Tweede Kamer stemt in met plan voor actieve donorregistratie

[gusteman]

Ik snap eigenlijk het hele gedoe niet rond dit wetsvoorstel.

Laat ieder zelf bepalen wat hij of zij met hun lichaam doen.

Dat is dus ook de bedoeling van het wetsvoorstel: dat iedereen zelf kiest wat zij/hij met haar/zijn lichaam wil doen.

Tot op vandaag bestaat die keuze ook hoor.
Het enige wat zou veranderen is dat de burger niet zelf bepaalt wanneer die keuze wordt gemaakt.
Vroeger besliste iedereen zelf om een keuze te maken, nu wordt voorgesteld (want het blijft nog steeds een voorstel) dat iedereen die keuze maakt opo vraag van de overheid.

En daar bestaan verdomd goede redenen voor: zoals de zaken nu liggen moet een zoektocht worden opgestart telkens iemand in aanmerking komt voor een transplantatie. Indien het wetsvoorstel wordt goedgekeurd zal er binnen afzienbare tijd een databank bestaan waaruit kan worden gekozen, maar er zal vooral niet moeten worden gezocht naar eventuele kandidaten, want er zal enkel kunnen geput worden uit de lijst van personen die ingestemd hebben om donor te zijn.
Dat vermijdt een hele hoop gedoe en rompslomp die nu alleen maar voor valse hoop, frustraties en verdriet zorgt.

Mensen hebben de meest uiteenlopende redenen om geen donor te willen zijn. Vaak omdat ze heel andere gedachten hebben over hun eigen sterfelijkheid.

Persoonlijk heb ik er geen problemen mee dat, zelfs zonder mijn instemming, één of ander deel van mijn lichaam na mijn overlijden zou kunnen gebruikt worden om een ander iemand een menswaardig bestaan te bezorgen.
Per slot zou dit gebeuren met een hoopje dood biologisch materiaal wat anders zou verbrand of begraven worden, waarbij in het laatste geval een hoop insecten er een stevige kluif zouden aan hebben.
Bij mijn overlijden kan ik mijn lichaam toch niet mee nemen; niemand kan dit trouwens doen, de geraamtes in begraafplaatsen van duizenden jaren oud zijn hier getuige van.
Dus kan het net zo goed gebruikt worden om iemands bestaan te rekken of verbeteren.

Anders zou het natuurlijk zijn indien het nieuwe wetsvoorstel zou kunnen verplichten tot orgaandonatie bij leven, maar daar is geen sprake van ..... althans zo heb ik het toch niet begrepen.

[Susan]

Dit stuk wat ik plaats is niet van invloed geweest op mijn eigen keuze géén
orgaandonor te willen zijn en ook geen organen van anderen te willen hebben.

Wel heel belangrijk om te lezen en te weten lijkt me het volgende:

Ger Lodewick deed jarenlang onderzoek naar orgaandonatie en schreef er zelfs een boek over, genaamd: Wat je over orgaandonatie zou moeten weten. Ook hij reageerde op het verhaal van Wieteke en stuurde een samenvatting op van zijn onderzoek. “Het heeft mij ongeveer achttien jaar tijd gekost om te achterhalen wat voor ons bewust wordt achtergehouden. Mijn informatie heb ik van meer dan 30 binnen- en buitenlandse specialisten. Het komt erop neer dat wij niet mogen weten dat een orgaandonor die op de operatietafel ligt in leven is.” Ger Lodewick beroept zich op zo’n twintig feiten waaruit, volgens hem, blijkt dat een hersendood verklaarde persoon in leven is. De patiënt zou zuurstof toegediend krijgen, wat een fundamentele handeling is voor het leven. “Zonder zuurstof is geen menselijk leven mogelijk en treedt de dood in. De organen zouden dan heel snel beschadigd raken en onbruikbaar zijn voor transplantatie”, aldus Ger. De wisselwerking binnen het lichaam, zoals stofwisseling, zuurstofopname en hormonale afscheidingen, zouden nog intact zijn. “In een stoffelijk overschot is dit niet mogelijk, dan is er geen enkele wisselwerking tussen welke interne systemen dan ook.”

