'Help, ik ben depressief!'

[Nathan]

'Help, ik ben depressief!'

Is het nare gevoel het echte probleem of dat je het simpelweg niet wil ervaren, zodat je op de vlucht bent, innerlijk?
Bijvoorbeeld iemand verliezen waarvan je houdt is onvermijdelijk, dit overkomt ons allemaal. Daar kun je weinig aan doen maar wel hoe je erop reageert! Ga je ervoor, zie je simpelweg wat is, direct of vlucht je innerlijk? Als de waarnemer het waargenomene is, ben je een licht voor jezelf want daarin kan namelijk 'het drama' niet nestelen. Maar als je twijfelt aan jezelf, aan je innerlijk vermogen om een licht te zijn, zul je je toevlucht zoeken in methodes, behandelingen, medicijnen, hulpverleners, goeroes, en dergelijke.
Onverdeelde aandacht is het antwoord maar meng je de aandacht met iets anders dan verliest het..., heeft het niet langer de kracht van een atoombom.
Iedere neiging tot controle is het vernietigen van 'keuzeloos gewaarzijn'. In keuzeloos gewaarzijn is er geen sprake van een ego, verkramping op de verkramping. Zonder ego (zelfbeeld) ben je volledig vrij wanneer er iets opduikt als bijvoorbeeld verdriet, en in vrijheid kan het niet nestelen, enkel gezien worden zoals het is. Er is ervaren zonder angst voor... of verlangen naar... Het ego verzamelt ervaringen, maar bij ervaren is er geen ruimte voor het ego wel voor transformatie.

[Zoeker]

'Help, ik ben depressief!'


Bijvoorbeeld iemand verliezen waarvan je houdt is onvermijdelijk, dit overkomt ons allemaal. Daar kun je weinig aan doen maar wel hoe je erop reageert! Ga je ervoor, zie je simpelweg wat is, direct of vlucht je innerlijk? Als de waarnemer het waargenomene is, ben je een licht voor jezelf want daarin kan namelijk 'het drama' niet nestelen.

Sorry Nathan, maar dit is regelrecht gezwam. Dit gaat misschien op als je hond dood gaat of je oude vadertje.
Maar een daadwerkelijk ingrijpend verlies, dan gebeuren er dingen waar je geen controle over hebt.
Er zijn zaken in het leven die even tijd nodig hebben. Dan ga je niet 'keuzeloos staan waar te nemen'.
Maar wellicht heb jij nog niet zo veel meegemaakt in het leven.

[univers]

Ik begrijp je Zoeker, daar zijn geen woorden voor.

[Nathan]

Maar wellicht heb jij nog niet zo veel meegemaakt in het leven.

Misschien juist wel, daarom!

[Zoeker]

Ik begrijp je Zoeker, daar zijn geen woorden voor.

Bij echt schokkende zaken gebeuren er dingen in je die je niet in de hand hebt.
Daar is wel uit te komen, maar dat heeft tijd nodig.

[Zoeker]

Maar wellicht heb jij nog niet zo veel meegemaakt in het leven.

Misschien juist wel, daarom! :wink:

Laat ik het zo zeggen, Nathan. Mocht er in mijn leven nogmaals iets werkelijk schokkends voordoen, dan hoop ik dat er nog genoeg 'ik' over is om pijn te voelen. Pijn is een uiting van ons dagelijkse bestaan. Ik weet dat jij egoloos bent, maar ik ben dat niet. Hoop ik althans….

[Tammy]

Zoeker schreef:

Nathan schreef:

'Help, ik ben depressief!'


Bijvoorbeeld iemand verliezen waarvan je houdt is onvermijdelijk, dit overkomt ons allemaal. Daar kun je weinig aan doen maar wel hoe je erop reageert! Ga je ervoor, zie je simpelweg wat is, direct of vlucht je innerlijk? Als de waarnemer het waargenomene is, ben je een licht voor jezelf want daarin kan namelijk 'het drama' niet nestelen.

