Bram Moerland over Lijden van Jezus

[Susan]

Toelichting bij het Thomas Evangelie

Bram Moerland

Overgave aan de hele werkelijkheid

58

Jezus zei:
Zalig is de mens die heeft geleden
en het leven gevonden.


Gelukkig de mens die heeft geleden? Het moet voor de Joodse tijdgenoten van Jezus een verbazingwekkend vreemde uitspraak zijn geweest. Het lijden was toch een straf van Jahweh op de zonde? Mozes was daarover toch duidelijk geweest? In het Bijbelboek Deuteronomium laat hij weten dat Jahweh als een rechter over het leven regeert. Wie hem volgt zal beloond worden, wie dat niet doet zal gestraft worden. En latere Bijbelboeken zijn er niet onduidelijk over dat alle rampspoed die het Joodse volk keer op keer treft, een terechte straf is op de ongehoorzaamheid aan Jahweh. Zo zegt de profeet Ezechiël namens Jahweh:
Ik zal u niet ontzien en geen deernis hebben, maar Ik zal uw wandel aan u vergelden, uw gruwelen zullen op u neerkomen, en gij zult weten, dat Ik de Here ben.

En de profeet Hosea voegt daar nog aan toe, eveneens sprekend namens Jahweh:
Samaria moet boeten, omdat het weerspannig is geweest tegen zijn God. Door het zwaard zullen zij vallen, hun kleine kinderen zullen worden verpletterd hun zwangere vrouwen zullen worden opengereten.


Maar Jezus verlaat deze wraakzuchtige zienswijze en breekt er nadrukkelijk mee. In het Nieuwe Testament wordt verteld dat hij zich mengt met melaatsen en andere verschoppelingen. Daarmee laat hij zien dat niemand buitengesloten is van de naastenliefde waartoe hij oproept. Niemand. Ieder mens is een naaste.
Het antwoord van Jezus op het menselijk lijden is niet een beschuldigende vinger, maar barmhartigheid zonder oordeel. Dat is misschien wel het meest kenmerkende verschil tussen Jezus en het Oude Testament.

Dit logion past bij die revolutionair nieuwe houding van Jezus tegenover het lijden, maar voegt er hier nog iets aan toe. Het laat zien dat de bereidheid het lijden oordeelloos te aanvaarden als deel van het leven, je tot een heel mens maakt, tot ‘een levende’ in de symboliek van de gnostiek.
In het vorige logion spraken we al over de illusie van verlichting. Je kunt jezelf er een beeld van vormen hoe het is om verlicht te zijn en vervolgens jezelf gaan verbouwen om in dat beeld te passen. Zo'n illusie over het verlicht zijn kan het idee bevatten dat je als verlicht mens niet meer zult lijden, dat je daar dan boven zult staan. Maar een verlossing van het lijden is niet de inzet van de gnostiek. Met die gedachte, met dat ideaalbeeld van de verlichte, plaats je jezelf buiten je eigen heelheid als mens, buiten het leven, en, sterker nog, daarmee ook buiten de Bron.
Wie een heel mens wil worden, en als heel mens wil samenvallen met de Bron, zal de werkelijkheid als geheel moeten omarmen, met alles erop en eraan, zonder enig voorbehoud.
Dat heet overgave. Overgave is onvoorwaardelijk.

Want, waar het steeds om gaat in het Thomas evangelie is de heelheid als mens. Die heelheid kan men niet verwerven door zichzelf op welke wijze dan ook te amputeren. Maar ook niet door de werkelijkheid te willen veranderen.
Het lijden is een onontkoombaar deel van het mens-zijn. Het is de andere kant van de liefde. We lijden bijvoorbeeld om het verlies van een dierbare omdat we deze medemens liefhebben. Onvoorwaardelijke liefde kan alleen bestaan in combinatie met de onvoorwaardelijke bereidheid tot het ervaren van de pijn die het leven ons soms ook aandoet.

