Angst

[Gast1]

Is 'het zijn' dan ook geen activiteit?

Nee.

Dus het is wel een activiteit?
Als je "Ja" had geantwoord had ik het volgende geschreven:
Ik meende die conclusie al getrokken te hebben.
Gast1 is nieuwsgierig naar de explicatie.

[Zoeker]

Ik begrijp niet waar je naar toe wilt, Gast1.
Het 'zijn' is geen activiteit. Net zoals 'angst zijn' geen activiteit is. (om weer een beetje on topic te zijn)

We zeggen ook dat je angstig bent.
Zo kun je ook liefde zijn.

Beiden zijn toestanden, geen activiteiten.

Zo zeggen we ook dat jij Gast1 bent. Maar 'Gast1 zijn' is ook geen activiteit.

Maar angstig zijn of liefde zijn heeft wel met energie te maken.
Angst is een vorm van energie, opgewekt door een veronderstelling van het brein.
Liefde is universeel en ook een vorm van energie. Maar niet opgewekt door het brein.
Daarom is liefde ook geen concept of activiteit. Maar een toestand waar iemand in kan zijn.

[Gast1]

Ik begrijp niet waar je naar toe wilt, Gast1.

Ik ook niet, serieus.
We zijn gewoon in discussie.

Het 'zijn' is geen activiteit. Net zoals 'angst zijn' geen activiteit is. (om weer een beetje on topic te zijn).

Heel goed, en ik ben het met het vergelijk eens.
Behalve dat ik er precies het tegenovergestelde van zie.
Beiden zijn activiteiten.

We zeggen ook dat je angstig bent.
Zo kun je ook liefde zijn. Beiden zijn toestanden, geen activiteiten. Zo zeggen we ook dat jij Gast1 bent. Maar 'Gast1 zijn' is ook geen activiteit.

Eens (voor wat betreft de eerste twee zinnetjes)!
Angst en liefde zijn zelfstandige naamwoorden en met werkwoorden er aan toe te voegen maken we er een activiteit van.
'Zijn' is een werkwoord en derhalve een activiteit.
Ik ga echter nog een paar etages verder.
Er bestaat geen statische toestand, zoals ik al schreef.
Liefde en angst zijn niet statisch. Een tafel ook niet en evenmin een vaas.
Energieën houden deze materie bij elkaar.
Liefde en angst zijn geen materie, maar wel begrippen.
Begrippen die energieën bevatten.
Ze 'kunnen niet anders' ...

Angst is een vorm van energie, opgewekt door een veronderstelling van het brein.

I agree ...

Liefde is universeel en ook een vorm van energie. Maar niet opgewekt door het brein.
Daarom is liefde ook geen concept of activiteit. Maar een toestand waar iemand in kan zijn.

I agree again en nu schrijf je het zelfs.
Liefde is universeel en ook een vorm van energie, dus terdege een activiteit.
Energie is immers een activiteit en ik versta je helemaal.
Maar het brein kan ook liefde opwekken, ontvangen en geven.

[taigitu]

Interessant ..... maar slechts heel beperkt toepasbaar.
Zo zal je aan het onderkennen van je angst weinig baat hebben wanneer je in een wagen zit waarvan de bestuurder aan hoge snelheid langs ravijnen scheurt in een afdaling.
Je zal er ook geen baat bij hebben wanneer je een dierbare bent verloren in de crash van MH17 en je aan de chek-in balie op het vliegveld plots bang wordt om in dat vliegtuig te stappen.
Net zomin zal het een militair helpen wanneer die voor het eerst in een compound in Afghanistan zit en er een mortieraanval komt.
En wat met een vrijwillige brandweerman die voor het eerst een brandend gebouw in moet? Of uitgestuurd wordt om lichaamsresten te verzamelen nadat iemand zich voor een trein heeft geworpen?

Er bestaan zo veel vormen van angst dat er geen universeel middeltje bestaat om er doorheen te komen.

Het belangrijkste is:
a) beseffen dat je bang bent
b) uitvinden wat het precies is wat die angst veroorzaakt
c) voor jezelf uitmaken of de angst al dan niet gerechtvaardigd is
d) je kansen afwegen en daarnaar handelen.