Zoeker schreef:


Sorry Nathan, maar dit is regelrecht gezwam. Dit gaat misschien op als je hond dood gaat of je oude vadertje.
Maar een daadwerkelijk ingrijpend verlies, dan gebeuren er dingen waar je geen controle over hebt.
Er zijn zaken in het leven die even tijd nodig hebben. Dan ga je niet 'keuzeloos staan waar te nemen'.

Ik sluit me helemaal bij Zoeker aan.
Met alle respect voor jou Nathan, maar dit is inderdaad gezwam van de bovenste plank.
Ik weet niet wat jij in je leven hebt meegemaakt, maar ik weet wel wat ik heb meegemaakt wat betreft ingrijpend verlies.
En dat is niet alleen de controle verliezen maar het is in mijn geval ook bijna verwoestend.
Soms zijn er verliezen die je nooit meer te boven komt.
Maar probeer je uit alle macht om je ene voet voor de anderen te zetten elke dag.

Fijn voor jou dat jij alles positief kan benaderen.
Maar er is niks positiefs aan voor mij om iemand te verliezen waar je zielsveel van houd en dan ook nog zo jong.
Jouw wereld is de mijne niet, ik voel namelijk wel de afschuwelijke pijn elke dag.
Maar nogmaals fijn voor jou Nathan dat jij dat niet voelt in jouw eigen wereld.
Ik vraag me alleen af hoe echt die wereld van jou is.
Maar dat is niet aan mij om over te oordelen.

[Gast1]

'Help, ik ben depressief!' Is het nare gevoel het echte probleem of dat je het simpelweg niet wil ervaren, zodat je op de vlucht bent, innerlijk?

Het is heel goed om je die vraag te stellen.

Bijvoorbeeld iemand verliezen waarvan je houdt is onvermijdelijk, dit overkomt ons allemaal.
Daar kun je weinig aan doen maar wel hoe je erop reageert!
Ga je ervoor, zie je simpelweg wat is, direct of vlucht je innerlijk?

Een uitermate slecht voorbeeld. Het ligt eraan hoe je iemand verliest.
Volgens mij weet je hier niet precies wat je schrijft en ook ik zou dit gezwam kunnen noemen.
Weet je wat, ik doe het ook.

Als de waarnemer het waargenomene is, ben je een licht voor jezelf want daarin kan namelijk 'het drama' niet nestelen.
Maar als je twijfelt aan jezelf, aan je innerlijk vermogen om een licht te zijn, zul je je toevlucht zoeken in methodes, behandelingen, medicijnen, hulpverleners, goeroes, en dergelijke.

Ja, inzake een depressie kan ik het hier mee eens zijn.

Onverdeelde aandacht is het antwoord maar meng je de aandacht met iets anders dan verliest het..., heeft het niet langer de kracht van een atoombom.
Iedere neiging tot controle is het vernietigen van 'keuzeloos gewaarzijn'.
In keuzeloos gewaarzijn is er geen sprake van een ego, verkramping op de verkramping.
Zonder ego (zelfbeeld) ben je volledig vrij wanneer er iets opduikt als bijvoorbeeld verdriet, en in vrijheid kan het niet nestelen, enkel gezien worden zoals het is.
Er is ervaren zonder angst voor... of verlangen naar...
Het ego verzamelt ervaringen, maar bij ervaren is er geen ruimte voor het ego wel voor transformatie.

Nathan, het ego 'maakt' mij mens.
Een mens met emoties, een mens die ontzettend blij, maar ook verdrietig kan zijn.
Sterker nog, verdriet hebben is iets prachtigs.
Als ik mensen zie die verdrietig zijn heb ik een heel sterke behoefte om ze te troosten.
Om hun verdriet te delen en meestal trek ik mij dat behoorlijk aan.
Ik beschouw dit als een groot geschenk.
Zonder ego ben je geen mens.