Alleen die overgave zal de mens ook de diepst mogelijke levensvreugde kunnen brengen. Als men die vreugde wil, zal men ook het lijden erbij moeten nemen. Merkwaardig genoeg sluiten liefde en levensvreugde het lijden niet uit, maar juist in. Ze vormen met z'n drieën de diepte van de werkelijkheid.

Dat men om een heel mens te kunnen worden de werkelijkheid in z'n totaliteit zou moeten omarmen, is een standpunt dat vaak protest oproept. Want men verstaat dan dat je alles maar goed zou moeten vinden. Maar dat is helemaal niet wat hier bedoeld wordt. Dat je alles goed zou moeten vinden is een mentaal oordeel, geen overgave. Overgave betekent ook het loslaten van dat bedenksel. Pas dan kun je de werkelijkheid aan je laten verschijnen zoals die is, in heel zijn oneindige verscheidenheid, zonder iets daarvan buiten te sluiten.
Dan heb je het leven gevonden. Dan is er de bereidheid geraakt te worden in het hart zonder voorwaarden.
Die onvoorwaardelijke bereidheid geraakt te worden kan heel goed tot gevolg hebben dat men een heftig innerlijk protest ervaart over een bepaalde toestand of handelswijze. Maar je kunt ook instemming ervaren, bijvoorbeeld in de vorm van een gelukservaring. Protest en instemming van het hart vormen dan de innerlijke richtlijnen voor het menselijk handelen, en niet de van buitenaf opgelegde oordelen. Zo’n protest of een instemming van het hart is geen mentaal oordeel. Zij zijn het gevolg van emotionele openheid. Die ervaringen zijn de boodschappers van de ziel, zie logion 65. Daar heb je dan iets mee te doen.

In de christelijke traditie is het lijden helaas is de ban geraakt van zonde en martelaarschap. Met name het lijden van Christus is in het teken komen te staan van de boetedoening.
Maar men kan het verhaal over de nederdaling van Christus op aarde met de bereidheid daar het lijden te aanvaarden ook op een andere manier lezen. Niet als een historische werkelijkheid, maar als een betekenisvolle mythe. Dan gaat ook dat verhaal over de acceptatie van het lijden als deel van de werkelijkheid. Dan wordt het anders zo mysterieuze zwijgen van Jezus bij zijn veroordeling tot de kruisdood ineens heel betekenisvol. Dan krijgt dat zwijgen de betekenis van de voorwaardeloze overgave aan het leven als doorgang naar de opstanding uit de spirituele dood.

http://www.thomasevangelie.info/thomas/ ... jgenjezus/

[gusteman]

Het zal wel aan mij liggen ..... maar hier had ik toch graag wat meer verduidelijking bij

... het mysterieuze zwijgen van Jezus bij zijn veroordeling tot de kruisdood ..... krijgt de betekenis van de voorwaardeloze overgave aan het leven als doorgang naar de opstanding uit de spirituele dood.

Uit welke spirituele dood diende Jezus dan wel op te staan?

[Gast1]

Prachtig Susan en heel toepasselijk.

Overgave is onvoorwaardelijk. Want, waar het steeds om gaat in het Thomas evangelie is de heelheid als mens.

Dank je wel.
Slechts enkelingen begrijpen dat en nog minder hebben dat ervaren én begrijpen dat.
Ik meen te menen dat ik tot de grote minderheden behoor en beschouw je in dezen als een zus van mij.
Yehudi Menuhin in zijn jonge jaren ...

[Osiris]

Kwam het stukje lijden ook deels tegen in het Pele Report van Kaypacha van 23 maart.

Waar het lijden onderdeel is van het groeiproces en onontkoombaar.
Datgene wat ons aangedaan word aan pijn, als reflectie aan onszelf getoond word om er van te leren en te groeien.