Wanneer een gevechtsvliegtuig is neergestort en de piloot is daarbij omgekomen dan worden meteen alle andere piloten de lucht in gestuurd, voordat de angst werkelijk kan toeslaan en "bezit nemen" van die mensen.
Hetzelfde gebeurt trouwens bij zowat alle risicovolle beroepen: de confrontatie met de angst is een allereerste vereiste om die te kunnen overwinnen.

Ik kan gedeeltelijk met je meegaan. Je beschrijft een paar situaties die we gewoonlijk niet snel in het dagelijks leven meemaken. Tijdens een heftige/angstige situatie is er geen tijd om te besluiten of je angst terecht is.... Vaak handelt men dan vanuit intuïtie, of aangeleerde/getrainde handelingen voor de situatie.
Het gaat hier volgens mij over de angsten die je beperken in het dagelijks leven en waar we, door in conclaaf te gaan met jezelf en te kijken in hoeverre die angst werkelijkheid is of wordt, en op die manier jezelf daar rust en ruimte in te geven en de angst niet de regie te geven. Het ego is de grote aanwezige in angst omdat die je wilt behoeden voor alles wat het ego als slecht voor je beoordeelt. Maar door het onderwerp van je angst te evalueren en te beoordelen of je angst werkelijk nodig is zie je de werkelijkheid dat angst slechts een emotie is. En kan je de regie terug nemen en adequaat handelen.

Er is een gezegde 'we lijden het meest door het lijden dat men vreest', waarmee bedoeld wordt dat we o.a. angsten hebben over dingen die 'heel misschien zouden kunnen gebeuren of helemaal niet/nooit' maar waar we onszelf zo bang mee maken dat het ons beïnvloedt in de dingen die we doen of laten, en er zelfs onze gezondheid mee kunnen schaden.
We kennen allemaal de kunst van fantaseren en het is wonderlijk hoe we ons zelf verbeelden hoe een situatie, die angst oproept, versieren met onze fantasie over alle mogelijkheden hoe iets kan uitpakken....... En dan gaat het vooral 'om het lijden dat men vreest'.

[taigitu]

Ik leef echter niet in angst. Twijfelen doe ik regelmatig, maar in bepaalde opzichten beslist niet.
Toen ik laatst met mijn dochter en vrouw naar het Loo ging om daar een expositie van Sisi (Elisabeth Amalie Eugenie in Beieren) te bezoeken, was er 'een dame' uitermate hard aan het praten.
Ze verkeerde in gezelschap.
Ik zag dat het anderen stoorde en zelf was ik een beetje verbaasd. Het was een dame om te zien, maar haar harde lachen was beschamend.
De dame leek een dame, maar was het niet en toen maakte mijn dochter een opmerking naar mij over haar gedrag.
Ik liep naar de 'dame' toen en zei haar het volgende: "Kunt u een beetje minder hard kakelen en enig respect tonen?"
Blijkbaar verstond ze mij niet goed, waarbij haar gezelschap nu ook wat dichterbij kwam.
Ik herhaalde mijn opmerking en legde een duidelijke klemtoon op het woordje 'kakelen', waarbij ik er ook enkele 10-tallen decibellen toevoegde.
Ze zei me: "Goed dat u mij daar op wijst." waarop ik weer heel duidelijk zei: "Ik deed het dan ook met plezier en liefde."
Ook nu weer op een heel duidelijke en vrij harde toon.
Daarna hebben we helemaal niets meer gehoord, zelfs geen fluisteren.
Het zou kunnen zijn dat ik even boos was, maar dat ging weer heel gemakkelijk weg.

Sorry Gast1, maar ik verbaas mij hierover. Je hebt het in dit verhaal over respectloosheid van die mevrouw terwijl ik het door jou beschreven eigen gedag respectloos vind. De mevrouw die daar zo hard lachte had plezier met haar gezelschap. Dat kan/zal erg hard hebben geklonken en storend zijn geweest voor de andere aanwezigen. Maar deed ze het dan met opzet, of heeft ze gewoon een harde stem? Haar lachen beschamend?
Ik heb respect voor het antwoord van die mevrouw "Goed dat u mij daar op wijst" hoe luidt dat ook mag hebben geklonken. Toch een dame......?

