil tussen een film die je ziet op een kleine draagbare zwartwit-televisie en die je dan later in kleur op een enorm breed scherm in de bioscoop ziet met het geluid overal om je heen.'
Een ander herenigd tweelingpaar schrijft:
'Bij de ontmoeting verkeer je voor even in een bewustzijnstoestand die buiten onze tijd en ruimte valt. Je beseft datje daarna nooit meer dezelfde zult zijn. Voor het eerst in je leven voel je je niet meer eenzaam: je hebt iemand gevonden die je in je diepste wezen kent zonder ingewikkelde verklaringen over je verleden en je daarmee samenhangende persoonlijkheidsstructuur. Het is een thuiskomst, maar tegelijkertijd weet je dat dit nog maar het begin van de reis is.

Wederzijdse herkenning

Is de herkenning van de tweelingziel altijd wederzijds? Op zielsniveau in ieder geval wel. Maar toch kunnen er praktische en emotionele omstandigheden zijn die maken dat een van beiden zich tegen de herkenning verzet. Iemand die al getrouwd is en een gezin heeft, zal zich niet onverdeeld gelukkig voelen als hij wordt geconfronteerd met de andere helft van zijn ziel. Zo iemand zal liever niet erkennen dat er sprake is van tweelingzielverwantschap. Toch kiest het lot niet een willekeurig tijdstip voor een dergelijke confrontatie. De ziel wacht niet totdat het pad dat voor ons ligt helemaal geëffend is. De universele krachten zullen alle elementen met elkaar in overeenstemming brengen. Uiteindelijk zal de magnetische aantrekkingskracht tussen de tweelingzielen zo sterk zijn dat alle hindernissen zullen worden overwonnen. Er zullen oplossingen worden gevonden. De ziel wordt niet uitgedaagd zonder dat er ergens een verborgen oplossing ligt. Maar natuurlijk zijn er ook gevallen waarin men een sterke aantrekkingskracht ten onrechte voor tweelingzielverwantschap houdt.

Deel 3

Een relatie forceren
In ons verlangen naar voltooiing, in de ban van de schoonheid van het ideaal van ware spirituele vereniging, riskeren we de tweelingziel te zien waar die niet is. We hebben de neiging een relatie te kneden in de vorm die we graag zien. We klampen ons vast aan bepaalde overeenkomsten tussen ons en onze partner en vergroten die buiten proportie uit. Daarbij sluiten we onze ogen voor de belangrijke verschillen die we zouden moeten erkennen en overbruggen, iets wat we natuurlijk niet ons hele leven volhouden. We creëren dan een illusie waarmee we voorbijgaan aan onze voorbestemming.


Niet alles is voorbestemd.

Ons huidige lot — gevormd door het karma van keuzen uit het verleden — laat ons ruimte voor bepaalde eigen beslissingen. Maar onze tweelingziel is vanaf het begin van de schepping onze bestemming. Dat is geen kwestie van keuze: iemand is je tweelingziel of niet. Wensen en manipuleren veranderen daar niets aan. Vergelijk het met je vingerafdruk. Waar vinden we een identieke? Kunnen we een willekeurige andere afdruk nemen en het lijntjespatroon op de vingertoppen opnieuw graveren? Dat is ongeveer wat we doen als we een ander mens proberen om te vormen tot ons beeld van de tweelingziel. Ware tweelingzielen proberen niet elkaar te veranderen.
Wat begint als een milde vorm van zelfbedrog kan ontaarden in het waandenkbeeld, de enige echte te hebben gevonden. Daarmee raakt de ziel steeds verder af van de tweelinghelft, misschien zelfs wel voor de rest van dit leven.
Astrale machten liggen altijd op de loer de ontwikkeling van de ziel te vertragen onder het mom van vooruitgang. Een dergelijke macht wordt in de literatuur omschreven als het licht van Lucifer, het licht dat verblindt. Zij die in de ban van dit licht zijn kunnen het niet onderscheiden van het ware spirituele licht. Godsdienstfanaten, sekteleden en valse profeten zijn aan dit licht ten prooi gevallen. We zullen hier één voorbeeld van geven. Een getrouwde vrouw, moeder van een paar kinderen, raakte onder de indruk van een charismatische spirituele leider die haar vertrouwd had gemaakt met de idee van tweelingschap. Hij had haar ervan overtuigd dat zij beiden tweelingzielen waren en zij liet zich overhalen haar gezin te verlaten om bij hem in zijn commune te gaan wonen. Niet lang daarna werd hij verliefd op één van zijn andere vrouwelijke aanhangers en verklaarde dat ook zij zijn tweelingziel was en dat in zeldzame gevallen de oorspronkelijke ziel zich in drieën splitst.
In alle menselijke relaties tracht de ziel haar groep en haar wederhelft te bereiken. Maar het doel van ons ego is van een heel andere orde dan dat van de ziel. Omdat ons ego de waarheid ontbreekt kan het niet dié innerlijke overtuiging, dié voldoening en dié verhevenheid overdragen die de ware vereniging kenmerkt. Martin Israël, een Engelse priester, schrijver en heler die over de hele wereld heeft gereisd, zegt de volgende wijze woorden:

