Je hebt helemaal gelijk Zoeker.
Ik schrijf uit mijn menselijk hart en heel af-en-toe 'bekruipt' mij dan even een angst.
Het zijn maar momenten en diep van binnen weet ik dat 'de dingen gaan zoals ze gaan' ...
Wanneer die dingen, die me een bepaalde momentele angst opleveren dan gebeuren, weet ik dat ik ze zal accepteren.
Door dit nu echter te schrijven ontstaat er dan héél even een kleine angst dat ik dan 'beproeft ga worden'.
Die 'angst' wordt na rato de tijd verstrijkt, steeds minder.
Het staat zelfs in schril contrast ten opzichte van 20 jaar geleden.
Het is ongeveer hetzelfde waarin ik mij nu met mijn werkgever bevindt.
Ik weet dat het heel goed gaat eindigen, maar mijn lijf 'zegt' iets anders.
Het reageert op dat waarvoor het geconditioneerd is.
Laatst had ik het er met mijn vriendin over.
Het is heel moeilijk uit te leggen, maar er is iets in mij, wat ongelooflijk kan genieten van mijn menselijke belevingen.
Van conditioneringen die (misschien gelukkig) nog steeds een deel van mij uitmaken.
Veel minder dan eerst, maar toch nog steeds ...
Het beleven van verdriet en pijn, maken mij even gelukkig als vreugde en geluk.
Intensiteit 'beleven' ... een geschenk.
Ik hoop werkelijk niet veel, omdat ik weet dat de dingen gaan zoals ze gaan.
Wensen doe ik niets en ook vragen doe ik niets ...
Ik kan alleen maar danken