Mars One

[tofu_kronos]

Ok dit topic kun je wel schrappen. In 2014 crashed een komeet op mars doorsnede 50 km. 3 keer groter dan degene die de dinosaurs vernietigde en mars is een flink stuk kleiner. Er zal zoveel puin in omloopbaan geslingerd worden dat vervolgens weer miljoenen jaren nodig heeft om terug in te atmosfeer te komen en om vervolgens als meteorieten neer te storten. De Amerikanen zien nog hoop, maar het is ook bewijzen vergeleken bij de rest van de wereld bevolking dat die het laagste iq hebben. De rest ziet er geen brood meer in. Ik heb al geopperd voor Europa.

[Vitharr]

Die inslag gaat toch niet meer in 2014 plaatsvinden volgens de laatste berekeningen?

[tofu_kronos]

Die inslag gaat toch niet meer in 2014 plaatsvinden volgens de laatste berekeningen?

Dat moeten dan berekeningen zijn van esa, want de laatste berekeningen van nasa was voor de shutdown en die zeiden dat ie mars raakt.

[univers]

Gewoon een kwestie van cash.

Dat het gratis is, komt steeds dichter bij.

[Vitharr]

Die inslag gaat toch niet meer in 2014 plaatsvinden volgens de laatste berekeningen?

Dat moeten dan berekeningen zijn van esa, want de laatste berekeningen van nasa was voor de shutdown en die zeiden dat ie mars raakt.

Waar claimt NASA dat dan? Dit is de data van NASA van 30-9-2013, en daar is geen bijstelling van de impactkans van 1:120000 te zien toch?

http://ssd.jpl.nasa.gov/sbdb.cgi?sstr=C ... ;rad=0#cad

[univers]

kan jij op de site van NASA komen?
krijg al heel de week geen post binnen, alles is dood.

[Vitharr]

Inderdaad, ik zag het nu ook. Maar zo te zien hebben ze alleen de voordeur dicht gedaan. Via mijn link kun je er dus gewoon in. (geen herrie maken, anders wordt je betrapt! )

Trouwens ook dat verhaal gehoord dat NASA van overheidswege opgelegd heeft gekregen dat mensen uit de Chinese Volksrepubliek geen toegang tot NASA faciliteiten meer mogen hebben? Over discriminatie gesproken.... Eng en vreemd.

[tofu_kronos]

Lmao, alleen de hoofdpagina is afgesloten. Zolang je niet op de home page komt is alles goed.

[tofu_kronos]

Net een leuk bericht gelezen, dr zubrin en zijn marssociety hebben zich aangesloten bij mars one. Schijnbaar zijn ze tot de conclusie gekomen dat ze niet op nasa moeten wachten.

[tofu_kronos]

[youtube-2]http://www.youtube.com/watch?v=j0eiuT6d ... e=youtu.be[/youtube-2]

[tofu_kronos]

[univers]

Lockheed Martin ontwikkelt robotlander voor Mars One
Het Amerikaanse Lockheed Martin gaat een robotlander ontwikkelen voor Mars One, het Nederlandse bedrijf dat in de jaren twintig bemande enkele reizen naar Mars wil uitvoeren om daar een kolonie te vestigen. SSTL (Surrey Satellite Technologies Ltd.) ontwikkelt de bijbehorende communicatiesatelliet. De twee onbemande ruimtescheepjes moeten verschillende technologieën gaan uittesten en demonstreren die van belang zijn voor de latere bemande vlucht. De lander - gebaseerd op het ontwerp van NASA's Phoenix-Marslander - heeft een graafarm aan boord, en zal tests uitvoeren met het winnen van water uit de Marsbodem en met het ontplooien van dunne zonnepanelen op het Marsoppervlak. De lander maakt continu videobeelden die via een live-verbinding met de communicatiesatelliet naar de aarde worden gestuurd. De lancering voor de lander en de satelliet staat nu gepland voor 2018 - twee jaar later dan oorspronkelijk was voorzien. (GS)



Illustratie van de onbemande lander van Mars One. (Mars One)

http://www.mars-one.com/en/mars-one-new ... on-to-mars

[tofu_kronos]

De lander kan zoeken voor water, een geschikte plaats voor de kolonie, en hij en een andere lander zullen samen de habitats aan elkaar bouwen. De zonnecellen uitrollen en de opblaasbare habitats bedekken met zand.