Je schrijft hieronder dat alles met liefde is op te lossen.......
Dat had je kunnen doen door op een andere manier die mevrouw aan te spreken. Als je had gezegd dat je begrijpt dat ze plezier heeft en haar dat van harte gunt, maar dat haar luid gelach jammer genoeg storend werkte voor de andere aanwezigen. En daarna kunnen vragen of het misschien iets minder luid kon zodat iedereen ongestoord van de tentoonstelling kon genieten. Dat is iets in liefde oplossen. Sorry, in jouw oplossing herken ik dat niet.

Als Gerald buiten de 'werkelijkheid' staat, sta ik ook buiten de 'werkelijkheid'.
Alles is op te lossen met liefde en je ego hoeft niet helemaal weggepoetst te worden.
Gerald bedoelt het anders inzake dat 'ego'.

Helaas zit het leven inderdaad ook anders in elkaar. Juist dit is de schijnwereld.
Wijzelf hebben deze schijnwereld gecreëerd, waarbij juist ego's bepalen wat er dient te gebeuren en veelal laten wij het toe.
Sterker nog, we willen het graag dat ego's van alles bepalen.
We zijn met z'n allen zo hypocriet als een ... heu ... deur?

Een grote neppe wereld ...
De schijnwereld is werkelijkheid.
Dus liefde en dat liefde alles oplost, is inderdaad helaas geen werkelijkheid.

Ik heb er voor gekozen om 'buiten die werkelijkheid' te leven.
Eigenlijk heb ik er niet voor gekozen.
Ik kan niet anders dan in liefde te leven, zelfs in mijn huidige situatie.
Zou ik deze liefde niet hebben, dan zou ik deze situatie niet 'overleven' ...[/quote]

[taigitu]

Niet alles is op te lossen met liefde en je ego weg te poetsen.
Het leven zit heel anders in elkaar.
En mensen die hele nare en afschuwelijke dingen hebben meegemaakt weten dat.

Nee, niet alles is op te lossen met liefde.
Er zijn ervaringen of gebeurtenissen die je je hele leven met je mee kan dragen.
Waar het in deze topic om gaat is dat je jezelf niet in angst gevangen zet.
Dat de angst je leven blijft beheersen en je jezelf gevangen zet in die emotie.

Voorbeeld hierbij kan zijn dat er een jaar geleden bij je is ingebroken en het nodige is gestolen waaronder dingen die een sentimentele waarde voor je hebben. Het feit dat iemand in jouw huis is geweest en alles doorzocht heeft en jouw eigendommen heeft gestolen kan er voor zorgen dat ieder geluidje 's avonds of 's nachts in je huis, jouw innerlijke alarm in werking zet en angst veroorzaakt. Zodat je niet ontspannen in je eigen huis meer kan genieten.

Wat wordt bedoeld in dit topic is, dat je voor jezelf nagaat of het angstsignaal van je lichaam dat bij ieder geluidje ophoog komt nodig of de werkelijkheid is. Is er echt iedere keer gevaar voor herhaling van het gebeuren? Of zit je nog gevangen in de oude angst en pijn van een jaar terug. Zo kan je met jezelf afspreken dat je op dat moment angst voelt maar dat je er niet naar gaat handelen zodat je de angel uit die angst haalt en zelf de regie neemt. Dat kan je in liefde naar jezelf doen en brengt rust en ruimte in jezelf.
Daarmee is de gebeurtenis (die inbraak) niet vergeten of opgelost.

[Zoeker]

@Pierre

Ik zie dat we beiden een verschillend 'idee' hebben van 'zijn'.
Maakt niet uit verder.

