Ruimtesonde Juno breekt afstandsrecord

[univers]

Magnetische velden houden straalstromen Jupiter in toom
Onderzoek door de ruimtesonde Juno heeft onlangs laten zien dat de kleurrijke straalstromen in de atmosfeer van de planeet Jupiter zich tot een diepte van 3000 kilometer uitstrekken. Dat ze niet verder de diepte in gaan, komt waarschijnlijk door interacties tussen de atmosfeer van de planeet en magnetische velden. Anders dan de aarde heeft Jupiter geen vast oppervlak. De grootste planeet van ons zonnestelsel bestaat vrijwel geheel uit gas, met name waterstof en helium. In de Jupiteratmosfeer zijn sterke straalstromen te zien die van west naar oost stromen. Deze straalstromen voeren wolken van ammoniak mee, die wit, rood, oranje, bruin en geel van tint zijn. Anders dan de straalstromen in de aardatmosfeer zijn die van Jupiter heel recht. Dat komt doordat ze geen obstakels tegenkomen zoals continenten of gebergten. En eigenlijk leek ook niets ze ervan te weerhouden om tot op grote diepte door te gaan. Berekeningen hebben nu echter laten zien dat er wel degelijk een obstakel is: het sterke magnetisch veld dat wordt opgewekt in het inwendige van Jupiter. De resultaten zijn verschenen in het meest recente nummer van The Astrophysical Journal. (EE)


Juno-opname van de kleurrijke, wervelende wolkengordels op het zuidelijk halfrond van Jupiter. (NASA)

http://www.anu.edu.au/

http://iopscience.iop.org/article/10.38 ... aace53/pdf

[univers]

Jovian Tapestry



De meest oostelijke rand van de Grote Rode Vlek van Jupiter en de omliggende tropische verstoring van het Zuiden zijn vastgelegd in dit beeld van NASA's ruimteschip Juno. Aan de linkerkant geven piekerige ranken van de rode stip de atmosfeer een gelaagd uiterlijk, omdat ze hieronder gedeeltelijk cloud-kenmerken verbergen.

Het uiterlijk van Jupiter is een tapijt van levendige kleuren en wervelende atmosferische wervels. Veel aspecten van de atmosfeer van de planeet zijn nog steeds een raadsel. De oorsprong van individuele stormen of veranderende cloudfuncties is bijvoorbeeld onbekend. Door voor het eerst het weer van Jupiter van dichtbij te bestuderen, helpt Juno onderzoekers beter te begrijpen hoe sferen werken in het algemeen, inclusief de onze. Wat we over de atmosfeer van Jupiter te weten komen, zal ook wetenschappers helpen begrijpen hoe gasreuzenplaneten in het algemeen werken, inclusief die welke nu buiten ons zonnestelsel worden ontdekt.

Deze met kleur verbeterde afbeelding werd genomen om 3:01 uur PDT op 1 april 2018 (6:01 uur EDT), toen het ruimtevaartuig zijn 12e close-flyby van Jupiter uitvoerde. Toentertijd bevond Juno zich ongeveer 12.700 mijl (12.750 kilometer) van de wolkenwolken van de planeet, boven een zuidelijke breedtegraad van ongeveer 26 graden.

Burger-wetenschapper Kevin M. Gill maakte deze afbeelding met behulp van de JunoCam-imager van het ruimtevaartuig.

JunoCam's onbewerkte afbeeldingen zijn beschikbaar voor het publiek om te bekijken en verwerken in beeldproducten op https://missionjuno.swri.edu/junocam .

Meer informatie over Juno is te vinden op https://www.nasa.gov/juno en https://missionjuno.swri.edu .

Beeldmateriaal: NASA / JPL-Caltech / SwRI / MSSS / Brian Swift / Kevin M. Gill

https://www.nasa.gov/image-feature/jpl/jovian-tapestry

[univers]

Jupiter's wervelende cloudscape



In dit met kleur verbeterde beeld van NASA's Juno-ruimtevaartuig worden ingewikkelde wervelingen in Jupiter's vluchtige noordelijk halfrond vastgelegd. Uitbarstingen van helderwitte "pop-up" -wolken verschijnen verspreid over de scène, met een aantal zichtbaar werpende schaduwen op de aangrenzende wolkenlagen eronder. Juno-wetenschappers gebruiken schaduwen om de afstanden tussen wolkenlagen in de atmosfeer van Jupiter te bepalen, die aanwijzingen geven over hun samenstelling en herkomst.