Ik wil er niet aan denken als alle mensen keuzeloos gewaarzijn ook keuzeloos waarnemen.
Merkwaardig is wel dat ik echter steeds meer die indruk ga krijgen.
Wat zijn dat voor mensen?

Je wijkt behoorlijk af (althans, zoals ik het zie) van het onderwerp: 'Help, ik ben depressief!'

[univers]

'Help, ik ben depressief!'

Ga poepen, lucht op!

[taigitu]

'Help, ik ben depressief!'

Ga poepen, lucht op!

Dat is een waarheid als een koe...... maar kan inderdaad verlichting geven bij een depressie. We hebben namelijk een buikbrein. Zo kunnen we 'vlinders' in onze buik ervaren maar ook andere emoties die minder leuk zijn.

Depressie begint in je darmen

Er is een intensieve uitwisseling tussen de hersenen en de darmen.
Rondom de darmen bevindt zich een uitgestrekt, dicht netwerk van zenuwen.
Dezelfde neurotransmitters, zoals dopamine en serotonine, die we in de hersenen tegen komen, zien we ook in de buik.
De darmen bevatten zo veel zenuwcellen en neurotransmitters, dat ze het tweede brein worden genoemd.
Wanneer de darmwand beschadigd raakt door ontstekingen, kan de productie van neurotransmitters verstoord raken.
Ook is er een intensieve uitwisseling van stoffen: voeding maar ook als er toxische stoffen aangemaakt worden, komen die in de hersenen terecht.
Een gezonde darmflora maakt je beter bestand tegen psychologische stress.
Bij psychische symptomen als een depressie, ADHD, schizofrenie en autisme zou je daarom altijd ook naar de darmflora moeten kijken als mogelijke bron van de problemen.

GAPS-therapie richt zich op het herstel van de darmflora, darmwand en ontgifting.

Door: Susan Vroemen 18-11-2012

.......... Inmiddels zijn er zo'n vijftig ziekten vastgesteld die te maken hebben met een neurale (red.: ontstaan vanuit zenuwen) kortsluiting. Kortom, het zelfstandig denkende darmbrein ontwikkelt mogelijk ook zijn eigen neurosen.
De darm is het grootste afweerorgaan in ons lichaam. Meer dan zeventig procent van alle afweerstoffen bevindt zich in onze darm. De meest gevaarlijke bacteriën en ziekteverwekkers komen niet door de verdedigingslinie van de darm heen. Ze worden door de gezonde bacteriën en de darmwand tegengehouden en afgevoerd. Meer dan de helft van je ontlasting bestaat dan ook uit bacteriën, virussen en schimmels, vele miljoenen
per dag. Een groot aantal afweercellen staat in directe verbinding met je darmbrein en ze leren zelf onderscheid te maken tussen slechte en goede stoffen. Deze ‘warenkennis’ wordt opgeslagen en is op afroep beschikbaar. Veel van deze processen gebeuren, zoals gezegd, buiten het bereik van onze hersenen.

Waarschuwingssignalen
Komen er onverhoopt giftige stoffen in ons lijf, dan voelt ons darmbrein het gevaar en seint onmiddellijk waarschuwingssignalen naar boven. In noodsituaties moeten namelijk ook je hersenen klaar zijn om actie te ondernemen. Pijn en angst voelen mensen vooral op de centrale plek in hun lichaam, in hun buik. Als je hersenen bewust of onbewust de angstgevoelens en spanningen waarnemen, dan informeren die op hun beurt de specifieke afweercellen in je lichaam. Het gevolg is spiersamentrekking, die krampen of diarree in gang kunnen zetten. Het voortdurend vrijkomen van ontstekingsstoffen en stresshormonen kan zelfs leiden tot beschadiging van de hersencellen. Bij depressieve mensen zie je bijvoorbeeld een aftakeling van de frontaalkwab in de hersenen.