Ook zou een hersendood verklaarde patiënt medicijnen toegediend krijgen en hierop reageren. Daarnaast zouden wonden op het lichaam van de hersendood verklaarde patiënt kunnen genezen. “Dit is bij een stoffelijk overschot onmogelijk. Het genezen van wonden is een vermogen van levende systemen”, vertelt Ger. Het lichaam van de patiënt is, volgens Ger, in staat om hoge koorts te ontwikkelen: “In een stoffelijk overschot ontbreekt dit vermogen. Door koorts veroorzakende bacteriën kunnen een lijk onmogelijk aanzetten om zijn zelfhelende kracht te gaan benutten. Dat vermogen heeft alleen een levend systeem.” Dit zijn slechts vijf van de twintig feiten waarop Ger Lodewick een beroep doet.

Maar wat gebeurt er dan precies wanneer iemand hersendood verklaard is? Is dit dan hetzelfde als wanneer iemand in coma ligt? “Nee”, vertelt Ger “Hersendood is iets anders dan coma. Een comapatiënt ademt zelfstandig en heeft doorgaans een andere hersenbeschadiging dan een hersendode. Een hersendode heeft ook ondersteuning van een apparaat nodig om te kunnen ademhalen.” Volgens Ger gebeurt er op fysiek gebied hetzelfde als in een normaal lichaam, alleen is de bloedsomloop in de hersenen ernstig verstoord. “Maar qua bewustzijn weten we niet precies wat er gebeurt, omdat je dat niet kan meten aan de hand van lichamelijke reacties. Er zijn verklaringen van teruggekeerde hersendoden die vertelden dat ze alles hebben gehoord wat de dokters zeiden, maar dat hun lichaam niet wilde reageren op de toegediende prikkels.”

Een klacht tegen de donorcampagne
Ook Annet Wood staat als nee geregistreerd in het Donorregister. Ook zij zegt dat de term hersendood niet bestaat en een orgaandonor nog in leven zou zijn wanneer de organen eruit worden gehaald. Annet Wood diende een klacht in bij de Stichting Reclame Code tegen de donorcampagne van de overheid: “Op de website van de donorcampagne wordt het doodverklaren van een hersendode gelijkgesteld aan werkelijk overlijden. Dat is niet hetzelfde en dus wordt er op de website een andere waarheid weerspiegeld dan de feitelijke waarheid.” In haar klacht benoemt Annet Wood dezelfde feiten die Ger Lodewick benoemt. Ook heeft zij uitspraken van zo’n negen artsen en verpleegkundigen waaruit blijkt dat orgaandonoren nog in leven zijn wanneer de organen uit het lichaam worden gehaald. In een interview vertelt Dr. Erwin Kompanje, Nederlands arts en gepromoveerd op het onderwerp hersendood, dat patiënten die hersendood zijn verklaard naar zijn mening niet volledig zijn overleden. Volgens de arts verkeren deze patiënten in een onomkeerbare stervensfase. Annet: “Ik vind dat een heel bijzonder antwoord voor een arts: niet volledig overleden en verkeren in een onomkeerbare stervensfase. De dood is nog niet ingetreden en toch wordt de orgaandonor op basis van de diagnose hersendood doodverklaard.”

Dr. Pim van Lommel, cardioloog, schreef het voorwoord in het boek van Ger Lodewick en zei daarin het volgende: “Bij patiënten met de diagnose hersendood is de functie van de hersenen onherstelbaar beschadigd, maar 97% van het lichaam levend en wordt met uitgebreide medicatie en zuurstof in leven gehouden, omdat men levende en goed functionerende organen nodig heeft voor een transplantatie.” Annet Wood beroept zich op nog een andere uitspraak in het boek van Ger Lodewick. Deze komt van dr. David J. Hill, anesthesist in Addenbrooke’s Hospital in Cambridge, Groot-Brittannië: “Levende organen kunnen alleen uit levende lichamen worden gehaald. Hart, longen, lever, nieren en pancreas moeten worden uitgenomen, terwijl de levensondersteunende maatregelen volop doorgaan en de kenmerken van leven volop aanwezig zijn.”
Tine Bouman, Ger Lodewick en Annet Wood waren niet de enigen die reageerden op het verhaal van Wieteke. In totaal reageerden er zeven mensen met dezelfde argumenten rondom de kwestie hersendood. Allen staan als nee geregistreerd in het Donorregister. Zij willen dat de overheid en de Nederlandse Transplantatie Stichting stoppen met het verbergen van de waarheid over orgaandonatie. Ze vinden dat mensen het zelf moeten weten of zij orgaandonor willen zijn, maar dat iedereen het verdient om te weten wat er werkelijk gebeurd wanneer de orgaandonor op de operatietafel ligt.

https://hetdonorgesprek.wordpress.com/2 ... afel-ligt/

[gusteman]

Het blijft altijd een moeilijk debat: wanneer kan je stellen dat bij een levend wezen de dood is ingetreden?

