De oudste huisarts van Nederland (93): aan vakantie doe ik n

[Susan]

De oudste huisarts van Nederland (93): aan vakantie doe ik niet

VANDAAG, 12:07BINNENLAND

NIEUWSUUR

Eén op de vier mensen wordt nu al ouder dan 90 jaar. Niet iedereen belandt in een verpleeghuis of is dement. Velen wonen zelfstandig, soms met de hulp van familie en buren. Nieuwsuur portretteert deze week vier 90-plussers die nog steeds heel erg actief zijn.
Nico van Hasselt is de oudste nog werkende huisarts in Nederland. Hij houdt iedere dag vanaf 07.00 uur 's ochtends spreekuur en doet gemiddeld acht huisbezoeken per dag. Ook 's nachts en in het weekend kunnen zijn patiënten bij hem terecht.

Aan stoppen denkt de 93-jarige voorlopig nog niet. Hij werkt al meer dan zestig jaar non-stop, aan vakantie doet hij namelijk niet. Voor hem staat de patiënt op nummer één. Volgens Nico is een huisarts er niet "om te verdienen maar om mensen te dienen".

De Amsterdamse huisarts komt soms al jaren bij dezelfde mensen thuis, bezoekt verzorgingstehuizen, maar - vooral in de zomer - ook zieke toeristen.

Wij gingen twee dagen met hem op pad:

http://nos.nl/nieuwsuur/artikel/2186881 ... -niet.html

[Fenna]

Ik heb vaker artikelen over deze arts gelezen, het lijkt mij een geweldige kerel met het hart op de goede plaats voor zijn patiënten.
Men wilde hem een aantal jaren geleden royeren omdat hij weigerde zijn patiënten bestand te digitaliseren.
Hij vond dat onzin, zijn kaartenbak werkte volgens hem uitstekend, dat moderne gedoe hoefde voor hem niet.
Maar ik zag in het filmpje dat de assistente het nu wel in de computer zette, hij is helaas overstag gegaan.

Dit was het moment waarop hij besloot huisarts te worden;

‘Was Nico maar in de oorlog gebleven’, zei zijn kille moeder.
Nico van Hasselt (93) besloot in 1943 in een dodencel dat hij huisarts moest worden, als hij de oorlog zou overleven. Nog tijdens zijn detentie in Kamp Amersfoort zette hij zijn eerste injectie. „Vooral mijn moeder vond mij tegendraads.”
Danielle Pinedo
26 juni 2017
Elk mensenleven kent minstens één beslissend moment. Voor Nico van Hasselt (93) kwam dat moment toen hij de revolver van een Duitse soldaat pikte, in het voorjaar van 1943. „Zonder die ervaring was ik een verwaande kerel geweest”, zegt hij.

Van Hasselt komt uit een oud patriciërsgeslacht. Als oudste van drie kinderen werd hij geacht in de voetsporen van zijn vader te treden. „Bankier worden”, zegt hij. „Dat was mijn vooruitzicht. Ik was een Van Hasselt, hè. Daar keken mensen tegenop. Een Van Hasselt hoort bediend te worden.”

Tot afgrijzen van zijn ouders koos hij voor een dienend beroep: huisarts. Samen met zijn vrouw Ineke runt hij sinds 1960 een praktijk-aan-huis in Amsterdam. Zij neemt de telefoon aan. Hij houdt vanaf zeven uur ’s ochtends spreekuur en bezoekt daarna patiënten. Afgelopen jaar deed hij 9.500 consulten. De huisartsenpraktijk is 24/7 bereikbaar.


HUISARTS

Nico van Hasselt werd in 1924 geboren in Deventer. Door de Tweede Wereldoorlog maakte hij het gymnasium niet af. Toch werd hij na de oorlog toegelaten tot een opleiding geneeskunde. Sinds 1960 heeft hij een praktijk-aan-huis in Amsterdam-Buitenveldert.