'Ik weet dat als mensen het Koninkrijk Gods met heel hun hart zoeken, ze nog veel meer vinden, zoals de ontmoeting met hun tweelingziel. Het dwangmatig zoeken naar je tweelingziel heeft vaak egocentrische bijbedoelingen en weerhoudt je ervan je werk in de directe toekomst goed te verrichten.'
Alleen wanneer de tweelingzielontmoeting door God geleid wordt kan er een ware, oprechte hereniging zijn. Zo niet, dan kunnen we eindeloos doorgaan met onze pogingen de zaken naar onze hand te zetten. Eén van de wijzen waarop we dat vaak doen is het idealiseren van de partner. Daarin kunnen we heel ver gaan, juist omdat we diep van binnen hunkeren naar ons ware complement. Om het geloof in stand te houden dat die partner de ware is, onderdrukken we onze eigen behoeften en rationaliseren we ieder spoortje van twijfel weg. Anderen zien dat de verhouding niet goed is, wijzelf niet. Er werd mij het verhaal verteld van een vrouw die in behandeling was wegens een depressie. Ze was al jaren getrouwd en had drie kinderen. Al die tijd was haar man buitensporig kritisch jegens haar geweest en ook vaak wreed. De vrouw vertelde daar voorbeelden van maar toonde geen boosheid of verontwaardiging. In plaats daarvan idealiseerde ze de man en stelde bij herhaling dat hij natuurlijk altijd gelijk had. Het werd duidelijk dat de vrouw haar mans kritiek accepteerde omdat ze alleen op die manier haar vijandige gevoelens jegens hem kon onderdrukken. Door hem als volmaakt te beschouwen had ze geen reden tot boosheid en kon ze de illusie instandhouden dat ze gelukkig getrouwd was. Daarmee vertraagde ze niet alleen haar eigen groeiproces maar ook het zijne ... én dat van haar tweelingziel die bij verstek evenzeer onder zo'n situatie lijdt. Want of we nu de korte of de lange weg bewandelen, er is maar één doel: het licht van bewustzijn en vreugde te zien. En om dat doel te bereiken trekken in deze tijd zoveel tweelingzielen naar elkaar.