Op persoonlijk vlak ,maar ook op het wereldtoneel.
Uiteindelijk om jezelf te kunnen helen,in het grotere vlak om de wereld zichzelf te laten helen.

Transformatie naar een hoger level.

Een ieder heeft voor zijn persoonlijke portie lijden gekozen als ervaring ,toen hij/zij gereincarneerd werd, ook afhankelijk van het al behaalde trillingsniveau.
Voor een ieder verschillend aan hoeveelheid en daarmee bepalend, de snelheid van ieders persoonlijke groei.

Het stuk van Jezus' lijden geeft het christusbewustzijnslevel aan,het bijna bereikte hoogst haalbare level.
Waar ook de daarbij behorende 'lijdensweg' ( de dosis pijn en lijden ) het meest/zwaarst is.

Het uiteindelijk Bhoedistische loslaten van alle stoffelijkheid,fysieke aardse 'bezittingen' oftewel 'gehechtheid aan', om tot dat hoogste level van spirituele ontwikkeling te komen.

Dus zie ik het pijn en lijden stuk niet als een straf van God,meer een mogelijkheid om tot verdere spirituele hoogtes te reiken,als je het op je zelf durft te betrekken en ervan leert.

Anyway ,mijn persoonlijke insteek

[gusteman]

Deze vind ik toch wel wat vreemd hoor, beste Osiris

Het stuk van Jezus' lijden geeft het christusbewustzijnslevel aan,het bijna bereikte hoogst haalbare level.
Waar ook de daarbij behorende 'lijdensweg' ( de dosis pijn en lijden ) het meest/zwaarst is.

Daaruit blijkt dat het "Christusbewustzijnslevel" net niet het hoogst haalbare level had bereikt (waaruit volgt dat het Christusbewustzijnslevel nog niet het hoogst haalbare level zou zijn, een stelling die bij heel wat christenen de wenkbrauwen zal doen fronsen).
Verder schrijf je dat de erbij horende lijdensweg (de dosis lijden en pijn) het meest en/of het zwaarst zou zijn op dat "bijna bereikte hoogst haalbare level".

Alle geschriften die verhalen over die lijdensweg zijn het zowat eens betreffende het verloop van dat lijden: gevangenneming, gevangenzetting, veroordeling, kastijding (zweepslagen, doornenkroon en kruisdraging) gevolgd door kruisiging en overlijden.
Als ik gewoon maar de lijdensweg van de door de Nazi's weggevoerde joden bekijk hebben die stuk voor stuk het tienvoudige aan lijden doorgemaakt; dus hebben die allen een bewustzijnslevel bereikt dat kan beschouwd worden als het hoogst haalbare, hoger dan dat van Christus zelf?
En dan heb ik het enkel maar over de holocaust, de miljarden die eraan voorafgegaan zijn of achteraf slachtoffer werden reken ik nog niet eens mee.
Ik vrees dat je dit niet verkocht krijgt aan zowel de gewone christen als aan theologen.

[Osiris]

Dan heb je het dus niet begrepen.

Jezus behaalde dat Christusbewustzijn wel degelijk na zijn 'kruisiging, wederopstanding en hemelvaart'.
Zoals ik zei, pas als al het fysiek stoffelijke aardse losgelaten is.

Voor die tijd was hij in strijd met zijn eigen verlangens en ego behoeften tijdens de 40 dagen verblijf in de woestijn ( in de vorm van zijn eigen 'satanische demonen').
En was er nog steeds twijfel in hof van Getsemane,waar hij die ultieme opoffering aan zich voorbij wilde laten gaan.

Ware verlossing van de aardse matrix en bereiken van het hoogste level was pas na zijn 'fysiek stoffelijke dood aan het kruis'.
Jezus werd bij leven nooit de Christus genoemd, pas na zijn dood werd die benaming gebruikt om het bereikte bewustzijnslevel aan te duiden.

