Kepler meet helderheidsvariaties in het Zevengesternte

[univers]

Dankzij een slimme truc zijn Deense sterrenkundigen erin geslaagd om kleine subtiele helderheidsvariaties te meten in de helderste sterren van het Zevengesternte (de Plejaden) - een open sterrenhoop in het sterrenbeeld Stier die met het blote oog zichtbaar is. Zes van de zeven heldere sterren blijken kleine helderheidsvariaties te vertonen met een periode van ongeveer één dag, kenmerkend voor sterren van spectraalklasse B. Van de zevende ster, Maia geheten, schommelt de helderheid echter met een periode van ca. tien dagen. De meeste professionele telescopen zijn ontworpen voor het waarnemen van zwakke objecten. Wanneer ze gericht worden op heldere sterren zoals die van het Zevengesternte, raken de camerapixels verzadigd en zijn precisiemetingen niet langer mogelijk. De Deense astronomen hebben nu echter een techniek ontwikkeld die halo-fotometrie wordt genoemd. Daarbij worden kleine helderheidsvariaties van een ster afgeleid uit metingen aan naburige, onverzadigde pixels. De nieuwe metingen aan het Zevengesternte zijn verricht door de Amerikaanse ruimtetelescoop Kepler. De helderheidsschommelingen van Maia blijken synchroon te lopen met variaties in de sterkte van spectraallijnen van het element mangaan. Dat doet vermoeden dat er op Maia een grote 'zonnevlek' voorkomt met een relatief hoog mangaangehalte. Als de ster een rotatieperiode van tien dagen heeft, draait die vlek afwisselend in en uit beeld. De halo-fotometrietechniek en de nieuwe metingen zijn beschreven in Montly Notices of the Royal Astronomical Society. (GS)


This image from NASA’s Kepler spacecraft shows members of the Pleiades star cluster taken during Campaign 4 of the K2 Mission. The cluster stretches across two of the 42 charge-coupled devices (CCDs) that make up Kepler’s 95 megapixel camera. The brightest stars in the cluster – Alcyone, Atlas, Electra, Maia, Merope, Taygeta, and Pleione – are visible to the naked eye. Kepler was not designed to look at stars this bright; they cause the camera to saturate, leading to long spikes and other artefacts in the image. Despite this serious image degradation, the new technique has allowed astronomers to carefully measure changes in brightness of these stars as the Kepler telescope observed them for almost three months. Credit: NASA / Aarhus University / T. White


The unique brightness fluctuations of each star reveal clues about their physical properties such as their size and rotation rate. Most of the bright stars in the Pleiades are a type of variable star called a slowly-pulsating B star, but Maia is different, and shows evidence of a large chemical spot that crosses its surface as the star rotates with a ten day period. Credit: Aarhus University / T. White.

https://www.ras.org.uk/news-and-press/3 ... en-sisters