Deze foto werd genomen om 22.27 uur PDT op 23 mei 2018 (1:27 uur EDT op 24 mei) toen het ruimtevaartuig zijn 13e close flyby van Jupiter uitvoerde. Juno lag op dat moment ongeveer 7.050 mijl (11.350 kilometer) van de wolkenwolken van de planeet, boven een noorderbreedte van ongeveer 49 graden.

Burgerwetenschappers Gerald Eichstädt en Seán Doran hebben dit beeld gemaakt met behulp van de JunoCam-imager van het ruimtevaartuig.

JunoCam's onbewerkte afbeeldingen zijn beschikbaar voor het publiek om te bekijken en verwerken in beeldproducten op https://missionjuno.swri.edu/junocam .

https://www.nasa.gov/image-feature/jpl/ ... cloudscape

[univers]

Juno vangt Elusive 'Brown Barge' op



Een lang, bruin ovaal dat bekend staat als een "bruin schip" in de Zuid-Equatoriale Gordel van Jupiter, wordt vastgelegd in dit met kleur verbeterde beeld van NASA's Juno-ruimtevaartuig.

Bruine pontons zijn cyclonale gebieden die meestal binnen de donkere noordelijke equatoriale gordel van Jupiter liggen, hoewel ze ook in de soortgelijke donkere zuidelijke equatoriale gordel worden aangetroffen. Ze kunnen vaak moeilijk visueel te detecteren zijn omdat hun kleur past in de donkere omgeving. Op andere momenten, zoals bij deze afbeelding, verdwijnt het donkere gordelmateriaal, waardoor een lichtere achtergrond ontstaat waartegen de bruine bak meer opvallend is. Bruine lichters verdwijnen meestal nadat de gehele bewapeningsriem een ​​omwenteling ondergaat en zichzelf reorganiseert. Juno geeft ons de eerste glimpen van de gedetailleerde structuur binnen zo'n binnenvaartschip.

Deze foto werd genomen op 6:26 pm PDT op 6 september 2018 (9:26 pm EDT) toen het ruimtevaartuig zijn 15e close flyby van Jupiter uitvoerde. Toentertijd bevond Juno zich op een afstand van 11.950 kilometer van de wolkenwolken van de planeet, boven een zuidelijke breedtegraad van ongeveer 22 graden.

Burger-wetenschapper Kevin M. Gill maakte deze afbeelding met behulp van de JunoCam-imager van het ruimtevaartuig. Het beeld is 90 graden naar rechts gedraaid ten opzichte van het originele beeld.

JunoCam's onbewerkte afbeeldingen zijn beschikbaar voor het publiek om te bekijken en verwerken in beeldproducten op https://missionjuno.swri.edu/junocam .

Meer informatie over Juno is te vinden op https://www.nasa.gov/juno en https://missionjuno.swri.edu .

https://www.nasa.gov/image-feature/jpl/ ... rown-barge

[univers]

Grote wervelstorm op Jupiter geeft details prijs
De Amerikaanse ruimtesonde Juno heeft prachtige opnamen gemaakt van de Grote Rode Vlek in de atmosfeer van de planeet Jupiter. De opnamen geven meer inzicht in de eigenschappen van deze grote wervelstorm, die al bijna twee eeuwen wordt waargenomen. Hoewel deze atmosferische draaikolk de grootste en langstlevende is van alle planeten in ons zonnestelsel, zijn er aanwijzingen dat hij geleidelijk aan het krimpen is. In de afgelopen veertig jaar is zijn lange as ongeveer een derde korter geworden. Als dit zo doorgaat, zou de Grote Rode Vlek binnen twintig jaar verdwenen kunnen zijn. Wetenschappers van de universiteit van Baskenland (Spanje) hebben de GRV nu nader bestudeerd aan de hand van de detailrijke beelden die Juno ervan heeft gemaakt. Daarbij hebben ze een grote verscheidenheid aan subtiele en minder subtiele wolkenformaties opgemerkt. Ook hebben de wetenschappers vastgesteld dat de wervelstorm dan wel aan het krimpen is, aan de windsnelheden ter plaatse lijkt weinig te zijn veranderd. Ze trekken daaruit de conclusie dat de Grote Rode Vlek waarschijnlijk slechts het topje is van een dynamisch systeem met een veel diepere circulatie. (EE)




