I noticedEnne................die schaduw beneden de foto is van mij making a picture.
Geen berenhand hoor.
Moet je wat aan je conditie doen.ik waag de gok er niet op, als die beer zich bedenkt en de sokken er in zet haalt die mij makkelijk in, ze hebben een behoorlijke snelheid.
Lang werd gedacht dat mensen de enige primaten zijn die in staat zijn om te praten. Maar is dat wel zo?Gorilla kan kreten en ademhaling leren controleren
Wij niet, kan ik niet met rug maar met zijn tweetjes ook te link.
![[joker]](./images/smilies/495.gif "joker"){kind=small}
Klimaatverandering gaf het lichaam van de hond vorm
De hond is anno 2015 een snelle jongen en dat heeft alles te maken met een klimaatverandering die miljoenen jaren geleden in gang werd gezet.
Aangenomen wordt dat de ‘wortels’ van de hond in Noord-Amerika liggen. Daar leefden het dier zo’n 40 miljoen jaar geleden in een warm en bebost gebied. De honden van toen leken meer op mangoesten (zie afbeelding hieronder) dan op de hond zoals we die vandaag de dag kennen en waren perfect aan de warme en beboste omgeving aangepast. Zo waren hun voorpoten niet geschikt om te rennen, maar wel geschikt om heel snel een voorbijkomende prooi mee te grijpen. Maar een paar miljoen jaar later begon het klimaat te veranderen: het werd koeler en het centrale deel van Noord-Amerika werd droger. De bossen maakten plaats voor open graslanden. Wat had dat voor invloed op de hond?
De hond en klimaatverandering
Om dat uit te zoeken, verzamelden onderzoekers de ellebogen en gebitten van 32 soorten honden die leefden in de periode tussen 40 miljoen en 2 miljoen jaar geleden. En al snel zagen ze iets opvallends. Zodra het klimaat veranderde en de vegetatie verdween, veranderden ook de honden: van dieren die een hinderlaag legden in dieren die actief op jacht gingen en hun prooi achtervolgden (zoals de coyote en vos) en uiteindelijk werden het dieren met engelengeduld die wel een hele dag achter een prooi aan konden lopen (zoals wolven).
De prooi is niet leidend
Het onderzoek laat zien dat roofdieren net als planteneters zeer gevoelig zijn voor veranderingen in klimaat en vegetatie. “Hoewel dt logisch lijkt, was het nog nooit bewezen,” stelt onderzoeker Christine Janis. Het onderzoek laat zien dat roofdieren niet evolueren in reactie op hun prooien. Dus honden ontwikkelden de voorpoten waarmee ze konden rennen niet omdat hun prooi sneller ging lopen, maar in reactie op het veranderende klimaat en de veranderende omgeving. Het was tenslotte pas de moeite waard om te gaan rennen zodra er ruimte was om te rennen.
Als de evolutie van roofdieren zoals de hond over de afgelopen miljoenen jaren zo sterk bepaald is door het klimaat, dan mag men verwachten dat de hond ook op de huidige klimaatverandering gaat reageren. Dit onderzoek kan ons helpen voorspellen wat de reactie van de hond zal zijn.
Two early dogs, Hesperocyon, left and the later Sunkahetanka, were both ambush-style predators. As climate changes transformed their habitat, dogs evolved pursuit hunting styles and forelimb anatomy to match.Image: Mauricio Anton
https://news.brown.edu/articles/2015/07/dogs
Voor het eerst een spin ontdekt die kan skydiven
De spin laat zich uit bomen vallen en stuurt zichzelf tijdens zijn vrije val bij, net zoals een skydiver dat doet.
De wetenschappers die het opmerkelijke gedrag van de spin ontdekten, doen al meer dan tien jaar onderzoek naar insecten die geen vleugels hebben, maar toch kunnen vliegen. Hun onderzoek begon nadat ze per ongeluk enkele mieren van een tak veegden en vervolgens tot hun stomme verbazing zagen dat deze moeiteloos naar een andere boom gleden. Sindsdien maken de onderzoekers er een sport van om geleedpotingen die niet kunnen vliegen uit een boom te gooien en te kijken wat er gebeurt.