Over de auteurs: Wilfried van Walt van Praag
is arts Natuurgeneeskunde, Biofysische
geneeskunde en Celsymbiosetherapie,
Wil van de Voort is therapeute

Lijkt me dat je hier toch keuzes moet maken hoe je een en ander gaat aanpakken om iets te verwerken. Voeding is hier belangrijk bij en door meditatie kan er keuzeloos worden waargenomen als men daartoe in staat is.

[Zoeker]

Soms zijn er verliezen die je nooit meer te boven komt.

Daar ben ik het dan weer niet mee eens, Tammy. Als wij een geliefde verliezen dan verdwijnt de fysieke verbinding. De verbinding van ego tot ego. Maar diep in het verborgene is die verbinding er nog. Als die teruggevonden wordt dan kom je het verlies weer te boven en kan je er zelfs rijker uit komen dan je er in ging.

Of iemand iets nooit meer te boven komt kan je ook pas weten als je je laatste adem uitblaast.

[Nathan]

Maar wellicht heb jij nog niet zo veel meegemaakt in het leven.

Misschien juist wel, daarom!

Laat ik het zo zeggen, Nathan. Mocht er in mijn leven nogmaals iets werkelijk schokkends voordoen, dan hoop ik dat er nog genoeg 'ik' over is om pijn te voelen. Pijn is een uiting van ons dagelijkse bestaan. Ik weet dat jij egoloos bent, maar ik ben dat niet. Hoop ik althans….

Als je 'egoloos' bent, wil niet zeggen dat je bewusteloos bent. Of gevoelloos.

[Nathan]

Ik sluit me helemaal bij Zoeker aan.
Met alle respect voor jou Nathan, maar dit is inderdaad gezwam van de bovenste plank.
Ik weet niet wat jij in je leven hebt meegemaakt, maar ik weet wel wat ik heb meegemaakt wat betreft ingrijpend verlies.
En dat is niet alleen de controle verliezen maar het is in mijn geval ook bijna verwoestend.
Soms zijn er verliezen die je nooit meer te boven komt.
Maar probeer je uit alle macht om je ene voet voor de anderen te zetten elke dag.

Fijn voor jou dat jij alles positief kan benaderen.
Maar er is niks positiefs aan voor mij om iemand te verliezen waar je zielsveel van houd en dan ook nog zo jong.
Jouw wereld is de mijne niet, ik voel namelijk wel de afschuwelijke pijn elke dag.
Maar nogmaals fijn voor jou Nathan dat jij dat niet voelt in jouw eigen wereld.
Ik vraag me alleen af hoe echt die wereld van jou is.
Maar dat is niet aan mij om over te oordelen.

We lijden allemaal. Dat is menselijk. We zijn echter vrij in hoe we het lijden ondergaan. In lijden kan inzicht zijn. Dat ik keuzeloos gewaarzijn noem, daarmee ga je wat is niet uit de weg. Maar breng je licht in je leven, hier en nu, Tammy.

[Nathan]

Je wijkt behoorlijk af (althans, zoals ik het zie) van het onderwerp: 'Help, ik ben depressief!'

Huh?

[Tardis]

Wat ik van mensen die depressief zijn, of zijn geweest, steeds hoor is dat de oorzaak van de depressie niets te maken heeft met wat hen in het leven overkomt of overkomen is. De mensen om hen heen zijn vaak verbaasd over de depressie en reageren met opmerkingen als: "Het gaat toch fantastisch met je? Je hebt een goed huwelijk en leuke kinderen, je bent succesvol in je werk en je bent nooit ziek. Er is geen reden om in de put te zitten en toch doe je zo. Ik snap het niet."

Depressieve mensen snappen zelf vaak ook niet waarom ze depressief zijn, het overkomt ze. Mike Boddé (cabaretier, pianist en side kick van Podium Witteman) had met zware depressies te maken en vergeleek het met het weer, daar heb je ook geen invloed op, de ene keer schijnt de zon en de andere keer regent het. In het geval van een depressief mens regent en onweert het soms aan een stuk door en wil de zon maar niet doorbreken. Mike Boddé kwam er met hulp van anti-depressiva weer bovenop. Je zou dus zeggen dat depressiviteit het gevolg is van een stofwisselingsziekte omdat andere stofjes het proces in de hersenen positief kunnen beïnvloeden.