Het doel verwezenlijken

Velen geloven dat de mensheid momenteel op het punt staat een kwantumsprong in bewustzijn te maken. Verlichte mensen bereiden zich hierop voor op hun eigen wijze. Ze beseffen dat het tijd is dat we wakker worden en onze herkomst en vermogens erkennen en de verantwoordelijkheid voor onszelf en de aarde op ons nemen. Wij zijn van mening dat tweelingzielen op een speciale manier aan dit proces kunnen bijdragen. Het feit dat ze in deze tijd in groten getale herenigd worden heeft niet alleen een individuele bedoeling maar ook een belang op planetair niveau.
Als tweelingzielen bij elkaar komen genereren ze een wervelwind van energie die we kunnen beschouwen als een licht in de duisternis van de onbewustheid van de samenleving. Door elkaar te voltooien wordt het geheel groter dan de som der delen: de twee scheppen drie en die derde is een zeer sterke kracht, de kracht van licht en liefde op een uitzonderlijk zuiver niveau. Deze soort energie, die deel heeft aan de energie van tweelingzielen, verschilt van de energie van individuen en zelfs van die van groepen of mensen die samenwerken. Het is de speciale offerande van tweelingzielen aan elkaar om te gebruiken ten dienste van de mensheid. Je kunt het je voorstellen als een donkere kerk waarin steeds meer kaarsen worden aangestoken, ledere vlam vertegenwoordigt de bewuste en harmonische vereniging tussen tweelingzielen. Geleidelijk aan, naarmate er meer tweelingzielen worden herenigd, zullen er zoveel vlammetjes zijn, zoveel licht en zoveel van die bijzondere energie, dat het zal gaan werken als een katalysator voor de verwachte bewustzijnsdoorbraak. We zien dus dat de hereniging van tweelingzielen niet een egoïstische behoefte is maar een dienst aan de mensheid als geheel.
Hoe dit zal gebeuren? De zaak is eenvoudig voor de krachten die het universum regeren. Alles is in beweging gezet met de eerste adem van God en ieder bewegend deeltje draagt het volgende in zich en is door de oneindigheid van kosmische dimensies heen afgestemd op het signaal dat zal komen. Oceanen zullen wijken, bergen zullen worden verzet en de beslommeringen van naties zullen bedaren om plaats te maken voor twee uitgestrekte handen als de tijd daar is.
voor wie weet, hoeft niets verklaard te worden
voor wie niet weet, is geen verklaring afdoende

Gebruikersavatar
Susan
Ik Ben
Berichten: 8400
Lid geworden op: 19 apr 2012, 05:58

Re: tweelingzielen

Bericht door Susan » 16 jan 2013, 15:06

En dit komt uit mijn boek Man en Vrouw samen één
en toch twee. Dit schreef Jacob Slavenburg erover
in 2001:

TWEELINGZIELEN: EEN
CULTUURHISTORISCHE VERKENNING
De Engelse kunstenaar en mysticus William Blake schetst een aangrijpend beeld van de hemel in het Laatste Oordeel. Het schilderij zelf is helaas verloren gegaan, maar gelukkig zijn er nog veel
tekeningen, schetsen en notities bewaard gebleven.
Blake zag het Laatste Oordeel niet als een fabel of allegorie, maar als een visioen, een voorstelling van wat eeuwig bestaat. De gravures laten ons zien hoe Blake de dwalingen in vlammen op doet gaan. Een
afrekening met de illusies en beelden die wij op de dingen projecteren.Volgens William Blake hebben de zielen in de hemel geen stoffelijke en sterfelijke lichamen, maar ‘beschikken zij nog altijd over hun liefde en hartstocht'. Op deze hartstocht zijn namelijk intellect en liefde gebaseerd, zei Blake. ‘De mens wordt niet tot de hemel toegelaten omdat hij zijn hartstochten heeft weten te bedwingen of omdat hij
geen hartstocht kent, maar omdat hij zijn inzichten heeft weten te verdiepen.’
Het is opvallend met hoeveel tederheid Blake de liefdesparen in zijn uitgebeelde visioenen van het Laatste Oordeel weergeeft. Het is of de geliefden geheel in elkaar versmelten.

De uitbeelding van liefdesparen in de hemel is niet nieuw. Meestal betreft het dan het eerste liefdespaar dat ooit geleefd zou hebben, Adam en Eva. Ook in de literatuur is de verbinding tussen de aardse en hemelse liefde een geliefd thema. In Dante's meesterwerk La divina commedia reist de schrijver samen met zijn geliefde Beatrice door de vele hemelen.
In modernere literatuur worden legendarische liefdesparen als Dante en Beatrice, Petrarca en Laura, Abélard en Héloïse soms aangeduid met 'twee
lingzielen'. Hun ontmoetingen zouden voorbeschikt zijn door een hogere macht en ook na de dood onverbrekelijk blijven.

