Nathan schreef:Gast1 schreef:
'Geen ego hebben' (op bepaalde momenten) zou zomaar eens een soort meditatieve toestand kunnen zijn.
Ik beweer dat dat zo is ...
'Geen ego hebben' is ook een ego hebben, als deze dus terugkeert. Als je tijdelijk van je probleem wordt verlost, betekent dat dat je dus dan niet volledig van je probleem bent verlost, niet waar?
Wow ...
Even voor de goede orde (want ik geraak de draad kwijt): Een ego is wat mij betreft geen probleem.
Ik heb het zelfs 'nodig' ...
Nathan schreef:...Je kunt een methode liefhebben zoals die van mindfulness, vipassana, zazen,... maar ben je ook vrij daar buitenom?
Moet je eerst aan een infuus, genaamd een of andere techniek? Dat je je veiliger en beter kunt voelen door bijvoorbeeld vipassana te beoefenen, zal ik hier niet bevechten. Maar is dat enkel je doel?
Je sloot dit bericht aan op het vorige, dus mag ik dan aannemen dat je je tot mij richt? Ik weet niet geheel precies wat mindfulness, vipassana, zazen is. Ik heb het ook niet nodig en ik heb het ook niet lief.
Gewoon omdat ik niet precies weet wat het is. Ik 'raadpleeg' mijn innerlijke ik en sterker nog, ik denk dat het eerder andersom is. Op het andere ga ik nog antwoorden:
Nathan schreef: We willen ons allemaal beter en veiliger voelen, daarom sluiten we een verzekering af, slikken we medicijnen, geloven we in de politie en politiek, eten en drinken we op tijd, en dergelijke. Maar wanneer het gaat om volledige innerlijke bevrijding, zal een techniek dan het antwoord zijn?
Je gebruikt een beperking, omdat je tegen jezelf zegt iets te moeten doen, zoals een uur zitten op een dag en je dan verder houden aan de oefening. Je onderwerpt je geest en lichaam met als doel vrij te worden of te zijn op dat moment.
Gaat aan vrijheid onderwerping vooraf?
Als er geen sprake is van welke weg en techniek ook, wat gebeurt er dan in jouw geest? Dan is er inzicht hier en nu, zonder beperking. En als je je dan plotseling door iets of iemand rottig mocht voelen, is er meteen dat contact met het moment zelf.
En wat zal er gebeuren met dat gevoel als er direct, gelijktijdig aandacht voor is, niet oppervlakkig, maar aandacht die zich door niets en niemand laat weerhouden om ergens in door te dringen? Zoals de zon aanwezig is hier op aarde en de aarde doet veranderen, zonder dan de zon zelf daar last van ondervindt.
Maar het lijkt dat we denken dat als je aandacht geeft aan pijn, de pijn juist verergert. Maar dat kan als er sprake is van ik en het object pijn, in de plaats van dat je het waargenomene bent, erin doordringt.
Als we aandacht cultiveren, zal het er niet altijd zijn.
Als we aandacht ontdekken als onze wezenlijke natuur, heeft het geen begin en eind.