taigitu schreef:Barrel schreef:Als verleden, heden en toekomst samenkomen, is dat niet 'nu', maar altijd.
Verleden, heden en toekomst
komen niet
samen want dat zou betekenen dat er een afstand tussen is,
er tijd (ons concept) tussen zit, alsof ze alledrie ergens anders verblijven.
Alles
is aanwezig in het moment Nu.
'Altijd' is ook gewoon een concept? Een woord wat we gebruiken om iets te verklaren, te duiden aan elkaar.
En omdat we onze eigen toekomst kunnen beïnvloeden behoeft 'altijd' niet op de toekomst duiden.
De toekomst is
in aanleg aanwezig; zie het als ingrediënten die worden samengevoegd tot.......
We staan zogezegd 'in de keuken van ons leven en bakken en braden er op los'.
'Altijd' duidt op verleden, heden en toekomst. Het begrip nu is een abstractie van de volledige ruimtetijd, die door onze menselijke beperking wordt gecreeerd.
Er bestaan geen woorden (per definitie) die die toestand van verleden heden en toekomst kunnen duiden, simpelweg omdat dit niet in ons bewustzijn past. Het feit dat wij door ons bewustzijn in het 'nu' worden gevangen is juist een beperking / abstractie van de werkelijkheid.
Echter, nu is wat dat betreft meer gedreven door onze lineaire tijd, dan altijd, of beter overal (in ruimtetijd).
Bovendien ga je in de uitleg nog steeds uit van lineaire tijd. Toekomst 'in aanleg aanwezig' duidt weer op nu, gevolgd door later (toekomst). Echter, het is slechts ons bewust zijn wat ons in die richting door tijd trekt, wat die illusie van tijd, en de richting van tijd creeert. In het universele, heeft tijd geen richting, gaat alle kanten op (al is een kant op gaan ook weer zo'n abstractie van de werkelijkheid).
Kortom, het begrip toekomst verdwijnt geheel, net als nu en verleden. Toekomst is in die context gerelateerd aan nu en verleden, zoals links, rechts onder en boven aan elkaar gerelateerd zijn. Er zit geen voorkeursrichting in, maar manifesteren zich als keuzes.
Ook altijd interessant bij bijvoorbeeld re-incarnatie. In eerste instantie gaat dit uit van een geest (of welke term je er ook op plakt) die volledig los staat van ons fysieke (transcedente) lichaam. Echter, merkwaardig genoeg gelooft men meestal wel weer dat als je re-incarneert, dat dit dan voor de blijvende mensen in de toekomst is. Wie zegt dat ik in mijn volgende leven niet als Jezus kan re-incarneren. Niet die nog zou moeten komen, maar die reeds geweest is? Tijd is immers een concept van de fysieke mens, niet van de universele geest. Wie weet reincarneer ik wel in een vorig leven, ipv een volgend leven.
Wellicht echter (lijkt me persoonlijk het meest aannemelijke) re-incarneer ik in mijn eigen leven. Je zit gevangen in het stuk ruimtetijd wat gedefinieerd wordt door je geboorte (of conceptie) en je dood. Slechts hierbinnen ben je gedefinieerd. Je 'geest' zal niet 'doorgaan' aangezien we met doodgaan juist dat begrip van lineaire tijd verlaten. Kortom, je leeft je eigen leven oneindige keren. Niet 1 keer per keer, maar oneindig vaak tegelijkertijd (althans, voor de 'ikken' die het lineaire stuk afleggen). Al die oneindige ikken samen vormen je geest, en je bent dus wat dat betreft per definitie je eigen god, als mede de god van alle mensen die jij tegenkomt (waarneemt, waarvoelt, waarhoort, etc.) in al je levens. En je hebt dus je eigen keuze, of je na je dood naar de hel gaat of de hemel, afhankelijk van hoe je je eigen leven inricht.
Maar, geloof is voor mijn een veranderlijk geheel, en vraag me vlak voor mijn dood nog eens hoe ik erover denk, en dat zal waarschijnlijk anders zijn. Voortschrijdend (!) inzicht.