Van Hasselt is medeoprichter van de Comeniusschool voor slechtziende kinderen in Amsterdam en was veertien jaar VVD-raadslid in het stadsdeel Zuideramstel. Hij is ook voorzitter van de Amstelveense afdeling van Veilig Verkeer Nederland.

Van Hasselt is 65 jaar getrouwd met Ineke en heeft een zoon en dochter.
We zitten op de bank in hun huiskamer. Ouderwets knus, met staartklok, antiek bureau en een grote boekenkast. Mevrouw Van Hasselt serveert koffie met koekjes. Haar man vertelt over zijn kille ouders. „We lagen elkaar niet zo. Vooral mijn moeder vond mij tegendraads. ‘Was Nico maar in de oorlog gebleven’, zei zij een keer tegen mijn vrouw.” Hij is even stil. „Ze bedoelde: was hij maar niet levend teruggekeerd.”

Van Hasselt giechelt als dat soort pijnlijke kwesties ter sprake komt. Hij praat makkelijk over zijn gevoelens, maar sommige ervaringen heeft hij diep weggestopt. Zoals die keer dat een kapo in kamp Vught hem tegen de vlakte sloeg. „Daar praat ik liever niet over”, zegt hij.

We komen terug op het voorval met de revolver. Van Hasselt was negentien jaar en bezocht met twee bekenden, een jongen en een meisje, het zwembad in Apeldoorn. Hij vervoerde in die tijd verzetskranten op de fiets. En na het ontslag van de Joodse rector van zijn school had hij fel geprotesteerd. Maar een revolver stelen? „Ik dacht niet over de gevolgen na”, zegt hij. „Ik was te jong om bang te zijn.”

Van Hasselt liep langs de badrand toen hij de Duitse soldaat zag zwemmen. De man had zijn revolver in het kleedhokje achtergelaten. Een uitgelezen kans, want revolvers konden ze in het verzet goed gebruiken. Terwijl het meisje de soldaat afleidde, griste Van Hasselt het wapen uit het kleedhokje.

Een paar dagen later stonden er twee agenten voor de deur. „Ze vroegen of ik had gedaan wat ik had gedaan. Eh, nou, stamelde ik. ‘Zeg het nou maar’, zei de ene. ‘Dan ben je er vanaf’. Toen ik schuld bekende, namen ze me mee naar het politiebureau. Ik begrijp niet dat ik in hun val ben getrapt. Ik dacht dat ik de dans zou ontspringen.”

De jongen heeft hem naar alle waarschijnlijkheid verraden. Onvergeeflijk, vindt Van Hasselt, maar hij is er niet verbitterd of achterdochtig door geraakt. „Ik geloof nog altijd in het goede van mensen”, zegt hij. „En ja, dan word je wel eens teleurgesteld.”

Op het politiebureau werd Van Hasselt overgedragen aan de Sicherheidsdienst. Die stuurde hem door naar kamp Vught. Daar leerde hij dat rangen, standen en voorvaderen geen betekenis hebben. „Het gaat om wie je bént”, zegt hij. „Ben je een zak van een vent? Laat je je gebruiken? In kamp Vught deed je achternaam er niet toe. Daarom kon ik mezelf zijn.”

Hij veert op en kijkt een ogenblik zwijgend naar zijn vrouw. „Weet je wat ik mij laatst afvroeg? Hoe poepte ik in Vught? Veegde ik het met mijn vingers af? Ik neem aan dat er geen papier was…”

Ze trekt een vies gezicht. „Hè, bah, Nico. Hoe kom je daar nou bij?”

Hij haalt zijn schouders op. „Het komt gewoon in mij op. Veel dingen uit de oorlog ben ik vergeten.”

In Vught werd Van Hasselt bij de zwaarste categorie politieke gevangenen ingedeeld. Hij werd te werk gesteld bij het zogenoemde Philips-Kommando. Het electronicaconcern had anderhalf jaar lang een industriële werkplaats in het concentratiekamp, waar ruim drieduizend gevangenen scheerapparaten, knijpkatten en andere artikelen fabriceerden. Vele van hen werden in 1944 naar concentratiekampen Dachau en Auschwitz afgevoerd.