Identificatie van verschillende Great-Red-Spot-kenmerken en winden. Zie de artikeltekst voor beschrijvingen van labels. [Aangepast door Sánchez-Lavega et al. 2018]


A Compacte wolkenclusters
Verschillende groepen compacte wolken lijken op altocumuluswolken die op aarde worden waargenomen. Deze kunnen wijzen op condensatie van ammoniak.
B Mesoscale golven
Storende treinen van golfpakketten geven stabiele omstandigheden in deze regio aan.
C Spiraalsgewijs bewegende wervels
Een grote wervelstroom met een straal van ~ 500 km suggereert een regio met een intense horizontale windschering.
D Centrale turbulente kern
De rode kern van de Grote Rode Vlek beslaat ~ 5.200 km in lengte (dat is ongeveer 40% van de diameter van de aarde) en ~ 3.150 km in de breedte.
E Grote donkere dunne filamenten
Golvende donkergrijze filamenten met een lengte van 2.000-7.000 km circuleren met hoge snelheden rond het buitenste park van de vortex. Dit kunnen donkere aerosols zijn of gebieden met verschillende hoogten voorstellen.

https://aasnova.org/2018/09/26/junocam- ... -red-spot/

[univers]

Jovian Close Encounter



Een veelvoud aan magnifieke, wervelende wolken in Jupiter's dynamische North North Temperate Belt is vastgelegd in dit beeld van NASA's ruimteschip Juno. In de scène verschijnen verschillende helderwitte 'pop-up'-wolken en een anticyclonische storm, ook wel bekend als een witte ovaal.

Deze met kleur verbeterde afbeelding werd genomen om 13.58 uur PDT op 29 oktober 2018 (4:58 uur EDT) toen het ruimtevaartuig zijn 16e close flyby van Jupiter uitvoerde. Toentertijd lag Juno ongeveer 7.000 kilometer van de toppen van de planeet op een breedtegraad van ongeveer 40 graden noord.

Burgerwetenschappers Gerald Eichstädt en Seán Doran hebben dit beeld gemaakt met behulp van de JunoCam-imager van het ruimtevaartuig.

De onbewerkte afbeeldingen van JunoCam zijn beschikbaar voor het publiek om te bekijken en te verwerken tot beeldproducten op: http://missionjuno.swri.edu/junocam .

Meer informatie over Juno is te vinden op: http://www.nasa.gov/juno en http://missionjuno.swri.edu .

Afbeeldingscredits: NASA / JPL-Caltech / SwRI / MSSS / Gerald Eichstädt / Seán Doran

https://www.nasa.gov/image-feature/jpl/ ... -encounter

[univers]

JUNO-MISSIE LEGT BEELDEN VAST VAN VULKANISCHE PLUIMEN OP JUPITERS MAAN IO

1 december 2018 - Een team van ruimtewetenschappers heeft nieuwe beelden van een vulkanische pluim op Jupiters maan Io vastgelegd tijdens de 17e vlucht van de gasreus op de Juno-missie. Op 21 december, tijdens de winterzonnewende, maakten vier camera's van Juno foto's van de Joviaanse maan Io, het meest vulkanische lichaam in ons zonnestelsel. JunoCam, de Stellar Reference Unit (SRU), de Jovian Infrared Auroral Mapper (JIRAM) en de Ultraviolet Imaging Spectrograph (UVS) observeerden Io gedurende meer dan een uur, wat een glimp van de poolstreken van de maan opleverde, evenals bewijs van een actieve uitbarsting.


JunoCam heeft drie beelden van Io verkregen voorafgaand aan het moment waarop het de zonsverduistering binnendrong, alle met een vulkaanpluim verlicht achter de terminator. De hier getoonde afbeelding, gereconstrueerd uit rode, blauwe en groene filterafbeeldingen, werd om 12:20 uur (UTC) verworven op 21 december 2018. Het Juno-ruimtevaartuig bevond zich op ongeveer 300.000 km van Io.

