Uittredingen

Parapsychologie, helderziendheid, telepathie, telekinese en vele andere onderwerpen m.b.t het bovennatuurlijke.
Plaats reactie
Gebruikersavatar
shaffy
Onderzoeker
Berichten: 457
Lid geworden op: 24 sep 2012, 22:48

Uittredingen

Bericht door shaffy » 17 nov 2012, 01:57

Zoals afgesproken zet ik mijn ervaring over het uittreden hier neer.
Het is geen geloofsovertuiging of het gissen naar iets, noch verkregen door enig cursus op dit gebied.
Gewoon, heel gewoon en spontaan een weg naar binnen.

Uittredingen liggen bij mij voor de hand, soms dagen achtereen. Of ze blijven een tijd weg. Altijd een verassing, en volslagen onverwachts.
Vandaag is het mogelijk dat ik belaagd word door wezens die aan mijn benen of armen, soms beide tegelijk gaan trekken om me verder uit mijn lichaam te verwijderen.
Morgen bestaat de kans dat een begeleider vanuit... naast mij staat met de bedoeling om mij te helpen omgaan met dit fenomeen.
Ik gaf me over of sloot me af, omdat de afstemming op trillingen mijn maatbeker was waarmee de toestand te beoordelen viel.
Het kon zijn dat een of beide armen 'overgenomen' werden om los van mezelf een bepaalde richting uit te kunnen gaan. Zelf bleef ik dan stuurloos kijken hoe ze gestuurd werden. Dan weer was ik kapitein over mijn geestelijke armen en kon dan naar believen afzonderlijk mijn uitgetreden armen bewe-gen. Ooit zag ik mijn onstoffelijke vingers uit mijn hand tevoorschijn komen.
Ik lette nauwkeurig op en het leek alsof ik door de stof heen kon zien, en mijn botten onderscheidde. Zo leek het in de eerste instantie. Met mijn gedachte bewoog ik mijn onstoffelijke hand. Langzaam gleden de lichtgevende lange staven uit mijn vingertoppen, alsof ik een vingerloze handschoen aantrok. Ik trok deze vingers terug in mijn hand en kon het proces opnieuw teweegbrengen om het ditmaal bewuster en beter te aanschou¬wen. Wederom kwamen ze tevoorschijn en mijn andere hand die onder het kussen lag, bleef liggen, het ijlere exemplaar kwam door mijn gedachten nu ook tevoorschijn.
Geïnteresseerd draaide ik beide handen naar de rugzijde en bewonderde ieder deeltje, zag hoe identiek deze kopieën er uit zagen.
Verscheidene malen onderging ik een losmakingproces. In de vorm van lichtjes uit je lichaam getild worden en langzaam draaibewegingen maken van links naar rechts, of om de as cirkelen. Ik werd soms wakker tegen het plafond, of een stuk boven mijn lichaam. Doordat ik ten alle tijden mijn slaapkamer kon zien vanuit verschillende invalshoeken, was dit niet altijd even aangenaam.
Een enkele keer onderging ik een handoplegging bij fysieke of geestelijke ongemakken. De klachten verdwenen dan vrijwel direct.
Bij geestelijk niet lekker voelen, werd ik opgetild, enkele tientallen centimeters boven het lichaam. Dan ging een hand vlak achter mijn hoofd langs de rug en eindigde bij mijn voeten, waarna ik buitengewoon verkwikkend kon wegdoezelen.
Ik gaf al aan dat het niet altijd over rozen ging. Toch
denk ik dat het dan mijn eigen angst was. Ik onderging dit namelijk met een gevoel als onverwachts geopereerd worden zonder narcose. Overgeleverd zijn aan een chirurg die zijn handelingen pleegde met het harde geluid van een dril¬boor dat doorklonk als een gezoem in mijn hoofd. Een soort onmacht gevoel dat zich onaangekondigd aandiende. Ook hierin wil ik de touwtjes in eigen handen houden. Door mijn voorgeschiedenis kan ik geen enkel macht uitoefening meer verdragen (jeugd). Ik denk dat dit de belangrijkste reden is waarom ik vroeger een onvoorbereide, bewuste, uittreding tegen wilde gaan. En automatisch angst naar mij toetrok. Hoewel het nimmer voorbereid is, kies ik voor 'narcose'. Op die ogenblikken had ik de gelegenheid om verder te reizen, onbeperkt en onbegrensd. Ik vocht er dan zelfs voor om terug te keren. Het idee mijn lichaam bewust te verlaten bleef ik tegenhouden.
Een stapje verder gaat zonder enig bijverschijnselen zoals ik het hierboven beschreef.
Zonder erg ben ik eruit.
In het begin zorgde het voor komische situaties. Dat kwam door de gewichtloosheid
Ik was dan nog teveel aan de stof gebonden en ging er automatisch naar handelen.
Zo bevond ik me, midden in de nacht, plotseling in de keu-ken. Ik dacht: "Verrek, wat doe ik hier? Ik hoor in bed te liggen!"
Door gebrek aan gevoel van zwaartekracht had ik de neiging op te stijgen. Ik ging dit tegen door me vast te houden aan het aanrecht. Het viel me op dat ik in de geest langer was dan mijn fysieke lichaam. Ik wist me geen raad uit deze onhandige situatie te komen, ‘ik kan niet eeuwig de aanrecht vasthouden’ bedacht ik me. Ik hoorde luid Engels praten bij de buren alsof de muren niet bestonden. Ik wist dat ik me kon verplaatsen door mijn aandacht te vestigen op deze 'onder onsje.' Ik weigerde dit pertinent om niet nog verder van mijn 'fysieke huis' af te dwalen. Ik wendde mijn hoofd af en zag dat ik niet alleen was. Ik liet de aanrecht los en wilde naar de bezoeker toegaan. Met onhandige stapjes die door de gewichtloosheid op reuze boogjes leken daardoor ging te snel vooruit. De eethoek kon ik onmogelijk ont¬wijken. Een te late sprong zorgde ervoor dat mijn enkels en voeten, die ik iets omhoog trok, dwars door deze meubels heengingen. Ik bukte tijdens die gewaagde oefening om mijn hoofd niet aan het plafond te stoten. Dit kon niet eens, want ik ben immers geest. Ik eindigde 'vlak' bij mijn bezoeker, die voor een veilige terugkeer naar bed zorgde.
Wat de voorafgaande ervaring betreft is het niet vreemd dat ik Engels hoorde spreken bij de buren. De buurman kwam uit Engeland. Hij spreekt wel vloeiend Nederlands. Bij navraag bleken ze die avond vroeg in bed te liggen.

