Waarom zou je iemand zijn?

[Zoeker]

Is het iemand wel eens opgevallen dat alles waar we onze indentiteit uit halen alleen kan bestaan dankzij de tegenhanger(s)?
Je kan alleen een man zijn omdat er vrouwen bestaan. Je kan alleen een rechtvaardig mens zijn omdat er asociale hufters bestaan.
Je kan alleen een Nederlander zijn omdat er buitenlanders zijn.

Zonder vrouwen zou ik als man zijnde 'niets' zijn. Net zoals wij het hebben van 10 vingers niet als een indentiteit ervaren omdat (vrijwel) iedereen dat heeft.

Ik kan alleen maar 'goed' zijn omdat er ook mensen zijn die het 'kwaad' beoefenen. Zou het op aarde een lievige, vredige boel worden, dan heeft 'goed zijn' geen enkele betekenis meer. Juist iemand als Dutroux, daar zetten we ons zo graag tegen af. In vergelijking met hem zijn we immers allemaal 'goed'? We mogen hem wel dankbaar zijn….

Zouden alle 'buitenlanders' op raadselachtige manier verdwijnen, dan zou 'Nederlander zijn' inhoudsloos worden als indentiteit.
Maar de mens is slim genoeg om een nieuwe indentiteit te scheppen door zich als Hollander, Fries etc te onderscheiden.
Gooi er nog wat indentiteit aan door de hoekse en kabeljauwse twisten over te doen en je hebt weer voor eeuwen indentiteit.

Maar nu mijn punt. Waarom zou je een indentiteit willen hebben die afhankelijk is van 'iets' wat je helemaal niet bent?
Is dat niet volstrekt bezopen?

[Gast1]

Is het iemand wel eens opgevallen dat alles waar we onze indentiteit uit halen alleen kan bestaan dankzij de tegenhanger(s)?

Neen. I(n)dentiteit is iets anders.
Het is een eigenheid en eenheid van wezen, wat feitelijk alleen maar voorkomt bij de mens, waarbij ik er van uit ga dat je van een persoonsidentiteit uitgaat.
Karakter, handel- en denkwijze alsook het beeld bepaald de identiteit.

Je kan alleen een man zijn omdat er vrouwen bestaan. Je kan alleen een rechtvaardig mens zijn omdat er asociale hufters bestaan.
Je kan alleen een Nederlander zijn omdat er buitenlanders zijn.

Klopt, dat zijn referentiekaders en hebben een indirecte relatie met je identiteit. Ze bepalen jouw identiteit echter niet.

Zonder vrouwen zou ik als man zijnde 'niets' zijn. Net zoals wij het hebben van 10 vingers niet als een indentiteit ervaren omdat (vrijwel) iedereen dat heeft.

...

Ik kan alleen maar 'goed' zijn omdat er ook mensen zijn die het 'kwaad' beoefenen. Zou het op aarde een lievige, vredige boel worden, dan heeft 'goed zijn' geen enkele betekenis meer. Juist iemand als Dutroux, daar zetten we ons zo graag tegen af. In vergelijking met hem zijn we immers allemaal 'goed'? We mogen hem wel dankbaar zijn….

Het zijn referentiekaders... Ze bepalen niet wie je bent, maar hoe je je ten opzichte van een referentiekader gedraagt.

Waarom zou je een indentiteit willen hebben die afhankelijk is van 'iets' wat je helemaal niet bent? Is dat niet volstrekt bezopen?

Valt er iets te willen dan? Je kunt willen of niet willen wat je wilt, het wordt door jouzelf of door de ander bepaald.
Een ding is wel heel zeker, je bent beslist 'iets' en misschien wel die iemand die dat van zichzelf vind of wat de ander van jou vindt.

[Zoeker]

Neen. Identiteit is iets anders.
Het is een eigenheid en eenheid van wezen, wat feitelijk alleen maar voorkomt bij de mens, waarbij ik er van uit ga dat je van een persoonsidentiteit uitgaat.
Karakter, handel- en denkwijze alsook het beeld bepaald de identiteit.

Is dat wel waar, Pierre? Die laatste zin. Wat nou als mijn karakter, handel- en denkwijze aan verandering onderhevig is, waar blijft dan mijn indentiteit?