Vergelijkbaar met Gandalf the Grey in Lord of the Rings saga.
Pas na het gevecht met de Balrog ( de duistere eigen opponent ) ,de val in de diepte van zijn eigen onderbewustzijn en de daarop volgende fysieke dood, keerde hij terug als Gandalf the White.

[Osiris]

Hetzelfde thema komt in The lord of the Rings nogmaals terug in de lijdensweg die Frodo heeft te gaan.
Hij laat al het bekende ( aardse,vertrouwde) achter zich om 'zijn taak' ( gekozen in ons geval bij nieuwe incarnatie ) uit te voeren.
De ringdrager voert een gevecht met zijn eigen egoverlangens,die de ring hem oplegt.
De reis die hij aflegt om dat ( my precious ego ) sierstuk te vernietigen is vol pijn en lijden.
Dankzij de hulp van zijn 'gids' en vriend Samwise haalt hij de eindstreep.

Als 'beloning' kan hij aan het eind 'meevaren' met de elfen naar het hiernamaals.

Daarnaast kennen we het Griekse Styx verhaal en de Egyptische reis die Farao's doormaken na hun dood,die eveneens naar hetzelfde thema verwijzen.

Different names and places,same story.......

[Osiris]

BTW Neo in the Matrix ,zelfde verhaal.
Agent Smith is zijn ego counterpart.
Pas na vele ontberingen en verliezen ( zijn fysieke abilities,zoals zijn zicht en verlies van zijn vriendin ) is hij in staat zijn ego counterpart Smith te verslaan door juist het niet meer bevechten van hem,maar het in zich opnemen en accepteren van die tegenpool.
Daarna is ook zijn gekozen taak als 'verlosser/boodschapper van de mensheid ' volbracht....

[Vitharr]

Aldus vertelt Odin/Wodan hoe hij de runen der wijsheid verwierf:
Negen nachten hing ik aan de boom, gewond door de speer, die aan Odin gewijd is. Mijzelf geofferd aan mijzelf.Hangend aan die boom, weet niemand waar de wortels zijn.Niemand gaf mij brood, niemand gaf mij water. In de afgrond tuurde ik om de runen te grijpen, met een luide kreet... en ik verloor het bewustzijn.Welbevinden was mijn beloning en ook wijsheid. Ik groeide en ik had vreugde van mijn groei van woord naar woord werd ik geleid naar woord, van een daad naar de andere.

Bron: http://nl.wikipedia.org/wiki/Odin_(god)#Odins_offer

[Gast1]

@ Osiris en Vitharr:

[gusteman]

Behoorlijk verwarrend hoor.
Ik lees hier hoe het Jezusverhaal in één ruk door op twee manieren wordt benaderd:
enerzijds filosofisch waarbij het verhaal zuiver symbolisch is en anderzijds realistisch waarbij elementen van het verhaal aangevoerd worden die verwijzen naar feiten die staan opgeschreven als zijnde werkelijk gebeurd.

Jezus behaalde dat Christusbewustzijn wel degelijk na zijn 'kruisiging, wederopstanding en hemelvaart'.

Jezus had (nog steeds volgens het verhaal in het Nieuwe Testament) al van in zijn prille jeugd dat Christusbewustzijn, namelijk daar waar hij zijn ouders wees op zijn roeping/opdracht toen zij hem, na een zoektocht, terug vonden in de synagoge alwaar hij de schriftgeleerden verbaasde door zijn kennis en wijsheid.
Hij had dat Christusbewustzijn ook al toen hij vertrok naar de woestijn voor een veertigdaagse bezinning, wetend dat hij daar zou geconfronteerd worden met het Kwade.
En hij had dat ook al toen hij zijn leerlingen mee nam naar de Hof van Olijven, wetend dat hij daar zou geconfronteerd worden met twijfel en verwarring.

