Afgescheidenheid is een geloof.

[Zoeker]

Voor ik aan mijn verhaal ga beginnen: geloof aub geen woord van wat ik beweer. Ik heb namelijk geen enkele invloed op uw geloof. De enige die dat heeft, dat bent u zelf.

Afgescheidenheid is een geloof. Maar hoe kan dat nou ontstaan? Dat is niet zo moeilijk om te zien. We ervaren onszelf als een afgescheiden entiteit. Door je af te zetten tegen anderen voedt je dat geloof. Als een ander een 'klootzak' is, dan ben je zelf een 'good guy' en is er afgescheidenheid. Als een ander een vrouw is en zelf ben je een man, dan is er afgescheidenheid. (maar hier heeft de natuur een trucje voor om toch eenheid te bereiken)

Het begon al toen je een baby was. In de buik was je nog een eenheid met je moeder. Maar vanaf uur 0 begon het gesodemieter. Toen je je luier vol poepte had je een ander nodig om je daar van af te helpen. Toen je honger kreeg had je een ander nodig om je er van af te helpen.

En toen je wat groter werd kwam er vanzelf wel een ander die je uit schold of een oplawaai verkocht.

En zo kwamen er steeds maar anderen om jou te vertellen dat je afgescheiden bent. Van jaloerse collega' s tot vrienden die je in de steek lieten. Het waren steeds anderen die jou dat geloof hebben aangesmeerd. En nu geloof je er heilig in. Want ja…geloven is niet zo moeilijk, maar ontgeloven …hoe doe je dat? (als het al kan)

[Yopi]

Het voordeel van afgescheidenheid is dat het relaties mogelijk maakt.
Als je één bent met alles valt er niet veel te communiceren. Laat staan dat je je ergens toe kunt verhouden of tot iemand.

[Gast1]

En nu geloof je er heilig in. Want ja…geloven is niet zo moeilijk, maar ontgeloven …hoe doe je dat? (als het al kan)

Het kan. Ik noem het de-conditioneren.
Ik heb dat denk ik altijd 'gewild' maar nooit 'gekund'.
Toen ik het niet meer wilde, kon ik het.
Maar nog beter om te schrijven is, dat het gewoon 'gebeurde'.
Ik hoefde niets meer te kennen, omdat ik het al kon.
Ik hoefde mij het slechts 'te herinneren'.

Mijn ervaring is alles van een andere kant te bekijken.
Eerst naar 'jezelf kijken' en je afvragen waarom je in elk opzicht reageert zoals je reageert.
Vervolgens datzelfde doen bij de ander, waarbij je er altijd van uit kunt gaan dat de ander zijn of haar waarheid vertelt.
Dus ook dat je vanuit die optiek een klootzak bent.
Dus ook dat je dat vanuit die optiek kunt accepteren.

Als je dat kunt ervaren zonder welke vorm van emotie, ben je denk ik al een heel eind op weg.
Je hebt dan afscheid genomen van de traditionele referentiekaders en algemene opvattingen.
Je bent niet negatief 'te raken' en nog veel minder 'te beledigen'.
Dat gebeurt alleen als je het zelf (jouw condities) het toelaten.

Op een bepaalt moment (en zo schrijf ik uit ervaring) ga je van iemand die fel tegen je ingaat en dus ook energie stopt in jou, houden.
Ik zie het als een vorm van liefde.

Iemand die echter geen enkele reactie geeft ... die zou nog eens goed na kunnen denken over haar/zijn referentiekaders en conditioneringen.

'Zou kunnen' ... want er zit wat mij betreft geen enkel 'moeten' bij ...

[Susan]

En zo kwamen er steeds maar anderen om jou te vertellen dat je afgescheiden bent. Van jaloerse collega' s tot vrienden die je in de steek lieten. Het waren steeds anderen die jou dat geloof hebben aangesmeerd. En nu geloof je er heilig in. Want ja…geloven is niet zo moeilijk, maar ontgeloven …hoe doe je dat? (als het al kan)

Alles is met elkaar verbonden, er is geen afgescheidenheid, door hokjesgeest en alles in hokken te plaatsen én te labelen, heeft
men een kunstmatige afgescheidenheid willen creëren, maar in werkelijkheid blijft alles verbonden. Zodra de platen voor het hoofd en denken weggehaald worden, kan men deuren weer openen die men voor anderen en/of hun denkwijzen, leefwijzen gesloten had, en zien dat die afgescheidenheid eigenlijk nooit echt bestaanszekerheid had of kan hebben.

