gusteman schreef:Vitharr schreef:En dat brengt me steevast tot dezelfde slotsom. De mens is mateloos hypocriet en lui. Problemen zoals met het milieu bijvoorbeeld worden buiten de eigen persoon gelegd. Als de mens al verantwoordelijk is voor zaken als klimaatverandering dan betreft dat altijd 'de anderen'. Dit leidt tot symptoombestrijding die het geweten sust maar uiteindelijk zelden succes biedt. En dan nog houdt men de leugen in stand met de miskenning dat men er zelf alles aan gedaan heeft. Laat me niet lachen ... of eigenlijk, laat me nou weer eens lachen!
Nou, beste Vitharr, hier raak je dus echt de kern van de zaak: hypocriet en lui ... alhoewel ik er nog niet uit ben of de luiheid een gevolg is van de hypocrisie of omgekeerd.
Je analyse is echter haarfijn en verdient naar mijn mening een dubbeldikke
Dank u voor het compliment. Vanzelfsprekend had ik het liever op een ander thema ontvangen.
In mijn beleving is het hier in NL helemaal misgelopen toen mensen mondiger moesten worden en het assertiviteitstrainingen regende. Ik ben behoorlijk ab-normaal en daar moeten veel mensen iets van vinden, vaak op een onprettige manier. Interesse, die goed is voor het leerproces (waarom doe je dat zo?) heeft plaatsgemaakt voor een (jawel, nu ga ik het ook zeggen) dom waardeoordeel (jij bent ...).
Je hebt slim lui en dom lui. Ik maak er bij mezelf bijvoorbeeld in het genoemde voorbeeld gebruik van door niet op vaste tijden om boodschappen te gaan, maar alleen wanneer het daadwerkelijk nodig is. Dat is een vorm van slimme luiheid die me dwingt om alles op te maken wat leidt tot weinig verkwisting. Dom lui is op gezette tijden een overkill aan boodschappen te doen en daar de helft van over de datum te laten gaan.
Ik denk dat hypocrisie mensen dom lui maakt. Ik heb echt heel veel baat gehad bij onze discussies op het forum over oordelen. Bewust daarmee bezig zijn maakt dat je makkelijker kunt accepteren en dan wordt zelfkritiek veel makkelijker. Hypocrisie is dan ook niet zo'n valkuil meer is mijn ervaring.
Ik heb beelden gezien van illegale goudmijnen in het regenwoud. Ik vond het schokkend. Maar ab-normaal genoeg toen ik er over nadacht helemaal niet vanwege het voor de hand liggende. Die mensen die het daadwerkelijk doen hebben die inkomsten nodig om te overleven. Ze hadden duidelijk niets over voor weelde, laat staan voor goud. Ik begrijp dat en respecteer ons verschil in noodzaak. In die zin leef ik in luxe.
Die luxe wordt echter vormgegeven met dat goud en het werkt alleen als die man maar net genoeg verdient om niet dood te gaan want anders werkt het principe voor ons niet meer. Waar goud vroeger voor de edelman was, hebben wij er nu gemeengoed van gemaakt. Denk alleen maar aan mobieltjes, daar zit immers goud in.
Natuurlijk blijft het hier niet bij. 'Slimme' jongens hebben namelijk bedacht dat het de moeite loont om het goud uit die elektronica te halen. Dat heet 'recycling'. Wat men doet is met chemicaliën het goud zo
economisch efficiënt mogelijk uit de elektronica te halen wat milieutechnisch een ramp is. We doen dus op onze eigen manier gewoon mee.
Ik denk in de oude oorspronkelijke definitie over 'duurzaam'. Mijn eerste mobieltjes heb ik gebruikt tot de schermen onleesbaar werden. Dat had je bij de eerste. Toen kocht ik mijn eerste smartphone, ik heb er vaker over geschreven. Die moest ik nu wegdoen omdat ik geen whatsapp meer kon ontvangen en dat was noodzakelijk ivm werk. Dus koos ik bewust voor een Nokia Lumia 950XL die nu niet alleen als telefoon gebruikt wordt, maar dankzij Windows Continuüm ook als PC en Internettoegangspunt.
Het bespottelijke hier is dat mijn smartphone, die uitstekend functioneert, ineens disfunctioneel werd door het besluit van whatsapp om gebruikers van Symbian geen toegang meer te bieden tot een dienst die bijna 'noodzakelijk' is geworden. Tam heeft hetzelfde met haar BlackBerry. Zij kan whatsapp nog missen. Zoals gezegd is dat zakelijk moeilijker.
Maar ondertussen heeft daar wel een regenwoud indiaan een rivier voor vergiftigd en moet mijn telefoon in principe 'gerecycled' worden door een moderne barbaar op milieugebied voor geld en luxe. En dan kijk ik enkel nog naar het goud en niet naar de rest.
Daarom heb ik besloten om mijn oude telefoon te gebruiken als een soort Ipod. Werkt prima. Dit soort 'duurzaam' denken vermindert ook de behoefte aan nieuw materiaal. Ik ben meer resultaatgericht dan statusgericht gelukkig.
Maar wat ik dus allemaal beschreef flitst door mijn hoofd als ik een indiaan zie zwoegen in een internationale goudmijn. Ik besef dat daar meer achter zit dan getoond wordt. Aangezien ik geloof dat alles met elkaar verbonden is probeer ik in te schatten wat mijn impact daarvan is. Ik heb geleerd dat ik niet perfect ben, maar zeker niet hypocriet.