Aangenaam, mijn naam was Jane. (1600.)

Parapsychologie, helderziendheid, telepathie, telekinese en vele andere onderwerpen m.b.t het bovennatuurlijke.
Plaats reactie
petra8

Aangenaam, mijn naam was Jane. (1600.)

Bericht door petra8 » 17 mar 2013, 14:40

Ik ben druk bezig me andere levens uit Egypte te herinneren.
Ineens zie ik dit leven.
In glimpjes, lange glimpen en gevoelens.

1600.
Reïncarnatie van heks? (Ik ben 50 jaar oud.)
Zomaar, ergens midden op de dag, gewoon thuis, terwijl ik bezig was, overvalt dit gevoel mij. (2008.)
"Ik" sta vastgebonden op een hoge brandstapel, midden in een grote groep mensen die me uitschelden! Met hun vuist schudden en
me alleen maar dood willen.
Ik begrijp absoluut niet waarom deze mensen mij dit aan willen doen.
Ik voel me machteloos, weerloos en vooral enorm verbaasd.
Waarom willen al die mensen mij dit aandoen, terwijl ik hen niet eens ken?
Waarom haten ze mij zo, terwijl ik niets heb gedaan?
("Ik" ben een vrouw van ongeveer 28 jaar. Met lang lichtbruin loshangend haar.)
De brandstapel is hoog en met lange dunne stammen opgebouwd. Met de punten naar het midden toe.

21 Februari 2013.
Ik ben bezig met regressie cd’s om de herinnering van een Egyptische danseres op te wekken.
Aan het eind van de cd zegt Dr. Brian Weiss, dat ik me levens kan herinneren zonder spijt. Sterven zonder angst. Dat ik begrijp waarom dingen zijn gebeurd.
Zomaar valt me weer de herinnering aan de verbranding als heks me te binnen.
Ik ben die vrouw en sta vastgebonden op een brandstapel.
Omringd door een dichte menigte mensen die me uitschelden en dood willen!
Ik begrijp nu waarom ik me altijd in groepen onzeker en angstig en zeker aangevallen voel.
Dat ik altijd een gevoel van eenzaamheid heb en het liefste alleen thuis ben.
Sinds ik Hans ken is hij mijn veilige haven en klem ik me aan hem vast als we ergens zijn.

(hoort dit er misschienbij?)
2008.
’S Middags, na het kijken van een docu over heksenvervolgingen gedroomd.

Ergens in Engeland staat een toren waar ze vrouwen in brachten om gemarteld te worden.
Droom. (Ik noem de vrouw Maria.)
In een lange donkere gang, verlicht door fakkels ligt stro op de grond.
Twee grote mannen in bruine pij, met kap over hun hoofd met alleen gaten voor de ogen hebben van Maria haar armen op de rug gedraaid. Daarna hebben ze die armen omhoog getrokken! Diep voorover gebogen, haar armen omhoog in de lucht, wordt Maria door de twee mannen aan haar armen meegesleurd!
Maria krijst, afgrijselijke kreten vol diepe doodsangst! Maar ze wordt niet losgelaten en meegesleurd. Ze weet dat ze vreselijke dingen met haar gaan doen.

28 Februari.
Aangenaam kennis maken. Mijn naam is Jane.
We gaan slapen en ik probeer te mediteren.
Ik visualiseer me steeds beter de Engelenpoort, 3 trappetjes op en dan de duisternis inkijken.
Zonder angst de duisternis instappen en omlaag zweven. In mezelf.
De engelen mogen mee, maar ik kan het nu ook zelf.
Al vraag ik wel de heilige beschermer Michael en de heilige begeleider Gabriël,
mijn kruincakra te bewaken als ik die openstel. Dat er geen negatieve lifters meekomen.
Dieper en dieper en dieper in mezelf.
Aftellen van 10 naar 1 en dan…
De laatste tijd val ik zo in slaap. 
Net voor ik wegdoemelde hoorde ik een vrouw huilen,
Snikken van pure vertwijfeling en doodsangst.
Wie is die vrouw? Waarom huilt ze?
Ik slaap.

