Alleen zijn

[univers]

Stella Maris = zeemanshuis.

[Susan]

Liefde en Angst maken samen een wandeling.

Angst vraagt aan Liefde: 'Vertel eens, wat is de hoogste liefde voor een mens?
Liefde antwoordt: 'Wanneer een mens zichzelf verliest, de grenzen van zijn ik verdwijnen en hij opgaat in het onnoembare'.
Angst knikt begrijpend.
Dan vraagt Liefde aan Angst: 'Wat is de grootste angst voor een mens?'
Angst antwoordt: 'Wanneer een mens zichzelf verliest, de grenzen van zijn ik verdwijnen en hij opgaat in het onnoembare'.
Glimlachend zetten ze hun wandeling voort.

Mooi dit wat je schreef Zoeker,
het deed mij aan onderstaande stuk denken wat ik al langere tijd opgeslagen had
en goed verwoord zoals ik zelf er ongeveer over dacht en nog denk tot nu toe:

Angst is de voorbode van liefde en vrijheid
Wat zou het mooi zijn, alleen maar liefde te ervaren en nooit meer angst. Helaas (of juist gelukkig) is dat onmogelijk. Hoewel angst en liefde twee heel verschillende gevoelens lijken, kan je ontdekken dat ze onafscheidelijk zijn.
Zolang je geen angst wil ervaren, zul je geen echte liefde ervaren. Dat betekent niet dat als je angstig bent, je ook meteen liefde ervaart. Het betekent dat er een mogelijkheid is om je niet te verzetten tegen het gevoel van angst. Om die sensatie er te laten zijn, zolang het duurt. En als je die kans grijpt, zul je tegen alle verwachtingen in liefde ervaren.
Het verwelkomen van het gevoel van angst in je lichaam is geen populaire bezigheid. De meeste mensen willen er juist zo snel mogelijk vanaf. Dat doen ze (we) op verschillende manieren. Relativeren, denigreren, irriteren, vermijden, proberen te verklaren, oplossingen zoeken, eten, drinken, tv-kijken, het gezellig maken, werken, helpen, etc. We doen er alles aan om dat gevoel niet te hoeven voelen. En het lijkt nog te werken ook. Want wie voelt zich nou vaak angstig? Bijna niemand.
Nu de keerzijde. Als je geen angst wil voelen in je lichaam, zul je ook geen liefde voelen!

Liefde wil volkomen vrij zijn
Het vermijden van een angstig gevoel beperkt de vrijheid. Het zegt: dat mag niet gebeuren, dit moet gebeuren. Let wel, ik zeg niet dat angst de vrijheid beperkt. Ik zeg dat het vermijden van angst de vrijheid beperkt. Het vermijden en wegduwen van angstige gevoelens leidt tot verdoofdheid, tot gevoelloosheid.

Angst is de voorbode van liefde, de voorbode van vrijheid. Als je deze voorbode vermijdt, zul je nooit vrijheid en liefde ontmoeten. Dan blijf je steken in vastgeroeste gewoontes en verdoofdheid. Je zult denken dat het best goed gaat, maar in werkelijkheid mis je echte liefde en vrijheid.
Als je gevangen bent in het vermijden van angst, zal na enige tijd (meestal pas na jaren) het gemis van de liefde zo groot worden dat je je geen raad meer weet. Je snapt niet dat het van binnen niet goed voelt, terwijl het van buitenaf zo goed lijkt te gaan. Je wilt niet meer door op deze manier, maar durft de veranderingen niet aan. Als dat gebeurt, is dat je grote kans. Angst dient zich weer aan. En het gevoel van angst wordt steeds duidelijker. Dit is je kans om angst volkomen vrijwillig te ervaren. Waar ben ik precies bang voor en hoe voelt het het gevoel eigenlijk precies in mijn lichaam. Hoe lang blijft het als ik het gevoel uitnodig om te blijven in mijn lichaam? Kan ik echte eerlijkheid betrachten en het uitspreken? Hoe voelt dat?