[Barrel]

Volgens mij heb ik in mijn leven angst uiteindelijk weten te rationaliseren, dit op basis van een serie dromen in mijn jeugd, die draaide om slechts angst, panische angst. In die serie dromen kon ik met die angst spelen, en als ik nu de aanzet tot angst voel, kan ik dit doen verdwijnen. Niet zo zeer wegstoppen, maar in zijn geheel vervangen, voor een groot deel ratio.
Ik ben dan ook feitelijk nergens bang meer voor, en dat levert me geen negatieve effecten op. In plaats van een directe fysieke reactie op angst, wordt ik juist opmerkelijk helder, en lijk een stuk sneller te kunnen denken. Ook sneller hoofd van bijzaak te kunnen scheiden, in noodsituaties.
Blijf daarbij angst ontzettend fascinerend vinden, en hoop vaak die dromen weer een keer te krijgen. Maar blijkbaar hebben ze hun doel gediend of zo.

[Gast1]

Sorry Gast1, maar ik verbaas mij hierover. Je hebt het in dit verhaal over respectloosheid van die mevrouw terwijl ik het door jou beschreven eigen gedag respectloos vind.
De mevrouw die daar zo hard lachte had plezier met haar gezelschap.Dat kan/zal erg hard hebben geklonken en storend zijn geweest voor de andere aanwezigen.
Maar deed ze het dan met opzet, of heeft ze gewoon een harde stem? Haar lachen beschamend?
Ik heb respect voor het antwoord van die mevrouw "Goed dat u mij daar op wijst" hoe luidt dat ook mag hebben geklonken. Toch een dame......?

Nee, de schijnbare dame was geen dame en zo gedroeg ze zich ook beslist niet.
Iedereen stoorde zich aan haar en buiten haar verbale vertoon, waarbij ze cynische en sarcastische opmerkingen maakte, was ze duidelijk verwaand.
Ze had lak aan alles en iedereen. Het was ik die een beetje verbaasd was, dat zich iemand zo kon gedragen.
Ook heb ik opmerkingen gehoord van anderen die blijkbaar 'angst' hadden om haar aan te spreken, daar ze in een clubje mensen verkeerde.
Vreemd dat die mensen dat gedrag wel tolereerden.
Ik ergerde me niet, maar nam de situatie waar. Toen mijn dochter een opmerking naar mij maakte over haar gedrag, meende ik haar op haar gedrag aan te moeten spreken.
Dat deed ik heel rustig, maar wel zodanig dat het goed te verstaan was. Dus niet met opgezette stem.
Ze heeft mij goed verstaan, want anderen die tegen haar praatten, deden dat iets zachter.
Ik concludeerde al eerder dat ze niets aan haar oren mankeerde.
Het was evident dat deze vrouw wilde opvallen.

Het was evident dat ze me de eerste keer heel goed verstaan had en taigitu, je hebt haar houding niet gezien toen ze me haar zinnetje zei. Jeetje zeg
Ik heb redelijk wat mensenkennis opgedaan en heb in kringen verkeerd waar werkelijke dames en heren zich als zodanig gedroegen.
Dit was geen dame en ik steek beide handen in het vuur zonder ze te verbranden, dat iedereen dat met mij vond.

Je citeert mij en maakt een paar zinnetjes en woorden vet, maar het belangrijkste vergeet je, nl. deze zin die ik ook uitsprak: "Ik deed het dan ook met plezier en liefde."
En dat is wat ik werkelijk deed. Het plezierde mij dat ik iets kon doen voor alle anderen en ik deed dat met liefde.
Die laatste zin zei ik wel wat harder dan normaal, maar ik glimlachte er bij en gaf een knipoog.
Ik bedoelde het ook goed voor haar.

Ik ga nu niet off-topic, want het gaat hier heel duidelijk over angst.
Als klokkenluider bij ons bedrijf heb ik voor ongeveer 1000 mensen mijn nek uitgestoken omdat ik mijn woordje zeg.
De angst van anderen begrijp ik daarbij heel goed.
Met liefde heb ik aan de bel getrokken.
Je zou eens moeten zien hoe mijn werkgever zich naar mij toe tot nu toe gedragen heeft.