Stuiteren
Datzelfde deden ze met de spin Selenops banksi. Tot hun verbazing viel de spin niet als een steen naar beneden, maar stuurde deze tijdens zijn val bij, om vervolgens in een boom te landen. De spin ‘stuurt’ door zijn poten te spreiden. En wanneer de spin onverhoeds met zijn rug op de grond gericht naar beneden valt, is deze in staat om zich tijdens zijn glijvlucht om te draaien. De onderzoekers waren er tevens getuige van dat spinnen soms stuiterden: ze landden te hard, waardoor ze weer in de lucht belandden. De spinnen bleken dan in staat te zijn om zich te herpakken en opnieuw op de stam te landen.
De eerste
S. banksi is de eerste – en tot op heden enige – spinachtige waarvan we weten dat deze kan skydiven. Andere spinachtigen – waaronder andere soorten spinnen, maar ook bijvoorbeeld zweepstaartschorpioenen – vallen simpelweg als een baksteen naar beneden wanneer je ze uit je handen laat glippen.
De onderzoekers denken wel te weten waarom deze spin heeft leren skydiven. Het stelt de spin in staat om uit een boom te springen als gevaar dreigt. En voorkomt dat de spin vervolgens op de grond – waar nog veel meer gevaar dreigt – landt.
http://news.berkeley.edu/2015/08/18/bio ... n-forests/
Jonge hagedis houdt hoofd niet koel als de aarde opwarmt
Wanneer de eieren van hagedissen slechts enkele minuten aan temperaturen van 43 graden Celsius of meer worden blootgesteld, gaan de jongen al dood.
Er is al veel onderzoek gedaan naar het lot van de hagedis in een steeds warmer wordende wereld. Maar in veel van die onderzoeken wordt gekeken hoe volwassen hagedissen op de hitte reageren. Een nieuwe studie kijkt nu naar wat de hitte met jonge hagedissen (hagedissen die nog in het ei zitten) doet. En hun resultaten zijn zorgwekkend: het ziet er veel slechter uit voor de hagedis dan gedacht.
Immobiel
Uit het onderzoek blijkt namelijk dat een temperatuur van 43 graden Celsius of meer jonge hagedissen die nog in het ei zitten al fataal wordt. Dat komt mede doordat de jonge hagedissen – in tegenstelling tot volwassen exemplaren – immobiel zijn. Ze zijn als de temperatuur stijgt niet in staat om verkoeling te zoeken. “Hagedissen plaatsen al hun eieren in één nest, dus één enkele hittegolf kan het einde zijn voor een hele groep eieren,” legt onderzoeker Ofir Levy uit.
Klimaatmodel
Nadat de onderzoekers ontdekten dat jonge hagedissen kansloos zijn als de temperatuur in het nest boven de 43 graden Celsius uitkomt, pakten ze er een klimaatmodel bij. Ze ontdekten dat gebieden in de VS waarin dergelijk dodelijke temperaturen soms gemeten worden in de toekomst rap toenemen. Nu heeft nog zo’n 3 procent van de VS wel eens met die temperaturen te maken, maar dat wordt 48 procent, zo voorspellen de modellen. “Als moeders hun nesten niet dieper maken, verwachten we dat deze soorten in de gehele VS te maken krijgen met terugloop.” Overigens is het nog maar de vraag of een dieper nest de oplossing is. Het is nog maar de vraag of het de jonge hagedissen dan wel lukt om vanuit dat diepere nest het oppervlak te bereiken. Ook wijzen de onderzoekers erop dat zelfs in een dieper nest de temperaturen hoog zullen zijn. Die temperaturen zijn dan misschien niet dodelijk, maar langdurige blootstelling aan hoge temperaturen kan het gedrag en de fysiologie van de hagedis veranderen.
Wanneer hagedissen het daadwerkelijk moeilijk zullen krijgen, gaan ook andere soorten dat wellicht voelen. “Omdat hagedissen een prooi zijn voor dieren zoals vogels, slangen en zoogdieren kunnen de schadelijke effecten die klimaatverandering op jonge hagedissen heeft ook een negatief effect hebben op andere soorten.”
Het nest
Vrouwelijke hagedissen graven in de lente en zomer een nestje waarin ze vervolgens hun eieren leggen. Zodra de vrouwtjes de eieren hebben gelegd, verlaten ze het nest, waarna de jonge hagedissen meer dan twee maanden nodig hebben om zich klaar te stomen voor een leven buiten het ei
Global climate change is expected to negatively impact lizards more than first thought. Researchers have discovered that embryonic lizards cannot tolerate even short periods of high temperatures. (Pictured: A male Sceloporus tristichus.)
