Zelf heb ik geen negatieve gedachten als ik een man zie lopen die o.a. door een keppeltje
of geheel als een Chassidische Jood gekleed. Ik merk het op en verder doet het me niets.
Ik heb verdriet gehad en boosheid bij de geschiedenis van het Joodse volk in de tweede Wereldoorlog.
De laatste jaren heb ik me verbaasd en boos gemaakt over hoe de Palestijnen (werden) worden behandeld sinds
de staat Israël een realiteit werd.
Het was geen lege vlakte die Israël claimde(?) op 14 mei 1948 door hun onafhankelijkheidsverklaring.
De aanleiding was dat het Britse mandaat afliep voor Palestina en de macht werd over gedragen.
Dus werd er vlug een onafhankelijkheidsverklaring uitgeroepen die feit zou zijn vóór 15 mei 1948.
En een half uur daarna...... Lees de geschiedenis via de link.
Ook nu vind ik dat er nog een burgeroorlog woedt waarbij 'landje pik' via allerlei constructies plaats vind.
Grond wordt onteigend die aan Palestijnen toe behoord.
Israël wil totale controle en wat ze hebben geven ze niet zo maar weer af. Dat keur ik af.
En als ik in een gesprek kom met een Joodse man of vrouw en het gesprek komt daar over dan zal
ik zeker vermelden dat ik het daar niet mee eens ben. Dat wil niet zeggen dat ik om die reden die man
of vrouw waar ik dat gesprek mee heb, daar op aan zal kijken. Het zijn de machtshebbers die hier de hoofdrol in hebben.
En hun beleid vind ik agressief en herken weinig tot geen reden tot vredelievendheid.
En ik weet dat er genoeg Joodse mensen zijn die er hetzelfde over denken.
Israëlische onafhankelijkheidsverklaring 14 mei 1948
..............
Op 15 mei 1948 loopt het Britse mandaat voor Palestina af. In anticipatie hierop roept het Jewish Agency een dag eerder de staat Israël uit.[17] De Amerikaanse president Truman erkent Israël binnen een half uur de facto; formele erkenning zal tot 1949 op zich laten wachten. De Sovjet-Unie en vrijwel al haar satellietstaten alsook Zuid-Afrika en Ierland erkennen Israël vrijwel onmiddellijk volledig.
De Sovjet-Unie draagt er zorg voor, dat Israël grootscheeps de wapens in Tsjecho-Slowakije kan kopen, die de komende strijd tussen Joden en Arabieren in het voormalige Mandaatgebied Palestina mede zullen beslissen.
Pan-Arabische invasie 15 mei 1948 en daaropvolgende oorlog
Direct na beëindiging van het Britse mandaat vallen 23.500 soldaten uit vijf Arabische landen (Egypte met onder meer Gamal Abdel Nasser als officier, Jordanië, Irak, Syrië en Libanon met vrijwilligers uit Soedan) de nieuwe staat aan.[18]
De Arabisch-Israëlische Oorlog van 1948 (
ook wel Israëlische Onafhankelijkheidsoorlog genoemd) is een feit. Israël zet hierop een vergelijkbare troepenmacht in, maar heeft een gebrek aan zware wapens, krijgt echter een grote wapenzending van Tsjechoslowakije. Israël heeft nog geen officieel leger − de Israël Defence Forces worden pas na deze oorlog opgericht − maar de Hagana en de Palmach licht bewapende milities zonder tanks en vliegtuigen. De tanks die Israël weet te gebruiken zijn buitgemaakt op de Arabieren. De Arabische landen zijn goed bewapend met zwaar materieel afkomstig uit Duitsland, Frankrijk en het Verenigd Koninkrijk.[19]
De oorlogsdoelen van Israël waren:
1. overleven
2. zo ruim mogelijke veilige grenzen
3. zo min mogelijk Arabieren binnen de grenzen, om politieke en militaire redenen (democratie met Joods overwicht, geen vijfde colonne binnen de grenzen). In de praktijk bleek het van lokale Israëlische commandanten af te hangen, of Palestijnse Arabieren mochten blijven (Morris, 1948). Sommige Arabieren streden aan de zijde van de Israëli's: de Druzen.
De oorlogsdoelen van de Arabische legers, die niet onderling samenwerken, zijn
1. vernietiging van de staat Israël
2. verdrijving van de Israëli's en redding van de Palestijnen (Morris, 1948).