Mijn handelswijze wordt bepaald door het beeld van indentiteit wat ik heb. Ik ben een man met een heteroseksuele geaardheid. Dat is het beeld wat ik van mijzelf heb. En dat beeld wordt dagelijks bevestigd door de dualiteit. (ik zie een mooie vrouw en hop! daar is de bevestiging al voordat ik er erg in heb) Maar wederom is mijn identiteit afkomstig uit iets wat ik NIET ben (een mooie vrouw)

Ik zie de laatste jaren een enorme verandering in mijn eigen karakter, handel- en denkwijze.
Waar blijft mijn identiteit in dit geheel?

[taigitu]

Ik zie de laatste jaren een enorme verandering in mijn eigen karakter, handel- en denkwijze.
Waar blijft mijn identiteit in dit geheel?

Die verandering is niet van de laatste jaren maar is begonnen bij de bevruchting.
Je was een foetus met de kwaliteiten die daar bij behoorden totdat je veranderingen
zover waren doorgezet dat je als mannelijke baby werd geboren. En zo voort tot nu.
Alles is voortdurend onderhevig aan veranderingen. Ook je identiteit groeit/verandert
door alles wat je meemaakt. Dus je identiteit veranderde per dag, onmerkbaar totdat je
iets opvalt..... Belangrijk is alleen of je er vrede mee hebt.... of je identiteit klopt met
wat je zou willen zijn, lijkt me. Er is altijd ruimte voor groei.

[Gast1]

Dit is weer zo'n moment dat ik het met Taigitu helemaal eens ben ...
Beschouw het ook als mijn antwoord, Zoeker.

[Zoeker]

Ik zie de laatste jaren een enorme verandering in mijn eigen karakter, handel- en denkwijze.
Waar blijft mijn identiteit in dit geheel?

Die verandering is niet van de laatste jaren maar is begonnen bij de bevruchting.
Je was een foetus met de kwaliteiten die daar bij behoorden totdat je veranderingen
zover waren doorgezet dat je als mannelijke baby werd geboren. En zo voort tot nu.
Alles is voortdurend onderhevig aan veranderingen. Ook je identiteit groeit/verandert
door alles wat je meemaakt. Dus je identiteit veranderde per dag, onmerkbaar totdat je
iets opvalt..... Belangrijk is alleen of je er vrede mee hebt.... of je identiteit klopt met
wat je zou willen zijn, lijkt me. Er is altijd ruimte voor groei.

In feite kan je dus stellen dat je identiteit het veranderlijke is…..

[shaffy]

Maar nu mijn punt. Waarom zou je een indentiteit willen hebben die afhankelijk is van 'iets' wat je helemaal niet bent?
Is dat niet volstrekt bezopen?

Als we het dieper bekijken

De ware identiteit zit verborgen in ons lichaam.
Enkele malen zag ik de geest opstijgen van een stervende.
Wat ik merkwaardig vond;
Bij een onbekende vrouw steeg een mannelijke lichaam op. Het werd me duidelijk hoe zwaar haar leven geweest moest zijn om als vrouw door het leven te gaan.
Bij een andere stervende zag ik eerst vele gezichten, zowel man als vrouw uit verschillende culturen. Levens die ooit haar deel waren. Daarna steeg ze op als een mooie vrouw. Persoonlijk kon ik haar goed, werelds en sociaal ze was in alles geïnteresseerd, de mensen die ik vluchtig zag zie ik als herinneringen waaruit haar interesses bestond.

In feite kan je dus stellen dat je identiteit het veranderlijke is…..

Welk nut zou het leven hebben zonder veranderingen?

[taigitu]

In feite kan je dus stellen dat je identiteit het veranderlijke is…..

Ja en nee.
Je identiteit is veranderlijk in die zin dat je dat, min of meer, in de hand hebt.
Je kan het zien als een jassen die je draagt in de diverse functies/contacten die je
hebt met de buitenwereld. Je bent zoon, vader, buurman, werknemer, enz. en al die
functies/jassen vragen een bepaald gedrag/instelling. Hoe je die functies invult heeft,
voor mij, weer te maken met je 'binnenkant'. Dat kan zijn dat je je best doet om een
goede vader, een goede zoon, een goede echtgenoot wilt zijn. Of je gaat met
vrienden en heb je je 'grapjas' aan om een avondje te dollen. En zo heb je veel jassen.
In al die dingen zit groei vanuit je 'binnenkant' en hoe goed je kan luisteren wat er
vanuit je binnenkant wordt doorgegeven. Ook daarin zit groei door je beleving en de
verwerking van wat je allemaal beleeft als mens en ervan leert.
Het niet veranderlijke is je kern, of ziel of hoe je het wil noemen. Dat zie ik als een
constante, liefde, het hoger bewustzijn, je lijntje met het hogere of de kosmos.
Je kan het zien als het anker dat je op je plaats houdt als je in wild stromend water
terecht komt? Het zal je nooit loslaten want het is eeuwig, dat is dus onveranderlijk.