Om 12:40 UTC, nadat Io de duisternis van de totale zonsverduistering achter Jupiter was gepasseerd, hielp het weerkaatsende zonlicht op de nabijgelegen maan Europa om Io en zijn pluim te verlichten. SRU-beelden die door SwRI zijn vrijgegeven, geven Io weer, zacht verlicht door maanlicht van Europa. De helderste functie op Io in het beeld wordt verondersteld een penetrerende stralingshandtekening te zijn, een herinnering aan de rol van deze satelliet bij het voeden van de stralingsgordels van Jupiter, terwijl andere kenmerken de gloed van activiteit van verschillende vulkanen laten zien. "Als een camera bij weinig licht die is ontworpen om de sterren te volgen, kan de SRU Io alleen observeren onder zeer slecht verlichte omstandigheden. 21 december gaf ons een unieke gelegenheid om Io's vulkanische activiteit met de SRU te observeren door alleen het maanlicht van Europa als onze gloeilamp te gebruiken, "zei Heidi Becker, leider van Juno's Radiation Monitoring Investigation bij NASA's Jet Propulsion Laboratory.


Juno's onderzoek naar stralingscontrole verzamelde dit beeld van Jupiters maan Io met de stercamera van Juno's Stellar Reference Unit (SRU) kort nadat Io door Jupiter werd verduisterd om 12:40:29 (UTC) op 21 december 2018. Io wordt zacht verlicht door maanlicht van een andere man van Jupiter, Europa. Van de helderste eigenschap op Io wordt vermoed dat het een doordringende stralingshandtekening is. De gloed van activiteit van verschillende van Io's vulkanen wordt gezien, inclusief een pluim die in het beeld is omcirkeld.

Het JIRAM-instrument detecteert warmte bij lange golflengten en detecteert hotspots bij daglicht en 's nachts.

"Hoewel de manen van Jupiter geen primaire doelstellingen van JIRAM zijn, maken we elke keer dat we dicht genoeg bij een van hen zijn, gebruik van de mogelijkheid tot observatie," zei Alberto Adriani, onderzoeker aan het Italiaanse instituut voor astrofysica. "Het instrument is gevoelig voor infrarode golflengten, die perfect zijn om het vulkanisme van Io te bestuderen. Dit is een van de beste afbeeldingen van Io die JIRAM tot nu toe heeft kunnen verzamelen. "

De nieuwste beelden kunnen leiden tot nieuwe inzichten in de interacties van de gasreus met zijn vijf manen, die verschijnselen veroorzaken zoals de vulkanische activiteit van Io of bevriezing van de atmosfeer van de maan tijdens de eclips, voegde Bolton eraan toe. JIRAM heeft onlangs de vulkanische activiteit van Io voor en na de eclips gedocumenteerd. Io's vulkanen werden ontdekt door het ruimtevaartuig Voyager van NASA in 1979. Io's gravitatie-interactie met Jupiter drijft de vulkanen van de maan aan, die parapluachtige pluimen SO2-gas uitstoten en uitgebreide basaltachtige lavavelden produceren.


De Jovian Infrared Auroral Mapper (JIRAM) -afbeelding werd verworven op 12:30 (UTC) op 21 december 2018. Het instrument onthult zeer hoge temperaturen op de locatie van een vulkaanuitbarsting op Io. Deze waarneming is gedaan tijdens dezelfde volledig verduisterde periode van afbeeldingen van de JunoCam en Stellar Reference Unit.

De recente Io-afbeeldingen zijn halverwege de missie vastgelegd, die volgens planning in juli 2021 een kaart van Jupiter moet hebben. Juno is in 2011 gelanceerd en arriveerde in Jupiter in 2016. Het ruimtevaartuig draait om de 53 dagen rond Jupiter en bestudeert de aurora's, atmosfeer en magnetosfeer.

https://www.swri.org/press-release/ligh ... piter-moon

[univers]

Juno's nieuwste flyby van Jupiter legt twee massale stormen vast


Afbeeldingscredits: NASA / JPL-Caltech / SwRI / MSSS / Gerald Eichstädt / Seán Doran

Dit beeld van het turbulente zuidelijk halfrond van Jupiter werd gevangen door het ruimtevaartuig van Juno van NASA terwijl het zijn meest recente dichte vlucht van de gasreuzenplaneet uitvoerde op 21 december 2018.