Het was voor mij wat religie bijv. betreft geen kwestie van niet meer 'ont-geloven',dat deed ik van af heel jong kind zijn al nooit. Verder kwam ik er later dus achter dat veel aangeleerd was in gedrag en denken wat niet bij mij hoorde, aangeleerd door conditioneringen zoals men vond dat het 'moest en 'goed' was. En dát was dus wat ik af moest leren toen ik wat ouder werd en geen kind meer, door proberen mijn ware zelf te ontdekken. Door volledig op m'n gevoel en intuItie te gaan vertrouwen en me er niets meer van aantrekken dat ik toen soms nog de enige in mijn omgeving was die er andere denkwijzen op na hield. (later bleken er natuurlijk veel meer te zijn die dezelfde lijn ongeveer volgen)

Dat alles en iedereen verbonden is en er geen afgescheidenheid bestaat, hoeft beslist niet te betekenen dat je het dan in alles één bent met elkaar.
Je kan anderen die anders denken/doen daar in respecteren, dat kan gewoon ook zónder elkaars hoofd er af te hakken! Kom ik uit op onvoorwaardelijke Liefde, wat ook eerbied voor anderen inhoud.

[Yopi]

Je zou maar bloot staan aan alles wat er op de wereld gebeurd ..
Het juiste midden zou ik dus zeggen.

[univers]

[Zoeker]

Het voordeel van afgescheidenheid is dat het relaties mogelijk maakt.
Als je één bent met alles valt er niet veel te communiceren. Laat staan dat je je ergens toe kunt verhouden of tot iemand.

Hmm..ja..voordeel? Als jij je linkerhand en rechterhand samenvouwt…hebben je handen dan ook een relatie?
Maar om het dan wat echter te maken kan je natuurlijk ook je handen door een stuk karton steken.
Geef dan je beide handen het idee dat ze een 'ik' bezitten en ze kunnen zo een ik-gerichte relatie beginnen.

Ik-gerichte relatie? Wat zeg ik nou toch weer voor geks?

[Zoeker]

En nu geloof je er heilig in. Want ja…geloven is niet zo moeilijk, maar ontgeloven …hoe doe je dat? (als het al kan)

Het kan. Ik noem het de-conditioneren.

Dus alles wat jij gelooft is in feite een conditionering, Pierre?

[univers]

[Yopi]

@zoeker
Handen hebben het voordeel dat ze nooit op zichzelf gericht zijn, maar iets hanteren of voelen.
Gek is wel dat zintuigen vaak in tweeën komen: 2 handen, 2 ogen, 2 oren, 2 neusgaten en weliswaar 1 tong. Maar die doet vaak samen met verhemelte.

Gevouwen handen: een poging tot concentratie misschien (?)

[Zoeker]

Het was voor mij wat religie bijv. betreft geen kwestie van niet meer 'ont-geloven',dat deed ik van af heel jong kind zijn al nooit.

In dit verband doel ik niet op religie, maar op het geloof in afgescheidenheid.
Tenzij je natuurlijk helemaal nooit in afgescheidenheid heb gelooft.
Dan valt er niks te ontgeloven.

Mijn stelling is dat afgescheidenheid een geloof is. En de kwestie is hoe je van dat geloof af zou kunnen komen.
En of iemand dat uberhaupt wel zou willen.

Wat religie betreft: veel gelovigen geloven in een plaatsje in een denkbeeldige hemel.
Dus dat is ook een afgescheidenheid. Jantje in de hemel en Piet in de hel.
Waarmee we bij goed en kwaad terecht komen. Goed en kwaad is ook afgescheidenheid.

[Zoeker]

@zoeker

Gek is wel dat zintuigen vaak in tweeën komen: 2 handen, 2 ogen, 2 oren, 2 neusgaten en weliswaar 1 tong. Maar die doet vaak samen met verhemelte.

Gevouwen handen: een poging tot concentratie misschien (?)

Zelfs je hersens bestaat uit twee delen, maar opereert toch weer als een.
Waarmee zelfs het begrip 'eenheid' moeilijk wordt.
Tegelijkertijd duaal en nonduaal.