[Susan]

Maar nu mijn punt. Waarom zou je een indentiteit willen hebben die afhankelijk is van 'iets' wat je helemaal niet bent?
Is dat niet volstrekt bezopen?

Het gaat er juist ook om dat we ons zélf leren ontdekken, zien en aanvaarden zoals we écht zijn.
Dus ons daar weer naar te gedragen, om ons zo ook aan de buitenwereld laten zien,
onder andere door conditionereringen los te laten die ons gevormd hebben tot een voor ánderen
acceptabel gedrag--persoonlijkheid--compleet met maskertjes die we toe hebben leren
passen bij de opgelegde rollen die we dienden te spelen...dat zijn we niet echt.
Het gaat dus ook niet om wat we zouden willen zijn,maar wie we echt zijn, anders houden we
ons zelf voor de gek.

Veranderen mag en kan dan ook zonder onze identiteit te verliezen, mits het een groeien is die helemaal vanuit onze eigen inzichten zijn ontstaan, die we door alle ervaringen (leuke en niet leuke/pijnlijke/ verdrietige)in
ons leven hebt opgedaan.

Misschien wel interessant om dit even te lezen:

Je innerlijke diamant bevrijden

In de oorsprong van elke diamant, ligt haar stralende schoonheid verborgen. Het is de diamantslijper die deze schoonheid uit de ruwe diamant weet te bevrijden. Met het slijpen en polijsten van de facetten, brengt hij het verborgene aan het licht.

De ontwikkelingsweg naar spiritueel bewust-zijn, toont veel gelijkenis met het bewerken van de ruwe diamant: het zelf leren bewerken van de innerlijke diamant, het leren kennen van ons ware zelf, onze eigen ziel.
In ieder mens leeft een heel bijzonder en stralend wezen. Zo midden in het leven, zijn verschillende facetten al (een beetje ) zichtbaar. Andere delen van ons “zelf” houden we nog verborgen. Het is het ruwe ego-jasje dat deze innerlijke kracht en schoonheid afschermt. En net als de ruwe diamant, verlangen we deze innerlijke schoonheid te openbaren. Een verlangen, dat ons er toe aanzet, die ruwe vlakken te (h)erkennen en te slijpen door de ervaringen en de inzichten in het eigen leven. Geleidelijk aan worden de contouren van onze persoonlijkheid en oorsprong zichtbaar.

Van Rudolf Steiner, rond 1910, mochten we leren dat er in ieder van ons 3 Ik- of zielskrachten werkzaam zijn. Willen (motivatie), denken en voelen. Deze drie samen doen ons handelen, ons zelf manifesteren. We hebben, allemaal (als we jong zijn) een uitgesproken voorkeur. Sta maar even stil, voel maar welke bij jou het sterkste is? Wat is gewoonlijk jouw primaire reactie op iets: eerst denken, eerst iets willen of eerst voelen?
Spirituele ontwikkeling betekent ook het in evenwicht brengen van die 3 innerlijke Ik-krachten, opdat ze alle drie even sterk in jou werkzaam worden. Waar eerder in het leven, het tekort van een bepaalde kracht nog gecompenseerd werd, valt dat bij het loslaten van onze ego-gebondenheid weg.
Voor de meesten van ons een moeizame fase, omdat bepaalde vanzelfsprekendheden in je handelen, ook wegvallen. Vaak voel je je dan een “onhandige naakt-slak”, zei iemand mij laatst. Het oude valt weg en het nieuwe is er nog niet!
We hebben, nog niet zolang geleden, ontdekt, dat die 3 Ik-krachten in nog eens elk 3 aspecten zijn te onderscheiden, waardoor ze nog herkenbaarder en beter voelbaar worden in ons leven.