Female lizards, like this fence lizard, lay eggs in spring and summer, digging nests and then leaving their offspring to develop for more than two months. Lizard embryos die when subjected to a temperature of 110 degrees Fahrenheit even for a few minutes.
Since lizards lay all of their eggs in one nest, heat waves can be lethal for entire clutches of embryonic lizards. Researches now believe that unless the species is able to adapt, we can expect to see a decline in lizards as temperatures rise. (Pictured: Plateau fence lizard eggs in a nest.)
Currently, 3 percent of land in the U.S. is inhospitable to lizards (orange areas). In the next century, the scientists say the areas where lizards would not thrive could grow to 48 percent (purple area).
ASU researchers also discovered a bias in previous studies, which ignored early life stages such as embryos. Embryonic lizards are immobile and cannot seek shade or cool off when their surrounding soil becomes hot. The eggs in this clutch are dried out and unviable due to warm temperatures.
http://www.scientias.nl/jonge-hagedis-k ... e-opwarmt/
https://asunews.asu.edu/20150818-lizard ... ate-change
http://www.nu.nl/binnenland/4114475/utr ... e-gracht-1Nu.nl schreef:De politie heeft donderdagvond een zeehond uit de Utrechtse Oudegracht gevist.
Dat meldt wijkagent Emile Vermeulen op Twitter.
HIj keek zijn ogen uit, toen hij op een melding over het diertje afkwam. ''Hij lag inmiddels op de kant langs de Oudegracht, vlak achter het hoofdbureau van politiebureau Paardenveld. Hij was er kennelijk net zelf uitgeklommen.''
Ook chimpansees vergeten enge filmscène niet snel
Kun je de beroemde douchescène uit Psycho maar niet vergeten? Je bent niet alleen. Ook chimpansees en bonobo’s vergeten enge filmbeelden niet snel.
Dat blijkt uit Japans onderzoek. Wetenschappers verzamelden een aantal bonobo’s en chimpansees en lieten ze een eng filmpje zien. In dat filmpje zijn twee gesloten deuren te zien. Uit één van de deuren (links of rechts) springt geheel onverwacht een als aap verklede wetenschapper. 24 uur nadat de apen het filmpje voor het eerst zagen, kregen ze hetzelfde filmpje opnieuw voorgeschoteld. Met behulp van eyetracking-software werd beide keren vastgelegd waar de apen naar keken.
Uit het onderzoek blijkt dat de apen de tweede keer dat ze het filmpje zagen, gefocust waren op de deur waar eerder een als aap verklede onderzoekers uit kwam springen. “De apen liepen duidelijk vooruit op wat er komen ging,” vertelt onderzoeker Fumihiro Kano. “Dit laat zien dat ze in staat zijn om gebeurtenissen die ze maar één keer hebben meegemaakt in hun langetermijngeheugen op te nemen.” Onderzoeker Satoshi Hirata voegt toe: “Wat onze resultaten zo bijzonder maakt, is dat de apen de informatie na deze slechts één keer te hebben gezien in hun langetermijngeheugen opnemen. Dit stelt ze in staat om dreigend gevaar te vermijden, de interactie met anderen aan te gaan en door complexe gebieden te navigeren.”
Uit eerdere onderzoeken is al gebleken dat mensapen een uitstekend langetermijngeheugen hebben. Maar de meeste onderzoeken naar dit langetermijngeheugen waren gebaseerd op experimenten waarbij voedsel verstopt werd: onderzoekers verstopten het voedsel voor de ogen van de apen, waarna deze het nadat enige tijd verstreken was, op moesten zoeken. Nu blijkt dat apen zich ook gebeurtenissen die ze slechts eenmaal en in een heel andere context waarnemen, langdurig kunnen herinneren.
http://www.eurekalert.org/pub_releases/ ... 091015.phpLEUK
Het onderzoek suggereert dat de apen het maar wat leuk vinden om filmpjes te kijken. Terwijl de apen filmpjes keken, kregen ze namelijk ook een beker sap, maar sommige apen vergaten deze op te drinken omdat ze zo gericht waren op de filmbeelden.
Wetenschap ontdekt hoe een schaap weet dat het winter is
Wetenschappers hebben cellen ontdekt die een dier laten weten in welk seizoen het leeft en wat er moet gebeuren.