[Gast1]

Dus alles wat jij gelooft is in feite een conditionering, Pierre?

Gast1 gelooft niet veel Zoeker. Ik weet iets of ik weet niets.
Het meeste weet ik niet.
Geloven is 'iets aannemen' en ik neem niet snel iets aan.

Weten is een overtuiging hebben.

Maar waar het zich bij mij om gaat, en niet alleen bij mij, is dat ieder mens geconditioneerd wordt.
Dat is ook wat jij schrijft.
Om terug te gaan naar de 'puurheid', dien je te de-conditioneren.
Om te weten dien je dan ook eerst te ont-geloven, c.q. afscheid te nemen van dat wat je 'aangesmeerd' is, om daarna te gaan zien.
Als je dat wilt.
Dat kan een heel lange weg zijn of een heel korte.
Of helemaal geen weg als je de weg niet wilt of kunt gaan.

Ik ben blij dat ik hem ongewild ben gegaan... uiteindelijk dan ...
Afgescheidenheid is wat mij betreft geen geloof.
Het is een onmogelijkheid, daar ik verbonden ben met alles.
Dat zou je ook een geloof kunnen noemen, maar voor mij is het een 'weten'.

Anderzijds 'wijk ik wel af' en zou onder de noemer de 'raren' kunnen vallen.
Of onder de 'zwevers' of waar men mij dan ook in onder wil delen/ vakje of hokje wil plaatsen.
Het maakt mij niets uit.

Met gelooft maar wat men wil.
Ik weet wel, maar niet beter ...

Door jezelf te ontdekken, dien je eerst te ont-geloven en als je jezelf dan gaat ontdekken, ontdek je ook andere zaken.
Zaken die je eerder geloofd hebt, maar nu anders zijn geworden doordat je jezelf hebt ontdekt.
En dan kan er een wereld open gaan ...
Een andere wereld ...

[taigitu]

Zelfs je hersens bestaat uit twee delen, maar opereert toch weer als een.
Waarmee zelfs het begrip 'eenheid' moeilijk wordt.
Tegelijkertijd duaal en nonduaal.

Er zijn mensen met maar één hersenhelft en die functioneren net als ieder ander......

[Tet]

Good post Gast1, goed geschreven en verwoord. Reflectief is het woord dat mij te binnen schiet.

[Gast1]

Dank je Tet.

Er zijn mensen met maar één hersenhelft en die functioneren net als ieder ander......

Klopt, ik ken zo iemand én ik ken iemand waarbij het geconstateerd is dat hij 2 hersenhelften heeft, maar waar er maar één van werkt. Een intelligent en wijs persoon zelfs ...

[Zoeker]

Gast1 gelooft niet veel Zoeker. Ik weet iets of ik weet niets.
Het meeste weet ik niet.
Geloven is 'iets aannemen' en ik neem niet snel iets aan.

Weten is een overtuiging hebben.

Ik zie geloven en overtuigen toch als synoniem. Ik geloof in tegenstelling tot jou wel veel. (of ben overtuigd van iets) Maar ik zie ook dat geloof/overtuiging slechts een middel is om te kunnen functioneren. Ik neem dus van alles aan. En hou er rekening mee dat ik mijn geloof/overtuiging kan wijzigen. De weg naar weten begint bij twijfelen. Twijfel aan je eigen overtuigingen...

Maar waar het zich bij mij om gaat, en niet alleen bij mij, is dat ieder mens geconditioneerd wordt.
Dat is ook wat jij schrijft.
Om terug te gaan naar de 'puurheid', dien je te de-conditioneren.
Om te weten dien je dan ook eerst te ont-geloven, c.q. afscheid te nemen van dat wat je 'aangesmeerd' is, om daarna te gaan zien.
Als je dat wilt.
Dat kan een heel lange weg zijn of een heel korte.
Of helemaal geen weg als je de weg niet wilt of kunt gaan.

Ik ben het niet oneens, maar hoe doe je dat? Afscheid nemen van iets wat er eigenlijk niet eens is…?