29 Februari.
8 uur wordt ik wakker, even plassen en dan lekker nog even in bed kruipen.
Ik ben eigenlijk al niet moe meer en besluit te mediteren,
Wie was die huilende vrouw?
Om dichter bij te komen geef ik haar een naam, Mia.
Nee, hoor ik meteen een stem, Jane.
Oké, dus Jane. Meteen voel ik een leven in Engeland aan, ergens in de 16e eeuw.
Het heeft te maken met dat nare van die vrouw die krijsend meegesleurd werd.
Was Jane veroordeeld als heks?
Ik denk aan Jane, probeer me haar leven voor te stellen.
Ik besluit te beginnen met een herinnering als kind, een vrolijke herinnering?
Glimp.
-Ik zie een lange tafel.
Een schemerige kamer, alleen verlicht door kaarsen op de tafel.
Aan het hoofd zit een oudere man voor te lezen uit een groot boek, de bijbel?
Langs de tafel en het andere eind staan kinderen in donkere kleren.
Ze moesten staand luisteren naar het lezen van de bijbel?

Ik voel aan dat de jeugd van Jane niet vrolijk of liefhebbend was.
Er was geen moeder, wel een strenge vader.
Ze had een stel broers, 3 geloof ik en een zusje.
Glimp.
Jane zit op een bed in een eenvoudige slaapkamer.
Witte muren, twee houten beden, houten vloer.
Schoon, maar erg kaal.
Jane zit met gekruiste benen op bed.
Het zonlicht schijnt door het raam op haar rug.
Een spichtig meisje van 14,15.
Ze heeft een zwarte jurk aan en 2 vlechten van lichtbruin haar.
(Ik zie haar alleen van achteren.)
Jane heeft een pop in haar handen en voelt zich redelijk gelukkig.
Dan komt een meisje de kamer in rennen en springt bij Jane op bed.
Ze lacht het uit en jubelt, “wist je het al? Je gaat trouwen!”
(Jane schrikt daar vreselijk van.)
Het zusje heeft 2 lange vlechten en een geruit jurkje aan..
Jane is somber, te neergeslagen, voelt zich verschrikkelijk.

-Ik voel aan dat Jane moet trouwen met een veel oudere man.
Maar het is het beste voor haar, er zal goed voor haar gezorgd worden, de man is rijk.

Glimp.
Ineens zie ik de pop.
Het is een pop van ongeveer 22 cm groot.
Het gezichtje is glanzend wit en erg fijntjes (Papier Maché?)
Ze heeft een grote bonnet op van wit kant.
Het heeft een witte lange jurk aan met stroken wit kant.
De beentjes voelen vrij hard en stug. (niet buigzaam.)
Het lijfje is ook erg hard.
Als ik het rokje optil zie ik de schoentjes van zwart geschilderd hout.
Daarboven beentjes bedekt met kousjes van witte wol.

Aanvoelen.
De pop betekend alles voor Jane.
Het is het enige wat ze heeft.
Maar nu ze gaat trouwen is ze groot en moet de pop
aan haar zusje geven.
Dat doet haar echt pijn.

-Ik zie glimpen van een groot houten huis.
Een rijk deftig huis.
Er is een grote keuken, waar ze in haar eentje de afwas doet.
Glimp.
Jane staat een groot tinnen bord af te drogen met een doek.
Er is zelfs een terras achter, met tuin.
Er is iets met planten.

Glimp.
Ik zie haar planten verzorgen in een hoge kast.
Vreemde planten.
Het lijken wel cactussen, koningin van de nacht en andere die verdroogd lijken.
De echtgenoot is kruidenier?

Glimp.
Jane zit op de grond en veegt iets droogs, (aarde?) met haar handen bij elkaar
om op te ruimen.
-Maar is Jane een heks?
Glimp, ik zie Jane lopen met haar samen gevouwen handen vol grote kleurige dingen,
Het lijken wel kralen, rood met gouden zigzaglijntjes.
Houdt Jane van haar man?
Ik hoor een stem, vrij heftig roepen, Kill him!