Van Hasselt wist tijdig te ontkomen. Op 14 juli 1943 reed er een volgeladen wagen van Philips het kamp in. Toen de vracht was afgeleverd, klom hij met een vriend in de laadruimte, en verstopte zich achter de laadklep. Een Duitser keek naar binnen, maar merkte de twee vrienden niet op. Van Hasselt vermoedt dat hij tegen de zon in keek.

De chauffeur was bereid een oogje dicht te knijpen, in ruil voor wat eten. Hij deed de grendel niet op de deur, maar die viel er tijdens de rit naar Eindhoven toch op. „Wij trapten tegen de deuren. De chauffeur hoorde het gebonk en kwam kijken. De Duitser gelukkig niet, die bleef voorin zitten. Toen we weer gingen rijden, zijn mijn vriend en ik er bij Woensel uit gesprongen.”

Na wat omzwervingen nam Van Hasselt de boot naar Engeland. Hij droeg zijn nette pak, want je wist maar nooit, misschien ontmoette hij de koningin. Hij zou de overkant nooit bereiken; na een paar uur brandde de motor door. Een Duits konvooi pikte de opvarenden op, waarna Van Hasselt in een Utrechtse dodencel belandde.

In de cel nam Van Hasselt een besluit: als hij de oorlog zou overleven, werd hij huisarts. Met een medegevangene besprak hij de zin van het leven. „We concludeerden dat we op aarde zijn om elkaar te steunen. Ik bad dat ik mocht meewerken aan een betere wereld.”

Meerdere keren in zijn leven heeft Van Hasselt geluk gehad. Waarom weet hij niet, maar het sterkte hem in de overtuiging dat hij het einde van de oorlog zou halen. Van de Utrechtse dodencel werd hij naar kamp Amersfoort overgebracht. Daar kreeg hij de leiding over een ziekenzaal met tachtig patiënten. „Ik heb mijn eerste injectie daar gegeven en doe het nog steeds op dezelfde manier.”

Vorige zomer vierde Nico van Hasselt zijn zestigjarig jubileum als huisarts. Dat hij zijn beroep zo lang kon uitoefenen, is een wonder. Als het aan het Amsterdamse ziekenfonds ZAO had gelegen, was hij op zijn 65ste gestopt met werken. „Ze hebben er alles aan gedaan om mij de nek om te draaien”, zegt hij. „Zo’n 1.100 ziekenfondspatiënten werden me afgenomen, ik mocht geen recepten meer uitschrijven. Ze hebben zelfs ziekenhuizen bericht dat ik niet meer bestond! Zorgverzekeraars zijn maffiosi, weet u.”

Zestien jaar lang voerde hij een juridische strijd. Het ZAO vond dat artsen boven de 65 jaar minder kwaliteit leveren. Maar toen de rechter om bewijs vroeg, bleef het stil. „In de medische wereld werd ik een outcast”, zegt Van Hasselt.

„Maar toen de Commissie Gelijke Behandeling mij in 2005 in het gelijk stelde, probeerden dezelfde instanties die mij hadden tegengewerkt, met de eer te strijken. ‘We’ hebben gewonnen, schreef de voorzitter van de Landelijke Huisartsen Vereniging. Hij had geen poot uitgestoken.”

Van Hasselt is nog steeds in verzet, beaamt hij. Niet om anderen te jennen, maar omdat hij gelooft in de zaken waarvoor hij strijdt. Zo vindt hij het onacceptabel dat bewoners van verpleeghuizen geen vrije huisartsenkeuze hebben. Toen een van zijn patiënten werd opgenomen op een revalidatieafdeling – en daarom geen beroep meer op zijn huisarts mocht doen – schakelde Van Hasselt een advocaat in. „Sindsdien word ik getolereerd”, zegt hij. „Verpleeghuizen kennen mijn standpunt.”