Op het voorafgaande terug te komen. Ik zat met een brandende vraag; ‘waarom voelde ik de aanrecht terwijl ik dwars door de eethoek heenging, zonder gewaarwording van hout en bekleding?’ Ik dacht aan de verschijning in mijn tienerjaren.
Zij maakte eigenhandig de deur open en loste daarna in het niets op. Er ging een hele periode overheen om deze vraag op te lossen.
Er deed zich een aanleiding voor. Ik lag met mijn schouder en rechterelleboog door het matras heen. Tegelijkertijd voelde ik mijn gids naast me, dit als aansporing en bescherming om mijn lang gezochte vraag te verklaren door zelf te onderzoeken.
Met m’n gedachte aan de vloerbedekking, wilde ik deze voelen met mijn onstoffelijke vingers. Terwijl mijn vingers door het matras heengingen, werd ik een energie gewaar van het matras en van bed bodem, die verschillende frequenties hebben. Mijn arm zakte naar beneden en mijn vingers tastte in het luchtledige. Geen trilling te voelen. Er leek geen einde aan te komen omdat ruimte geen rol meer speelde. Ik had het idee dat de reikwijdte van m'n arm buiten de normale proporties lag.
Plotseling betastte ik met mijn vingertoppen toch de vloerbedekking ik kon de vezels voelen. Ik hield mijn gedachte vast..en vast..
Adrenaline van blijdschap kroop door mijn bloed. Ik mocht de oplossing zelf ervaren. Concentratie op een bepaald voorwerp bevordert verdichting. Hoe nauwkeuriger de afstemming, des te beter een trilling samenvoegt in grof stoffelijk 't mogelijk maakt om voor¬werpen aan te raken. Het trillingsgetal van het kleed werd subtieler naar mate ik minder concentreerde totdat ik de neiging had er doorheen te gaan.

Ik ga ervan uit dat mijn arm, qua lengte een gebogen stand zou moeten aannemen gezien de afstand tussen matras en vloer. Terwijl mijn onstoffelijke arm, gestrekt en met een abnormale meetlengte doorging ‘groeien’ tot het moment ik begreep dat niet mijn arm gestrekt hoef te zijn maar slechts aan een verdichting hoef te denken. Dus op deze wijze maakte de verschijning de deur open van de slaapkamer.