De gedeelde mens
Enkele jaren terug verscheen een werkje van Patricia Joudry en Maurie Pressman, Tweelingzielen. Vind je ware spirituele partner. Het boek stootte snel door tot de top 10 van de Nieuwe-tijdsboekhandels en bleef daar geruime tijd staan. De kern van het boek wordt gevormd door de romantische gedachte dat iedere ziel hier op aarde een tweelingziel heeft.
Bij de schepping was de mens eerst twee in een. Later zouden de helften gescheiden zijn geraakt. Het begin van een eeuwige zoektocht naar elkaar.
Deze opvatting lijkt ontleend te zijn aan een prachtig verhaal van Plato. In Symposion laat hij Aristophanes een rede over de liefde houden. Vroeger, zo begon Aristophanes zijn verhaal, ‘was van ieder mens de vorm rond, met rug en zijden in een cirkel'. Vier armen en benen had de mens en verder twee gezichten en ook twee schaamdelen. Maar deze
mens was hoogmoedig en nam het op tegen de goden. Daarop overlegde Zeus met de andere goden. Als ze de mensheid zouden uitroeien, hadden ze zelf geen recht van bestaan meer. Wie zou er dan nog zijn om hen te vereren? Daarom bedachten ze iets anders. Ik zal ze, zei Zeus, ‘doormidden snijden, allemaal. Niet alleen zijn ze dan zwakker, maar voor ons is dat ook nog voordeliger, want hun aantal is dan groter.' En zo gebeurde. Maar ‘toen het oorspronkelijke menselijke lichaam zo doormidden was gesneden verlangde elke helft wanhopig terug naar de andere helft, en zij
zochten elkaar op. Dan sloegen ze de armen om elkaar heen en grepen elkaar beet in hun verlangen om tot eenheid te groeien. En zo stierven ze van honger en totaal gebrek aan activiteit, omdat ze niets wilden doen apart van elkaar. Weer greep Zeus in, dit keer om de schaamdelen, die nog aan de buitenkant zaten, naar voren te verplaatsen. Dat had het beslissende voordeel dat de mensen zich, om hun heimwee naar elkaar te stillen, tijdelijk konden verenigen om daarna de plichten te hervatten. Tevens leverde het nageslacht op, dus meer vereerders
van de goden.

Tweelingzielen
Joudry en Pressman refereren inderdaad aan bovenstaand verhaal. Alleen vormen zij een algemeen ‘archetypisch’ idee om tot een strikt individueel beeld. De tweelingziel krijgt daardoor een uiterst persoonlijk karakter. Volgens de schrijvers gaat, als iemand zijn of haar tweelingziel ontmoet, dat dan ook niet ongemerkt: Je bent een vrouw? Ergens is
er een man die er naartoe werkt jouw vrouwelijke krachten bij hem tot ontplooiing te brengen: als jullie elkaar ontmoeten zullen jullie jezelf herkennen... Je bent een man? Je complementaire tegendeel is bezig te groeien in de richting van jouw mannelijkheid door in zichzelf de unieke kenmerken van jouw yang-krachten te ontwikkelen. Ze zullen zich in jou weerspiegelen in de verrukking van de herkenning als jullie elkaar uiteindelijk vinden...
Het is een uiterst romantisch beeld dat door Joudry en Pressman wordt geschetst. In hun voorwoord schrijven de auteurs dat hun zoektocht door de spirituele literatuur over tweelingzielen niets heeft opgeleverd. Dat is bevreemdend, omdat de spirituele soefi-meester Hazrat Inayat Khan al in een uitgave uit 1924 aandacht aan dit fenomeen besteedt. Kahn zegt dat tweelingzielen elkaar aantrekken en elkaar voorzien van wat ze in hun leven nodig hebben. Zij kunnen man en vrouw zijn, maar ook man en man of vrouw en vrouw.

