Fenna schreef: Witte en Vithar.
Wat ik vrees is, dat men mensen eerder hersendood verklaart dan nodig om maar te kunnen oogsten.
Er valt geld te verdienen en dan zijn de etische normen vaak ver te zoeken.
Ik ben geen donor en wil ook geen donororgaan van wie dan ook, als het mijn tijd is, is het voor mij tijd om op te krassen.
Lees dit maar eens
en zal volgens mij geen uitzondering zijn...:
Mijn persoonlijke verhaal over orgaandonatie..
2012 © MD
(volledige gegevens bij redactie bekend)
x
In de week van de orgaandonatie, wil ik graag hier op WantToKnow mijn verhaal vertellen, over mijn belevenis rondom de grote onzorgvuldigheid waarmee ik met dit fenomeen te maken kreeg. Het gaat over het ongeluk dat mijn partner overkwam, waardoor hij op sterven kwam te liggen en medisch dood werd verklaard..
Begin September 1997 stond mijn partner voor zijn werk, ongeveer 10 meter hoog op een hefsteiger, bij het PSV-stadion in Eindhoven, dat toen werd verbouwd, toen deze steiger plotseling volledig kantelde. Mijn man stond op het uiteinde van de steiger, die door de kanteling omhoog sloeg en hierdoor werd hij als het ware gelanceerd. Vervolgens viel hij naar beneden, op een betonnen ondergrond, waarbij een groot stuk van zijn schedel, aan de linker voorkant van zijn hoofd, naar binnen werd gedrukt en een schroef, die op de grond lag, zijn linker hersen-frontaalkwab doorboordde. Met spoed werd hij naar het ziekenhuis gebracht.
Welke wijsneus heeft dit bedacht..? Of is het regelrechte PR..?
Toen ik, mét onze kinderen, in het ziekenhuis aankwam, werd mij, nadat de neuroloog ons de toestand van mijn partner had uitgelegd, meteen om toestemming voor orgaandonatie gevraagd. In de shock waarin ik verkeerde, én in de veronderstelling dat wat de medische wereld als dood bestempeld, geheel overeenkomt met datgene wat ik daaronder versta, heb ik uit een soort menslievendheid, toestemming gegeven voor deze orgaandonatie.
Bij het verlaten van het vertrek deelde de neuroloog ons nog even kort mee, dat mijn partner op een hart-longmachine was aangesloten. Hierdoor leek het, aldus de neuroloog, alsof mijn echtgenoot nog in leven was. En weg was deze expert..
Het uitgebreide boek dat Ger Lodewick schreef over orgaandonatie en -transplantatie. (klik voor verkoopkanaal)
Het uitgebreide boek dat Ger Lodewick schreef over orgaandonatie en -transplantatie. (klik voor verkoopkanaal)
Later die avond arriveerde het transplantatieteam. Wij werden verzocht afscheid te nemen,waarbij ons wederom verzekerd werd dat de toestand van mijn man, onomkeerbaar was. Onze kinderen, ouders, verdere familie, enkele collega’s en zijn werkgever hebben afscheid genomen en zijn toen naar huis gegaan.
Mijn man leeft…!
Ik koos ervoor om bij mijn man te blijven en mijn zus bleef bij me, om mij tot steun te zijn. Ik zat naast mijn man, praatte tegen hem en bad tot God om hulp. Heel langzaam kreeg ik echter het gevoel, dat ik op een bepaald niveau contact met hem had. Plotseling zag mijn zus dat mijn partner, achter mijn rug, een arm om mij heen probeerde te slaan.
Kort hierna kwam er onverwacht opnieuw iemand de ziekenhuiskamer binnen, die mij vertelde, dat ik uit datgene wat wij hadden waargenomen, geen hoop mochten putten. Het zou ‘slechts een reflex’ geweest zijn van mijn man. Maar mijn gezonde verstand dwong me door te gaan. En omdat ik een dode nog nooit een reflexbeweging heb zien maken, kreeg ik meer en meer vertrouwen in mijn eigen gevoel en werd vervolgens dus wantrouwend tegenover de medische bevindingen.
De hele nacht bleef ik vervolgens tegen hem en God praten. Gedurende die tijd kwam er nog iemand vragen of ik de kamer wilde verlaten omdat mijn partner dringend een schoon verband om zijn hoofd nodig had. Dat bevreemde mij, en op mijn vraag waarom een dode dan eigenlijk een schoon verband nodig heeft, vertrok deze persoon.
Een ‘stapeltje handdoeken’..