“Wetenschappers hebben lang nagedacht over hoe veel dieren hun fysiologie naar aanleiding van een nieuw seizoen veranderen,” vertelt onderzoeker Andrew Loudon. Zo zijn er dieren die ’s winters een winterslaap houden. Andere dieren moeten in de winter paren, zodat ze in de lente – als er meer voedsel voorhanden is – hun jongen op de wereld kunnen zetten. Maar hoe weten deze dieren nu dat het tijd is om te gaan slapen of te paren?
Daar kunnen onderzoekers na experimenten met schapen nu meer duidelijkheid over geven. In het brein van de dieren bevindt zich de hypofyse. En in die hypofyse vinden we de pars tuberalis. In de pars tuberalis hebben onderzoekers nu gespecialiseerde cellen ontdekt die reageren op hoeveel daglicht er is. De activiteit van deze cellen – die de onderzoekers aanduiden als kalender-cellen – verandert door het jaar heen sterk. Zo worden er in de winter andere eiwitten geproduceerd dan in de zomer. Die verandering in de productie van eiwitten is volgens de onderzoekers een soort klok die de dieren laten weten in welk seizoen ze leven.
De grote vraag is nu of ook mensen over deze kalender-cellen beschikken. “Wetenschappers dachten ooit dat mensen zich niet aan de seizoenen aanpassen, maar recent onderzoek heeft ontdekt dat dat niet klopt,” vertelt onderzoeker Shona Wood. Zo blijkt er per seizoen variatie te zijn in de mate waarin we beschermd zijn tegen infectieziekten. “Ons onderzoek kan ons helpen begrijpen hoe dat precies werkt.”
http://www.manchester.ac.uk/discover/ne ... /?id=15179
Knaagdier met varkensneus ontdekt op Sulawesi
Onderzoekers hebben in Indonesië een knaagdier ontdekt dat in niets lijkt op de knaagdieren die we kennen.
Het knaagdier heeft uitzonderlijk lange snijtanden, heel grote oren (in vergelijking met de rest van zijn lijf) en heel lange schaamharen. Zijn neus doet een beetje denken aan de neus van een varken. De achterpoten van het knaagdier zijn lang, wat suggereert dat deze al hoppend door het leven gaat. Het knaagdier eet voornamelijk aardwormen en larven van kevers.
“We hadden nog nooit zoiets gezien,” vertelt onderzoeker Jake Esselstyn, één van de ontdekkers van de nieuwe soort. “Het was overduidelijk een nieuwe soort.” Esselstyn en zijn collega Kevin Rowe hebben het knaagdier de naam Hyorhinomys stuempkei gegeven. Het knaagdier behoort niet alleen tot een heel nieuwe soort, maar ook tot een heel nieuw geslacht.
H. stuempkei woont op Sulawesi, een bergachtig eiland van Indonesië. “Sulawesi is groot en een groot deel ervan is nog niet eerder onderzocht, zeker de hoger gelegen gebieden niet,” vertelt Esselstyn. De onderzoekers vermoedden dan ook wel dat ze op dit eiland op verrassingen konden stuiten. “Maar de mate waarin de nieuwe dieren vernieuwend zijn, is verbazingwekkend. De organismen zijn niet subtiel anders, maar echt radicaal anders.” H. stuempkei is daar een mooi voorbeeld van.
http://www.lsu.edu/mediacenter/news/201 ... ognose.php
Dwerglemuur met zwartomrande ogen ontdekt
Wetenschappers hebben op Madagaskar een nieuwe soort dwerglemuur ontdekt. Het beestje is ongeveer 18,2 centimeter lang.
De nieuwe dwerglemuur heeft de naam Cheirogaleus andysabini gekregen. De dwerglemuur is ongeveer 18,2 centimeter lang. Zijn staart meet 27,1 centimeter en het beestje weegt ongeveer 310 gram. De ledematen en het hoofd van de dwerglemuur zijn bruin. De onderkaak en buik zijn wit. Rond de ogen van de dwerglemuur zijn zwarte kringen te zien.
Rivier
Onderzoekers ontdekten de nieuwe dwerglemuur ten noordwesten van de Irodo-rivier. Deze rivier scheidt C. andysabini van andere soorten uit het geslacht Cheirogaleus.
Nationaal park
C. andysabini leeft in en nabij een nationaal park. Maar daarmee is de toekomst van de soort niet veilig, zo benadrukken de onderzoekers. Het nationale park wordt – net als andere bossen op Madagaskar – bedreigd door de landbouw en zoektocht naar kolen.