[univers]

Mars One wil een nederzetting op Mars stichten en Planetary Resources wil grondstoffen van asteroïden gaan halen. Het zijn stuk voor stuk wilde plannen. Maar mogen zij zich die grondstoffen wel toe-eigenen en is het wel toegestaan om stukjes Mars te koloniseren? Tijd om in de ruimteverdragen te duiken!

Met veel ophef presenteerden ambitieuze ruimtevaartondernemingen zoals Planetary Resources en Mars One het afgelopen jaar hun plannen. Vol enthousiasme vertellen ze over hun plan van aanpak, hoe ze de boel gaan financieren en wat hun doelstellingen zijn. Aan de juridische kant van het verhaal lijken ze voorbij te gaan. Geen wonder dat veel mensen zich na dergelijke ambitieuze verhalen eens achter de oren krabben. Mag dat allemaal wel? Van wie zijn de planeten en asteroïden eigenlijk? En aan wie behoren de grondstoffen die uit die asteroïden komen nu eigenlijk toe?

Province of all mankind
Om een antwoord op die vragen te vinden, moeten we in eerste instantie in het oudste VN ruimteverdrag duiken. Het dateert uit 1967 en heet voluit het Verdrag inzake de beginselen waaraan de activiteiten van Staten zijn onderworpen bij het onderzoek en gebruik van de kosmische ruimte, met inbegrip van de maan en andere hemellichamen. De ruimte wordt hierin heel fraai aangeduid als ‘province of all mankind‘. En dat geeft direct antwoord op die prangende vraag aan wie de ruimte en de hemellichamen nu toch toebehoren. “Er is geen eigendom in de ruimte,” vertelt drs. Tanja Masson-Zwaan, werkzaam bij de faculteit Rechtsgeleerdheid aan de Universiteit Leiden en expert op het gebied van lucht- en ruimterecht, ons. “Staten (en dus hun onderdanen) mogen zich geen hemellichamen toe-eigenen, maar ze mogen ze wel vrij gebruiken.”

Gebruik
Wanneer Mars One dus een nederzetting op Mars wil plaatsen is dat op basis van het ruimteverdrag uit 1967 niet direct een probleem. “Het gebruik van de ruimte is vrij,” stelt Masson-Zwaan. “Alleen heeft geen enkele staat soevereiniteit over (delen van) de ruimte. Ze kunnen zich de ruimte niet toe-eigenen, maar wel gebruiken.” Maar hoe zit dat dan met de plannen om grondstoffen van hemellichamen te gaan halen? In dat geval eigenen we onszelf weliswaar geen hemellichamen, maar wel de grondstoffen die daarop voorkomen, toe. Ook dat is op basis van het ruimteverdrag uit 1967 in beginsel geen probleem. “Het is niet verboden om hulpbronnen op die hemellichamen te ontginnen en te verwijderen, alleen het hemellichaam zelf, of een gedeelte ervan, mag je jezelf niet toe-eigenen.” Wel is het zo dat voor de commerciële exploitatie van hulpbronnen te zijner tijd een soort internationaal management system opgezet zou moeten worden, net zoals dat is gedaan voor de Hoge Zee. Maar zover is het nog lang niet.”

Het milieu
We mogen de ruimte dus gebruiken. Dat zal een organisatie als Planetary Resources als muziek in de oren klinken. Toch is het geen vrijbrief om maar met de ruimte te doen wat ons goed of winstgevend dunkt. “In het verdrag staat ook dat we er op moeten letten dat de activiteiten van de ene staat de activiteiten van de andere staat niet schaden. Ook mogen we het milieu in de ruimte niet negatief beïnvloeden.” Dat gaat natuurlijk niet alleen over de exploitatie en kolonisatie van de ruimte an sich, maar ook met name over het afval dat we daarbij achterlaten: bijvoorbeeld sondes en satellieten die werkeloos in de ruimte ronddolen en een gevaar kunnen vormen voor satellieten die nog wel goed werken. Met het oog op het groeiende probleem dat ruimteafval heet, lijkt het verdrag een beetje te soepeltjes te zijn. Maar we moeten verder kijken dan het verdrag, vertelt Masson-Zwaan. “In 2007 zijn niet-bindende richtlijnen aangenomen door de VN die het basisbeginsel verder uitdiepen. Dat ze niet bindend zijn, is in mijn ogen overigens niet erg: iedereen zal er naar handelen, omdat iedereen er belang bij heeft. Bovendien kunnen de richtlijnen uitgroeien tot internationaal gewoonterecht en zo alsnog bindend worden.”