„Nico heeft een ijzersterk karakter”, zegt zijn vrouw. Maar soms raakt zelfs hij uit evenwicht. Zo voelde Van Hasselt zich „tamelijk verloren” toen zijn vrouw drie jaar geleden een hartaanval kreeg, thuis op de bank. Hij belde 112, in het ziekenhuis kreeg zij een hartstilstand. Ineke van Hasselt werd gereanimeerd en gedotterd, maar loopt nog altijd moeilijk. „Hij redt zich wel als ik er niet meer ben”, denkt zij. Haar man ontkent: „Ik kan het niet alleen.”

Vorig jaar werd zijn huisartsenregistratie met twee jaar verlengd. Van Hasselt voelt zich fit en kundig genoeg om de termijn vol te maken, maar daarna legt hij zijn stethoscoop voorgoed in een la. „Huisarts is geen beroep, maar een manier van leven”, zegt hij. „Je bent het 24 uur per dag.”

[gusteman]

... hij is helaas overstag gegaan.

Helaas ?????

Wanneer in een ziekenhuis een slachtoffer wordt binnengebracht en de behandelende spoedartsen moeten eerst zien uit te vissen wie de huisarts is om daarna die arts te bellen en hem te vragen even de kaartenbak te raadplegen op zoek naar informatie die levensbelangrijk kan zijn dan is de kans groot dat de patiënt het niet overleeft.

Een centraal register met daarin alle informatie die voor een arts belangrijk kan zijn in de behandeling van een patiënt lijkt me geen overbodige of ongewenste luxe, in tegendeel.

Ik had ook graag het volledige verhaal gelezen over wat die dokter in de oorlog zoal zou beleefd hebben.
Vooral dit stukje vond ik behoorlijk spannend, zou het echt goed doen in een roman:

In Vught werd Van Hasselt bij de zwaarste categorie politieke gevangenen ingedeeld. Hij werd te werk gesteld bij het zogenoemde Philips-Kommando. Het electronicaconcern had anderhalf jaar lang een industriële werkplaats in het concentratiekamp, waar ruim drieduizend gevangenen scheerapparaten, knijpkatten en andere artikelen fabriceerden. Vele van hen werden in 1944 naar concentratiekampen Dachau en Auschwitz afgevoerd.

Van Hasselt wist tijdig te ontkomen. Op 14 juli 1943 reed er een volgeladen wagen van Philips het kamp in. Toen de vracht was afgeleverd, klom hij met een vriend in de laadruimte, en verstopte zich achter de laadklep. Een Duitser keek naar binnen, maar merkte de twee vrienden niet op. Van Hasselt vermoedt dat hij tegen de zon in keek.

De chauffeur was bereid een oogje dicht te knijpen, in ruil voor wat eten. Hij deed de grendel niet op de deur, maar die viel er tijdens de rit naar Eindhoven toch op. „Wij trapten tegen de deuren. De chauffeur hoorde het gebonk en kwam kijken. De Duitser gelukkig niet, die bleef voorin zitten. Toen we weer gingen rijden, zijn mijn vriend en ik er bij Woensel uit gesprongen.”

Na wat omzwervingen nam Van Hasselt de boot naar Engeland. Hij droeg zijn nette pak, want je wist maar nooit, misschien ontmoette hij de koningin. Hij zou de overkant nooit bereiken; na een paar uur brandde de motor door. Een Duits konvooi pikte de opvarenden op, waarna Van Hasselt in een Utrechtse dodencel belandde.

Eerlijk?
Heel erg eerlijk?
Ik geloof er geen snars van: eerst zegt de man zich niet veel meer te herinneren van de oorlog maar hij kan wel exact de datum geven waarop hij ontsnapte?
Hij kroop met een vriend in de laadruimte van een vrachtwagen met in een koffer zijn nette pak en een behoorlijk grote hoeveelheid eten (om de chauffeur om te kopen).
Hoe kreeg hij dat stiekem voor elkaar in een concentratiekamp in de afdeling "zwaarste categorie"?
Hij zwierf een beetje rond en nam toen de boot naar Engeland?

