En ik ga nog even verder want het is pas 3 uur in de nacht.
Als men naar de kosmische kalender kijkt, zijn wij als mensen nog maar heel kort op aarde.
Voor ons lijkt het heel lang al sinds de oermens ontstond.
Maar dat is dus niet zo als je het hele plaatje bekijkt.
We kropen uit onze holen heel lang geleden en ineens stonden we in de wereld te kijken.
Eerst heel primitief en daarna steeds een klein stapje verder.
De mens maakte zijn leefgebied groter.
Men maakte reizen, beschavingen ontstonden en ook de regels.
Want die regels waren nodig om naast elkaar te kunnen leven.
Maar toch waren de eerste stapjes eng en gevaarlijk.
We hadden iets nodig waar we ons veilig bij voelden.
We creëerden goden .
Niet te verwarren met de kosmonauten die uit de ruimte kwamen.
Dat is een ander verhaal.
Maar goden die ons gunstig waren gestemd, waar we offers aan brachten zodat ze ons veiligheid gaven in return.
Want de wereld was toendertijd een akelig groot gebied in de belevingswereld van de prille mensheid.
Gevaarlijk en onbekend.
We hadden het geloof ook nodig in die tijd als mensheid.
Het gaf ons houvast.
Houvast in de langzame meters die we aflegden op deze planeet.
Over 4 a 500 jaar vinden we die houvast in onszelf.
We zijn namelijk sterk genoeg om het zelf te kunnen.
We zullen met een glimlach en een traan over onze schouder terug kijken naar ons verleden.
Een verleden die prachtig was maar ook wreed.
Het is tijd om voorruit te gaan.
En onze eigen verantwoordelijkheid te nemen en onze eigen beslissingen en keuzes te maken.
Niet die van de goden maar die van ons.
En samen de sprong te maken buiten deze planeet.
Once upon a time........
We can do it.!