Vertaalt naar de metafoor van “het bewerken van onze innerlijke diamant”, zou je het zo kunnen zeggen:
Wie de moed heeft een stap verder naar binnen te gaan, ontdekt dat er 9 (3*3) facetten van de zielsdiamant te onderscheiden zijn, 9 aspecten van het volwaardig mens-zijn. 9 facetten die alle vragen om heel geduldig, zorgvuldig en liefdevol te worden gepolijst.

http://www.walterdezeeuw.nl/pagina40.html

[Zoeker]

Het niet veranderlijke is je kern, of ziel of hoe je het wil noemen. Dat zie ik als een
constante, liefde, het hoger bewustzijn, je lijntje met het hogere of de kosmos.
Je kan het zien als het anker dat je op je plaats houdt als je in wild stromend water
terecht komt? Het zal je nooit loslaten want het is eeuwig, dat is dus onveranderlijk.

Is het dan niet zo dat je tijdens je leven langzamerhand het veranderlijke naar het onveranderlijke toebrengt?
Dat je dat wat je als 'identiteit' beschouwt langzamerhand transformeert in de richting van dat onveranderlijke?
Helemaal lukken kan dat nooit, omdat leven nu eenmaal veranderen met zich mee brengt.

[Zoeker]

Het gaat er juist ook om dat we ons zélf leren ontdekken, zien en aanvaarden zoals we écht zijn.
Dus ons daar weer naar te gedragen, om ons zo ook aan de buitenwereld laten zien,
onder andere door conditionereringen los te laten die ons gevormd hebben tot een voor ánderen
acceptabel gedrag--persoonlijkheid--compleet met maskertjes die we toe hebben leren
passen bij de opgelegde rollen die we dienden te spelen...dat zijn we niet echt.
Het gaat dus ook niet om wat we zouden willen zijn,maar wie we echt zijn, anders houden we
ons zelf voor de gek.

Helemaal eens, Susan. Ik denk dat dat de kern is, de zoektocht naar wie we werkelijk zijn.
En dan niet iets wat we aanleren van anderen, maar wat uit onszelf vandaan komt.

Je innerlijke diamant bevrijden

In de oorsprong van elke diamant, ligt haar stralende schoonheid verborgen. Het is de diamantslijper die deze schoonheid uit de ruwe diamant weet te bevrijden. Met het slijpen en polijsten van de facetten, brengt hij het verborgene aan het licht.

De ontwikkelingsweg naar spiritueel bewust-zijn, toont veel gelijkenis met het bewerken van de ruwe diamant: het zelf leren bewerken van de innerlijke diamant, het leren kennen van ons ware zelf, onze eigen ziel.
In ieder mens leeft een heel bijzonder en stralend wezen. Zo midden in het leven, zijn verschillende facetten al (een beetje ) zichtbaar. Andere delen van ons “zelf” houden we nog verborgen. Het is het ruwe ego-jasje dat deze innerlijke kracht en schoonheid afschermt. En net als de ruwe diamant, verlangen we deze innerlijke schoonheid te openbaren. Een verlangen, dat ons er toe aanzet, die ruwe vlakken te (h)erkennen en te slijpen door de ervaringen en de inzichten in het eigen leven. Geleidelijk aan worden de contouren van onze persoonlijkheid en oorsprong zichtbaar.

Mooie metafoor. Dat komt ook in de buurt van wat ik bedoel. Je slijpt (vormt) je zelf.

[taigitu]

Is het dan niet zo dat je tijdens je leven langzamerhand het veranderlijke naar het onveranderlijke toebrengt?
Dat je dat wat je als 'identiteit' beschouwt langzamerhand transformeert in de richting van dat onveranderlijke?
Helemaal lukken kan dat nooit, omdat leven nu eenmaal veranderen met zich mee brengt.

Kan je je voorstellen dat je identiteiten inherent zijn aan het lichaam?
Je bent de zoon van je vader en zal dat altijd blijven.
Hoe je dat invult, liefdevol of afstandelijk ed. is de invulling die jij er aan geeft en is gevormd uit de belevingen die je met je vader hebt over al de jaren dat je samen bent of niet samen bent. Dat kan je zien zoals in het stuk tekst van Susan 'het slijpen van de diamant' die je bent. Maar zodra jij het lichaam verlaat, je overgaat naar de andere dimensie, bestaat alleen je ziel/bewustzijn nog. De ziel kan de ervaringen meenemen en daardoor groeien. Alleen is het geen identiteit die wordt meegenomen maar de essentie van het geleerde, de les, in dit leven. De identiteit, zeg maar het etiket getiteld 'zoon' is opgelost. Het zijn alleen maar concepten die we als mensen gebruiken om dingen te plaatsen, duidelijk te maken hoe een en ander met elkaar werkt. Zodat we kunnen zeggen 'dat is mijn zoon' en die is 'dokter'. En zodoende de ander weet over wie en wat we het hebben, de verbanden laten ziet van de relaties die we met elkaar hebben, meer niet.