Als je lang genoeg wacht tot de wormen er uit kruipen zal er geen twijfel meer bestaan, alhoewel ..... bij sommige gevallen van onder andere gangreen kan het gebeuren dat lichaamsdelen reeds verrot zijn en maden bevatten terwijl de rest van het lichaam nog levend is.

In de tekst die Susan heeft geplaatst zie ik twee argumenten die worden gebruikt:
- onomkeerbare stervensfase;
- levend gehouden middels leven bewarende maatregelen.

Met andere woorden: indien de leven bewarende maatregelen (beademing, medicatie, hartpomp en dergelijke) niet op het lichaam in kwestie (zouden) worden toegepast treedt de dood in aangezien het lichaam zich reeds bevindt in een onomkeerbare stervensfase.

Het lichaam op zich alleen kan dus niet op eigen kracht in leven blijven en is gedoemd om te sterven.

Dezelfde discussie vind je ook terug wanneer het reanimatie betreft: hoe lang moet je blijven doorgaan met reanimatie?
Ook daar is geen enkel éénsluidend standpunt over te vinden.
In principe kan je iemand duizend (en zelfs meer) jaar laten "leven" door continu "leven bewarende maatregelen" toe te passen.

Ergens moet de grens getrokken worden en dit wetsvoorstel komt daaraan tegemoet: van zodra elke volwassen burger zijn keuze heeft vastgelegd is dan meteen ook die grens getrokken.
Maar de overheid heeft wel de plicht om elke burger correct voor te lichten of toch minstens de toegang tot informatiebronnen aan te bieden, zodat de burger in staat is een keuze te maken op basis van duidelijke, volledige informatie.

[Vitharr]

Ik snap eigenlijk het hele gedoe niet rond dit wetsvoorstel.

De Nederlandse voorstanders ook niet en dat is het probleem.

Er bestaat/bestond in NL een grote groep die in principe wel wilde doneren maar zich door een gebrek aan vertrouwen in de overheid hier niet voor opgaven. Nu men de keuze inverteert krijgt men o.a. te maken met een soortgelijke groep in het Nee kamp. Het cruciale verschil met hun 'Ja' concullega's is dat niets doen geen optie is. Men heeft met het inverteren dan ook de inzet verhoogd.

De huidige discussies richten zich op het wetsvoorstel. Opvallend in die discussies is dat er door de voorstanders verrast gereageerd wordt op de weerstand. In de basis is die weerstand het gevolg van het betrekken van een groep die voorheen geen partij was, en het feit dat er voor die groep keuzes gemaakt zijn. De voorstanders zeggen; 'maar je kunt toch gewoon Nee zeggen?' en reageren tegelijk verbaasd als dat 'Nee' ingezet wordt tegen het wetsvoorstel zelf.

De keuze om wel of geen donor te worden maakt men graag privé. En men probeert het nu bij wet af te dwingen. Hoe minder aandacht er is voor de achtergronden van de tegenstander, hoe groter de weerstand zal zijn. In een beschaafde samenleving is ook aandacht voor het standpunt van de ander. In dit geval is dat duidelijk niet zo geweest.

[TheStef]

Vandaag was er in het nieuws dat blijkbaar 6 mln mensen stonden ingeschreven in het Donor register, dat is bijna 45% van alle volwassen Nederlanders, met die getallen in het achterhoofd, begin ik mij nu af te vragen of er wel een noodzaak was voor deze wet.

[Fenna]

Witte en Vithar.
Wat ik vrees is, dat men mensen eerder hersendood verklaart dan nodig om maar te kunnen oogsten.
Er valt geld te verdienen en dan zijn de etische normen vaak ver te zoeken.

Ik ben geen donor en wil ook geen donororgaan van wie dan ook, als het mijn tijd is, is het voor mij tijd om op te krassen.
Ik heb al eens voor de poort gestaan maar ze wilden me nog niet, maar door die ervaring ben ik er niet meer bang voor.

[Susan]

Witte en Vithar.
Wat ik vrees is, dat men mensen eerder hersendood verklaart dan nodig om maar te kunnen oogsten.
Er valt geld te verdienen en dan zijn de etische normen vaak ver te zoeken.

