The foo fighters

[Ufo]

Tijdens de tweede wereldoorlog werd er door de geallieerde piloten en marinemensen melding gemaakt van mysterieuze voor voorwerpen in de lucht. Ging het hier om geheime wapens van de vijand, of iets ongewoners ?
In de laatste maanden van 1941 begon de militaire leiding van de geallieerden zich zorgen te maken over onverklaarbare waarnemingen in de lucht. Het gebeurde steeds vaker dat piloten naar hun basis terugkeerden met verhalen van vreemde lichten in de buurt van hun vliegtuig, die zich met enorme snelheid leken te bewegen. Nog vreemder was dat ze in staat leken te zijn om elektrische apparatuur te verstoren in nabije vliegtuigen.
Hoewel de naam toen nog niet was uitgevonden, leken de lichten op ‘vliegende schotels’.

Waarnemingen vanaf zee

Het waren niet alleen de piloten die de lichten zagen. Op een avond in september 1941 kruiste de ss Pulaski, een oud Pools schip dat was gecharterd om tijdens de oorlog Britse troepen te vervoeren, over de Indische oceaan toen matroos Mar Doroba een ‘vreemde lichtgevende bol met een groen soort licht, ongeveer half zo groot als de maan’ in de lucht zag.
Doroba schatte de hoogte waarop het schip vloog op ongeveer 1500 meter.
Her licht bleef het schip nog een uur lang volgen.
Enige maanden later, op 26 Februari 1942, had matroos William J. Methorst een soortgelijke ervaring aan boord van een schip in de zee van Timor. “Terwijl ik even na twaalven op wacht ston den de lucht afzocht met mijn verrekijker, zag ik plotseling een grote, lichtgevende schijf die razendsnel op ons afkwam”, vertelde hij de Victorian Flying Saucer Research Society in 1975.
Ik waarschuwde de officieren op de brug en zij konden de schijf niet identificeren als een vliegtuig dat zij kenden.
Drie tot vier uur bleef het voorwerp op dezelfde hoogte in grote cirkels vliegen en toen vloog het plotseling weg, met een enorme uitbarsting van snelheid.
De eerste reactie van de geallieerde autoriteiten was de vreemde voorwerpen af te doen als niet anders dan het gevolg van statische elektriciteit. Maar toen er steeds meer meldingen bleven komen begon de inlichtingendienst van het leger te geloven dat de vuurballen geheime wapens waren, ontwikkeld door de Duitsers of Japanners. Ze gaven het fenomeen de bij naam “FooFighters”(Fantoom vechters), naar een grappige cartoonfiguur Smokey Stover van die tijd.
Tegen 1943 waren de Engelsen zo bezorgd over de potentiële dreiging van foofighters dat ze een speciaal project in het leven riepen om ze te bestuderen. Interessant genoeg was de achtergrond van de projectleider, luitenant-generaal Massey, even vaag als het fenomeen dat hij moest onderzoeken. Volgens de ufo onderzoeker Timothy Good, staat er geen luitenant-generaal Massey vermeld in de 1943 editie van who’s who. Het Masseyproject slaagde er echter wel in honderden rapporten te verzamelen over ontmoetingen met foofighters in de loop van een aantal jaren.
De meeste rapporten betroffen vormloze lichten zonder enige herkenbare substantie. Volgens getuigen waren de voorwerpen ook zelden op radar te zien.
Leonard Stringfield, later een vooraanstaand ufoloog, was onder degenen die op 28 Augustus 1945 aan boord waren van een American vlucht naar Tokio, vlak voor de geplande geallieerde landing.
Plotseling, halverwege Le Shoma en Iwo Jima, begon de linker motor te sputteren. Terwijl het vliegtuig daalde en olie aan het verliezen was, schreef Strinfield, keek ik naar buiten en zag tot mijn verbazing drie niet te identificeren, fel witte “Klodders”, elk zo groot als een dubbeltje op arm afstand. De lichten bewogen in een rechte lijndoor de wolken heen, parallel met ons en met dezelfde snelheid. Toen het vliegtuig weer ging stijgen bleven de voorwerpen onder ons en verdwenen in een wolkenveld. Pas jaren later, toen hij bekend was geraakt met gevallen waarbij ufo’s elektromagnetische inferentie met vliegtuigen en auto’s leken te veroorzaken dacht Strinfield terug aan een verband tussen de sputterende motor en de geheimzinnige klodders. Hij herinnerde zich dat de ufo’s zich aan de linkerkant hadden bevonden en dat het de linker motor was geweest die begon te sputteren.
De geallieerden vermoedden geheime vijandelijke wapens, maar de Duitsers waren ook geïntrigeerd door de foofighters. In 1944 vroeg de Duitse Wehrmacht aan de luftwaffe om een commissie te vormen voor het verzamelen van informatie over de meldingen van deze mysterieuze voorwerpen in de lucht.
De commissie, dat de naam Sonderburo 13 kreeg, kweet zich nauwgezet van haar taak tot Duitsland in April 1945 werd verslagen.
In de korte tijd van haar bestaan wist het Sonderburo 13 een indrukwekkende hoeveelheid informatie te verzamelen.