Dit nieuwe perspectief vangt de opmerkelijke Grote Rode Vlek, evenals een massieve storm genaamd Oval BA. De storm bereikte zijn huidige grootte toen drie kleinere vlekken in het jaar 2000 botsten en samensmolten. De Grote Rode Vlek, die ongeveer twee keer zo breed is als Oval BA, is mogelijk al eeuwen geleden ontstaan ​​uit hetzelfde proces.

Juno veroverde Oval BA in een ander beeld eerder in de missie op 7 februari 2018. De turbulente gebieden rond en zelfs de vorm van de storm zijn sindsdien aanzienlijk veranderd. Oval BA is de afgelopen maanden verder getransformeerd, waarbij de kleur veranderde van roodachtig naar meer uniform wit.

Juno heeft op 21 december tussen 9:32 uur PST (12:32 uur EST) en 9:42 uur PST (12:42 uur EST) de drie afbeeldingen gebruikt die zijn gebruikt om dit met kleur verbeterde uitzicht te produceren. Op het moment dat de beelden werden gemaakt, bevond het ruimtevaartuig zich tussen ongeveer 3800 kilometer en 55.500 kilometer van de wolkenwolken boven de zuidelijke breedtegraden van 49,15 tot 59,59 graden.

Burgerwetenschappers Gerald Eichstädt en Seán Doran hebben dit beeld gemaakt met behulp van de JunoCam-imager van het ruimtevaartuig.

De onbewerkte afbeeldingen van JunoCam zijn beschikbaar voor het publiek om te bekijken en te verwerken tot beeldproducten op: http://missionjuno.swri.edu/junocam .

https://www.nasa.gov/image-feature/jpl/ ... ive-storms

[univers]

De vorming van de verdunde kern van Jupiter door een gigantische impact


Artistieke impressie van een botsing tussen de jonge planeet Jupiter en een zware planeet in wording. (Astrobiology Center, Japan)

Abstract
De Juno-missie 1 heeft een nauwkeurige bepaling van het zwaartekrachtveld 2 van Jupiter opgeleverd , dat is gebruikt om informatie te verkrijgen over de samenstelling en de interne structuur van de planeet. Verschillende modellen van de structuur van Jupiter die passen bij de gegevens van de sonde suggereren dat de planeet een verdunde kern heeft, met een totale massa van zware elementen variërend van tien tot enkele tientallen aardmassa's (ongeveer 5 tot 15 procent van de Joviaanse massa), en dat zware elementen (andere elementen dan waterstof en helium) zijn verdeeld in een gebied dat zich uitstrekt tot bijna de helft van Jupiter's straal 3 , 4 . Planeetvormingsmodellen geven aan dat de meeste zware elementen aangroeien tijdens de vroege stadia van de formatie van een planeet om een ​​relatief compacte kern te creëren 5, 6 , 7 en dat bijna geen vaste stoffen worden aangroeid tijdens daaropvolgende weggelopen gasaanwas 8 , 9 , 10 . De verdunde kern van Jupiter, gecombineerd met zijn mogelijke hoge verrijking met zware elementen, daagt dus de standaard planeetvormingstheorie uit. Een mogelijke verklaring is erosie van de aanvankelijk compacte zware elementenkern, maar de efficiëntie van een dergelijke erosie is onzeker en hangt af van zowel de niet-mengbaarheid van zware materialen in metallische waterstof als van convectief mengen naarmate de planeet zich ontwikkelt 11 , 12 . Een ander mechanisme dat deze structuur kan verklaren, is planetesimale verrijking en verdamping 13 , 14 , 15tijdens het formatieproces, hoewel relevante modellen doorgaans geen uitgebreide verdunde kern kunnen produceren. Hier laten we zien dat een voldoende energieke frontale botsing (gigantische impact) tussen een groot planetair embryo en de proto-Jupiter zijn primordiale compacte kern had kunnen verbrijzelen en de zware elementen met de binnenste omhulling had gemengd. Modellen van een dergelijk scenario leiden tot een interne structuur die consistent is met een verdunde kern, die miljarden jaren blijft bestaan. We suggereren dat botsingen gebruikelijk waren in het jonge zonnestelsel en dat een soortgelijke gebeurtenis zich ook voordeed voor Saturnus, wat bijdroeg aan de structurele verschillen tussen Jupiter en Saturnus 16 , 17 , 18 .