Ik ben geen donor en wil ook geen donororgaan van wie dan ook, als het mijn tijd is, is het voor mij tijd om op te krassen.

Lees dit maar eens
en zal volgens mij geen uitzondering zijn...:

Mijn persoonlijke verhaal over orgaandonatie..
2012 © MD
(volledige gegevens bij redactie bekend)

x

In de week van de orgaandonatie, wil ik graag hier op WantToKnow mijn verhaal vertellen, over mijn belevenis rondom de grote onzorgvuldigheid waarmee ik met dit fenomeen te maken kreeg. Het gaat over het ongeluk dat mijn partner overkwam, waardoor hij op sterven kwam te liggen en medisch dood werd verklaard..

Begin September 1997 stond mijn partner voor zijn werk, ongeveer 10 meter hoog op een hefsteiger, bij het PSV-stadion in Eindhoven, dat toen werd verbouwd, toen deze steiger plotseling volledig kantelde. Mijn man stond op het uiteinde van de steiger, die door de kanteling omhoog sloeg en hierdoor werd hij als het ware gelanceerd. Vervolgens viel hij naar beneden, op een betonnen ondergrond, waarbij een groot stuk van zijn schedel, aan de linker voorkant van zijn hoofd, naar binnen werd gedrukt en een schroef, die op de grond lag, zijn linker hersen-frontaalkwab doorboordde. Met spoed werd hij naar het ziekenhuis gebracht.


Welke wijsneus heeft dit bedacht..? Of is het regelrechte PR..?

Toen ik, mét onze kinderen, in het ziekenhuis aankwam, werd mij, nadat de neuroloog ons de toestand van mijn partner had uitgelegd, meteen om toestemming voor orgaandonatie gevraagd. In de shock waarin ik verkeerde, én in de veronderstelling dat wat de medische wereld als dood bestempeld, geheel overeenkomt met datgene wat ik daaronder versta, heb ik uit een soort menslievendheid, toestemming gegeven voor deze orgaandonatie.

Bij het verlaten van het vertrek deelde de neuroloog ons nog even kort mee, dat mijn partner op een hart-longmachine was aangesloten. Hierdoor leek het, aldus de neuroloog, alsof mijn echtgenoot nog in leven was. En weg was deze expert..

Het uitgebreide boek dat Ger Lodewick schreef over orgaandonatie en -transplantatie. (klik voor verkoopkanaal)
Het uitgebreide boek dat Ger Lodewick schreef over orgaandonatie en -transplantatie. (klik voor verkoopkanaal)

Later die avond arriveerde het transplantatieteam. Wij werden verzocht afscheid te nemen,waarbij ons wederom verzekerd werd dat de toestand van mijn man, onomkeerbaar was. Onze kinderen, ouders, verdere familie, enkele collega’s en zijn werkgever hebben afscheid genomen en zijn toen naar huis gegaan.

Mijn man leeft…!
Ik koos ervoor om bij mijn man te blijven en mijn zus bleef bij me, om mij tot steun te zijn. Ik zat naast mijn man, praatte tegen hem en bad tot God om hulp. Heel langzaam kreeg ik echter het gevoel, dat ik op een bepaald niveau contact met hem had. Plotseling zag mijn zus dat mijn partner, achter mijn rug, een arm om mij heen probeerde te slaan.

Kort hierna kwam er onverwacht opnieuw iemand de ziekenhuiskamer binnen, die mij vertelde, dat ik uit datgene wat wij hadden waargenomen, geen hoop mochten putten. Het zou ‘slechts een reflex’ geweest zijn van mijn man. Maar mijn gezonde verstand dwong me door te gaan. En omdat ik een dode nog nooit een reflexbeweging heb zien maken, kreeg ik meer en meer vertrouwen in mijn eigen gevoel en werd vervolgens dus wantrouwend tegenover de medische bevindingen.

De hele nacht bleef ik vervolgens tegen hem en God praten. Gedurende die tijd kwam er nog iemand vragen of ik de kamer wilde verlaten omdat mijn partner dringend een schoon verband om zijn hoofd nodig had. Dat bevreemde mij, en op mijn vraag waarom een dode dan eigenlijk een schoon verband nodig heeft, vertrok deze persoon.

Een ‘stapeltje handdoeken’..


De wachtlijst in de VS van orgaanbehoevenden. De dode mens blijkt verworden tot een verzameling organen, ‘nodig’ voor transplantatie.. Waar is de niet-transplanteerbare Ziel van deze mens zichtbaar te maken?