Bedrijven versus staten
Gaandeweg wordt wel duidelijk dat het ruimteverdrag vrij helder is. Maar zitten er misschien toch nog hiaten in? Misschien kunnen gehaaide juristen iets met het feit dat het verdrag ondertekend is door 101 staten en het feit dat initiatieven als Mars One en Planetary Resources geen ideeën van landen, maar van bedrijven zijn? “Mensen zeggen wel eens: oh, die verdragen gelden alleen voor de landen die ze ondertekend hebben en dus niet voor de bedrijven. Dat is absoluut onzin. De staat gaat een plicht aan door het verdrag te ondertekenen en is vervolgens ook verplicht om de onderdanen daaraan te houden.” Als een Nederlander de maan claimt, is het dus aan onze overheid om deze Nederlander op de vingers te tikken en zouden andere staten binnen de VN Nederland hierop kunnen aanspreken. Maar hoe zit het dan met de landen die het verdrag niet ondertekend hebben? Kunnen zij (en de bedrijven binnen hun grenzen) wel alles maken? “De beginselen dat je je geen hemellichamen mag toe-eigenen, maar ze wel mag gebruiken, zijn inmiddels internationaal gewoonterecht geworden,” legt Masson-Zwaan uit. De beginselen zijn door veel landen aangenomen en nog nooit door staten aangevochten. Het zijn normen geworden. “Ook staten die het verdrag niet ondertekenen, zijn daaraan gebonden.” En datzelfde geldt dus voor de bedrijven binnen hun grenzen.

De verantwoordelijkheid
Het klinkt alsof Mars One, Planetary Resources en andere ambitieuze ruimte-initiatieven juridisch gezien niets in de weg staat. Maar dat is niet helemaal waar, zo vertelt Masson-Zwaan. “In het verdrag is opgenomen dat privé-activiteiten in de ruimte zijn toegestaan. Dat lag in de tijd waarin het verdrag werd opgesteld wat gevoelig: de Russen wilden dat alleen staten in de ruimte actief konden zijn, terwijl de Amerikanen de ruimte ook voor privé-activiteiten wilden ontsluiten.” Het leidde tot een compromis. “In het verdrag staat nu dat privé-activiteiten mogen, maar wel altijd onder de verantwoordelijkheid vallen van de staat waarin de initiatiefnemer van de privé-activiteit gevestigd is.” Daarentegen zijn lanceerstaten de verantwoordelijke partij in geval van schade in de lucht, op aarde of in de ruimte. En dat kan wel eens verstrekkende gevolgen hebben voor staten. “Stel dat ik meega met een ruimtevliegtuig van Virgin Galactic en er gaat iets mis. Dan kan ik Nederland vragen een claim in te dienen bij de staat waar dat bedrijf gevestigd is, want die staat is als lanceerstaat aansprakelijk voor alle schade die door Virgin Galactic wordt aangericht.” Zo’n situatie kan natuurlijk behoorlijk in de papieren gaan lopen. Lang hoefden staten zich daar niet zo druk over te maken: er waren nauwelijks privé-activiteiten in de ruimte. Maar dat is aan het veranderen. “Er komen steeds meer commerciële ruimteactiviteiten.” En daarmee lopen landen ook steeds meer risico. “Vandaar dat je ziet dat staten nationale wetten gaan implementeren. Ze komen met vergunningstelsels voor commerciële ruimtebedrijven.” En dat kan initiatieven als Mars One of Planetary Resources in de weg gaan zitten. “Ze hebben een vergunning nodig van de overheid van het land van waaruit ze opereren. Als ze die niet krijgen, kunnen ze hun activiteiten niet ontplooien.” Ook moeten ze meestal een (dure) verzekering tegen schade ten opzichte van derden aanschaffen als voorwaarde voor een vergunning. De staat kan dan de eventuele schadevergoeding verhalen op de vergunninghouder. De Verenigde Staten hebben inmiddels al een uitgebreid vergunningsstelsel. Het land heeft zelfs wetgeving voor private bemande ruimtevaart. En ook ons land heeft een vergunningsstelsel als het gaat om de ruimtevaart. Bedrijven die een ruimte-object willen lanceren, bedienen of geleiden moeten een vergunning aanvragen. “De insteek van dat stelsel is wel dat Nederland ruimte-initiatieven stimuleert,” benadrukt Masson-Zwaan. Maar natuurlijk wordt er kritisch naar de initiatieven gekeken. “Zo’n initiatief als Mars One is bijvoorbeeld heel spannend en innoverend, maar het risico voor de staat moet niet onevenredig groot worden.” Overigens is Mars One waarschijnlijk nog niet met het aanvragen van vergunningen bezig. “Dat gaat pas spelen als ze willen gaan lanceren en dan is het nog maar de vraag of Nederland de lanceerstaat wordt,” stelt Masson-Zwaan, ook werkzaam als één van de adviseurs van het bedrijf.