De wachtlijst in de VS van orgaanbehoevenden. De dode mens blijkt verworden tot een verzameling organen, ‘nodig’ voor transplantatie.. Waar is de niet-transplanteerbare Ziel van deze mens zichtbaar te maken?
Tegen de ochtend kreeg ik behoefte aan een sigaret en vroeg aan mijn zus om erop toe te zien dat niemand enige handeling bij mijn echtgenoot zou verrichten. Maar meteen nadat ik de kamer had verlaten, zo vertelde mijn zus later, kwam er iemand binnen, die tegen mijn zus zei dat het nodig was dat wij beiden gingen douchen. Zij kwam met een stapeltje handdoeken aanlopen, hetgeen ik van verre had gezien. Hierop rende ik als een haas terug naar mijn partner.
Daar trof ik een aantal mensen naast het bed van mijn man, die echter direct, bij mijn binnenkomst, weer vertrokken! Ik heb over dit voorval lang nagedacht, en de enige verklaring die ik kan bedenken, over hoe het mogelijk is dat mijn zus direct nadat ik de kamer had verlaten, met een stapeltje handdoeken naar buiten werd gewerkt, is dat de grote grijze plaat aan één wand van de kamer, alleen aan ónze kant van de kamer ondoorzichtig was en dat wij vanaf de naast gelegen ruimte voortdurend werden geobserveerd.
Die ochtend is het transplantatieteam onverrichter zake vertrokken en vertelde dezelfde specialist, die ons de avond ervoor alle hoop ontnomen had, dat er iets onverklaarbaars had plaatsgevonden..!
Eén minuut stilte voor de levende…!
Op dezelfde dag, dat er, op het in aanbouw zijnde P.S.V. stadion, één minuut stilte gehouden werd, naar aanleiding van het overlijden van een collega, werd mijn partner overgeplaatst naar een ziekenhuis in Tilburg. Het duurde tot de volgende dag, voordat de mensen, de collega’s van mijn man in Eindhoven hoorden, dat hun collega toch nog in leven bleek te zijn. En dat deze nu in Tilburg geopereerd werd. Ondanks het goede verloop van de urenlange operatie, achtte de neurochirurg de kans groot dat mijn partner gedwongen zou zijn tot een vegetatief bestaan; hij zou als een kasplantje doorleven.
Een week later werd mijn echtgenoot, hij was nog steeds in een diepe coma, overgeplaatst naar een ziekenhuis dichter bij huis. Was ik in Tilburg dag en nacht bij hem, nu zat ik van ‘s ochtends 10 tot ‘s avonds 10 naast zijn bed; en op velerlei manieren probeerde ik hem te prikkelen, tot hem door te dringen, hem ‘wakker’ te maken. Dagelijks smeerde ik de vrije stukjes van zijn lichaam in, en masseerde zachtjes zijn handen, benen en voeten.
In contact met mijn echtgenoot
Ook liet ik hem foto’s ‘zien’ van ons gezin, vertelde over onze kinderen, las een stukje voor uit de krant, bracht verslag uit over de prestaties van zijn favoriete ijshockeyclub, en liet hem luisteren naar zijn favoriete muziek. Heel langzaam aan ontwikkelde zich bij mij een gevoel om het verschil waar te nemen, tussen de momenten wanneer hij als het ware ‘aanwezig’ was en die momenten wanneer ik hem beter met rust kon laten.
Ons lichaam is de huidige verblijfplaats van onze ‘Oneindige Ziel, of de zetel van ons ‘Infinite Consciousness’
Hoewel het verplegend personeel sceptisch was over mijn ideeën, kreeg ik alle medewerking van deze mensen en sloten ze zelfs de draagbare televisie aan, die ik had meegebracht. Vervolgens gingen er weken voorbij, zonder dat enig merkbaar resultaat zichtbaar of waarneembaar was. De spanning begon nu echter bij mij ook zijn tol te eisen en op een ochtend reed ik met mijn auto achteruit tegen een betonnen paal, maar dat was verder geen probleem, ik kon er nog in rijden.
Maar ik bedacht me dat mijn partner zo’n grote beschadiging aan zijn auto zeker erg zou vinden, en dus besloot ik, in een moment van helderheid, om een foto te maken waarop de flinke deuk in de auto heel duidelijk zichtbaar was. En waarachtig, bij het zien van de foto, merkte ik aan zijn uitdrukking dat het iets met hem deed, en hij bewoog een hand..!