Ook het "revolver" verhaal heeft een geurtje. Om te beginnen hadden Duitse militairen geen revolvers, Officieren en politieagenten hadden lichte pistolen maar geen revolvers.
De dokter zegt (toch volgens het artikel) dat "de jongen hem naar alle waarschijnlijkheid verraden heeft". In wat hij daarvoor vertelt over die diefstal komt er geen jongen aan te pas, enkel een meisje dat de aandacht van de Duitser afleidt.

Och ja, een leuk verhaaltje, als je niet te veel aandacht besteedt aan de details.
De vraag is nu wel: heeft de dokter dit verhaal verzonnen of was het diegene die het publiceerde? Er klopt alvast niks van het geheel zoals het hier wordt weergegeven, zoveel is dan weer wel duidelijk.

[Fenna]

Helaas ?????

Een centraal register met daarin alle informatie die voor een arts belangrijk kan zijn in de behandeling van een patiënt lijkt me geen overbodige of ongewenste luxe, in tegendeel.

Je hebt een punt en zelfs dat systeem werkt allesbehalve feilloos.
Je zou verwachten dat intern in ziekenhuizen dit met de druk op één knop opgelost zou moeten zijn, maar nee hoor de comunicatie is bar slecht.
Je moet als patiënt (eigen ervaring) half dokter zijn en helpen het in goede banen te leiden.
Misschien is het in Belgische ziekenhuizen beter geregeld maar hier loopt het alles behalve vlekkloos.

[MetalPig]

Ik geloof er geen snars van: eerst zegt de man zich niet veel meer te herinneren van de oorlog maar hij kan wel exact de datum geven waarop hij ontsnapte?
Hij kroop met een vriend in de laadruimte van een vrachtwagen met in een koffer zijn nette pak en een behoorlijk grote hoeveelheid eten (om de chauffeur om te kopen).
Hoe kreeg hij dat stiekem voor elkaar in een concentratiekamp in de afdeling "zwaarste categorie"?

De medewerkers van het "Philips Kommando" hadden status leefden relatief vrij.
De exacte datum is misschien later teruggevonden in archieven? Ik stel me voor dat zijn afwezigheid nog dezelfde dag is opgemerkt en genoteerd.

De dokter zegt (toch volgens het artikel) dat "de jongen hem naar alle waarschijnlijkheid verraden heeft". In wat hij daarvoor vertelt over die diefstal komt er geen jongen aan te pas, enkel een meisje dat de aandacht van de Duitser afleidt.

"We komen terug op het voorval met de revolver. Van Hasselt was negentien jaar en bezocht met twee bekenden, een jongen en een meisje, het zwembad in Apeldoorn. "

Och ja, een leuk verhaaltje, als je niet te veel aandacht besteedt aan de details.
De vraag is nu wel: heeft de dokter dit verhaal verzonnen of was het diegene die het publiceerde? Er klopt alvast niks van het geheel zoals het hier wordt weergegeven, zoveel is dan weer wel duidelijk.

Of Van Hasselt weet, zoals zovelen stel ik mij voor, niet het verschil tussen pistool een revolver.

[Fenna]

[gusteman]

Je moet als patiënt (eigen ervaring) half dokter zijn en helpen het in goede banen te leiden.
Misschien is het in Belgische ziekenhuizen beter geregeld maar hier loopt het alles behalve vlekkloos.

Ik begrijp niet goed wat je bedoelt met "... je moet als patiënt half dokter zijn ..." aangezien het een centraal register betreft waar gegevens opgeslagen liggen, een soort van harde schijf met bestanden zoals dat in elke computer te vinden is. Toegang tot die gegevens behoeft geen specifieke medische kennis of opleiding.