Dan begin je weer te voelen. Eerst de angst, de voorbode van liefde en vrijheid. En dan de liefde en vrijheid zelf. Dat betekent niet dat je situatie radicaal hoeft te veranderen. Het kan wel, maar het hoeft helemaal niet. Echte vrijheid betekent dat ALLES mag gebeuren. Zowel verandering als dezelfde situatie als voorheen. Maar dan wel volledig gevoeld en niet meer half verdoofd. Dan ontdek je dat je met liefde alles volledig wil ervaren, alle gevoelens die er zijn. Dan wordt je je weer bewust van je natuurlijke verbondenheid met alles dat is.

Bron: You are you

spiritualiteit-centrum.nl

[Zoeker]

@Susan

Het stukje tekst kreeg ik op mijn beurt weer van iemand anders toegestuurd.
Ik herkende er de waarheid in. Het klopt wat je verder aan haalt.
We zullen vrijwillig onze ego-angsten volledig dienen te ondergaan om volkomen vrij te worden.
Dit is een proces waar niemand je daadwerkelijk bij kan helpen.
Waar anderen behulpzaam bij kunnen zijn is de aanloop, de sprong zul je zelf dienen te maken.

Het beleven van persoonlijke zaken (Relativeren, denigreren, irriteren, vermijden, proberen te verklaren, oplossingen zoeken, eten, drinken, tv-kijken, het gezellig maken, werken, helpen, etc.) daar is op zich niks mis mee. Maar ze verhinderen je wel de werkelijkheid te zien.
Tenminste…zolang je denkt dat het 'ik' al die zaken doet.

Ergens, ooit, kan er in een mens een bewustzijnsverandering plaats vinden. Dan zul je al die angst gevoelens moeten ondergaan.
Want angst dient ter bescherming van ons ego. Ego dient niet jouw belang, maar zijn eigen belang. En diezelfde angst voorkomt dat we ons kunnen verbinden 'met al wat er is'.

Gelukkig is alles niet zo zwart-wit. Anders zou niemand uit die gevangenis kunnen ontsnappen. In iedereen leeft een bepaald weten er van, iedereen kan op zoek gaan. Het vereist geen speciale vaardigheden of intelligentie. Het enige wat vereist is, is een zoekende aard. Een innerlijke drive.

En voor hen die niet willen rest er niks anders dan het bevredigen van verlangens naar seks, bezit, macht enz.
Als een verslaafde die telkens weer een shot nodig heeft en iedere keer weer nieuwe prikkels zoekt.

[Gast1]

Stella Maris = zeemanshuis.

Sterre der Zee of Stella Maris, een naam voor Maria, de moeder van Jezus.

De titel "Sterre der Zee" is in de Katholieke eredienst terechtgekomen door de verklaring van de naam "Maria" door de heilige Hiëronymus.
Hij deelde de Hebreeuwse naam "Maryam" op in "Mar" en "Yam," wat in het Latijn neerkomt op "Stilla Maris" oftewel "druppel der Zee."
Dit werd verbasterd tot "Stella Maris" oftewel "Sterre der Zee." Deze titel kwam weer in de wereldberoemde Lauretaanse Litanie terecht.

"Stella Maris" of Ster der Zee was eveneens een epitheton van de Godin Isis, Ishtar, Aphrodite en Venus.
Het begrip komt in de antieke oudheid dus reeds voor en is in feite afgeleid van de functie van de planeet Venus (als ochtend- en avondster, richtpunt voor schippers), of van de Poolster (zelfde functie) die de axis mundi markeert, of ook nog van de ster Sirius die de Pleiaden aanvoert en door de Egyptenaren werd benut om de seizoenen, het tijdstip van het opkomend Nijlwater, te bepalen en hun kalender te ijken.
Tussen de verering uit de oudheid en de katholieke Mariatitel is aldus geen rechtstreeks verband.

http://www.google.nl/url?sa=t&rct=j&q=& ... 0786,d.ZWU

[Zoeker]

Iemand ging naar de deur van de Beminde
en klopte aan.
Een stem vroeg: "Wie is daar?"
Hij antwoordde: "Ik."
De stem zei:"Er is geen plaats voor Mij en U."
De deur werd gesloten.
Na een jaar van eenzaamheid en gemis
keerde hij terug en klopte aan.
Een stem van binnen vroeg:"Wie is daar?"
De man zei: "U."
De deur ging voor hem open.