[Zoeker]

Is het dan niet zo dat je tijdens je leven langzamerhand het veranderlijke naar het onveranderlijke toebrengt?
Dat je dat wat je als 'identiteit' beschouwt langzamerhand transformeert in de richting van dat onveranderlijke?
Helemaal lukken kan dat nooit, omdat leven nu eenmaal veranderen met zich mee brengt.

Kan je je voorstellen dat je identiteiten inherent zijn aan het lichaam?
Je bent de zoon van je vader en zal dat altijd blijven.
Hoe je dat invult, liefdevol of afstandelijk ed. is de invulling die jij er aan geeft en is gevormd uit de belevingen die je met je vader hebt over al de jaren dat je samen bent of niet samen bent. Dat kan je zien zoals in het stuk tekst van Susan 'het slijpen van de diamant' die je bent. Maar zodra jij het lichaam verlaat, je overgaat naar de andere dimensie, bestaat alleen je ziel/bewustzijn nog. De ziel kan de ervaringen meenemen en daardoor groeien. Alleen is het geen identiteit die wordt meegenomen maar de essentie van het geleerde, de les, in dit leven. De identiteit, zeg maar het etiket getiteld 'zoon' is opgelost. Het zijn alleen maar concepten die we als mensen gebruiken om dingen te plaatsen, duidelijk te maken hoe een en ander met elkaar werkt. Zodat we kunnen zeggen 'dat is mijn zoon' en die is 'dokter'. En zodoende de ander weet over wie en wat we het hebben, de verbanden laten ziet van de relaties die we met elkaar hebben, meer niet.

Helemaal eens, taigitu. Je tekst geeft al aan dat indentificatie met alles wat dit leven betreft veranderlijk en tijdelijk is. Ik was de zoon van mijn vader, later loste de zoon/vader verhouding steeds meer op. De indentificatie verdween tussen mijn vader en mij. Uiteindelijk bleef er slechts een etiketje over omdat ik familie-technisch gezien een zoon van mijn vader was. Tussen mijn vader en mij was er in feite al iets gerealiseert wat normaliter na de dood plaats vind. In de verhouding tussen mijn vader en mij was er uiteindelijk geen 'iemand' meer.

En dat is ook de essentie van ziel/bewustzijn zoals jij dat noemt. Daar is geen indentiteit, daar is slechts 'zijn'. Zijn met een be-zieling.
Er is geen enkele reden om ziel/bewustzijn anders te benaderen in dit leven dan in dat wat jij een andere dimensie noemt.
Het enige 'probleem' is dat jij of ik die ziel/bewustzijn weten te 'vinden'. Niet letterlijk vinden, want het is dichterbij dan je polsslag.

[Susan]

Zoeker en taigitu met een paar ideeën van jullie ben ik het niet mee eens
wat de laatste reacties betreft.

Je Ziel is wel degelijk je identiteit, dat is nu wie je écht bent en natuurlijk gaat dat dan mee als het ons lichaam verlaat bij overlijden.
Het is niet alleen om in dit aardse leven te dienen als 'etiketje' om aan te duiden of je de 'zoon' van bent....etc

Elkaar identificeren bijvoorbeeld als vader en zoon, dát zijn concepten die om duidelijkheid te verschaffen, ingesteld zijn om te weten waarover we het hebben. Heeft niets met de Ziel te maken in die zin.

En je Ziel hoef je echt niet meer te zoeken hoor, die gebruikt ons stoffelijk lichaam waar het in en rondom 'woont' en bezield zijn we ook al.
.
Alleen zullen we wakker moeten worden om eens goed naar onze Ziel te luisteren om te weten en te voelen wat Bewust-Zijn exact is, en voelen dan ook duidelijk de bezieling die 'ergens opgeslagen' lag te sluimeren en te wachten, Bewustijn is verbonden met de Ziel.

