Bron: psychoanalytischwoordenboek.nl
In dit stukje wil ik graag beide zijden belichten. Dat de hulpgever er ook baat bij kan hebben dat hulpvragers blijven – terug – komen. Het kan!...
Dus is er op die manier sprake van een vicieuze cirkel. Terwijl juist de heling centraal zou moeten staan, niet waar?
Je kunt door jezelf ziek te houden misschien hopen op aandacht en een ziekte uitkering of niet meer naar je werk hoeven. Je kunt bij het niet herstellen van de ander hopen dat deze persoon ‘oneindig’ van jou afhankelijk zal blijven, dat kan je een goed gevoel geven hoe enorm belangrijk jij bent voor de ander. En je inkomen garanderen. Et cetera.
Ik zeg met dit stukje niet dat mensen niet oprecht kunnen zijn in hun behoefte om hulp of in het geven ervan. Maar niet iedereen zit op die golflengte, het pad van genezing.
Ook kan het zo zijn dat een van de twee wel oprecht is, in de vraag of in het geven van hulp. Dat een van de twee eigenlijk misleid wordt.
Een hulpgever die steeds weer weet waaraan jij zou moeten werken, bijvoorbeeld. Of een hulpvrager die zich zieker voordoet dan ie is en de ander zijn of haar tijd onnodig blijft gebruiken.
Verder, heb je hulpgevers die zelf problemen hebben en niet zonder meer daardoor altijd in staat zijn de ander echt de weg te wijzen.
Voorbeeld: Iemand heeft een drugsprobleem. En komt bij jou. Maar jij hebt weer een rook probleem, kan niet zonder je sigaretje! Maar dat maakt niet je sociale leven kapot, tot zover. Misschien vind je partner het niets en of adviseert je arts dat je eigenlijk zou moeten stoppen met roken.
Nu zit je tegenover iemand die verslaafd is aan harddrugs. Dat probleem heb jezelf gelukkig niet. En je weet de ander aardig daarin te helpen. Maar… een andere keer heb je iemand met ook een drugs probleem zitten in je praktijk, doch deze persoon heeft al heel wat hulpinstanties af gelopen en diverse behandelmethodes doorlopen. En is enkel keer op keer toch weer teruggevallen.
Onbewust saboteert deze persoon zichzelf omdat hij/zij denkt: Ik heb een probleem maar jij ook, je bent zelf verslaafd. Misschien zag de persoon je asbak staan of rook de nicotine bij je. Eigenlijk gebruikt de persoon jouw eigen verslaving als excuus. Maar dat wordt niet besproken. Want de hulpvrager komt over als iemand die geholpen wil worden!
En wat de een een verslaving noemt kan een ander veel lichter opvatten maar hier enkele mogelijke voorbeelden waarom deze persoon steeds weer weet af te haken, vanwege de in zijn/haar ogen incompetente hulpgever met zijn/haar: alcohol gebruik, het regelmatig gebruik van een joint, sigaretten gebruik, veelvuldig snoepen, porno kijken, nagelbijten, geilen op macht en of geld, en dergelijke. Want heel makkelijk kan een hulpvrager bepaalde zaken opmerken, zowel non-verbaal als verbaal. Of heeft je misschien in het een of andere weten te googlen of kent je van facebook.
Ook ouders kunnen een behoorlijke dobber aan hun kinderen hebben, de opvoeding, als in de ogen van de kinderen of kind de ouders zelf op de een of andere manier boter op hun hoofd hebben.
Het kan zo zijn dat je nergens aan verslaafd bent. Niet aan de snoeppot,… Niet aan je fles wijn,…
et cetera. Dat je het probleem van verslaafd zijn geheel doorgrond hebt in en bij jezelf. Dat een hulpvrager je niet kan betrappen bijvoorbeeld door een onderbewuste scan. Dat je de ander dan werkelijk kan gidsen. Maar wie wil werkelijk zichzelf echt zo grondig kennen? En houdt het gewoon simpel bij: de methode sloeg niet aan.