Nog verder terug in de tijd was het de grote visionair Emanuel Swedenborg die in de achttiende eeuw een zeer lijvig boekwerk aan dit onderwerp wijdde. Weliswaar vinden we in De echtelijke liefde niet de letterlijke benaming `tweelingziel' terug, maar wel de idee dat in het hiernamaals de verbinding plaatsvindt met de ultieme partner. Hij gaat in op de geslachtelijke liefde, het samengaan van man en vrouw op aarde. Deze verbinding kan in de andere dimensie gecontinueerd worden en verder worden uitgebouwd. Als dat laatste niet mogelijk is, vindt een nieuw huwelijk plaats. Altijd zijn er mogelijkheden die leiden tot de `echtelijke liefde', die doorgaat in de hemel of daar juist tot stand komt.
De echtelijke liefde is de geestelijke liefde, die van `de inwendige mens'. De geslachtelijke liefde ziet Swedenborg als de nog `dierlijke' liefde. Het is de liefde van `de uitwendige mens'. Vanaf de schepping, schrijft Swedenborg, is in beide geslachten niet alleen het vermogen, maar ook de neiging geënt om weer tot één verbonden te worden. Swedenborg refereert daarbij niet aan Plato's Symposion maar aan een ander archetype, het Beschrevene in Genesis
‘dat de vrouw uit de man is genomen’. Dat wat uit elkaar genomen is, streeft er ten alle tijde naar weer verenigd te worden, zegt Swedenborg. Die vereniging kan al op deze aarde plaats vinden, als de mens zijn `hogere waarden' weet te ontwikkelen.

Twee zielen met hetzelfde trillingsgetal zullen dan iets snaken van ‘de echtelijke liefde’. Want er is voor iedere ziel een passende partner, een ‘deelgenoot wiens ziel neigt tot één-zijn met die van de ander, dermate dat zij niet twee levens willen zijn, maar één. Dat kan dus de aardse partner zijn, met wie verbinding
na de dood wordt voortgezet in een hemelse gelukzaligheid, het kan ook een andere partner zijn waar door de Eeuwigheid in is voorzien. De mens die in de andere dimensie gelijk een engel is, vervolmaakt zich. Dat geldt ook voor de hemelse huwelijken, die volgens Swedenborg, ook steeds volmaakter worden.

Het verloren paradijs
De opvatting van een steeds grotere vervolmaking is een universeel beeld, dat we in zovele wijsheidsgeschriften tegenkomen. De mens evolueert en in die evolutie wordt hij zich steeds meer bewust. Een ziel `daalt af' uit het ziele-rijk en krijgt een aantal mogelijkheden in dat specifieke leven om ervaringen op te doen die tot een vergroting van het bewustzijn kunnen leiden. Daarvoor incarneert de ziel in vele schijnbaar afzonderlijke individuen. Al die `anderen'
vormen spiegels, waarin de individuen zichzelf steeds bewuster kunnen gaan leren zien. De anderen met wie wij dingen op deze aarde uitwerken, worden in de esoterische literatuur ook wel `neven-zielen' genoemd. Dat lijkt mij een juistere term dan 'tweelingzielen'.

Jean Jacques Rousseau schrijft in zijn Confessions (Bekentenissen) dat ‘de grootste, de sterkste, de meest onblusbare van mijn behoeften... de behoefte is aan een innige omgang, zo innig als die maar kan zijn" Omdat zo'n intense vereniging op aarde nauwelijks mogelijk zou zijn, projecteerde Rousseau die in de hemel. Is deze innige omgang echter hier op aarde wel gevonden, dan is het verlangen naar een `hemelse' voortzetting daarvan vaak heel sterk. In Friedrich Schlegels' roman Lucinde verzekeren de liefdespartners Julius en Lucinde elkaar dat hun liefde nooit mag eindigen en door moet gaan tot in de meest ‘oneindige wereld’. Want het is door de liefde dat `de menselijke natuur tot zijn oorspronkelijke goddelijke staat terugkeert'.