Vorig jaar liepen we over een druk bezet gazon aan de voet van een terras op een warme zomeravond.
Mensen met ijsjes en broodjes, een drankje en een heel vredig en feeëriek plaatje.
Met mijn gezin liep ik die kant op en ik zag dat een paar kinderen met stenen aan het gooien waren op eenden.
Niemand zei er wat.
Angst?
Het zou kunnen maar dat is waar wij in leven, in een maatschappij waarbij het individu niets meer durft te zeggen.

Ik zag dat een van de kinderen een eendje raakte en niemand zei er wat.
Je raadt het al, ik schreeuwde redelijk hard dat ze met die onzin moesten stoppen.
Er viel een heel grote stilte.
Misschien niet het gedrag van een heer, maar ik heb ook nooit beweerd dat ik dat ben.
Er werd gestopt met stenen gooien en we liepen langs de (misschien wel 200) mensen.
Mijn vrouw hoorde enkele mensen zeggen dat het goed was, dat ik zo reageerde.
Anderen vonden dat ik mij aanstelde en een oudere man gaf mij een hand.
Hij zei dat hij zich aan het ergeren was en was mij dankbaar.

Ja, ik doe alles met liefde.
Ook mensen op hun gedrag aanspreken en om goed en duidelijk over te komen, soms met harde stem.
Met een 'foei' bereik je niets taigitu, en reken maar dat ik dat kan weten.
Soms is het goed om mensen te overdonderen, om de deurtjes (heel even) open te krijgen.
Het staat je geheel vrij om je daar over te verbazen, zelfs als ik schrijf dat je met liefde alles op kunt lossen.

Je bent de discussie vergeten waarin ik heb geschreven dat iemand die heel boos op me is, mij eigenlijk heel veel aandacht en daarbij dus liefde geeft.
Al zijn of haar energieën zijn gefocust op mij.
Hoeveel liefde kan een mens ontvangen?

[Gast1]

@Pierre

Ik zie dat we beiden een verschillend 'idee' hebben van 'zijn'.
Maakt niet uit verder.

Met een redelijke waarschijnlijkheid staan wij, qua opzicht en inzicht over 'Zijn' het dichtst bij elkaar, samen met nog een ander forumlid, wat nog niet heeft deelgenomen aan dit topic.

@ Barrel,

Interessant om te lezen en gedeeltelijk herkenbaar

[gusteman]

Wat wordt bedoeld in dit topic is, dat je voor jezelf nagaat of het angstsignaal van je lichaam dat bij ieder geluidje ophoog komt nodig of de werkelijkheid is. Is er echt iedere keer gevaar voor herhaling van het gebeuren?

Ik herinner mij dat, toen ik vijfentwintig was, mijn toenmalige "Grote Liefde" het plots heeft uit gemaakt.
Ik was er helemaal kapot van, het ging zelfs zo ver dat ik 's nachts geen oog meer dicht deed.
Na zowat een week slapeloosheid was ik een wrak, maar wat erger was: ik kreeg meer en meer het "gevoel" alsof ik krankzinnig aan het worden was; mijn hersenen tolden en alle ratio leek te verdwijnen.
Ik besefte dat ik moest op zoek gaan naar de reden waarom ik leek krankzinnig te worden.
En plots, midden in de nacht realiseerde ik mij: "ik ben bang van de eenzaamheid, bang om de rest van mijn leven het gevoel te hebben dat ik in de steek werd gelaten".
Ik heb toen mijn ogen gesloten en geslapen als een roosje, meer dan twintig uren aan één stuk.
Sindsdien kan ik wonderwel overweg met angstgevoelens: ik herken ze, analyseer ze, weeg de risico's af en handel desgevallend.
Ik heb uit dat voorval vooral geleerd: angst kan gegrond zijn, maar enkele indien er sprake is van een reëel gevaar. En eens je het gevaar "kent" heeft de angst geen nut meer, dan kan je er tegen optreden.
Andere vormen van angst zijn onzinnig en dienen dan ook zo benaderd te worden.

[univers]

[Gast1]

Ik sluit aan Univers!