Het systeem is in België wel degelijk goed uitgebouwd en heet Kruispuntbank. Een opslag van persoonlijke gegevens die gelinkt zijn aan het Rijks Register nummer wat voor elke Belg uniek is.
Die databank bevat alle gegevens van het individu die gekend zijn bij artsen, Gerecht, politie, gemeentebesturen, banken en dergelijke.
Naargelang de noodzaak kunnen bepaalde mensen bepaalde gedeelten van die data inkijken op een "need to know" basis.
Zo zal Staatsveiligheid bijvoorbeeld (nadat hiertoe de noodzaak is aangetoond en de toelating werd gegeven) toegang hebben tot alle gegevens maar een arts zal enkel het medisch dossier kunnen inkijken.

Voor diegenen die bang zouden zijn dat die gegevens worden misbruikt of door onbevoegden worden ingekeken: de terreuraanslagen van de afgelopen jaren hebben duidelijk gemaakt dat bijvoorbeeld moslim extremisten nog steeds ongehinderd hun gang konden gaan ondanks alle informatie die over hen bekend is. Dit toont duidelijk aan dat de gegevens in de Kruispuntbank goed beveiligd zijn tegen inkijken door onbevoegden.

[gusteman]

De medewerkers van het "Philips Kommando" hadden status leefden relatief vrij.
De exacte datum is misschien later teruggevonden in archieven? Ik stel me voor dat zijn afwezigheid nog dezelfde dag is opgemerkt en genoteerd.

Dat van die medewerkers was mij niet bekend en stond ook niet in het artikel (ik had trouwens al vermeld dat ik graag een link had gehad om het volledige artikel te kunnen inkijken).
Maar als die medewerkers "relatief vrij" leefden dan klopt dit toch weer niet met de stelling dat de man werd opgesloten als politiek gevangene "van de zwaarte categorie".
Ik heb zelf de oorlog niet meegemaakt maar mijn vader is krijgsgevangene geweest op een boerderij in Pruisen gedurende 14 maanden. Ik heb zelfs mensen gekend, Nazi sympathisanten die nu overleden zijn, die als bewaker hebben gewerkt in het kamp van Breendonk net zoals ik er heb gekend die als vrijwilliger naar het Oostfront zijn getrokken en daar samen met de Duitsers tegen de Russen hebben gevochten.
Uit de gesprekken met die mensen heb ik geleerd dat de Duitse bezetters in Nederland heel wat minder tolerant waren dan in België.
Ik kan de link niet leggen tussen enerzijds de Deutsche Gründlichkeit bij het classificeren van een gevangene als "zwaarste categorie" en die dan te werk te stellen in een "relatief vrije omgeving". We hebben het hier wel over 1943, een periode waarin de Duitse bezetter al was overgegaan tot het wegvoeren van Joden en het bestrijden van verzetsgroepen.

"We komen terug op het voorval met de revolver. Van Hasselt was negentien jaar en bezocht met twee bekenden, een jongen en een meisje, het zwembad in Apeldoorn. "

Kijk, die is mij ontglipt; had ik beter moeten opletten.
Hierbij dus mijn excuses voor het missen van dit detail en de foute gevolgtrekking die ik daaruit heb gemaakt.

Of Van Hasselt weet, zoals zovelen stel ik mij voor, niet het verschil tussen pistool een revolver.

Nou, dan zou je toch verwachten dat de einderedacteur dit had opgemerkt ... maar ja, misschien is er wel niet eens sprake van een eindredacteur; daarvoor ontbreekt de nodige informatie met betrekking tot het artikel.

[Fenna]

. je moet als patiënt half dokter zijn ...

