Donker 'koord' markeert magnetische evenaar van Jupiter

[univers]

De golvende donkere band markeert Jupiters magnetische evenaar. (University of Leicester)

Op basis van 13.500 infraroodopnamen van de reuzenplaneet Jupiter, tussen 1995 en 2000 gemaakt door NASA's InfraRed Telescope Facility op Mauna Kea (Hawaii), concluderen astronomen van de Universiteit van Leicester dat de magnetische evenaar van Jupiter onverwacht eenvoudig van structuur is. De ionosfeer tussen de magnetische evenaar en de magnetische polen van de planeet is daarentegen heel complex. (De ionosfeer is het bovenste ijle deel van de planeetdampkring, waarin atomen geïoniseerd zijn en dus een elektrische lading hebben.)

De magnetische evenaar blijkt op de infraroodfoto's nauwkeurig gemarkeerd te worden door een smalle donkere lijn die als een golvend koord rond de planeet loopt. De waargenomen golving ontstaat doordat de magnetische as van Jupiter niet samenvalt met de draaiingsas van de planeet, maar een aantal graden geheld is (net als dat bij de aarde het geval is).

De donkere structuur is het gevolg van absorptie van infraroodstraling door H3+ ionen. Die ontstaan door botsingen tussen energierijke elektronen en waterstofmoleculen. Omdat de elektronen zich voornamelijk langs de magnetische veldlijnen verplaatsen, worden ze naar hogere magnetische breedtegraden afgebogen zodra ze dieper in de ionosfeer doordringen. Het gevolg is dat de H3+ ionen bij voorkeur ter hoogte van de magnetische evenaar ontstaan.

Dat de magnetische evenaar zo'n eenvoudige structuur heeft is verrassend, omdat uit poollichtwaarnemingen op Jupiter blijkt dat het magnetisch veld daar veel complexer is. Door een vergelijking van de infraroodwaarnemingen met metingen van NASA's ruimtesonde Juno blijkt dat er in de ionosfeer tussen de magnetische evenaar en de magnetische polen wél veel kleinschalige structuren voorkomen.

Op basis van 13.500 infraroodopnamen van de reuzenplaneet Jupiter, tussen 1995 en 2000 gemaakt door NASA's InfraRed Telescope Facility op Mauna Kea (Hawaii), concluderen astronomen van de Universiteit van Leicester dat de magnetische evenaar van Jupiter onverwacht eenvoudig van structuur is. De ionosfeer tussen de magnetische evenaar en de magnetische polen van de planeet is daarentegen heel complex. (De ionosfeer is het bovenste ijle deel van de planeetdampkring, waarin atomen geïoniseerd zijn en dus een elektrische lading hebben.)

De magnetische evenaar blijkt op de infraroodfoto's nauwkeurig gemarkeerd te worden door een smalle donkere lijn die als een golvend koord rond de planeet loopt. De waargenomen golving ontstaat doordat de magnetische as van Jupiter niet samenvalt met de draaiingsas van de planeet, maar een aantal graden geheld is (net als dat bij de aarde het geval is).

De donkere structuur is het gevolg van absorptie van infraroodstraling door H3+ ionen. Die ontstaan door botsingen tussen energierijke elektronen en waterstofmoleculen. Omdat de elektronen zich voornamelijk langs de magnetische veldlijnen verplaatsen, worden ze naar hogere magnetische breedtegraden afgebogen zodra ze dieper in de ionosfeer doordringen. Het gevolg is dat de H3+ ionen bij voorkeur ter hoogte van de magnetische evenaar ontstaan.

Dat de magnetische evenaar zo'n eenvoudige structuur heeft is verrassend, omdat uit poollichtwaarnemingen op Jupiter blijkt dat het magnetisch veld daar veel complexer is. Door een vergelijking van de infraroodwaarnemingen met metingen van NASA's ruimtesonde Juno blijkt dat er in de ionosfeer tussen de magnetische evenaar en de magnetische polen wél veel kleinschalige structuren voorkomen.

https://www.dropbox.com/sh/g43aqpm83do5 ... BfQXIa?dl=

https://www2.le.ac.uk/offices/press/pre ... ic-equator