[Gast1]

[Maris]

Wanneer we omgeven zijn door andere mensen, verbruiken we dikwijls veel energie. Andere mensen aan het lachen brengen, gelukkig maken, hun ego's strelen, hun emoties lezen zijn enkele dingen die we de hele tijd doen. Constant in contact staan kan je mentaal uitputten. Wat tijd alleen doorbrengen staat je toe om terug op te laden.

- mooi (lief) berichtje, ontvangen van dierbare vriendin -

Heel mooi Maris dat weinig woorden zoveel kunnen zeggen,
en tegelijk kreeg je ook de lieve woorden van jouw schoonzusje las ik, (bij gedichten )
dat is een geweldige opsteker én verbonden zijn met anderen die begrijpen
volgens mij.

'k Probeer even neer te zetten hoe ik het voel, ook ondergaan heb en nog onderga,
ben er echter niet handig in, want gevoelens zijn soms gewoon niet in woorden te vatten.
We kunnen indien we leren wat loslaten echt inhoud, met ons zelf als enig
gezeschap, een evengoed gezellige prachtige tijd hebben. Geen afgescheidenheid
dan van anderen in die zin, want we blijven hoe dan ook verbonden.
Eenzaamheid voelend en daardoor ongelukkig zijn...'met je ziel onder je arm lopen'...
is een tekend dat voor iemand dat hij/zij niet los kan laten. Nog op een (of meer)
ander leunt, nodig denkt te hebben om zijn/haar leven fijner te maken, te doen gevoelen.
Dat is dan die eenzaamheid. (wat dus ook in de Osho kaart beschreven staat)

Fijn Susan, om die herkenning te zien bij jou/door jou :-)
Het weten, voelen en gelijktijdig ervaren dat het beschrijven van weten en voelen soms zo lastig is.

Dat is wat ik ook voelde bij het ontvangen van de berichtjes van vriendin en schoonzusje. Zij gaven met mooie "gedachten" van anderen weer dat ze begrepen waar ik mee bezig was.

Mijn weekend op Terschelling (bewust gezochte keuze door mij op dit moment in een overrompelende periode van een reorganisatie) voelde ook als 'bevrijding'. Veilig op een eiland omgeven door de zee: verdwalen is onmogelijk geweest
"alleen op een eiland" en toch verbonden zijn...

[Maris]

Iemand ging naar de deur van de Beminde
en klopte aan.
Een stem vroeg: "Wie is daar?"
Hij antwoordde: "Ik."
De stem zei:"Er is geen plaats voor Mij en U."
De deur werd gesloten.
Na een jaar van eenzaamheid en gemis
keerde hij terug en klopte aan.
Een stem van binnen vroeg:"Wie is daar?"
De man zei: "U."
De deur ging voor hem open.

Mooi..... tnx Zoeker! :-)

[Zoeker]

Iemand ging naar de deur van de Beminde
en klopte aan.
Een stem vroeg: "Wie is daar?"
Hij antwoordde: "Ik."
De stem zei:"Er is geen plaats voor Mij en U."
De deur werd gesloten.
Na een jaar van eenzaamheid en gemis
keerde hij terug en klopte aan.
Een stem van binnen vroeg:"Wie is daar?"
De man zei: "U."
De deur ging voor hem open.

Mooi..... tnx Zoeker! :-)

Ik moet zeggen…ik had ook wel een jaar of meer nodig voordat ik 'hem door had'….

[Maris]

Ik moet zeggen…ik had ook wel een jaar of meer nodig voordat ik 'hem door had'….

De rijkdom van het ouder worden

[Zoeker]

Ik ben nog geen 80 hoor!

*kijkt beledigd*

[Maris]

Ik ben nog geen 80 hoor!