https://www.nature.com/articles/s41586-019-1470-2

[univers]

NASA's Juno vindt veranderingen in het magnetische veld van Jupiter


Dit still uit een animatie illustreert het magnetische veld van Jupiter op een enkel moment in de tijd. De Great Blue Spot, een onzichtbare concentratie van het magnetische veld in de buurt van de evenaar, valt op als een bijzonder sterk kenmerk.
Credits: NASA / JPL-Caltech / Harvard / Moore et al.

NASA's Juno-missie naar Jupiter maakte de eerste definitieve detectie buiten onze wereld van een intern magnetisch veld dat in de loop van de tijd verandert, een fenomeen dat seculiere variatie wordt genoemd. Juno bepaalde dat de seculiere variatie van de gasreus waarschijnlijk wordt aangedreven door de diepe atmosferische wind.

De ontdekking zal wetenschappers helpen de interne structuur van Jupiter - inclusief de atmosferische dynamiek - evenals veranderingen in het magnetische veld van de aarde beter te begrijpen . Een artikel over de ontdekking werd vandaag gepubliceerd in het tijdschrift Nature Astronomy.

"Seculiere variatie staat al tientallen jaren op het verlanglijstje van planetaire wetenschappers", aldus Scott Bolton, hoofdonderzoeker van Juno van het Southwest Research Institute in San Antonio. "Deze ontdekking kon alleen plaatsvinden vanwege de uiterst nauwkeurige wetenschappelijke instrumenten van Juno en de unieke aard van de baan van Juno, die hem laag over de planeet draagt ​​terwijl hij van pool naar pool reist."

Het karakteriseren van het magnetisch veld van een planeet vereist metingen van dichtbij. Juno-wetenschappers vergeleken gegevens van NASA's eerdere missies met Jupiter (Pioneer 10 en 11, Voyager 1 en Ulysses) met een nieuw model van het magnetische veld van Jupiter (genaamd JRM09). Het nieuwe model was gebaseerd op gegevens die werden verzameld tijdens de eerste acht wetenschappelijke passen van Jupiter van Juno met behulp van de magnetometer, een instrument dat een gedetailleerde driedimensionale kaart van het magnetische veld kan genereren.


Dit opvallende beeld van de Grote Rode Vlek van Jupiter en het turbulente zuidelijk halfrond werd gevangen genomen door het ruimtevaartuig Juno van NASA terwijl het de gasreusplaneet van dichtbij passeerde.
Credits: NASA / JPL-Caltech / SwRI / MSSS / Kevin M. Gill
Volledig beeld en bijschrift
Wat wetenschappers ontdekten, is dat er vanaf de eerste Jupiter-magnetische veldgegevens van het Pioneer-ruimtevaartuig tot de nieuwste gegevens van Juno kleine maar duidelijke veranderingen in het veld plaatsvonden.

"Het vinden van zoiets kleins als deze veranderingen in iets zo immens als het magnetische veld van Jupiter was een uitdaging," zei Kimee Moore, een Juno-wetenschapper aan de Harvard University in Cambridge, Massachusetts. "Het hebben van een basislijn van close-upobservaties van meer dan vier decennia lang gaf ons precies genoeg gegevens om te bevestigen dat het magnetische veld van Jupiter inderdaad in de loop van de tijd verandert."

Toen het Juno-team eenmaal had bewezen dat er seculiere variatie plaatsvond, probeerden ze uit te leggen hoe zo'n verandering tot stand zou kunnen komen. De werking van de atmosferische (of zonale) wind van Jupiter verklaarde het best de veranderingen in zijn magnetisch veld. Deze winden strekken zich uit van het oppervlak van de planeet tot meer dan 3000 kilometer diep, waar het binnenste van de planeet begint te veranderen van gas in zeer geleidend vloeibaar metaal. Men gelooft dat ze de magnetische velden afscheuren, uitrekken en rond de planeet dragen.