[taigitu]

Ja, ik doe alles met liefde.
Ook mensen op hun gedrag aanspreken en om goed en duidelijk over te komen, soms met harde stem.
Met een 'foei' bereik je niets taigitu, en reken maar dat ik dat kan weten.
Soms is het goed om mensen te overdonderen, om de deurtjes (heel even) open te krijgen.
Het staat je geheel vrij om je daar over te verbazen, zelfs als ik schrijf dat je met liefde alles op kunt lossen.

Je bent de discussie vergeten waarin ik heb geschreven dat iemand die heel boos op me is, mij eigenlijk heel veel aandacht en daarbij dus liefde geeft.
Al zijn of haar energieën zijn gefocust op mij.
Hoeveel liefde kan een mens ontvangen?

Met liefde iets doen voor of naar de ander houd voor mij in dat ik dat met respect doe en op zo'n manier dat iemand zich er goed bij kan voelen.
Maar als er al iemand wordt veroordeeld als zijnde geen dame terwijl men haar verder niet kent, en men die persoon op luide toon terecht wijst met woorden als kakelen........ is niet liefdevol. Zeker niet wanneer je, door dat op luide toon te doen, je er zo de rest van de aanwezigen erbij betrekt. Het is verbaal iemand publiekelijk vernederen.

Ja, ik las eerder dat je van mening bent dat als iemand heel boos op je is, dat aandacht is en waardoor de focus op dat moment op jou is. En dat jij dat een vorm van liefde ontvangen vindt.....? Je moet eens weten hoeveel negativiteit (negatieve energie) in boosheid zit.
Net zoals iemand positieve energie kan laten stromen naar de omgeving kan dat ook met negatieve energie. En die komt aan bij de ander.
Je hebt zeker negatieve energie naar die mevrouw op de expositie gestuurd alleen al door de woorden die gebruikte. En je had haar al beoordeeld in negatieve termen voordat je haar aansprak. Als dat liefde is van iemand die 'misschien' boos was?

Ook ik roep kinderen tot de orde als ze dieren pesten. Ook jongelui spreekt ik wel eens aan op hun gedrag op straat. En kwam ik tussenbeide toen een man zijn vriendin niet met rust liet. Ik kan niet tegen onrecht, en zeker niet als het tegen dieren is.
Waarschuwen doe ik niet met foei maar met enige uitleg waarom ze dat niet zouden moeten doen. Ik haal die persoon niet verbaal onderuit. En zo zouden meer mensen moeten doen. Het is alleen tegenwoordig een individualistische maatschappij die weinig inmenging van een ander tolereert. En dat zorgt ervoor dat mensen bang zijn om hun mond open te doen. En ook daar zijn voorbeelden van dat het je duur te staan kan komen.

[gusteman]

Zo zie je maar weer dat het altijd neer komt op de perceptie: hoe interpreteer je iemands woorden?

Uit het verhaal van Gast1 heb ik zelf een andere boodschap gehaald: Gast1 werd geconfronteerd met iemand die lak had aan de gevoelens van anderen, iemand die zich gevoelloos en arrogant gedroeg. Gast1 heeft gewoon die negatieve energie teruggekaatst naar die persoon en hierbij gebruik gemaakt van dezelfde ingesteldheid welke door die persoon werd uitgestraald.
Uit de bijval die hij kreeg blijkt dat ook de andere aanwezigen het gedrag van die mevrouw aanvoelden zoals Gast1 dat heeft aangevoeld.

Hoe "gevoelloos" ben je wanneer je "zonder gevoel" iemand aanspreekt die zich zelf "gevoelloos" gedraagt?

Ik bedoel maar (en hier spreek ik uit ervaring): wanneer je iemand die zich arrogant gedraagt benadert op een liefdevolle manier zal je meestal gewoon op een muur van arrogantie stuiten.
Een liefdevolle benadering zal enkel als dusdanig overkomen op mensen die er voor open staan.
En arrogant gedrag staat zelden tot nooit open voor liefde.

Zoals Gast1 het heeft aangepakt zou ik het ook doen: eerst de mevrouw kort en krachtig "op haar plaats zetten" en daarna de deur open zetten voor "liefde".

