entropy schreef:Vitharr schreef:entropy schreef:Mag ik dan vragen hoe je staat tegenover tijdreizigers naar het verleden die een herinnering hebben aan dingen die nog gebeuren moeten?
Kun je die vraag misschien iets toelichten? Gezien het onderwerp weet ik nu niet of je herinneringen aan het verleden of de toekomst bedoelt, en of 'nog gebeuren' in de toekomst of het verleden plaats moet vinden.
Ik bedoel dat op T1 niks bijzonders gebeurt met de tijdreizigers, op T2 (T1+1) kopen ze iets in een winkel, en op T3 (T2+1) reizen ze terug in de tijd naar T1, met de herinnering aan T2 nog in hun geheugen. Vervolgens gebruiken ze de herinnering aan T2 om ergens tussen T1 en T2 hun eigen portemonnee te stelen, zodat ze op T2 niets kunnen kopen. Dit is de grootvader-paradox.
Dit is een wijziging van het verleden in mijn ogen?
Tussen T2 en T3 geven de tijdreizigers de portemonnee weer terug trouwens
(aan zichzelf?
) Dan lopen ze dus een tijdje met twee exact identieke portemonnee's rond
(dubbele kredietlimiet
)
Duidelijk, dank je.
Nu heb ik momenteel nachtdienst, dus wil ik mijn standpunt iets anders uiteenzetten om geen verhaal te produceren wat ik zelf morgen ook niet meer snap.
Jij en ik zijn onderdeel van 1 groot geheel. Als taken in een Proces. Wij bezitten een scheppend vermogen, en dat scheppend vermogen kent een vrije wil. Dat scheppen doen we echter niet alleen, maar met alles waar wij onderdeel van uitmaken, en dat is eenvoudigweg alles wat 'bestaat'.
Hoewel een portemonnee in het verleden stelen een 'eenvoudige daad' lijkt (ik heb het enkel over de diefstal.
) is die activiteit een product van de schepping van de dader en alle co-creatoren.
De co-creatoren hebben reeds beslist dat die portemonnee niet gestolen wordt, gezien de gebeurtenissen op T1, T2 en T3. Als de co-creatoren je al toestaan om naar het verleden te reizen, dan kom je daar terecht in het collectief wat reeds besloten heeft dat die portemonnee niet gestolen wordt.
Jouw vrije wil zal volgens mij niet genoeg zijn om dominant te zijn tegenover die ontelbare andere waar het collectief uit bestaat. Het zou bijvoorbeeld mogelijk zijn dat het collectief besluit dat jouw herinneringen aan de toekomst problematisch zijn. Democratie verandert jou als tijdreiziger dan in John Doe met een vrije wil die onbewust een navigatiesysteem heeft met T1 als einddoel.
Klinkt misschien als hocus pocus, maar kijk eens welke invloed de kuddementaliteit op mensen heeft. Denk alleen maar aan massa hysterie. En dat betreft dan nog enkel gedragseffecten. In mijn voorbeeld heb ik het over de collectieve intelligentie die dit universum heeft geschapen, schept en gaat scheppen.
Je bent schepper, geen veranderaar. De illusie dat iemand dat wel kan zijn m.b.t. tijdreizen is een vergissing omdat het tijdreizen deel uit maakt van het scheppingsproces. Er wordt dus niets veranderd.
In kosmische chronologie is het verschijnen van de tijdreiziger op Tx de oorzaak van het uitvinden van de tijdmachine op Ty. Het is onze beperkte, menselijke logica die die causaliteit onlogisch vind en daarom besluit dat het andersom moet zijn. 1 van de vele illusies die ons leven vorm geeft.
[offtopic voorbeelden]
Vorig jaar zat ik in een vervelende impasse. Ergens sprak ik een 'wens' vrij gedetailleerd uit. Op het gewenste tijdstip manifesteerde die wens zich tot in detail. De factoren zelf kon ik onmogelijk beïnvloeden. Vorige week is op een soortgelijke manier een andere 'wens' tot in detail vervuld. Ook hier weer was ik volkomen afhankelijk van de vrije wil van andere mensen die ik tot op dat moment niet kende.
In spirituele termen heeft de kosmos mij doen toekomen wat ik vroeg. Dat is een leuk, en comfortabel idee. Het alternatief is dat ik geen 'wens' uitte, maar doorzag wat de toekomst voor me in petto had. In dat laatste geval heb ik mijn vrije wil enkel gebruikt om me voor te bereiden op die situaties.
Iedereen mag die situaties van mij zien als 'toeval'. De verantwoording die een alternatieve verklaring met zich meebrengt is immers behoorlijk groot.
Vanuit mijn eigen perspectief is het een stuk 'deprimerender'. Ik krijg wat mij toekomt. Ook de minder prettige dingen. Godzijdank heb ik in leren zien dat veel van die dingen minder prettig lijken dan ze zijn, omdat ik geen zier van de kosmos begrijp op dat niveau.
Een stom voorbeeld, wat me toch erg diep raakt, is het overlijden van mijn laatste hond. Ik ervaar dat nog steeds als een vreselijk gemis. Maar dat perspectief is egoïstisch. Toen ik haar als puppy in mijn armen nam wist ik al dat die tijd zou komen. Ik heb dat genegeerd en voel me nu niet happy omdat dat dier niet onsterfelijk was in stoffelijke zin. Op zo'n moment vergeet je snel dat dat dier er voor heeft gekozen om haar leven met mij te delen. Haar tijd zat er op, en ze is verder gegaan, zoals wij allen ooit zullen doen. Een deel van mij is gevormd door interactie met haar, zij was niet enkel een deel van mijn leven, zij was een deel van mij, en vice versa.
Dus entropy, je communiceert nu met iemand die deels gevormd is door de vrije wil van een hond.
En nu komt 't. Ik had er eerst 2. En die andere mis ik evenveel. Ter nagedachtenis heb ik iets bijzonders. Een soort 3d schilderij, 32 jaar oud. Het schilderij is door mijn moeder geschonken aan mijn opa's vader 32 jaar geleden. Ik keek ernaar, en voelde me er zo bizar toe aangetrokken dat ik het als erfenis van de familie heb gekregen. En wat al mijn vrienden en kennissen zich nog steeds afvragen is hoe het mogelijk is dat
mijn honden op dat schilderij staan. Tot het geknakte oortje aan toe.
Ik heb nooit een boekje gepakt omdat ik 'spiritueel' wilde worden. Ik ben opmerkzaam, en dit soort ervaringen vielen me behoorlijk op. Daardoor ben ik er inmiddels van overtuigd dat het leven zoals wij dat ervaren 1 grote misleiding is. En als je sommige zaken die wij allen aannemen eens vanuit een ander perspectief bekijkt, is het ineens een stuk logischer.
[/offtopic voorbeelden]
Morgen is vandaag ook gisteren....