Zowel Swedenborg als Rousseau, Schlegel en William Blake zijn beïnvloed door een van de grootste klassiekers aller tijden: Paradise Lost, Het Verloren Paradijs, van John Milton. Bij Milton is het aardse paradijs van Adam en Eva een evenbeeld van de hemel. In Paradjes Lost schildert hij de omgang van Adam en Eva op een totaal andere wijze dan in de gangbare theologie. Adam beschrijft aan de aartsengel
Rafaël hoe bij hem de hartstocht oplaaide als een voor hem tot dan toe onbekende beroering. Voorts leert Rafaël aan Adam en Eva dat hun lichamelijke liefde voor elkaar `een trap is waarlangs ge in het licht en stralen tot Hemelliefde klimt'." De menselijke liefde was in de ogen van Milton geen louter `dierlijke' voortplanting meer, maar een regelrechte
mogelijkheid tot verlossing. Waarmee hij in de oude liberale gnostische traditie stond zoals deze ooit werd uitgedragen door de mysticus Valentinus en onder andere haar weerslag vindt in het Evangelie volgens Filippus.

Coniunctio
Verlossing vindt plaats door oplossing. De wetenschap die zich altijd met het onderzoek naar het oplossende vermogen heeft beziggehouden is de alchemie. In de spirituele alchemie staat het zoeken naar het wezen van de verbinding voorop. Deze verbinding wordt, in de alchemie meestal met het Latijnse woord coniunctio aangeduid. De exoterische alchemie had in de periode na het verlichtingsdenken een slechte naam gekregen. Het zoeken naar een formule om van
onedele metalen edele te maken, was in de ogen van de verlichtingswetenschappers deerniswekkend mislukt. Lood kon nooit goud worden. Ze zagen daarbij over het hoofd dat de alchemie altijd een uiterlijke kant aan een innerlijke paarde. In de eerste gaat het om de uiterlijke bewerking van metalen en van vloeibare en vluchtige stoffen, in de tweede om de
spirituele zoektocht van de mens. Op esoterisch niveau stond het onedele metaal symbool voor het nog onbewuste, niet verloste zelf en het goud voor het bevrijde spirituele Zelf.

Al in de derde eeuw na Christus vergelijkt de alchemist Zosimus het aambeeld waarop het metaal wordt bewerkt met het altaar in de tempel. Uitgaande van het hermetische principe dat de mens als micro-kosmos aan dezelfde krachten onderhevig is als de macro-kosmos rondom hem, zouden buitenkant en binnenkant ineen vloeien. Als de Arabische
vorst Khalid in de zevende eeuw aan de alchemist Morienus vraagt waar hij de ‘steen der wijzen’ kan vinden antwoord de laatste: O, koning, ik zeg u in waarachtigheid dat Allah in zijn genade dit uitzonderlijke voorwerp heeft geschapen in uzelf;waar u ook moge zijn,het is altijd in u en het kan nooit van u gescheiden worden. De ‘steen der wijzen’(lapis philosophorum) is een metafoor voor het inwezen van alle dingen, ook wel de prima materia (eerste oorzaak) genoemd of het ens primum (oorspronkelijke stof) of het levenselixer.

Dieptepsychologie
De symboliek van het liefdespaar staat een straal in de alchemistische literatuur. Twee stoffen gaan een heilig huwelijk, een hieros gamos aan en uit deze conjunctie ontspruit nieuw leven. Carl Gustav Jung hechtte veel waarde aan de alchemie. Hij zag daarin de schakel tussen de oude gnosis en de moderne psychologie van het onbewuste.` In een van
zijn werken citeert hij een oude alchemisten hymne:
De witte vrouw, verbonden in liefde met de rode echtgenoot. In innige omarming, verenigd en echtelijke band: Ze lossen zich op, om het doel der voleinding snel te naderen, Zij die twee waren, worden als één lichaam. De mens kent een diep verlangen, een soort oerheimwee, naar zijn herkomst. Wie kent niet het archetypische paradijselijke beeld van volledige vrede en gelukzalige versmelting met, ja met wat? Met God? Met Geest? Met Christus? Met de eeuwige geliefde? Met onszelf? Het is een onbeschrijfelijk gevoel dat zich soms uit in dromen.
Raken we daar onze onpersoonlijke tweelingziel in het beeld van een (vaak ook onpersoonlijke) geliefde?