Maar kunnen de wetten, verdragen en richtlijnen in de toekomst de commerciële initiatieven en hun gehaaide juristen voorblijven? Of wordt het tijd dat het ruimteverdrag – dat immers al uit 1967 stamt – plaats maakt voor een nieuw verdrag? Masson-Zwaan kan er kort over zijn. “Nee! Het ruimteverdrag is zo oud nog niet, bovendien staat alles er al wel in.” Daarnaast is het twijfelachtig of het in de 21e eeuw nog zou lukken om zoveel landen zover te krijgen dat ze een nieuw ruimteverdrag ondertekenen. “Traditioneel worden besluiten binnen het VN Comité voor het Vreedzaam Gebruik van de Ruimte op basis van consensus genomen. Iedereen moet het er dus mee eens zijn. Dat zie ik vandaag de dag niet meer gebeuren: er zijn nu veel meer staten met ruimtevaartambities dan vroeger.” Dat het bestaande ruimteverdrag – als het aan Masson-Zwaan ligt – mag blijven, wil echter niet zeggen dat landen met de armen over elkaar achterover kunnen leunen. “Het wordt wel tijd dat de regels op regionaal en nationaal gebied geïmplementeerd worden. Dat zie je nu al gebeuren met die nationale vergunningsstelsels. Regels worden ingevuld, verbreed en gedetailleerder vastgelegd met behulp van nationaal recht.” En dat is zeker geen overbodige luxe nu commerciële ruimtevaartorganisaties als paddenstoelen uit de grond schieten en over niet al te lange tijd het (lucht-)ruim gaan kiezen. Ons wetboek kan daar maar beter op zijn voorbereid.



In het groen de landen die het ruimteverdrag uit 1967 ondertekend en geratificeerd hebben. De gele landen hebben het enkel ondertekend. Afbeelding: Alinor (via Wikimedia Commons).

Interview met mrs. drs. Tanja Masson-Zwaan

http://www.scientias.nl/de-ruimte-explo ... -wel/78724

[tofu_kronos]

“In het verdrag staat ook dat we er op moeten letten dat de activiteiten van de ene staat de activiteiten van de andere staat niet schaden."

Zoals het niet mogen betreden van de eerste landingsplek op de maan, omdat de voetafdrukken beschermd zijn.

[univers]

Gaan twee Nederlanders in 2025 naar Mars?

Uit een flinke poule van 200.000 mensen heeft Mars One 1.058 kandidaten gekozen die doorgaan naar de tweede ronde van de selectie. Er zijn twee Nederlanders geselecteerd als kandidaten, waaronder Wim Dijkshoorn. Hij is nog in de race voor een ticket naar de rode planeet.