Glimp.
Ik zie een oudere man staan.
In een schemerige slaapkamer staat de man voor het bed.
Hij lijkt me een jaar of zestig. Met dik warrig grijs haar, of is het een lelijke pruik?
Ik zie hem van opzij, grijze afgezakte sokken om zijn enkels, blote kromme benen.
Een wit hemd, hangend over zijn dijen, een grijs vest aan.
De man staat er met holle borst, voorover gebogen.
Hij is oud, lelijk en saai.

-Herinnering? (Ik voel dit aan.)
De man is net uit bed gegaan.
Jane ligt er nog in.
Languit in wit nachthemd, met een witte mutsje op.
Dekens half over haar heupen.
Ze is net bevrucht en verafschuwt het!
Hij keek niet eens naar Jane en vond dit zijn plicht.
Er was niets aan liefde of tederheid.

-Aanvoelen.
De man is dood. Ik weet niet hoe.
Glimp.
Ik zie Jane.
Ze zit naast de achterdeur op een bankje.
Lekker in het zonnetje.
Een vrouw van ongeveer 30, met lichtbruin lang haar.
Niet echt knap, erg slank, in donkergroene jurk.

Er komt een grote kat op haar aflopen, met de staart omhoog.
Het is een kater, vrij groot, wit, met hier en daar lichte en donkerode vlekken.
Aanvoelen.
Jane is gek op haar kat.
Ze neemt hem in haar armen, legt hem op zijn rug.
Ze wiegt hem en zoent zijn kop vrij heftig.
Jane is gelukkig nu.
Ze heeft een huis en kan doen en laten wat ze wil.

-Ik probeer wat meer van het huis te zien, van de andere huizen en omgeving.
De achterkant van het huis is zo.
Het huis zelf heeft een achterdeur en een groot raam daarnaast.
Daarboven twee kleinere ramen.
Er is een stuk betegeld terras met wat potten met planten.
Naast de deur staat een simpel eenvoudig bankje.
Het terras is ongeveer 10 meter breed, aan weerszijdes staan ook huizen.
Er is een tuin, waar aan weerszijdes een groot houten hek is.
Daarachter staan ook huizen.
De tuin heeft een lage heg en daarachter bedden met planten.

-Ik probeer de voorkant te zien, de straat.
Glimp.
Dat is een gewone middeleeuwse drukke straat, met hoge huizen, de grond van aarde,
er lopen mensen heen en weer.

-Maar waarom is Jane dan veroordeelt tot de brandstapel?
Glimp.
Ik zie een riviertje, midden in het stadje.
Het is hoogzomer en erg warm. Ik voel dat alles gewoon kookt en kraakt van de hitte.
Het riviertje is nagenoeg opgedroogd tot modderige banken, er is nauwelijks nog water in.
Mensen verdringen zich bij een bruggetje en beklagen zich, waarom is het water weg?
Daarna meteen, wie heeft dat gedaan?

-Herinnering.
Vrouwen die zich om Jane verdringen.
Geen aardige vrouwen, ze spreken gemeen, beschuldigen haar ergens van.
Een vrouw roept, fel en vals, “Who is youre mate!”

Dan is er de herinnering van Jane op de brandstapel.
Haar angst en onbegrip, waarom ze haar van de hete zomer beschuldigen.
Ik herinner me nu, zelfs op de brandstapel, die nog niet aan was.
Dat de zon kokendheet scheen.
Iedereen gelooft dat zij de schuld van de hittegolf is.
Iedereen, zelfs mensen die ze niet kent zeiden dat dit precies was wat ze verdiend had.
Dat alles pas goed zal komen als ze dood was.
Al die mensen stonden maar te schelden en te schreeuwen naar haar.
Terwijl ze onschuldig was.
Brr, vreselijk.
(Aanvoelen.)
Jane maakte zich al die tijd, alleen maar vreselijke zorgen om haar kat.
Wie er voor hem zou zorgen.
Het was zo een enorme lieverd.
Arme Jane. Arme kat.

-Kunnen katten mee reïncarneren?
Ik had het idee die kat te kennen.
Later, als ik aan mijn eerste Mickie denk,
Aan mijn Shaddy en nu de tweede Mickje, weet ik het zeker.
Al deze lieverds zijn meegereisd vanuit een ver verleden.

Plaats reactie