Ondanks de vele uittredingen vond ik het toch eng om mijn levensloze lichaam te zien. En toch door de nieuwsgierigheid kwam het een keertje op mijn padje 'iemand' diende zich aan en leidde mij uit mijn lijf , Eenmaal naast mijzelf overwoog de kans om mijzelf te zien. Nauwelijks had ik het gedacht of ik zat gehurkt naast het bed mijn hand te bewonderen die onder het dekbed uitstak. Ik tastte voorzichtig af hoe ik mijn slappe vingers kon beet pakken door te oefenen met gedachtenkracht. Met gemengde gevoelens of ik met het onderzoek verder zou gaan, besloot ik liever terug te keren in mijn veilige haven. Maargoed de eerste zet was gedaan. Er werd mij een poos later een nieuwe gelegenheid geboden, hoewel er niet aan gedacht dat te gaan doen. Na een dwangmatig duwtje tegen mijn rug door iemand in de geest stapte ik uit mijn ‘jas’.
Mijn nieuwsgierigheid was gewekt doordat ik kinderen hoorde in ons huis wat niet kon gezien de tijdstip en mijn dochter sliep. Ik liep half zwevend de gang op en trof drie kinderen aan, ik schatte hen tussen de negen en elf jaar, hun liepen ongestoord de trap af en konden mij blijkbaar niet zien, noch horen want ik riep naar de kinderen. Ik besloot terug te keren naar mijn vertrouwde jas. Wederom werd ik uit bed geduwd. Ik begon er een beetje van te balen. Opnieuw hoorde ik praten en liep weer de gang op. Het klonk nu vanuit de woonkamer, verder schonk ik er geen aandacht aan en liep terug naar mijn omhulsel. Bij de deuropening zag ik op afstand mijn lichaam. Ik kwam steeds dichterbij; ‘wat is daar nou zo eng aan?’ Het idee dat je zo eruit ziet als je dood ben? Hoewel een koord nog voor de verbinding zorgt, maar toch! De chauffeur is er uit. Onbe-zield... leeg en dood lijkend. Een ogenblik leefde ik naast mijzelf. Voorovergebogen lette ik op hoe de functie van mijn organen doorging doormiddel van een dun draadje, verbonden aan de springlevendige ik, als het ware de stroom kabel die deze machine kon bedienen. Nooit heb ik er zó bij stilgestaan als op dat moment. De echte confrontatie tussen lichaam en geest. Ik bestudeerde mijn omhulsel, behalve de ‘stroom kabel’die ook ergens moest zijn of ik lette er niet op. Ik besefte dat ik dat als een soort van stekker kon zien. Zolang dat intact is blijft het lichaam in leven.
O mijn God, de stekker? Dan gebeurd dat ook met mensen die kunstmatig in leven worden gehouden. Zolang de stekker er nog in zit dan zit je gevangen aan een lichaam dat ergens al dood kan zijn. De stroomdraad blijft intact omdat de organen kunstmatig leven.
Even voor ik verlangde terug te keren, zag ik naast mij de boosdoener die me uit bed had geduwd, die verder ging met sarren. Ik stelde mij verdedigend op om zo snel mogelijk samen te smelten. Op het laatst kon ik nog net zien hoe mijn benen samenvoegde met het stofkleed. Daarna werd het stil, geen lastpost, geen geluid, vredig...

Het kwam regelmatig voor dat de slaapkamer of voorwerpen, er anders uitzagen dan in werkelijkheid. Het is moeilijk te
verifiëren wat uit mijzelf geprojecteerd wordt. Of uit een andere tijd stamt. Misschien door samenloop van omstandigheden, zoals bij uittredingen, dus buiten de tijdzone, ruimtelijk inzicht van heden en verleden meer aanwezig is en daarom verwerkingsprocessen sneller op gang kunnen komen. Ik sluit deze mogelijkheid niet uit.
In zekere zin gaf dit alles mij toch een genoegen.
Voor mijn gevoel kwam ik op deze manier, dichter bij mijzelf.

Het meest aangename; voor ik het besef, ben ik ver van mijn lichaam. Totaal bewust. Er goed mee om kunnen gaan, totaal geen binding meer hebben met het stof. Het is een zeer vredige situatie. Ook hierbij geldt: Meer weten. Hieronder volgt een retourtje naar een sfeer.