Hun verlies komt voor een groot deel doordat de Arabische landen elkaar niet vertrouwden.[19]
De oorlog bestaat uit verschillende periodes van strijd, onderbroken door staakt-het-vuren bevolen door de VN:
- 15 mei - 11 juni 1948: Arabische legers vallen binnen, boeken successen - vooral het Jordaanse leger - maar worden tot staan gebracht door de Israëlische IDF. Alleen het Jordaanse leger is goed getraind en beschikt over Britse officieren, maar heeft het beperkte doel om de westelijke Jordaanoever en oostelijk Jeruzalem aan Jordanië toe te voegen. Het Egyptische leger verovert enkele kibboetsen en verwoest die en verjaagt de bewoners. Maar het Egyptische leger komt tot staan bij Isdud, ten zuiden van Tel Aviv. Libanon stuurt ten slotte geen soldaten, Syrië boekt enkele kleine successen in Galilea, terwijl de Irakezen rond Jenin met moeite standhouden.
- 11 juni - 9 juli 1948: Eerste wapenstilstand. De VN kondigt een wapenembargo af voor alle partijen. Alleen Israël weet dit te ontduiken. Zodoende gaat zij versterkt de volgende periode in, terwijl ook de organisatie en omvang van de IDF verbeterd is. De andere strijdende partijen krijgen tekort aan munitie.
- 8 juli - 18 juli 1948: de Tien Dagen: Egypte schendt het bestand op 8 juli en valt aan, een dag voor het einde. Israël verovert onder meer Nazareth, Lydda en Ramla, maar slaagt er niet in de Syriërs uit het noorden te verdrijven.
- 18 juli - 15 oktober 1948: Tweede wapenstilstand, waarin Israël toch gebieden ten zuiden van Haifa en Tel Aviv weet te bezetten. De VN-bemiddelaar Folke Bernadotte wordt vermoord door de joodse terreurgroep Lechi, onder leiding van de latere premier Shamir. Israël verbiedt Palestijnse vluchtelingen terug te keren.
- 15 oktober - 4 november 1948: Israël verovert Beersheba en daarmee de Negev-woestijn op het Egyptische leger, dat terug wordt gedreven in de Gaza-strook. In het noorden wordt de rest van Galilea veroverd op de Syriërs en de Arab Liberation Army. Vele burgers kwamen om tijdens de strijd. (zie Morris, 1948).
november - december 1948: in een laatste ronde gevechten rondt Israël het grondgebied af. Zij bezet een strook van Zuid-Libanon en heeft tijdelijk Egyptisch gebied bezet, totdat Groot-Brittannië en de VS protesteren. Israël zendt twee expedities naar de Golf van Aqaba die geen weerstand ontmoeten. Zo bemachtigt Israël een uitgang naar de Rode Zee.
Israël heeft gewonnen, ongeveer 4500 soldaten en 1500 burgers verloren (1% van haar bevolking).
De Arabische legers zijn vooral teruggeslagen en
Israël veroverde ongeveer 400 van de 800 Palestijnse dorpen en steden. De meeste dorpen werden daarna met de grond gelijk gemaakt.
De verloren oorlog wordt door de Arabieren omschreven als de Al-Nakba (de Ramp). Dat de meeste Arabische vluchtelingen zijn vertrokken als gevolg van oproepen van de Arabische landen, wordt wel beweerd. Deze landen vonden het handiger als deze tijdelijk zouden vertrekken zodat er minder kans was op vriendelijk vuur. De vluchtelingen werd beloofd dat ze terug zouden keren nadat de Joden waren verdreven. Ook Arabische propaganda over Joden welke de Arabische bevolking angstig maakte over Joden speelde mee.[19]
In 1949 worden wapenstilstanden (geen vredesakkoorden) afgesloten tussen enerzijds Israël en anderzijds de Arabische landen, uitgezonderd Irak, dat formeel nog steeds op voet van oorlog verkeert met Israël. Vrede sluiten wordt door de Arabieren als verraad gezien. Staatshoofden die dit later deden of probeerden - koning Abdullah van Jordanië en Anwar Sadat van Egypte - werden daarom vermoord.
Israël heeft aan het eind van de vijandelijkheden een gebied in handen dat 22% groter was dan wat oorspronkelijk aan de Joodse staat was toegekend. Zevenhonderdduizend Arabieren zijn dan al voor en tijdens de gevechten verdreven, gevlucht of vertrokken naar de Westelijke Jordaanoever, Gazastrook en Libanon, alwaar zij in vluchtelingenkampen terechtkomen. Israël bood aan een (klein) deel van de vluchtelingen terug te nemen, maar dit aanbod wordt afgewezen door de Arabische landen. Volgens sommigen houden deze om politieke redenen de vluchtelingenkampen met steun van de VN in stand; anderen wijzen erop dat deze verdrevenen terug willen en dat recht juridisch ook hebben. Hoe dan ook, sommige gastlanden bemoeilijken hun integratie (geen werkvergunning), behalve in Jordanië. Inmiddels vormen de gebleven Arabieren zo'n 20% van de Israëlische bevolking (Morris, 1948, Pappe: A history of modern Palestine). Anderzijds is de meerderheid van de burgers van Jordanië van Palestijnse afkomst.
Lees meer:
https://nl.wikipedia.org/wiki/Geschiede ... sra%C3%ABl