In het eerder aangehaalde boek Tweelingzielen staat een verhaal over een relatie tussen een zekere Mark en Diana. Daarin trof mij de zin: Beiden zeggen nu dat ze ten langen leste alles hebben gevonden wat ze in de ander hadden gezocht, en zelfs meer. Zo'n opmerking illustreert nu precies het opgeroepen romantische beeld van een volmaakte liefde. Deze blijft echter buiten jezelf als ze is blijven steken in de projecties op elkaar. Zo'n beeld kan een eigen leven gaan leiden en zorgvuldig gekoesterd worden. Zo wordt het tot een ‘plaatje’. In het geval van Mark en Diana zou het wellicht ook kunnen betekenen dat ze elkaar zo gespiegeld hebben, dat ze in die spiegel steeds meer stukjes van zichzelf herkenden.
Dat is de weg van bewustwording, aanvankelijk vaak door confrontatie, in ieder geval door uitwisseling.
We zijn dat ons meestal maar half bewust, gevangen als we zijn in onze beelden en projecties. Het was Jung die de projectie op de ander benoemde met anima en animus.

Androgyn
Er is een oeroud archetypisch beeld. Adam draagt Eva in zich. De mens is androgyn. De man en de vrouw buiten jezelf zijn er om het mannelijke én het vrouwelijke in jezelf te ontdekken. De ogenschijnlijke ‘tweeling’ buiten jezelf kan je
in contact met de eenheid in jezelf. Waardoor het beeld van de ‘tweeling’ ogenblikkelijk losgelaten kan worden. Ooit, voor ons bewustzijn in een ver, ver verleden, is er een cyclus in gang gezet. In het Evangelie volgens Filippus lezen we daarover:
Toen Eva nog in Adam was, was er geen dood.
Toen zij zich van hem scheidde, ontstond de dood. Als zij weer in hem gaat en hij haar weer in zich opneemt, zal er geen dood meer zijn.

Johann Wolfgang Goethe laat Faust uitroepen dat er twee zielen in zijn binnenste leven en dat de ene ziel zich van de
andere wil scheiden. In de klassiek geworden roman van Robert Louis Stevenson verandert de hulpvaardige dokter Jekyll `s nachts in de moordlustige mijnheer Hyde. Licht en duisternis spelen zich af in de menselijke ziel. Ook het mannelijke en het vrouwelijke confronteren elkaar in de ziel. Het zoeken naar de ‘tweelingziel' buiten jezelf houdt het gevaar in die confrontatie uit de weg te gaan. De gedachte aan een 'gedeelde' ziel als onderdeel van een `voorbeschikte' tweeling, kan niet alleen een vlucht uit de dagelijkse werkelijkheid betekenen, het zou ook inhouden dat we als mens niet ‘af’ zouden zijn. We zouden de versmelting niet in onszelf kunnen vinden, maar afhankelijk zijn van die ultieme ontmoeting met de tweelingziel. Uiteindelijk zullen we eens, denk ik, onze spirituele partner vinden. Die partner zijn we namelijk zelf. Daarbij lijkt het minder om een voorbeschikte hemelse tweelingziel te gaan en meer om de spiegeling in de ander als vindplaats van
onszelf. De mogelijkheden tot het opdoen van de ervaringen die tot zelfkennis kunnen leiden, worden ons aangereikt door ‘nevenzielen’. Met deze verwante zielen mogen we werken aan onze ontwikkeling. Om wellicht, zoals dat bij de grondlegger van het neo-platonisme Plotinus geschiedde, tot het besef te komen dat we deel uitmaken van dezelfde grote eeuwige oerziel. De mens heeft daarin een plaats in een bewustwordingsproces. Niet voor niets sprak de
legendarische Hermes Trismegistus tot misschien wel de grootste heelmeester aller tijden:
`O, Asclepius, de mens is een groot wonder!'
voor wie weet, hoeft niets verklaard te worden
voor wie niet weet, is geen verklaring afdoende

Plaats reactie