Tammy schreef:Wat was je nu precies van plan ?
Ga eerst even zitten, mijn openingszin kan schokkend overkomen.
Ik heb ergens de conclusie getrokken dat de wereld een tekort heeft aan managers. Er zijn een hoop mensen die zich zo noemen, maar er zijn er maar enkelen die het ook zijn. Een manager is namelijk iemand die optimaal gebruik maakt van andermans capaciteiten. En wat de meeste zogenaamde managers nu doen is hun onkunde verdoezelen door zaken te delegeren die zij niet aankunnen.
Managers in de zorg managen hoofdzakelijk de geldstroom van de organisatie waarbij zij er alles aan doen om zelf zoveel mogelijk over te houden en dat zo lang mogelijk vol te houden. Een systeem dat gedoemd is om te falen.
Wat eerder genoemd groepje mensen inzag was dat zij zelf degenen zijn die het beste weten wat nodig is qua zorg. Hun taak is zorg verlenen en dus zijn zij een werkmethode gaan ontwerpen op basis van zorg als prioriteit in plaats van geld. En dat bleek goedkoper te zijn. Dat is ook logisch want een systeem wat geld als uitgangspunt neemt is altijd duurder omdat geld nu eenmaal het hoofddoel is.
Wat ik, en enkele anderen met mij, wilden doen was hetzelfde systeem ontwikkelen. Ik heb geen kaas gegeten van zorg, maar wel van het opzetten van efficiënte processen. Wij waren dus doende een organisatie op te zetten waarbij iedereen zowel klant als aandeelhouder was.
Nu het product feitelijk al bestaat stoppen we daarmee omdat de samenleving nu zelf kan beslissen welke koers men wil varen. En die keuze introduceren was het doel.
We doen dergelijke zaken al langer. Het is tot nu toe altijd succesvol totdat het graaimonster om de hoek komt kijken. Vooral in de commerciële hoek is dat bijna een garantie.
In die hoek hielpen we mensen/bedrijven met cashflowproblemen. We zetten de boel terug op de rails met eigen geld en vroegen daar 10% van de winst voor op no-cure, no-pay basis. De winst die we zelf maakten investeerden we in soortgelijke initiatieven en dat werkt als een trein. Om een stom voorbeeld te geven, iemand zat werkloos thuis en had geen perspectieven. De persoon wilde graag nuttig bezig zijn en bleek van tuinieren te houden. Dan pakte ik een deel van de winst uit de commerciële hoek, financieerde een volkstuin en gereedschappen en verzocht de persoon om hetgeen hij over had aan mensen te geven die het nodig hadden. Dat is ook een vorm van procesmanagement.
Zo bouw je al snel een imperium. Maar zoals gezegd bijt het graaimonster je uiteindelijk. Zolang er geld van ons in moest hoorde je niemand maar zodra er 10% winst gedeeld moest worden begon de ellende. De 90% die ze zonder hulp niet konden realiseren was niet genoeg, nee, ze vielen over die 10%.
In de praktijk betekent dit dat wij enkel investeerden maar daar altijd bij inschoten. Dus werkten wij voor de graaiers en dat zagen we niet zitten. Commercieel doe ik dus zelden nog iets. Op sociaal gebied is dat een ander verhaal maar het kost geld en tijd en die zijn beperkt. Zo gaat dat helaas.
Morgen is vandaag ook gisteren....
![[think]](./images/smilies/think.gif "think"){kind=small}