“Het was een flinke uitdaging om uit de 200.000 kandidaten mensen te selecteren die het fysiek en mentaal aankunnen om de eerste ambassadeurs op Mars te worden”, vertelt Bas Lansdorp, medeoprichter van Mars One. “Er zaten ook onzinnige aanmeldingen tussen. Eén koppel had zelfs een naaktvideo geüpload.”

Uitdagingen
De 1.058 personen die door zijn naar de tweede ronde hebben een mailtje ontvangen van Mars One. Grote kanshebbers waren Paul de Vries en Wim Dijkshoorn, die enkele maanden geleden zijn geïnterviewd door Scientias.nl. Zij willen graag meebouwen aan een samenleving 2.0. “Eén van de grootste uitdagingen word het in leven houden van de planten,” voorspelt De Vries. “We weten niet hoe planten op Mars gaan reageren.” Dijkshoorn sluit zich daarbij aan. “Planten zijn een basisbehoefte,” stelt hij. Het is onmogelijk om voor een leven lang voedsel mee te nemen, dus moet dat voedsel daar verbouwd worden. Ook voor andere basale behoeften (zoals water, maar ook kunstmest voor de planten) moeten de astronauten zelf gaan zorgen. In andere woorden: de nederzetting moet zelfvoorzienend worden. “Daar staat of valt het hele project mee,” voorspelt Dijkshoorn.

Nu blijkt dat Wim Dijkshoorn ook inderdaad is gekozen. “Jazeker, gisteravond ontving ik het bericht van Mars One dat ik door ben naar de tweede ronde”, mailt hij de redactie van Scientias.nl. Paul de Vries is helaas niet door. “Ik ben niet door en waarom zullen we waarschijnlijk nooit te weten komen,” zegt hij. “Of ik mezelf in 2014 opnieuw aanmeld? Tuurlijk! Ik heb alleen geen enkel idee hoe zinvol dat is en of ik mijn applicatie zou moeten wijzigen, want aan feedback doen ze klaarblijkelijk niet. Dit is ook wel logisch met 200.000 aanmeldingen.”

Selectierondes
De komende jaren vinden er meer selectierondes plaats. Dan wordt gekeken of de kandidaten fit genoeg zijn (zowel fysiek als psychisch) om naar Mars te reizen. Uiteindelijk gaan in 2023 vier mensen naar Mars om de eerste bemande nederzetting te vestigen. De vraag is of dit gaat lukken, gezien de organisatie iets achterloopt op schema. Oorspronkelijk was het de bedoeling dat dit jaar de vier astronauten al geselecteerd zouden worden, waarna in 2014 de trainingen beginnen. Dit selectieproces heeft een langere adem gekregen.

Geld
Een andere hindernis is geld. De organisatie van Mars One denkt dat dit geen probleem is. De astronauten gaan emigreren en komen dus niet terug. Dit maakt de missie goedkoper en minder ingewikkeld. Tevens wordt er samengewerkt met de beste leveranciers, die de beste producten tegen de laagste prijs leveren. Hierbij spelen politieke belangen geen rol.



http://www.scientias.nl/gaan-twee-neder ... mars/96359

[univers]

Eten, drinken en toiletteren: onze behoeften staan Marsmissie nog in de weg.

Er zijn nogal wat hindernissen die genomen moeten worden alvorens een lange ruimtereis, bijvoorbeeld naar Mars, werkelijkheid wordt. Eén van de grootste hindernissen betreft iets wat we allemaal dagelijks doen: eten, drinken en toiletteren. Maar aan een oplossing voor die hindernis wordt – heel dicht bij huis – hard gewerkt.

“Het grootste probleem van een reis naar Mars is dat deze reis heel lang duurt,” vertelt Rob Suters. “Zo’n trip duurt al snel drie jaar: een jaartje heen, een jaartje daar werken en een jaartje terug. Stel dat je zes mensen naar Mars stuurt, dan betekent dat dat er zo’n 36.000 kilo aan onder meer water en voedsel mee moet. Dat is onhandig en duur.” Maar het is zeker geen reden om een tripje naar Mars dan maar te vergeten. Op dit moment werken tal van onderzoekers in opdracht van ESA aan het MELiSSA-project (MELiSSA staat voor Micro-Ecological Life Support System Alternative). De beste wetenschappers binnen hun vakgebied werken binnen het project aan oplossingen die ertoe moeten leiden dat de kringloop die wij op aarde zo heel gewoon vinden (waterzuivering, afvalverwerking, recycling, etc.) straks ook op zeer efficiënte wijze in ruimtevaartuigen onderweg en op Mars plaats kan vinden.