Tegen de ochtend kreeg ik behoefte aan een sigaret en vroeg aan mijn zus om erop toe te zien dat niemand enige handeling bij mijn echtgenoot zou verrichten. Maar meteen nadat ik de kamer had verlaten, zo vertelde mijn zus later, kwam er iemand binnen, die tegen mijn zus zei dat het nodig was dat wij beiden gingen douchen. Zij kwam met een stapeltje handdoeken aanlopen, hetgeen ik van verre had gezien. Hierop rende ik als een haas terug naar mijn partner.

Daar trof ik een aantal mensen naast het bed van mijn man, die echter direct, bij mijn binnenkomst, weer vertrokken! Ik heb over dit voorval lang nagedacht, en de enige verklaring die ik kan bedenken, over hoe het mogelijk is dat mijn zus direct nadat ik de kamer had verlaten, met een stapeltje handdoeken naar buiten werd gewerkt, is dat de grote grijze plaat aan één wand van de kamer, alleen aan ónze kant van de kamer ondoorzichtig was en dat wij vanaf de naast gelegen ruimte voortdurend werden geobserveerd.

Die ochtend is het transplantatieteam onverrichter zake vertrokken en vertelde dezelfde specialist, die ons de avond ervoor alle hoop ontnomen had, dat er iets onverklaarbaars had plaatsgevonden..!

Eén minuut stilte voor de levende…!
Op dezelfde dag, dat er, op het in aanbouw zijnde P.S.V. stadion, één minuut stilte gehouden werd, naar aanleiding van het overlijden van een collega, werd mijn partner overgeplaatst naar een ziekenhuis in Tilburg. Het duurde tot de volgende dag, voordat de mensen, de collega’s van mijn man in Eindhoven hoorden, dat hun collega toch nog in leven bleek te zijn. En dat deze nu in Tilburg geopereerd werd. Ondanks het goede verloop van de urenlange operatie, achtte de neurochirurg de kans groot dat mijn partner gedwongen zou zijn tot een vegetatief bestaan; hij zou als een kasplantje doorleven.

Een week later werd mijn echtgenoot, hij was nog steeds in een diepe coma, overgeplaatst naar een ziekenhuis dichter bij huis. Was ik in Tilburg dag en nacht bij hem, nu zat ik van ‘s ochtends 10 tot ‘s avonds 10 naast zijn bed; en op velerlei manieren probeerde ik hem te prikkelen, tot hem door te dringen, hem ‘wakker’ te maken. Dagelijks smeerde ik de vrije stukjes van zijn lichaam in, en masseerde zachtjes zijn handen, benen en voeten.

In contact met mijn echtgenoot
Ook liet ik hem foto’s ‘zien’ van ons gezin, vertelde over onze kinderen, las een stukje voor uit de krant, bracht verslag uit over de prestaties van zijn favoriete ijshockeyclub, en liet hem luisteren naar zijn favoriete muziek. Heel langzaam aan ontwikkelde zich bij mij een gevoel om het verschil waar te nemen, tussen de momenten wanneer hij als het ware ‘aanwezig’ was en die momenten wanneer ik hem beter met rust kon laten.


Ons lichaam is de huidige verblijfplaats van onze ‘Oneindige Ziel, of de zetel van ons ‘Infinite Consciousness’

Hoewel het verplegend personeel sceptisch was over mijn ideeën, kreeg ik alle medewerking van deze mensen en sloten ze zelfs de draagbare televisie aan, die ik had meegebracht. Vervolgens gingen er weken voorbij, zonder dat enig merkbaar resultaat zichtbaar of waarneembaar was. De spanning begon nu echter bij mij ook zijn tol te eisen en op een ochtend reed ik met mijn auto achteruit tegen een betonnen paal, maar dat was verder geen probleem, ik kon er nog in rijden.

Maar ik bedacht me dat mijn partner zo’n grote beschadiging aan zijn auto zeker erg zou vinden, en dus besloot ik, in een moment van helderheid, om een foto te maken waarop de flinke deuk in de auto heel duidelijk zichtbaar was. En waarachtig, bij het zien van de foto, merkte ik aan zijn uitdrukking dat het iets met hem deed, en hij bewoog een hand..!

Dat was ook het moment dat het masseren van zijn benen en voeten resultaat begon op te leveren. Wanneer ik hem vroeg om zijn been op te trekken, zodat ik ook zijn kuit in kon smeren, ging zijn been langzaam een beetje omhoog.