Of de benaming "Christus" er al dan niet reeds was tijdens zijn leven speelt geen enkele rol, dat betreft enkel een woord, geen wezenlijk element van de Christusfiguur of het Christusbewustzijn.

Dat er wereldwijd in diverse oude geschriften gelijkluidende vertellingen terug te vinden zijn is een aanwijzing dat al die verhalen, ook het Christus verhaal, niets meer zijn dan een symbolische benadering van de filosofische invalshoek: wat is de zin van het leven?

Ik zie het zelf ook als een symboliek, een "verklaring" van datgene wat in die tijdsgeest "onverklaarbaar" was.
De wetenschap heeft ons intussen al voor een groot deel van dat onverklaarbare opheldering gebracht.
Maar als het een symboliek is dan is het zinloos om er werkelijke waarden aan te hechten, zoals bijvoorbeeld reïncarnatie.
Want reïncarnatie vereist zelfstandige entiteiten onder ontastbare vorm.
En dan stelt zich de vraag: welke tastbare vorm krijgt een ontastbare, reïncarneerbare, entiteit?
Is dat een volgroeid lichaam (mens, dier, plant) of is dat een cel?
Is het een molecuul? Of een atoom? Of een elektron of neutron?
En wat met virussen en bacteriën? Plankton of een amoebe?
Aan welke voorwaarde moet een levende entiteit voldoen om over een reïncarneerbaar "zelf" te beschikken?

En waar komen die reïncarneerbare entiteiten vandaan? Als ze een leerproces moeten doorlopen dan hebben zij een opdracht mee gekregen en moeten zij verantwoording afleggen, worden ze beoordeeld.
Door wie of wat dan wel?

Dan kom je bij een scheppingsverhaal, een denkende entiteit die alles heeft geschapen, die alles regelt.

Dan heb je dus een god-figuur.

Maar dan zijn die verhalen over één of meerdere goddelijke wezens geen symbolische verhalen maar werkelijkheid ..... en kan je ze dus niet als symboliek benaderen.

En wat voor "goddelijke" figuren zouden het dan zijn? Als ik kijk hoe onbarmhartig en wreedhartig de natuur (het biologisch leven) in elkaar steekt dan valt er bij die godfiguur niet veel terug te vinden van vredelievendheid, erbarmen en liefde.

Waarom wordt er dan in die verhalen zulk een nadruk gelegd op liefde?

Ik kom steeds weer op hetzelfde uit: al die verhalen werden bedacht door mensen die op zoek waren naar antwoorden maar er geen vonden ..... en daarom dus allerlei "oplossingen" bedachten en die in de vorm van een (oppervlakkig bekeken) aanvaardbaar vertelsel goten.

[Vitharr]

En waar komen die reïncarneerbare entiteiten vandaan? Als ze een leerproces moeten doorlopen dan hebben zij een opdracht mee gekregen en moeten zij verantwoording afleggen, worden ze beoordeeld.
Door wie of wat dan wel?

Reïncarnatie vind ik een moeilijk iets. Maar ook zonder reïncarnatie in het denkbeeld zou 'de noodzaak' van een leerproces kunnen bestaan. In mijn eigen denkbeeld is dat denk ik zo.

Maar het leerproces staat voor mij voor de evolutie van de geest/het bewustzijn en 'de noodzaak' ontstaat daarbij eenvoudigweg doordat er zonder het leerproces geen vooruitgang zou zijn.

Wanneer we de geschiedenis van het universum, voor zover we die kennen, bekijken, dan zien we dat er sprake is van een toenemende mate van complexiteit. Ik geloof niet dat die richting geschapen is. Maar op basis van die constatering heb ik zelf de verwachting dat dezelfde richting geldt voor de ontwikkeling van de geest/het bewustzijn.

Ik kom steeds weer op hetzelfde uit: al die verhalen werden bedacht door mensen die op zoek waren naar antwoorden maar er geen vonden ..... en daarom dus allerlei "oplossingen" bedachten en die in de vorm van een (oppervlakkig bekeken) aanvaardbaar vertelsel goten.