Urine
“Eén van de doelstellingen die het MELiSSA-project voor ogen heeft, is het hergebruik van reststoffen,” vertelt Suters, verbonden aan IPstar BV, een partner van het MELiSSA-project. “Je moet dan denken aan het hergebruik van bijvoorbeeld CO2, urine en feces. Neem urine: in feite is dat voornamelijk water. Als we de zouten eruit halen, houden we water over. En ook uit feces kunnen we veel nutriënten halen die we kunnen hergebruiken, bijvoorbeeld als kunstmest.”

Voedsel
Die kunstmest kan weer gebruikt worden om aan boord van het ruimtevaartuig voedsel te kweken. “Het is praktisch niet haalbaar om een bemanning van zes man voldoende voedsel voor drie jaar mee te geven. En dus zullen ze hun eten lokaal moeten opkweken.” En ook daar wordt binnen het MELiSSA-project onderzoek naar gedaan. “Daarbij is het heel belangrijk dat het opkweken van voedsel efficiënt gebeurt, want in de ruimte is de energie schaars. Wetenschappers kijken dan ook goed naar de eigenschappen van voedsel en achterhalen zo de beste manieren om bijvoorbeeld een tomaat zo snel en goed mogelijk te laten groeien, zonder dat er daarbij een verlies aan smaak of voedingsstoffen optreedt.”



De enige manier om tot concrete oplossingen te komen: experimenteren, experimenteren en nog eens experimenteren. Foto: Universiteit van Barcelona.

Op aarde
Het werk van de onderzoekers die binnen het MELiSSA-project actief zijn, heeft niet alleen implicaties voor verre ruimtereizen. “Veel van de oplossingen die onderzoekers bedenken, kunnen we ook op aarde toepassen,” stelt Suters. IPstar, het bedrijf waar Suters aan verbonden is, houdt zich daar specifiek mee bezig. “Het is onze taak om te kijken of we de oplossingen die bedacht worden ook op aarde kunnen gebruiken.” In veel gevallen is dat zo, want problemen in de ruimte bestaan vaak ook op aarde. “Neem bijvoorbeeld het kweken van voedsel in de ruimte: dat moet efficiënt, zonder al te veel gebruik van ruimte, energie en water. Ondertussen lezen we in de kranten dat de voedselprijzen op aarde stijgen, dat komt voornamelijk door inefficiënt gebruik van grondstoffen en daaruit volgende schaarste. Het MELiSSA-project toont aan dat het onder gecontroleerde omstandigheden kweken van planten het mogelijk maakt om beter om te gaan met de nutriënten die de plant nodig heeft en daardoor kunnen we op een kleiner oppervlak een grotere hoeveelheid groente produceren. Dat is ook heel belangrijk voor op aarde, zeker als de bevolking zo blijft groeien.”



Bij het MELiSSA-project zijn tal van bedrijven en universiteiten betrokken. Veel experimenten vinden plaats op de universiteit van Barcelona, waar zich een groot lab bevindt dat helemaal in het teken van MELiSSA staat. Foto: Universiteit van Barcelona.

Prestaties
Het MELiSSA-project loopt inmiddels al meer dan 21 jaar. En in die jaren zijn al heel wat oplossingen voor praktische problemen in de ruimte (en op aarde) bedacht. “Zo is er bijvoorbeeld een technologie ontdekt waarmee we schadelijke stoffen uit grijs (licht vervuild afvalwater dat bijvoorbeeld uit de wasmachine komt, red.), geel (water dat urine bevat, red.) en zwart (water dat feces bevat, red.) water kunnen halen. We houden dan schoon water en enkele restproducten, bijvoorbeeld zouten, over.” Een ander mooi voorbeeld van iets wat het MELiSSA-project heeft opgeleverd, betreft een bacterie. “Dat was eigenlijk een onbedoeld bijproduct van het project. Een bacterie die in de kringloop gebruikt wordt, werd door TNO getest op veiligheid (oftewel wat er gebeurt als een astronaut deze bacterie in het lichaam krijgt). Experimenten met muizen toonden aan dat de bacterie veilig was, maar ook dat deze ervoor zorgde dat het LDL-cholesterolniveau (het ‘slechte cholesterol’) sterk daalde. En dat biedt mogelijkheden: zo wordt deze bacterie op dit moment gebruikt om een cholesterolverlagend middel te ontwikkelen. Wetenschappers waren daar niet naar op zoek, maar dit rolde er per ongeluk uit.”