Ik weet er zelf niet veel van (ben geen ervaringsdeskundige) daarom link ik naar een pagina waar meer informatie over depressies staat. Mike Boddé liet zich in het TV programma Pavlov onderzoeken naar mogelijke oorzaken van zijn depressie.

http://www.depressievereniging.nl/ervar ... skundigen/

https://www.youtube.com/watch?v=SjgrodQ9nuE

[Zoeker]

Als je 'egoloos' bent, wil niet zeggen dat je bewusteloos bent. Of gevoelloos.

Misschien begrijp ik je ook wel niet goed met dat keuzeloos gewaarzijn van je.
Onder traumatische omstandigheden houdt de mens pijn vast.
Dan kan je met je zintuigen een waanzinnig mooie zonopkomst meemaken, maar je hart jubelt niet mee.
Daarom is het ook volstrekt zinloos om een depressief mens te wijzen op de zon die schijnt.
Dat weet hij zelf ook wel. Ergo: hij weet het zelfs beter dan wij.
Want een depressief mens is zich bewust dan de mooie dingen in het leven hem niet meer beroeren.

En zo hoef je tegen een depressief mens ook niet te zeggen dat hij keuzeloos gewaar moet zijn.
Hij wil desnoods varkensstront vreten om van zijn problemen af te komen.
Depressiviteit is een 'staat van zijn'.
En in dat 'zijn' moet je ook wezen voor genezing.

[Susan]

Even wat losse stukjes:

Spirituele inzichten en psychiatrische problemen zijn in heel wat opzichten aan elkaar verwant;
mystici voldoen vaak aan psychiatrische diagnosen en psychiatrische patiënten claimen soms
diepgaande spirituele wijsheden te verkondigen. Beide ervaringswerelden overlappen elkaar. Waar
liggen dan de grenzen en wat is het verschil tussen een spirituele en een psychotische ervaring.
Welke rol speelt de psychiatrie bij dit alles en wat kan er worden bereikt met een transpersoonlijke aanpak? In een reeks artikelen wil ik proberen wat licht te laten schijnen op deze zaken. Daarbij zal blijken dat niet alles is wat het lijkt. Om te beginnen zullen we eens kijken naar een psychiatrische aandoening waar zo'n 150.000 mensen in Nederland aan lijden: de Bipolaire Stoornis.

Diagnose: Bipolaire stoornis
Onlangs kreeg ik bezoek van een intelligente en gevoelige jonge vrouw. Ze vertelde dat ze zich tot
voor kort heel zelfbewust had gevoeld. Ze was vol idealen geweest over wat ze in het leven wilde
bereiken en toen was ze, zomaar ineens, geestelijk ingestort. De directe aanleiding daarvan was de
inspanning bij het schrijven van een boek. Met de diagnose Bipolaire Stoornis was ze vervolgens
opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis. Aanvankelijk voor drie maanden maar dat werd
aansluitend verlengd met nog eens drie maanden. Nu, na een half jaar was er nog steeds
onvoldoende herstel waardoor haar opname verder moest worden voortgezet. Die zelfbewuste
vrouw was ondertussen angstig en onzeker geworden ze was haar gevoel van autonomie volledig
kwijtgeraakt.

Wat is een Bipolaire Stoornis eigenlijk?
Bipolaire stoornis is de medische aanduiding voor een ziekte die algemeen bekend staat onder de
naam manisch depressiviteit. Het is een aandoening die gekenmerkt wordt door
stemmingswisselingen waarbij mensen zich afwisselend uitgelaten en somber voelen. De intensiteit
van de klachten kan daarbij variëren van mild tot heel extreem. Zolang de klachten mild zijn vallen
ze niet zo op; iedereen is weleens somber of uitgelaten en daarom ben je nog niet 'ziek'.