*kijkt beledigd*

Misschien ben je wel 800.000!

Grapje :p

Ik ga mij een poosje terugtrekken in een heldere sterrennacht..... (net als de zon, altijd achter de wolken )

Slaap lekker Zoeker.

[Zoeker]

Slaap lekker Maris. Welke ster ben je? Dan kan ik even naar je zwaaien.

[Zoeker]

Lamaar…zeester natuurlijk! Nu te laat om naar de zee te gaan.

[Gast1]

Ik ben nog geen 80 hoor! *kijkt beledigd*

Misschien ben je wel 800.000!
Grapje :p
Ik ga mij een poosje terugtrekken in een heldere sterrennacht..... (net als de zon, altijd achter de wolken )

Slaap lekker Zoeker.

Ik hoop dat jullie beiden lekker geslapen hebben.

De werkelijke leeftijd van ons is zo oud als dat het verleden is.
Wetenschappelijk gezien is dat 13,82 miljard jaren.
We hebben de energieën in ons van alles wat er eerder was en we komen vanuit de ruimte.
We zijn ouder dan het sterrenstof ...
Omringd door miljarden andere energieën en op de keper beschouwt is dat eigenlijk maar één energie ...

Ik noem deze onpersoonlijke energie; "God" ...

Inderdaad, een sterrennacht is altijd helder als je op een afstand van ongeveer 18 km. boven de Aarde zweeft.
Alles wordt dan helder, hier op Aarde zie je vaak mist en door de bomen het bos niet meer ...

Dan zou je je alleen kunnen voelen ... alleen op een eiland.
Zelfs op een eiland waar geen mist is en geen bomen staan.
Alleen en mogelijk ook veilig.
Maar toch verbonden en die verbondenheid maakt je nooit alleen.
Je schreef het al Maris:

Mijn weekend op Terschelling (bewust gezochte keuze door mij op dit moment in een overrompelende periode van een reorganisatie) voelde ook als 'bevrijding'.
Veilig op een eiland omgeven door de zee: verdwalen is onmogelijk geweest "alleen op een eiland" en toch verbonden zijn...

De Amerikaanse filosoof William James (1842-1910) schreef het al:
Wij zijn als eilanden in de zee: aan de oppervlakte gescheiden maar in de diepte verbonden.

[Susan]

Maar hoe doe je dat, dat 'alleen zijn' ? Als je continue in de wereld van anderen vertoeft. Alleen zijn betekent voor mij afgescheiden zijn.
Dit maak je manifest door in de uiterlijke wereld het 'alleen zijn' op te zoeken. Maar zo eenvoudig is dat niet. Ik zou wel wat meer alleenzaam willen zijn, maar het lukt mij niet. In mijn innerlijke wereld ben ik niet meer alleenzaam. En dat kan ik niet terugdraaien.

Om alleen te zijn hoef je niet afgescheiden te zijn, waarmee ik bedoel dat je hoe dan ook ten alle tijde verbonden blijft met alles en iedereen, het AL.
Zels temidden van een plek waar heel veel mensen zijn, kan ik mij 'terug trekken' en alleen
zijn met mij zelf dus. Klinkt misschien wat vreemd maar merk dan niets van anderen en het
gebeuren om me heen, het is geen dagdromen.

[Zoeker]

Maar hoe doe je dat, dat 'alleen zijn' ? Als je continue in de wereld van anderen vertoeft. Alleen zijn betekent voor mij afgescheiden zijn.
Dit maak je manifest door in de uiterlijke wereld het 'alleen zijn' op te zoeken. Maar zo eenvoudig is dat niet. Ik zou wel wat meer alleenzaam willen zijn, maar het lukt mij niet. In mijn innerlijke wereld ben ik niet meer alleenzaam. En dat kan ik niet terugdraaien.

Om alleen te zijn hoef je niet afgescheiden te zijn, waarmee ik bedoel dat je hoe dan ook ten alle tijde verbonden blijft met alles en iedereen, het AL.
Zels temidden van een plek waar heel veel mensen zijn, kan ik mij 'terug trekken' en alleen
zijn met mij zelf dus. Klinkt misschien wat vreemd maar merk dan niets van anderen en het
gebeuren om me heen, het is geen dagdromen.