Onmisbaar
Hoewel het MELiSSA-project al verschillende problemen heeft aangepakt, loopt het nog lang niet op zijn einde. “Het gaat – zolang ESA blijft financieren, natuurlijk – nog wel eventjes door,” voorspelt Suters. Simpelweg omdat een basis op bijvoorbeeld de maan of Mars heel lastig wordt zonder de oplossingen waar onderzoekers binnen het project nu nog aan werken. Sterker nog: misschien is een basis op Mars zonder de input van het nog lang niet afgeronde project wel onmogelijk. “Een reis naar Mars waarbij een bemand ruimtevaartuig een rondje om Mars maakt, zou misschien nog wel kunnen,” aarzelt Suters. “Maar vanuit wetenschappelijk oogpunt is dat natuurlijk minder interessant.” Een landing en onderzoeksbasis op Mars is dan een stuk waardevoller. “Maar dat kan mijns inziens niet zonder de technieken die nu nog ontwikkeld worden.”

Mars One
En dan rijst natuurlijk de vraag: hoe lang moeten we nog op die technieken wachten? “Een moeilijke vraag, maar ik denk toch zeker nog wel twintig tot dertig jaar. Ik hoop natuurlijk sneller, want ik zou graag nog meewillen naar Mars.” Twintig tot dertig jaar: het staat in schril contrast met de plannen van bijvoorbeeld Mars One, een organisatie die al in 2023 een basis op Mars wil zetten. “Ik juich dat soort initiatieven wel toe, maar verwacht dat er nog een aantal technologische doorbraken nodig zijn,” stelt Suters. “Waar nodig zullen wij onze kennis en technologie delen.”

Meer dan 21 jaar geleden toen het MELiSSA-project startte, werd er al gedroomd over missies naar Mars. En de ambitie om Mars te bezoeken en mensen er zelfs (tijdelijk) te laten wonen, is alleen maar gegroeid. Wereldwijd wordt er hard gewerkt om die ambitie werkelijkheid te laten worden. Het gaat misschien niet zo hard als velen van ons zouden willen, maar langzaam maar gestaag komt die ambitieuze Marsmissie toch steeds dichterbij. “Dit onderzoeksproject is een onmisbaar onderdeel van onze ambitie om langdurig de ruimte in te gaan en zal een significante impact hebben op de ruimtevaartmissies die de komende jaren gepland worden,” voorspelt Suters. Overigens staat het MELiSSA-project daarbij natuurlijk niet op zichzelf. Ook andere ruimtevaartorganisaties – waaronder NASA – werken hard aan vergelijkbare oplossingen. “Helaas zijn de meeste ruimtevaartorganisaties nogal protectionistisch: iedereen heeft een eigen winkeltje en gaat als een kip op de gouden eieren zitten.” Er wordt wel wat samengewerkt, maar naar Suters zin te weinig. Het onderzoek zou door een samenwerking waarbij ruimtevaartorganisaties hun kennis delen en van elkaar leren, een vogelvlucht kunnen nemen. Maar dat zit er nu nog niet even in. “Dat is jammer,” vindt Suters. “Want dit gaat de hele mensheid aan en zulke dingen moet je niet voor jezelf houden.”

http://www.scientias.nl/eten-drinken-en ... -weg/84667

[tofu_kronos]

http://nos.nl/artikel/592158-twee-nlers ... -mars.html

[univers]

Heb je je eigen al opgegeven Tofu?

[tofu_kronos]

Nee, mijn gezondheid laat dat niet toe. Ik probeer op een andere manier te gaan.