Dat was ook het moment dat het masseren van zijn benen en voeten resultaat begon op te leveren. Wanneer ik hem vroeg om zijn been op te trekken, zodat ik ook zijn kuit in kon smeren, ging zijn been langzaam een beetje omhoog.
De kniereflex en de diagnose: ‘Volledig verlamd’..
In mijn ervaring is het meer regel dan uitzondering dat hij door het ziekenhuispersoneel werd behandeld, zónder dat er ook maar een woord tegen hem werd gesproken. Om dit voorbeeld te illustreren, even het verhaal van de arts die aan het bed van mijn partner kwam. Een paar dagen nadat mijn man voor het eerst zijn had been bewogen, kwam deze persoon naar het bed en pakte zijn been, tilde dit buiten het bed, en tikte enkele keren met een hamertje onder zijn knie. Hierop werd de diagnose gesteld; de arts wendde zich tot mij en gaf mij de mededeling dat mijn partner volledig verlamd was.
Op mijn reactie dat hij wel degelijk in staat was zijn rechterbeen te bewegen, omdat ik dat zelf had gezien, volgde weer een aantal tikjes, die ook nu geen zichtbaar resultaat te zien gaven. De blik die ik toen van deze zwijgzame ‘meneer’ kreeg, sprak echter boekdelen.. Het was overduidelijk dat hij mij een triest figuur vond, die kennelijk de ‘werkelijkheid’ niet kon aanvaarden..! Toen vond ik het welletjes en sprak mijn man direct toe: “Kom op schat, laat me hier niet voor gek zitten en trek je been eens op voor mij”, ging toch écht het been van mijn man omhoog!! De arts verliet vervolgens stilzwijgend de kamer..
Angsten
Het langzaam ontwaken is met veel angsten gepaard gegaan. Een van de voorbeelden hiervan is het volgende voorval: Mijn echtgenoot was al overgeplaatst naar een andere afdeling, toen hij op een avond extreem angstig werd. Het lukte me niet om duidelijk in beeld te krijgen waar zijn angst vandaan kwam en in een uiterste poging erachter te komen, drukte ik een potlood in zijn hand en hield een dikke kladblok vast. Toen verschenen de woorden op papier, die ik nooit zal vergeten: “Het licht is uit”. Toen kon ik daar weinig mee, maar nu weet ik dat hij het Licht verlaten had, om weer bij ons op Aarde te zijn, bij ons terug te komen.
Het doel van de Ziel? Gelukkig zijn!
Nadat hij het ziekenhuis had verlaten, volgde een moeilijk jaar van revalidatie. Maar met bloed, zweet en tranen heeft mijn echtgenoot, samen met ons, als een leeuw gevochten voor een zo goed mogelijk herstel. Het resulteerde in een prachtig herstel en we hebben weer kunnen genieten van urenlange wandelingen, samen met onze hond. We wandelden door bossen en langs het strand; ook is het hem zelfs gelukt om zijn rijbewijs weer terug te krijgen!
Maar toch was het leven niet alleen maar rozengeur en maneschijn, want mijn man ging zwaar gebukt onder een ernstig spraak- en taalprobleem; hierdoor werd hij in grote mate afhankelijk van mij. We kregen in die situatie veel vernederende reacties te verduren, vooral uit de onwetende buitenwereld. Hierbij kregen we pijnlijke teksten om de oren, zoals “Man praat toch normaal”…
2002: Terug naar het Licht..
In 2002 werd mijn echtgenoot ziek en is thuis, rustig en vredig, teruggekeerd naar het Licht.
Ik zal hem zolang ik hier ben blijven missen, maar het besef dat liefde en verbondenheid over de beperkende grenzen van ons bewustzijn heen reiken, stelt mij in staat om heel gelukkig, dankbaar en opgewekt in het leven te staan.
Ik hoop oprecht dat ik, door het delen van deze ervaringen, mensen tot kracht en steun kan en mag zijn. Mensen die in een moeilijke, door medisch specialisten soms als uitzichtloos bestempelde, situatie verkeren.
Verder wil ik uitdrukkelijk stellen dat ik niemand onzorgvuldig handelen verwijt in de hier beschreven situaties, maar ik beoog wel met mijn verhaal, de medische wetenschap bewuster te mogen maken. Bewust van het feit, dat er door enkel nuchtere rationele conclusies te trekken, een groot deel van de mogelijkheden die het leven te bieden heeft, al bij voorbaat uitgesloten wordt…!!
‘MD’, Oktober 2012
http://www.wanttoknow.nl/overige/mijn-p ... andonatie/