[Gast1]

Ik zie geloven en overtuigen toch als synoniem. Ik geloof in tegenstelling tot jou wel veel. (of ben overtuigd van iets) Maar ik zie ook dat geloof/overtuiging slechts een middel is om te kunnen functioneren. Ik neem dus van alles aan. En hou er rekening mee dat ik mijn geloof/overtuiging kan wijzigen. De weg naar weten begint bij twijfelen. Twijfel aan je eigen overtuigingen...

Ja, zo kun je het inderdaad ook zien. We pakken het tegengesteld aan en in beide gevallen ontstaat er twijfel. Twijfel is wat mij betreft het begin van wijsheid.

Ik ben het niet oneens, maar hoe doe je dat? Afscheid nemen van iets wat er eigenlijk niet eens is…?

Het is mij gelukt, serieus. Ik denk er even over na hoe ik het gedaan heb.

[Gast1]

Ik ben het niet oneens, maar hoe doe je dat? Afscheid nemen van iets wat er eigenlijk niet eens is…?

ik ben het met je eens, maar toch:
‘Het is er wel’ … jouw (en mijn) conditionering en ego.
Het is ‘gemaakt’…
en ik heb nagedacht.

Even een greep zomaar ‘Ins blaue hinein’…

Het loslaten van dat wat je geleerd hebt.
Loslaten wat goed en slecht is.
Loslaten wat mooi en lelijk is.
Terug naar het tijdstip toe je begon waar te nemen.
Terug naar je geboorte en van daaruit opnieuw starten.
Terug naar de pure schaterlach van een baby of het huilen van een baby.
Terug naar de oer-emotie en naar het oer-gevoel.
Naar de tijd voordat je een mens werd.
Naar de tijd van de vogel en de vis.
Je ‘voelen’ als een vogel in de lucht en weten wat vliegen is.

Je voelen als een ‘vis in het water’ …
zoals het spreekwoord het zegt ...
Opnieuw de strontvlieg bewonderen,
de vlinder en de bloem.
De schoonheid van alles ‘overdreven ervaren’ zoals een kind dat doet.
Niet zeggen: “Ach, het is wel aardig die bomen en heesters.”

Nee, zeggen vanuit het hart: “Wauw, wat een prachtige en hoge bomen,
ik zie alle blaadjes en kijk een wat ze zich op een hoogte bevinden,
kijk die vogel daar op die tak,
hoe hij huppelt en vliegen vangt,
naar de muggen die je laat veranderen in elfjes,
naar de prachtige kleuren, en de geuren die je ruikt,
koeienstront ruikt heerlijk,
elke geur is bijzonder en elke aanraking is bijzonder,
elk geluid is bijzonder en niets is gewoon,
alles is een wonder.”

Als je ongeremd ende ongelimiteerd kunt dansen op straat waar iedereen bij is,
of zoals ik eergisteren in een bloemenweide danste en zong voor mijn dochter.”

Ik denk dat je slaagt als je dat vanuit je diepe gevoelens vanuit je hart dat dan ook werkelijk meent.

En de ander tegen je zegt: “Tjonge, man … gedraag je eens volwassen en kom met beide voeten op Aarde.”
Of als de ander zegt: “Stel je niet aan man en doe gewoon, dan doe je al gek genoeg.”

En je bent nog veel verder als je dat van wat die ander vindt, helemaal niets meer aantrekt.
En nog verder ben je als zelfs de mening van de ander er niet meer toe doet.

Als je jezelf hebt onderworpen aan je eigen meedogenloze kritiek,
dankbaar zijn als anderen je daarbij helpen en je je laat afkraken tot op het bot.
Zelfkritiek en introspectie tot het uiterste toe.

Ontdekken dat je niet beledigt kunt worden,
ontdekken dat de ander altijd gelijk heeft vanuit zijn of haar perspectief,
intens van jezelf houden, wat maakt het uit wat een ander van je vindt?

Intens houden van je schijnbare vijand …
Dat laatste is een heel moeilijke, want stel als deze vijand je iets aandoet of nog erger, een van je dierbaren? …
Wanneer je haat en boosheid voelt, word je conditionering aangesproken …
het ego wordt aangevallen., niet je diepere 'ik'...

Deconditioneren is afscheid nemen van jouw conditioneringen en ego …

Een totaal nieuwe wereld gaat open ...

[Yopi]

Ik heb het gelezen Gast1 .. hoe jij filosofeert bedoel ik