Ik denk zelf dat sommige verhalen wel gebaseerd zijn op werkelijke figuren. Die figuren hadden ervaringen en kennis die zij niet overgebracht kregen naar de 'volgers'. En in de loop der geschiedenis is de oude beeldspraak regelmatig letterlijk geïnterpreteerd.

Het stuk wat ik over Odin postte bijvoorbeeld. Ik geloof niet dat er werkelijk iemand aan een boom heeft gehangen, doorboord door een speer. Het is symbolisch voor een afgelegde lijdensweg die inzicht bracht.

Soms, als ik zulke symbolische verhalen lees, heb ik geluk en begrijp ik ze. En dan wordt iets onlogisch ineens logisch. Zo staat in de Emerald Tablets bijvoorbeeld geschreven dat de woorden een diepere betekenis hebben die slechts onthuld worden aan de openstaande lezer na lezen, herlezen en nogmaals herlezen. Dat begrijp ik inmiddels.

Ik ben ooit omgeschoold tot procesoperator. Bij de opleiding had ik de vakken procesbeheersing en kwaliteit. Procesbeheersing focuste zich op regelapparatuur en kwaliteit ging over de kwaliteit van de producten. 16 jaar later ontdek ik puur toevallig dat de onderliggende informatie echter veel breder van toepassing is. Met wat moeite kon ik de vertaalslag maken van procestechniek naar organisatorische processen en toen bleek kwaliteit eigenlijk ook over processen te gaan. Ik hoefde enkel wat nieuwe termen te leren om de vertaalslag te kunnen maken en het resultaat was indrukwekkend. Een fabrieksproces is veel dynamischer dan een organisatorisch proces. 16 jaar ervaring met fabrieksprocessen bleek ongeveer het equivalent van 100 jaar ervaring met organisatorische processen.

Maar de keerzijde is dat het me onnavolgbaar maakte en ik slaagde er niet in om de kennis en inzichten goed over te dragen. Omdat de resultaten voor zich spraken schonk men me toch het vertrouwen en noemde me 'de fabrieksfluisteraar'. Vanuit hun perspectief leek ik soms wel helderziend. En zo ontstaan/ontstonden mythes denk ik.

Maar dezelfde boeken bezitten nu voor mij dus informatie die een ander niet ziet. En daar is op zich niets vreemds aan denk ik?

[gusteman]

... ik slaagde er niet in om de kennis en inzichten goed over te dragen.

Komt heel bekend over, vooral wat betreft de inzichten. Mijn kennis is heel erg beperkt, en ik er steeds vaker mee geconfronteerd dat dit zo is.

En is soms frustrerend. Vooral omdat ik heel vaak midden in de nacht wakker word in de wetenschap "zo moet ik het verwoorden, dan zal het duidelijk zijn" maar vreemd genoeg weet ik een half uur later niet eens meer hoe ik dat precies moest aanpakken.

En inzicht, ja, dat is iets vreemds, daar kan ik echt geen noemer op plakken.
Vorige week verscheen op internet een foto van het metrostel in Brussel waar die bom is ontploft. Ook in de media verscheen die foto en overal las of hoorde ik dat het niet zeker was of het ging om een zelfmoordaanslag met een bomgordel of dat er een bom was achtergelaten in het rijtuig.
Pas een drietal dagen later werd door justitie bekend gemaakt dat het inderdaad om een bomgordel ging.
Nu heb ik nog nooit een plaats delict gezien van een dergelijk gebeuren, dit was de allereerste keer, maar ik kon van de eerste blik al zien dat het ging om een bomgordel. Waarbij ik mij de bedenking maakte: ben ik nu echt de enige die dit ziet? De bewijzen zijn klaar en duidelijk te zien.
Maar nu dwaal ik mijlenver af van het onderwerp.