Als je bij ons in een ziekenhuis van de ene afdeling naar de andere gaat word er, voor dat er in het patiëntendossier is gekeken, al allerlei infusen in je gepropt zonder dat men eerst kijkt in jou dossier en dan is het raadzaam dat je zelf wel op de hoogte bent wat goed voor jou is of niet en met medicatie gaat het net zo.
Zo ben ik al een paar familieleden kwijtgeraakt door domme blunders omdat men niet eerst het patiëntendossier raadpleegde.
Wij kregen opmerkingen als het mis ging in de trant van 'ja is inderdaad fout gegaan' of 'daar hadden wij geen tijd voor'.
Misschien is het ook er aan gelegen dat in een universitair ziekenhuis vaker fouten worden gemaakt (deze familieleden zijn in het Umcg gestorven) vanwege personeel in opleiding waar geen supervisie is van een zaalarts?
Diepte punt vond ik dat mijn oom op de IC lag en er maar 1 arts in opleiding aanwezig was voor dat weekeinde voor de hele IC.
Hij moest zelfs mijn tante vragen een oogje in het zeil te houden toen hij naar het toilet moest, hij wees haar nog wel even op de alarmknop mocht er iets is gaan moest zii daar op drukken.

[Susan]

Ik heb vaker artikelen over deze arts gelezen, het lijkt mij een geweldige kerel met het hart op de goede plaats voor zijn patiënten.
Men wilde hem een aantal jaren geleden royeren omdat hij weigerde zijn patiënten bestand te digitaliseren.
Hij vond dat onzin, zijn kaartenbak werkte volgens hem uitstekend, dat moderne gedoe hoefde voor hem niet.
Maar ik zag in het filmpje dat de assistente het nu wel in de computer zette, hij is helaas overstag gegaan.

Mooi deze aanvulling hoor Fenna, zulke mensen met deze instelling naar de medemens,
kom je inderdaad niet veel meer tegen. Leuk om te lezen allemaal.

Helaas erg herkenbaar wat je verderop ook schrijft. Dat via de digitale weg werken lang niet altijd goed werkt.
Die ervaringen hebben wij inmiddels ook, een gebed zonder end lijkt het op.. Je moet er zelf (soms maanden lang!)
notabene achter aan gaan als er fouten zijn gemaakt door de anderen die ze niet meteen corrigeren ivm medicijnen,
apotheek die verkeerde recepten verwerkt, verkeerde naam er in zet, hierdoor onterechte rekeningen krijgen die
voor een ander bedoeld waren, of de voorgeschiedenis niet mee nemen in het totaal plaatje bij nieuwe onderzoeken enz enz.

[Fenna]

Soms denk ik dat dit ook een uitvloeisel is van de bezuinigingen in de zorg die ook in de ziekenhuizen te voelen is.

[univers]

https://www.nasa.gov/image-feature/jpl/ ... tly-f-ring

De managers moeten toch betaald worden,

[MetalPig]

De medewerkers van het "Philips Kommando" hadden status leefden relatief vrij.
De exacte datum is misschien later teruggevonden in archieven? Ik stel me voor dat zijn afwezigheid nog dezelfde dag is opgemerkt en genoteerd.

Dat van die medewerkers was mij niet bekend en stond ook niet in het artikel (ik had trouwens al vermeld dat ik graag een link had gehad om het volledige artikel te kunnen inkijken).
Maar als die medewerkers "relatief vrij" leefden dan klopt dit toch weer niet met de stelling dat de man werd opgesloten als politiek gevangene "van de zwaarte categorie".

Ja ik ben het met je eens dat het verhaal een beetje lijkt te rammelen, maar ik moet ook bekennen dat ik niet precies weet hoe politiek gevangenen ingeschaald werden. Misschien is die zwaarste categorie nog wel vrij licht vergeleken met andere groepen gevangenen

Ik had niet eerder van het Philips Kommando gehoord, maar google is gewillig.
Uiteindelijk is het PhiKo naar Auschwitz getransporteerd, en bij aankomst werden de joden in de groep *niet* rechtstreeks naar de gaskamers gedirigeerd; zo belangrijk was het Philips Kommando blijkbaar.