Op een nacht werd ik meegenomen door twee vrienden uit een andere wereld. Beiden hielden mij vast en met een heerlijk vrij gevoel liet ik het toe. We stegen op de ruimte in. Het leek of de aarde geen betekenis meer voor mij had toen we omhoog gingen in de eindeloze kosmos. Het licht kwam steeds meer naderbij en voor dat ik het wist bevond ik me in een ongeloofijk schitterend lichtoord. Een gebied van ongekende schoonheid en harmonie. De lucht was helderblauw. Het licht scheen overal, 't viel me weer op dat ik nergens schaduw zag. Het groene heuvelige grastapijt waar ik op stond trok mijn aandacht, zo zuiver en ongeschonden dat ik moeite had een stap naar voren te doen. Het kwam meer door de begroeting van elk afzonderlijke stengel, zo voelde het.
Overal om me heen zag ik verschijningen in licht gehuld, zij hielpen elkaar op een wijze dat niet alleen zichtbaar was maar ook voelbaar. Dat maakt me heel klein en dacht nog wij praten over liefde voor elkaar en hier beleefd je liefde voor elkaar. Het verschil is hier wordt daarover niet gepraat. Zij zijn slechts het voorbeeld voor elkaar.
Ondertussen genoot ik met volle teugen en hoopte nooit meer terug te hoeven keren. Rechtsboven in de lucht bekeek ik de aarde in doorsnee, de oervuur in het midden, met daar om heen de aardkorst. Merkwaardig dat ik het zo zag! Nadat ik dit in me opgenomen had, namen de dezelfde vrienden die me hadden begeleid naar deze oord mij mee een gebouw in. Het was een instituut met een groep onderwijzers. Een ervan stond voor een groot schoolbord en gaf me onderricht in wiskunde waarop ik een antwoord moest geven. Ongemoeid gaf ik de uitkomsten. Het doel alhier begon me duidelijk te worden, onze leerproces bestaat uit herinneringen dat al in de kosmos aanwezig is. Toen ik dit doorhad werd het tijd dat ik terug moest keren naar mijn lichaam en dankte hen voor de wijsheid die ik mocht ontvangen.
Even zo snel als ik kwam ging ik nu door een groene nevel terug.
Mijn teleurstelling dat ik niet mocht blijven was schijnbaar van mij af te lezen, want ik hoorde een warme stem zeggen: "Als je alles doorstaat, ook de moeilijke hindernissen, dan kom je dáár terecht."
Eenmaal uit deze nevel zweefde ik voor een kort moment boven De aarde en wat me opviel was het verschil van contrast. Ons planeet leek ineens zwart/wit, grauw en somber, zo scheen geestelijk gezien de aarde momenteel te zijn.
Eenmaal terug in mijn lichaam vervaagde mijn ooit opgedane wiskundige kennis. Er ging een lichtje branden: “De vergaarde indrukken is een kwestie van herinneren.” Daarom mocht ik deze uitstap beleven en omdat ik dat begreep kon ik weer terug.

Ik dacht aan de mensen met een schijndoodervaring. Bij iedereen is dat verschillend, meestal komt het op hetzelfde
neer. Het verlangen om te mogen blijven is gigantisch. De feiten hebben 't bewezen.
Zulke ervaringen maken het aardse leven aanzienlijk beter te verdragen. Het is de moeite waard om moeilijkheden niet uit de weg te gaan. De aanvaarding wordt juist makkelijker.

Een mens kan zich eenzaam voelen maar is nooit alleen. Wanneer de aardse taak afgelopen is, wordt het geestelijk overgenomen. Eigenlijk is dat schitterend als je overdenkt dat een vroedvrouw of gynaecoloog er alles aan doet om een geboorte spoedig te laten verlopen.
Een natuurlijk proces dat in de stof overgenomen wordt en bij het sterven gebeurt precies het omgekeerde.
Een ander keer mocht ik het zien. Ik verliet mijn lichaam en bevond mij in een ziekenhuis. In een kamertje lag een hevig lijdende man. Hij had slangetjes in zijn buik en lag op sterven. Naast hem een aanwezigheid van een oosterling. Hij gaf hem, in mediterende houding, kracht en bleef liefdevol in doodse stilte mediteren. Geen moment kwam hij uit zijn concentratie, alsof het bij elke afleiding, de kracht die de stervende nodig had teniet zou hebben gedaan. Erg indrukwekkend om te zien hoe vanuit het ongeziene een stervende wordt benaderd. Zijn serene stilte in afwachting bij het losmakingproces van deze man en hem daarna verder zal begeleiden.

Ik kwam weer terug en een paar uur later hoorde ik de deurbel. Ik had een sterk vermoeden dat het om een sterfgeval ging. Een kennis van ons deelde verslagen mee dat zijn schoonvader in het ziekenhuis was overleden. Deze man had een darmgezwel met het gevolg dat een kunstmatige uitgang noodzakelijk was (slangetje in de buik) en had een behoorlijke doodstrijd gehad.  
Voorspelling van Nostradamus, ik zou opgraven 123.584 romeinse munten en 680.00 goudstaven.
Mijn vondsten tot op heden zijn; 307.900 blik-clipjes en 6000 roestige spijkers

Rie

Re: Uittredingen

Bericht door Rie » 17 nov 2012, 09:36

Ik herken veel in je verhaal.

Zal je over een poosje hierover schrijven kan dat nu niet goed.

Gebruikersavatar
Zoë
Onderzoeker
Berichten: 316
Lid geworden op: 05 okt 2012, 10:30

Re: Uittredingen

Bericht door Zoë » 17 nov 2012, 10:38

Shaffy,Prachtige ervaringen, bedankt voor het delen ;P!
Onvoorwaardelijke liefde kan falen, maar liefde onder voorwaarde krijgt zelfs geen kans op bestaan (J.M.L Descalzo)

Plaats reactie