Maar als je
zo uitgelaten bent dat je gekke dingen gaat doen of psychotisch wordt en vervolgens weer
maandenlang depressief in een hoekje zit, dan is dat een heel andere situatie. Dan hebt je hulp nodig
en misschien moet je zelfs wel worden opgenomen. De ziekte komt voor in eindeloos veel
gradaties. De -milde- manische episode kan daarbij ook als plezierig worden ervaren en de
daaropvolgende sombere fase wordt dan maar op de koop toe genomen. Er zijn veel kunstenaars
met de diagnose 'bipolaire stoornis'. Tijdens hun manische fase voelen ze zich geïnspireerd en
kunnen dan ongelooflijk productief zijn. De ziekte komt dus in de beste families voor maar toch
ervaren de meeste mensen hun aandoening als een groot probleem.

Psychiatrische behandeling
In de psychiatrie wordt een bipolaire stoornis beschouwd als een ontregeling van de hersenen en
vaak wordt lithium voorgeschreven om de werking daarvan te stabiliseren. Daarnaast kunnen
eventueel ook antidepressiva of antipsychotica worden gebruikt. Als achterliggende oorzaak voor
deze aandoening veronderstelt men een genetische afwijking maar daarvoor is nog geen bewijs
gevonden. Medicijnen kunnen soms een geweldige verlichting geven maar ze hebben vaak veel
bijwerkingen en bieden doorgaans geen definitieve oplossing voor de problemen. Vanuit deze
biologische benadering is er in de regel dan ook geen volledig herstel mogelijk. Ongeveer de helft
van de patiënten blijft ondanks medicijngebruik zoveel klachten houden dat ze ernstig in hun
functioneren worden belemmerd

Een transpersoonlijke benadering
Bij een transpersoonlijke of integrale benadering van deze en andere psychiatrische aandoeningen
gaan we er vanuit dat de oorzaak van de klachten niet in de hersenen zit maar in het emotionele
lichaam. (*) Dit is een onzichtbaar 'lichaam' dat ieder van ons heeft en dat al onze emotionele
kwaliteiten bevat. Het maakt deel uit van onze aura.

Van heftige emotionele
gebeurtenissen kun je buikpijn krijgen en zo kun je je voorstellen dat ook 'vergeten' traumatische
ervaringen invloed op ons blijven uitoefenen ook al zijn we ons daarvan niet bewust. Ze zijn dan
zo'n vertrouwd deel van onszelf geworden dat we ons niet eens meer realiseren dat we een
probleem met ons meedragen. Verdrongen traumatische herinneringen kun je daarom vergelijken
met een etterende wond die ongemerkt een onophoudelijke stroom van verwarrende impulsen
produceert. Als gevolg daarvan kunnen de hersenen ontregeld raken waardoor uiteindelijk
psychiatrische klachten ontstaan.

Met lithium, antipsychotica en andere middelen kun je wel
proberen de hersenwerking bij te sturen maar omdat de oorzaak van de problemen niet in de
hersenen ligt kun je op die manier geen blijvende oplossing bereiken. Een werkelijke oplossing vind
je pas als je de verwondingen herstelt die zich in het emotionele lichaam bevinden. Daar ligt de
oorzaak en alleen daar kan een definitieve oplossing worden gevonden. Als we de emotionele
trauma's oplossen wordt het emotionele lichaam weer gezond. Dan krijgen de hersenen geen
verstorende signalen meer en pas dan zullen de klachten daadwerkelijk ophouden te bestaan.


Een behandeling die vanuit dit perspectief plaatsvindt en die gericht is op het herstel van het
emotionele lichaam kan een geweldige verbetering opleveren in de situatie van mensen die soms al
tientallen jaren ernstige klachten hebben. In bovenstaande grafiek staan enkele resultaten vermeld
van personen met een bipolaire stoornis die kozen voor zo'n transpersoonlijke aanpak.
We zien daarbij dat al binnen enkele maanden een halvering van de klachten kan worden bereikt.
(uitvoeriger informatie hierover is te vinden op de website http://www.transpersoonlijk.nl.) Een
nuancering is hierbij wel op zijn plaats. Niet alle psychische aandoeningen zijn oplosbaar. Soms is
de worsteling met het probleem onze leerschool en onderdeel van onze karmische opgave in dit
leven.