De kniereflex en de diagnose: ‘Volledig verlamd’..
In mijn ervaring is het meer regel dan uitzondering dat hij door het ziekenhuispersoneel werd behandeld, zónder dat er ook maar een woord tegen hem werd gesproken. Om dit voorbeeld te illustreren, even het verhaal van de arts die aan het bed van mijn partner kwam. Een paar dagen nadat mijn man voor het eerst zijn had been bewogen, kwam deze persoon naar het bed en pakte zijn been, tilde dit buiten het bed, en tikte enkele keren met een hamertje onder zijn knie. Hierop werd de diagnose gesteld; de arts wendde zich tot mij en gaf mij de mededeling dat mijn partner volledig verlamd was.

Op mijn reactie dat hij wel degelijk in staat was zijn rechterbeen te bewegen, omdat ik dat zelf had gezien, volgde weer een aantal tikjes, die ook nu geen zichtbaar resultaat te zien gaven. De blik die ik toen van deze zwijgzame ‘meneer’ kreeg, sprak echter boekdelen.. Het was overduidelijk dat hij mij een triest figuur vond, die kennelijk de ‘werkelijkheid’ niet kon aanvaarden..! Toen vond ik het welletjes en sprak mijn man direct toe: “Kom op schat, laat me hier niet voor gek zitten en trek je been eens op voor mij”, ging toch écht het been van mijn man omhoog!! De arts verliet vervolgens stilzwijgend de kamer..

Angsten
Het langzaam ontwaken is met veel angsten gepaard gegaan. Een van de voorbeelden hiervan is het volgende voorval: Mijn echtgenoot was al overgeplaatst naar een andere afdeling, toen hij op een avond extreem angstig werd. Het lukte me niet om duidelijk in beeld te krijgen waar zijn angst vandaan kwam en in een uiterste poging erachter te komen, drukte ik een potlood in zijn hand en hield een dikke kladblok vast. Toen verschenen de woorden op papier, die ik nooit zal vergeten: “Het licht is uit”. Toen kon ik daar weinig mee, maar nu weet ik dat hij het Licht verlaten had, om weer bij ons op Aarde te zijn, bij ons terug te komen.


Het doel van de Ziel? Gelukkig zijn!

Nadat hij het ziekenhuis had verlaten, volgde een moeilijk jaar van revalidatie. Maar met bloed, zweet en tranen heeft mijn echtgenoot, samen met ons, als een leeuw gevochten voor een zo goed mogelijk herstel. Het resulteerde in een prachtig herstel en we hebben weer kunnen genieten van urenlange wandelingen, samen met onze hond. We wandelden door bossen en langs het strand; ook is het hem zelfs gelukt om zijn rijbewijs weer terug te krijgen!

Maar toch was het leven niet alleen maar rozengeur en maneschijn, want mijn man ging zwaar gebukt onder een ernstig spraak- en taalprobleem; hierdoor werd hij in grote mate afhankelijk van mij. We kregen in die situatie veel vernederende reacties te verduren, vooral uit de onwetende buitenwereld. Hierbij kregen we pijnlijke teksten om de oren, zoals “Man praat toch normaal”…

2002: Terug naar het Licht..
In 2002 werd mijn echtgenoot ziek en is thuis, rustig en vredig, teruggekeerd naar het Licht.

Ik zal hem zolang ik hier ben blijven missen, maar het besef dat liefde en verbondenheid over de beperkende grenzen van ons bewustzijn heen reiken, stelt mij in staat om heel gelukkig, dankbaar en opgewekt in het leven te staan.

Ik hoop oprecht dat ik, door het delen van deze ervaringen, mensen tot kracht en steun kan en mag zijn. Mensen die in een moeilijke, door medisch specialisten soms als uitzichtloos bestempelde, situatie verkeren.

Verder wil ik uitdrukkelijk stellen dat ik niemand onzorgvuldig handelen verwijt in de hier beschreven situaties, maar ik beoog wel met mijn verhaal, de medische wetenschap bewuster te mogen maken. Bewust van het feit, dat er door enkel nuchtere rationele conclusies te trekken, een groot deel van de mogelijkheden die het leven te bieden heeft, al bij voorbaat uitgesloten wordt…!!

‘MD’, Oktober 2012

http://www.wanttoknow.nl/overige/mijn-p ... andonatie/