Nergens was de seculiere variatie van Jupiter zo groot als op de Great Blue Spot op de planeet, een intens magnetisch veld nabij de evenaar van Jupiter. De combinatie van de Great Blue Spot, met zijn sterke gelokaliseerde magnetische velden en sterke zonale winden op deze breedtegraad resulteren in de grootste seculiere variaties in het veld op de Joviaanse wereld.

"Het is ongelooflijk dat één smalle magnetische hotspot, de Grote Blauwe Vlek, verantwoordelijk zou kunnen zijn voor bijna alle seculiere variatie van Jupiter, maar de cijfers bevestigen het", zei Moore. "Met dit nieuwe begrip van magnetische velden, zullen we tijdens toekomstige wetenschapsveranderingen beginnen met het maken van een planeetomvattende kaart van de seculiere variatie van Jupiter. Het kan ook toepassingen hebben voor wetenschappers die het magnetische veld van de aarde bestuderen, dat nog veel mysteries bevat die moeten worden opgelost."

JPL van NASA beheert en exploiteert de Juno-missie voor de hoofdonderzoeker, Scott Bolton, van het Southwest Research Institute in San Antonio. Juno maakt deel uit van NASA's New Frontiers Program, dat wordt beheerd door NASA's Marshall Space Flight Center in Huntsville, Alabama, voor het Directoraat Wetenschapsmissie van het agentschap. De Italiaanse Space Agency (ASI) heeft twee instrumenten bijgedragen, een Ka-band frequentie-vertaler (KaT) en de Jovian Infrared Auroral Mapper (JIRAM). Lockheed Martin Space in Denver bouwde en exploiteert het ruimtevaartuig.

https://www.nasa.gov/feature/jpl/nasas- ... etic-field

[univers]

NASA's Juno bereidt zich voor op Jupiter's Shadow Jump


Deze geanimeerde gif toont het gezichtspunt van NASA's ruimtevaartuig Juno tijdens zijn eclipsvrije benadering van de gasreus 3 november 2019. De zon wordt afgebeeld als de gele stip die net links van de planeet oprijst.
Credits: NASA / JPL-Caltech / SWRI
Gisteravond heeft NASA's Juno-missie naar Jupiter met succes een 10,5 uur durende manoeuvre uitgevoerd - buitengewoon lang volgens missienormen. Het doel van de brandwond, zoals het bekend is, zal het op zonne-energie aangedreven ruimtevaartuig buiten houden van wat een missie-eindigende schaduw zou zijn die door Jupiter op het ruimtevaartuig werd geworpen tijdens zijn volgende korte flyby van de planeet op 3 november 2019.

Juno begon gisteren, op 30 september, om 19:46 uur EDT (16:46 uur PDT) met de manoeuvre en voltooide het vroeg op 1 oktober. Met behulp van de reactie-stuurschroeven van het ruimtevaartuig duurde de voortstuwende manoeuvre vijf keer langer dan alle andere eerder gebruik van dat systeem. Het veranderde Juno's omloopsnelheid met 126 mph (203 km / u) en verbruikte ongeveer 160 pond (73 kilogram) brandstof. Zonder deze manoeuvre zou Juno 12 uur onderweg zijn geweest door de schaduw van Jupiter - meer dan genoeg tijd om de batterijen van het ruimtevaartuig leeg te maken. Zonder stroom, en met ruimtetemperaturen die dalen, zou Juno waarschijnlijk bezwijken aan de kou en niet kunnen ontwaken bij het verlaten.