[Zoeker]

Susan, in principe hoef je 'hem' (het?) ook niet te zoeken, hij is er immers al en altijd al geweest.
Toch vereist het aktie van de mens om 'het' te vinden.
En in die aktie is de vraag: 'wie ben ik' heel erg belangrijk.
De identificatie vraag.

Het is ook niet zo dat jij mij even een spoedcursus kan geven en dan weet ik en dan vind ik 'het'.
Het vraagt een binnenwaarts gerichte blik van een ieder zelf.
Daarnaast is er de dualistische wereld die -als we even niet opletten- ons zo weer het dagelijkse leven in sleurt.
Het vraagt een soort strijdloosheid om 'het' te vinden. Doe dat maar eens in deze wereld vol met strijd.

[taigitu]

Zoeker en taigitu met een paar ideeën van jullie ben ik het niet mee eens
wat de laatste reacties betreft.

Ik begrijp niet goed waar ik op wordt aangesproken dus kan ook niet adequaat antwoorden.

[Susan]

Susan, in principe hoef je 'hem' (het?) ook niet te zoeken, hij is er immers al en altijd al geweest.
Toch vereist het aktie van de mens om 'het' te vinden.
En in die aktie is de vraag: 'wie ben ik' heel erg belangrijk.
De identificatie vraag.

Het gaat er inderdaad om je echte zelf weer te herkennen/herinneren of weer te 'vinden'.

Het is ook niet zo dat jij mij even een spoedcursus kan geven en dan weet ik en dan vind ik 'het'.
Het vraagt een binnenwaarts gerichte blik van een ieder zelf.
Daarnaast is er de dualistische wereld die -als we even niet opletten- ons zo weer het dagelijkse leven in sleurt.

Vandaar dat ik het zelfde bedoelde in het laatste stukje wat ik zo schreef:

"Alleen zullen we wakker moeten worden om eens goed naar onze Ziel te luisteren om te weten en te voelen wat Bewust-Zijn exact is, en voelen dan ook duidelijk de bezieling die 'ergens opgeslagen' lag te sluimeren en te wachten, Bewustijn is verbonden met de Ziel."

[Susan]

Ik begrijp niet goed waar ik op wordt aangesproken dus kan ook niet adequaat antwoorden.

Zoals ik al aangaf gaat het om de laatse reactie van jou aan zoeker,
Daar reageerde ik dus op hoe ik het zie, kan het je niet duidelijker uit leggen.
Er zit verschil in zienswijze in als je beide met elkaar vergelijkt.

[taigitu]

Susan schreef:
Zoeker en taigitu met een paar ideeën van jullie ben ik het niet mee eens
wat de laatste reacties betreft.

Je Ziel is wel degelijk je identiteit, dat is nu wie je écht bent en natuurlijk gaat dat dan mee als het ons lichaam verlaat bij overlijden.

Bovenstaande zin van jou begrijp ik niet.
Identiteit is voor mij dus één deel tegenover iets anders, dualistisch.
De ziel is voor mij niet te identificeren als een tegenovergesteld deel van ????
Een druppel (ziel) in de oceaan (De Bron) is ook niet te identificeren, het is een eenheid.

Eenheid en Dualiteit

Mensen leven in dualiteit. Daardoor nemen ze alles waar door paren van tegengestelden: goed of kwaad, licht of donker, juist of verkeerd, levend of dood. Dit komt doordat ons bewustzijn gespleten is. Deze dualistische wijze van waarnemen verbergt de diepere werkelijkheid van het universum voor ons, die fundamentele eenheid is.
Iedere ziel verlangt naar de verenigde staat van bewustzijn – een staat van absolute werkelijkheid, gelukzaligheid, vrijheid en vervulling. Het is mogelijk deze staat te bereiken of er in ieder geval een glimp van op te vangen, want ons werkelijke zelf leeft in deze eenheidsstaat ook al zijn we er ons niet bewust van. We ervaren het wanneer we ons identificeren met ons hoger zelf; dan wordt dualiteit overstegen. Zodra een ziel deze staat van bewustzijn heeft ervaren, hoe kort ook, dan is er altijd de mogelijkheid om de gespleten dualistische staat aan te vechten door onszelf te herinneren aan ons ware wezen en de eenheid van alle leven.

http://www.padwerk-psychologie-en-spiri ... artikelen/

[Gast1]

... Of je gaat met vrienden en heb je je 'grapjas' aan om een avondje te dollen. En zo heb je veel jassen.

Hahaha ... die is leuk!