Dwerglemuren komen van nature enkel op Madagaskar voor. De afgelopen jaren zijn verschillende nieuwe soorten op het eiland ontdekt. Twee jaar geleden bijvoorbeeld nog een familielid van C. adnysabini: C. lavasoensis. De onderzoekers verwachten dat er in de toekomst nog wel meer nieuwe soorten dwerglemuren op Madagaskar worden ontdekt.
http://static1.1.sqspcdn.com/static/f/1 ... BpyPsCM%3D
Omurawalvis voor het eerst in het wild bestudeerd
Voor de kust van Madagaskar bestudeerden onderzoekers een walvis waar we eigenlijk nog helemaal niets van weten.
Jarenlang werd de Omurawalvis ten onrechte aangezien voor de Brydevinvis. Pas in 2003 toonde genetisch onderzoek aan dat de Omurawalvis echt een andere soort was. Maar die soort was eigenlijk nog nooit in het wild bestudeerd en dus wisten we er ook bijna niets van. Een nieuw onderzoek brengt daar nu verandering in. Wetenschappers hebben de walvissen voor de kust van Madagaskar bestudeerd en onder meer hun jacht en vocale gedrag in kaart gebracht.
Het onderzoek
Gedurende twee jaar bestudeerden de onderzoekers 44 groepen Omurawalvissen. Ook verzamelden ze huidmonsters van 18 volwassen walvissen. Aan de hand van die biopties kon worden vastgesteld dat het echt om Omurawalvissen ging. Ook werden vier moeders met kalveren bestudeerd en werden de kreten van de walvissen opgenomen. Het lijkt erop dat die kreten een rol spelen bij de voortplanting, zo schrijven de onderzoekers in hun paper.
Madagaskar
Wat verrassend is, is dat de onderzoekers juist voor de kust van Madagaskar Omurawalvissen aantroffen. “De weinige informatie die we hebben over hun leefgebied suggereerde dat ze niet in dit deel van de Indische Oceaan leefden,” vertelt onderzoeker Salvatore Cerchio.
Hoewel het onderzoek ons ietsje meer verteld over de Omurawalvis, blijven er ook veel vragen. Zo is nog altijd onbekend of de soort uit heel veel individuen bestaat of misschien zelfs bedreigd wordt. De populatie voor de kust van Madagaskar lijkt klein te zijn, vrij geïsoleerd te leven en een beperkte genetische diversiteit te hebben. Dat maakt de populatie kwetsbaar. Meer onderzoek naar Omurawalvissen in dit gebied en in andere gebieden moet meer inzicht geven in hoe de soort er nu werkelijk voor staat.
So little is known about Omura's whales that scientists are unsure how many exist or how rare the species is. To date, the team has catalogued approximately 25 individuals through photographic identifications.
(Reproduced from Cerchio et al. 2015)
WEINIG GEZIEN
Door de jaren heen hebben mensen de Omurawalvis maar enkele keren gezien en nooit kon dat bevestigd worden. Dat de walvis zo moeilijk te zien is, komt onder meer doordat deze vrij klein is (tussen de 10 en 12 meter).
http://www.scientias.nl/omurawalvis-voo ... estudeerd/
http://www.whoi.edu/news-release/OmurasWhales
Record: orka gooit zeehond 25 meter in de lucht
Orka’s gebruiken allerlei trucs om hun prooi te pakken te krijgen. In een nieuwe video is te zien hoe een orka een zeehond 25 meter in de lucht werpt met zijn staart.
Eén manier waarop orka’s zeehonden aanvallen, is door golven te voorzaken op het wateroppervlak, waardoor een zeehond van een drijvende ijsschots wordt gespoeld. Dit is goed te zien in onderstaande video.
Maar er zijn meer methodes die een orka kan inzetten. In de volgende video zie je hoe een orka voor de kust van Canada een zeehond zo’n 25 meter in de lucht gooit. Door deze klap is de zeehond waarschijnlijk bewusteloos, waardoor het dier een makkelijke prooi is voor deze orka.
Orka’s gebruiken hun kracht om Dalls bruinvissen uit de weg te ruimen. Zij zijn namelijk concurrenten en eten – net als orka’s – inktvissen en kleinere vissen. Deze bruinvissen krijgen vaak zo’n flinke klap van orka’s, dat al hun ingewanden eruit komen.
De recordhouder van deze worp is T69C. Deze orka werd in 1995 geboren en is dus nu volwassen. Een orka wordt gemiddeld 50 tot 80 jaar oud.