Dat bedoel ik dus: ik blijf ten alle tijde verbonden met alles en iedereen. Het Al.
Dat is zowel tussen een groep mensen als alleen op een eiland.

[Tet]

Maar toch verbonden en die verbondenheid maakt je nooit alleen.

Maar is dat belangrijk dan, om nooit alleen te zijn?
Is het een schrikbeeld om alleen te zijn?
Mocht ik op een onbewoond eiland zitten dan ben ik toch echt alleen, en kan dan wel bedenken dat ik verbonden ben… maar waarom en wat voegt het toe?
Komt op mij over als fluiten in het donker.
Zoals ik het zie zijn mensen bang om alleen te zijn, en Osho weet het weer mooi te verwoorden:

De Droom



Dit is door de eeuwen heen keer op keer gezegd. Alle religieuze mensen hebben dit gezegd: 'Alleen komen we ter wereld, alleen moeten we weer vertrekken.' Al het samenzijn is een illusie. Het idee van samenzijn komt alleen maar in ons op omdat we alleen zijn, en dat alleenzijn doet pijn. We willen ons alleenzijn verdrinken in relaties met anderen... Daarom raken we zo verstrikt in de liefde. Probeer dit te begrijpen. Normaal denk je dat je verliefd bent geworden op een man of vrouw omdat hij of zij een mooi mens is. Dat is niet waar. De waarheid is juist het tegendeel: je bent verliefd geworden omdat je niet alleen kunt zijn. Je zou toch wel verliefd zijn geworden. Je wilde jezelf op de een of andere manier ontlopen. En er zijn mensen die niet verliefd worden op vrouwen of mannen - zij worden verliefd op geld. Ze storten zich in geldzaken of streven naar macht, ze worden politicus. Dat is ook om je alleenzijn te ontlopen. Als je de mens gadeslaat, als je jezelf intens gadeslaat, zul je versteld staan: al je activiteiten kunnen tot één enkele bron worden herleid. Die bron is dat je bang bent om alleen te zijn. Al het andere is maar een excuus. De ware oorzaak is dat je je heel erg alleen voelt.

Osho Take it Easy, Volume 2 Chapter 1

Commentaar

Op een sprookjesachtige avond zul je je ideale partner ontmoeten, die in al je behoeften voorziet en al je dromen in vervulling brengt. Zo is het toch? Mis! Deze fantasie, waar liedjesschrijvers en dichters zo graag op voortborduren, is gebaseerd op herinneringen aan de baarmoeder, waar we zo veilig en één met onze moeder waren. Het is geen wonder dat we ons hele leven ernaar hunkeren naar die plek terug te keren. Maar om het keihard te stellen: dat is een kinderdroom. En het is verbazingwekkend hoe hardnekkig we ons, oog in oog met de realiteit, eraan vastklampen. Niemand, je huidige partner niet en ook een droompartner van de toekomst niet, heeft de plicht jou het geluk op een presenteerblaadje aan te reiken - dat zouden ze ook niet kunnen, al zouden ze het willen. De ware liefde komt niet als je probeert je innerlijke armoede op te heffen door afhankelijk te zijn van een ander, maar als je je eigen innerlijke rijkdom en volwassenheid ontwikkelt. Dan heb je zoveel liefde te geven dat je vanzelf minnaars aantrekt.

[univers]

[Zoeker]

Maar is dat belangrijk dan, om nooit alleen te zijn?
Is het een schrikbeeld om alleen te zijn?
Mocht ik op een onbewoond eiland zitten dan ben ik toch echt alleen, en kan dan wel bedenken dat ik verbonden ben… maar waarom en wat voegt het toe?
Komt op mij over als fluiten in het donker.

Afgescheidenheid is een geloof….

Zelfs Osho had dat niet door als ik het zo lees. Maar nou had ik Osho toch al nooit zo hoog zitten.