"Met het succes van deze brand zijn we op weg om de schaduw te springen op 3 november", aldus Scott Bolton, hoofdonderzoeker Juno bij het Southwest Research Institute in San Antonio. "Springen over de schaduw was een verbazingwekkend creatieve oplossing voor wat leek op een fatale geometrie. Verduisteringen zijn over het algemeen geen vrienden van ruimtevaartuigen op zonne-energie. Nu in plaats van me zorgen te maken over doodvriezen, kijk ik uit naar de volgende wetenschappelijke ontdekking die Jupiter heeft in de winkel voor Juno. "

Juno navigeert sinds 2011 in de verre ruimte. Het begon op 4 juli 2016 in een aanvankelijke baan van 53 dagen rond Jupiter. Oorspronkelijk was de missie van plan om de omvang van zijn baan enkele maanden later te verkleinen om de periode tussen wetenschappelijke flybys van de gasreus om de 14 dagen. Maar het projectteam raadde NASA aan af te zien van de verbranding van de hoofdmotor vanwege zorgen over het brandstofafgiftesysteem van het ruimtevaartuig. De 53-daagse baan van Juno biedt alle wetenschap zoals oorspronkelijk gepland; het duurt gewoon langer om dit te doen. Het langere leven van het ruimtevaartuig in Jupiter heeft ertoe geleid dat de schaduw van de gasreus moest worden vermeden.

"De planning van de missie voorafgaand aan de lancering had niet geanticipeerd op een lange zonsverduistering die ons ruimtevaartuig op zonne-energie in de duisternis zou dompelen," zei Ed Hirst, Juno-projectmanager bij het Jet Propulsion Laboratory van NASA in Pasadena, Californië. "Dat we de noodzakelijke manoeuvre konden plannen en uitvoeren terwijl we in de baan van Jupiter opereerden, is een bewijs van de vindingrijkheid en vaardigheid van ons team, samen met de buitengewone mogelijkheden en veelzijdigheid van ons ruimtevaartuig."

https://www.nasa.gov/feature/jpl/nasas- ... ers-shadow

[univers]

In deze weergave van Jupiter vangt NASA's ruimtevaartuig Juno wervelende wolken in het gebied van het noordelijk halfrond van de gigantische planeet, bekend als "Jet N4".

Jupiter draait om de 10 uur en deze snelle rotatie creëert sterke straalstromen, die zijn wolken scheiden in donkere riemen en heldere zones die zich uitstrekken over het oppervlak van de planeet. Meer dan een dozijn heersende winden waaien over Jupiter, sommige bereiken meer dan 300 mijl per uur (480 kilometer per uur) op de evenaar.

Citizen wetenschapper Björn Jónsson creëerde dit verbeterde kleurenbeeld met gegevens uit de JunoCam-imager van het ruimtevaartuig. Het ruwe beeld werd genomen op 11 september 2019 om 20:31 uur PDT (11:31 uur EDT), toen Juno zijn 22e close flyby van Jupiter uitvoerde. Toen het beeld werd genomen, bevond het ruimtevaartuig zich op een afstand van 45 graden op ongeveer 7.540 mijl (12.140 kilometer) van de wolkentoppen.


De onbewerkte afbeeldingen van JunoCam zijn beschikbaar voor het publiek om te bekijken en te verwerken tot afbeeldingsproducten op https://missionjuno.swri.edu/junocam/processing .

https://www.nasa.gov/feature/jpl/colors-on-the-wind

[univers]

In deze weergave van Jupiter vangt NASA's ruimtevaartuig Juno wervelende wolken in het gebied van het noordelijk halfrond van de gigantische planeet, bekend als "Jet N4".

Jupiter draait om de 10 uur en deze snelle rotatie creëert sterke straalstromen, die zijn wolken scheiden in donkere riemen en heldere zones die zich uitstrekken over het oppervlak van de planeet. Meer dan een dozijn heersende winden waaien over Jupiter, sommige bereiken meer dan 300 mijl per uur (480 kilometer per uur) op de evenaar.

Citizen wetenschapper Björn Jónsson creëerde dit verbeterde kleurenbeeld met gegevens uit de JunoCam-imager van het ruimtevaartuig. Het ruwe beeld werd genomen op 11 september 2019 om 20:31 uur PDT (11:31 uur EDT), toen Juno zijn 22e close flyby van Jupiter uitvoerde. Toen het beeld werd genomen, bevond het ruimtevaartuig zich op een afstand van 45 graden op ongeveer 7.540 mijl (12.140 kilometer) van de wolkentoppen.


De onbewerkte afbeeldingen van JunoCam zijn beschikbaar voor het publiek om te bekijken en te verwerken tot afbeeldingsproducten op https://missionjuno.swri.edu/junocam/processing .

https://www.nasa.gov/feature/jpl/colors-on-the-wind