[gusteman]

Zo ben ik al een paar familieleden kwijtgeraakt door domme blunders omdat men niet eerst het patiëntendossier raadpleegde.

Misschien wel daarom dat ik hier in het Universitair Ziekenhuis Leuven zo veel Nederlanders zie onder de patiënten?
Vooral bij zeldzame ziekten en complexe behandelingen dan ook nog.

In dit ziekenhuis kan je enkel een behandeling ondergaan nadat er, na onderzoeken door de gespecialiseerde artsen, een dossier is samengesteld met inbegrip van de patiëntendossiers bij andere behandelende artsen. Eens dat dossier er is kan de behandeling opgestart worden.Elke verplegende unit beschikt over een computer die aangesloten is op het centrale netwerk. Elke handeling door een verpleegkundige wordt via die computers genoteerd in dat dossier en is onmiddellijk beschikbaar ter inzage door de hoofdgeneesheer, de huisarts en eventueel andere artsen en/of klinieken.
Als er iets zou over het hoofd gezien worden, of vergeten of fout geïnterpreteerd dan zit daarvoor het bewijs in dat centrale register.

[gusteman]

https://www.nasa.gov/image-feature/jpl/ ... tly-f-ring

De managers moeten toch betaald worden,

Oeps .... foutje, beste univers?
Het zal in dit geval wel niet aan de Bizon Kit liggen denk ik

[univers]

Oeps .... foutje, beste univers?

Oeps ik zie het nu pas.

Het zal in dit geval wel niet aan de Bizon Kit liggen denk ik

Ik gebruik tandpasta, vult gaatjes en het plakt.

[Fenna]

Misschien wel daarom dat ik hier in het Universitair Ziekenhuis Leuven zo veel Nederlanders zie onder de patiënten?
Vooral bij zeldzame ziekten en complexe behandelingen dan ook nog.

Dit is bij ons in Nederland bekend.
Daarom gaan Nederlanders veelal met gecompliceerde operaties of ziekten naar België of Duitsland waar de zorg beter is dan bij ons.

Een voorbeeld; ziekte van Lyme.
Een kennis van mij heeft door zijn werk (hij is hovenier) een tekenbeet opgelopen en verging van pijn in al zijn gewrichten en kon zijn werk niet meer doen.
Hij heeft in Nederland diverse onderzoeken gehad waaruit men zogenaamd niet kon opmaken dat hij Lyme had terwijl men hier wel bekend is met Lyme omdat het een enorme opmars maakt in ons land.
Hij heeft zich er niet bij neergelegd en is op aanraden van een klant naar Duitsland gegaan.
Daar wist men binnen één dag dat het Lyme was, het was voor hen overduidelijk en heeft hij daar een kuur gekregen van een maand en kan nu weer pijnloos lopen.
In Nederland had men hem niet behandeld en was hij er waarschijnlijk nu niet meer geweest.

Elke verplegende unit beschikt over een computer die aangesloten is op het centrale netwerk.

Dat hebben ze bij ons ook, maar word vaak achteraf of helemaal niet geconsulteerd, met alle gevolgen van dien.
Vaak weet de ene afdeling niet eens wat men bij de vorige afdeling met de patiënt heeft gedaan omdat men niet naar het patiëntendossier kijkt.
Het is zeer kwalijke zaak en het ziekenhuis aanklagen heeft weinig zin want men houd elkaar de hand boven het hoofd.
De kans dat je een proces tegen een ziekenhuis of arts wint is zeer klein tenzij je een belangrijke positie bekleed of beschikt over een zeer goed gevulde beurs en lang kan procederen.

Veel operaties worden hier zelfs uitgevoerd zonder supervisie van een medisch specialist.
Het is hier niet ongebruikelijk dat een medisch specialist bijv. op vakantie is of een conferentie bijwoont en telefonisch de aios (arts in opleiding tot specialist) welke de operatie uitvoerd, uitlegd wat er gedaan moet worden.
In mijn ogen is dit een onvoorstelbaar horrorscenario.