Enorm voertuig

Het eerste door Sonderburo 13 bestudeerde rapport betrof een piloot genaamd Hauptmann Fischer. Om 17.35 op 14 Maart 1942 werd Fischer de lucht in gestuurd om te gaan kijken naar een “blip” die door de radar van een basis in Noorwegen was opgepikt. Op een hoogte van ongeveer 3000 meter kreeg hij het voorwerp in zicht. Over de radio beschreef hij het voor de basis als een reusachtig gestroomlijnd voertuig van ongeveer 90 meter lengte en 15 meter doorsnee. Deze “luchtwalvis” zoals Fischer het voorwerp noemde, bleef verscheidene seconden horizontaal voor het verticaal omhoog rees en met grote snelheid omhoog rees en uit het zicht verdween.
Een nog intrigerender ontmoeting vond plaats om 10.45 op 29 September 1944. Een testpiloot in een nieuwe Messerschmitt ME-262 Schwalbe jet zag plotseling rechts van de jet twee lichtende puntjes. Toen hij het vliegtuig met volle snelheid in de richting van de puntjes draaide, doemde er een cylindrisch voertuig voor hem op van meer dan 90 meter lang en met openingen aan de zijkanten plus een lange antenne voorop. De piloot constateerde tot zijn verbazing dat het voertuig met meer dan 2000 km per uur vloog

Berichten over foofighters haperden

In 1943 hielden de rapporten over foofighters vreemd genoeg op, maar het jaar daarna was het weer volop feest. Van April 1944 tot Augustus 1945 kwamen er van over de hele wereld meldingen over foofighters binnen. Ze waren gezien in Tawara in Japan, waar men de snelheid van een “spookvliegtuig” op de radarscherm schatte op 1100 km per uur. In Omaha, op de ochtend van de landingen in Normandië , toen door honderden getuigen een donkere, sigaarvormige voorwerp in de lucht werd waargenomen, in Darmstadt in Duitsland, waar 30 geallieerde soldaten toekeken terwijl zes of zeven ronde, geel-oranje voorwerpen op een hoogte van ongeveer 45 meter de snelweg naderden, en in Tokio, waar Amerikaanse en Japanse soldaten voorwerpen zagen die ze beschreven als ronde snel vliegende vuurballen.
Door de jaren heen zijn er allerlei verklaringen voor het fenomeen van de foofighters gegeven, zowel rationele als fantastische. Ze variëren van vuurballen, st Elmo’s vuur en aardlichten (natuurlijke fenomenen die tot op heden niet zijn verklaard), tot foutieve interpretaties verschijnselen als de planeet Venus.
Vanzelfsprekend beweerden ook veel mensen dat de voorwerpen in feite “vliegende schotels”van buitenaardse oorsprong waren, hoewel maar weinig rapporten melding maken van een solide iets als een ruimtevaartuig.
Wat ook de verklaring is, het valt niet te ontkennen dat de foofighters een wel heel vreemd fenomeen waren. Nu, meer dan 65 jaar later, weten we niet veel meer over hun oorsprong en doel, als dat er was, dan de auteur van een artikel dat in December 1945 werd gepubliceerd in American Legion Magazine. Hij moest toegeven dat “het mysterie van de foofighters onopgelost blijft… want uw veronderstelling van wat ze waren is net zo goed als de mijne, want niemand kent de werkelijke verklaring”..

Bron: Ufoplaza