Kees Aaldijk

Hier is uitgebreid veel meer over te lezen:

http://www.transpersoonlijk.nl/img/docu ... oornis.pdf

[Susan]

Mijn gedachten wat dit topic betreft en in het algemeen bedoeld:

Momenten (korte of langere periode) van depressief zijn kennen we dacht ik allemaal wel.
Het ligt er maar net aan waardoor dit is veroorzaakt, er minder of juist diep ingehakt heeft
en hoeveel of hoe vaak dit het geval is geweest in iemands leven....
(al is dit geen maatstaf voor mij of iemands leed daaraan 'af te meten' zou zijn!)

Voor een ieder kan dit weer zó anders zijn en ook heel anders ervaren worden. Het gaat ook niet
op om het te vergelijken met een ander zijn/haar leed/verdriet/trauma's in zijn/haar leven.
Laat staan te gaan oordelen of iemand wel 'genoeg zwaar leed' te verduren heeft gehad, dat het
gelegitimeerd is daar een mening over te 'mogen' geven.
Niemand hoeft dan ook om die reden zijn eigen ervaringen hier openlijk prijs te geven.

Egoloos zijn...? Volgens mij kan dat niet, wel dat iemand het op den duur lukt ego op de achtergrond te
laten.( of puur positief te gebruiken en niet meer uit egoïstische motieven)
Ego kan ons onderscheid leren zien en maken tussen 'donker en licht' wat oa keuzes in het leven betreft.
Zo ook met allerlei nare verdrietige zaken/ervaringen in het leven, die soms ook niet meer te helen of
te verbeteren zijn door ongeneeslijke ziekte, aandoeningen, en fysieke dood.

Bij alles spelen ook emoties mee natuurlijk, waaronder kunnen zijn: boosheid, haat, verdriet, wrok,
jalouzie enz enz. Al deze dingen zouden depressieviteit tot gevolg kunnen hebben indien we hier in vast
komen te zitten, niet los kunnen laten, door niet in ons innerlijk te (durven) kijken, het verdringen en/of
anderen en oorzaken buiten ons aan wijzen of soms ook de schuld geven.
Medicijnen kunnen prima ondersteuning bieden, druk en heftige spanning verminderen,
maar indien het te lang gebruikt wordt, vervlakt het gevoelens.
Het bestrijd wel een tijd de symptomen, maar pakken niet de pijnlijke oorzaak aan waar aan gewerkt moet worden, die onder ogen gezien moeten worden, doordat echt te doorleven zou er daarna heling/verwerking plaats kunnen vinden. Wat niet betekent dat het vergeten 'moet' worden! is onmogelijk. En emoties mogen er zijn.

Waar het bij dit alles omgaat ivm depressief zijn,
is de vraag: heb ik emoties...óf...hebben de emoties mij?.. in hun greep dus...

[Gast1]

Je wijkt behoorlijk af (althans, zoals ik het zie) van het onderwerp: 'Help, ik ben depressief!'

Huh?

Laat maar Nathan, de zin die je hier van mij citeert, is de laatste zin van mijn complete tekst.
Daarin leg ik het uit, maar als je niet de moeite neemt om op deze complete tekst te reageren, heeft een discussie met jou weinig op de kous.
Je haalde een voorbeeld aan waarbij je depressief kunt raken en dat vond ik een erg slecht voorbeeld.
Ik heb geen zin om mijn eerdere tekst over 'ego' te herhalen, maar ik blijf erbij geen mens te zijn zonder ego.
Verder sluit ik graag aan bij Tardis, Zoeker en Susan.
Welterusten.

[univers]

Verstandig.