[Susan]

Prachtig Susan en heel toepasselijk.

Overgave is onvoorwaardelijk. Want, waar het steeds om gaat in het Thomas evangelie is de heelheid als mens.

Dank je wel.
Slechts enkelingen begrijpen dat en nog minder hebben dat ervaren én begrijpen dat.
Ik meen te menen dat ik tot de grote minderheden behoor en beschouw je in dezen als een zus van mij.
Yehudi Menuhin in zijn jonge jaren ...

En wat je hier aanhaalde uit het citaat, is juist het enige waar het omgaat.

Hierdoor dacht ik ook aan iets heel 'anders', ( hoewel....dit zou men in
in de tijd van Jezus ook toegepast kunnen hebben natuurlijk)
wat ik verleden week nog onder ogen kreeg:

In het Mahayana worden Zes Perfecties gebruikt: (termen in Sanskriet)

1 Dana paramita: gulheid, zichzelf geven aan anderen
2 Sila paramita : deugd, moraal, juist gedrag
3 Prajna paramita : transcendentale wijsheid, inzicht
4 Ksanti paramita : geduld, tolerantie
5 Virya paramita : energie, ijver
6 Dhyana paramita : eenpuntige concentratie, overdenken

Hier kunnen we allemaal aan werken, ook om op een gegeven moment in te zien,
en/of dichter tot overgave te komen in datgene wat zich voordoet in ons leven.
Haalt veel zwaarte weg bij moeilijke pijnlijke situaties,die dan gemakkelijker
te dragen zijn.

Mooi ook wat ik hier in jouw laatste zin las Gast1.

[Susan]

@ Osiris en Vitharr

Mooi wat jullie schreven en die voorbeelden er bij

[Susan]

Spiritueel 'dood' gaan gaan kan bij iedereen plaatsvinden wanneer men (soms na veel zoeken jarenlang) inzicht heeft gekregen in waar het werkelijk om gaat in het eigen leven en in het algemeen. Door het oude gedachtengoed en manier van leven los te laten, om na dit transformatieproces als het ware een nieuw leven te beginnen, alsof men herboren is.

Het inzicht van onvoorwaardelijke overgave (waar het in de tekst over gaat) aan dat wat zich voordoet in het leven, dus zich er niet tegen verzetten, maar de lessen daaruit trekt, aan zichzelf werkt en in woord en daad toepast. Waarin negativiteit als wrok,haat,veroordelen van anderen,slachtofferschap de schuld van alles wat er mis gaat bij anderen neerleggen enz geen plaats meer krijgt. Juist door zware moeilijkheden en pijn dit ook hebben leren inzien als behorend bij het leven net als de mooie positieve zaken.En dat iedereen recht op mededogen/barmhartigheid heeft. Dat is wat Jezus dus gedaan heeft. Je zou volgens mij ook kunnen zeggen dat zijn ego hem geen parten meer speelde, vandaar de overgave die onvoorwaadelijk was.

Vóór alles is het heel belangrijk om, zoals ik het zie, bij ons zelf te blijven en niets aan te trekken van wat anderen er van vinden... Ook geen mensen die 'het wel (beter)zullen weten'...zoals vaak gedacht word als bijv. goeroes, leeraren op scholen, in kerken,hoog opgeleide mensen enz. Zij kunnen hooguit een handreiking doen, maar nooit voor ons invullen of beoordelen/beslissen wat goed is of niet. De meest eenvoudige en laag opgeleide mensen kunnen een wijsheid bezitten én uitdragen, waar de met veel boekenwijsheid volgepropte hoger opgeleide mensen niet aan kunnen tippen. Omdat die wel de theorie snappen, maar het niet echt in/aanvoelen waar het echt om gaat in de praktijk van het leven.

Lastig om hetgeen ik gezien heb en nog zie , en het voel goed in
woorden om te zetten, maar 'k heb m'n best gedaan