Ik spreek even voor mezelf (maar ik denk te begrijpen wat taigitu bedoelt) voor wat betreft bewijzen, of voor jezelf niet meer de behoefte hebben aan bewijs. Ik ben opgegroeid in een academisch gevormd gezin en ben zelf ook academisch gevormd. Dat heeft grote invloed op mijn manier van denken. Ik heb bijzondere ervaringen gehad die niet vanuit het modern westerse denken te verklaren zijn. Enerzijds zie ik heel duidelijk de waarde van de wetenschappelijke aanpak, maar anderzijds zie ik beperkingen: mijn ervaringen blijven voor mezelf, die kan ik onmogelijk aan wetenschappelijk onderzoek onderwerpen.Beatrix Kiddo schreef:Voorbij? Bedoel je dat je het al een keer bewezen hebt en niet terug wilt? Of bedoel je eigenlijk dat je nooit in de buurt bent geweest van het bewijzen?taigitu schreef:Ik kan niemand het 'geloof geven' en dat wil ik ook niet; en ik ben voorbij het punt van 'het bewijzen'.
Daar sta je dan. Je weet iets en hebt bewijs dat je het jezelf niet hebt verbeeld, maar je staat feitelijk met lege handen want jouw ervaring is niet direct als ervaring op anderen overdraagbaar, tenzij het die mensen zelf ooit overkomt. In dit opzicht heb ik de zoektocht naar bewijs voor wat er zich voordeed achter me gelaten, en heb ik mezelf open gesteld voor antwoorden op de vraag hoe het mogelijk was dat het zich voordeed. De kunst is om naast het ontvankelijk zijn voor nieuwe inzichten een zekere nuchterheid te bewaren (niet te gaan zweven), voor mij in ieder geval wel. Wat er aan mogelijkheden overblijft bestaat voornamelijk uit zelf oefeningen doen en kijken of je resultaten boekt en daaruit conclusies trekken. Trouwens, niet precies weten hoe het mogelijk is dat het zich voordeed is waarschijnlijk spannender dan het wel weten. Maar de mensch is nieuwsgierig.