Als ik even mag verwijzen naar de "boodschap van Christus" (een leer welke is gebaseerd op "bemin uw vijanden"): ook Jezus van Nazareth zag er geen graten in om hautaine, verwaande mensen eventjes tot de orde te roepen met krachtige bewoordingen vooraleer hij zijn boodschap van liefde verkondigde.

[Gast1]

O, ik zie dat Gusteman ook gereageerd heeft.
Ik plaats mijn tekst even ongewijzigd (heb tussendoor gegeten)

Met liefde iets doen voor of naar de ander houd voor mij in dat ik dat met respect doe en op zo'n manier dat iemand zich er goed bij kan voelen.
Maar als er al iemand wordt veroordeeld als zijnde geen dame terwijl men haar verder niet kent, en men die persoon op luide toon terecht wijst met woorden als kakelen........ is niet liefdevol.
Zeker niet wanneer je, door dat op luide toon te doen, je er zo de rest van de aanwezigen erbij betrekt. Het is verbaal iemand publiekelijk vernederen.

Je 'leest' mij niet taigitu.
Ik veroordeelde de vrouw niet, wel haar gedrag.
En ze 'kakelde' (= snateren, ratelen, klappen, kletsen, parlevinken, babbelen, wauwelen).
Ik wees haar rustig op haar gedrag en een tweede keer bleek ik dat wat duidelijker te moeten doen.
Dat zou ik op een zelfde rustige toon hebben gedaan, als ik niet gezien zou hebben hoe ze met mijn vraag omging en hoe ze naar haar metgezellen keek.
Overigens was het van verre de bedoeling om anderen erbij te betrekken, je vult in en dat doe je daarna nog een keer door op te merken dat er iemand publiekelijk vernederd wordt.
Ik bereik je helaas niet en het zij zo, het was al eerder zo en blijkbaar leer ik het niet.
Op een of andere wijze blijf ik mij vergissen in mensen ...

Ja, ik las eerder dat je van mening bent dat als iemand heel boos op je is, dat aandacht is en waardoor de focus op dat moment op jou is.
En dat jij dat een vorm van liefde ontvangen vindt.....? Je moet eens weten hoeveel negativiteit (negatieve energie) in boosheid zit.

En weer lees je mij niet. Ik ontvang het als aandacht en liefde.
Als de ander daar negatieve energie bij uit zendt, dan is dat iets van haar of hem, niet van mij.
Elke keer opnieuw als iemand boos is (op mij), stel ik haar of hem gerust en deze mensen krijgen beslist geen boosheid terug.
Ook de vrouw die ik aansprak op haar gedrag kreeg van mij geen boosheid, hetgeen ze mogelijk wel zo ervaren heeft.
Conditionering taigitu ...
Maar ik denk dat over dit soort zaken geen verdere discussie zin heeft, je begrijpt het immers niet.

Net zoals iemand positieve energie kan laten stromen naar de omgeving kan dat ook met negatieve energie. En die komt aan bij de ander.
Je hebt zeker negatieve energie naar die mevrouw op de expositie gestuurd alleen al door de woorden die gebruikte. En je had haar al beoordeeld in negatieve termen voordat je haar aansprak. Als dat liefde is van iemand die 'misschien' boos was?

Het is oké taigitu ... Je beoordeelt, oordeelt en veroordeelt ... zonder zelf ooggetuige te zijn geweest waarbij je je laat varen op het geschreven woord en daarbij conclusies trekt.
Je weet niets van mij ...

Ook ik roep kinderen tot de orde als ze dieren pesten. Ook jongelui spreekt ik wel eens aan op hun gedrag op straat. En kwam ik tussenbeide toen een man zijn vriendin niet met rust liet. Ik kan niet tegen onrecht, en zeker niet als het tegen dieren is.
Waarschuwen doe ik niet met foei maar met enige uitleg waarom ze dat niet zouden moeten doen. Ik haal die persoon niet verbaal onderuit.
En zo zouden meer mensen moeten doen.
Het is alleen tegenwoordig een individualistische maatschappij die weinig inmenging van een ander tolereert.
En dat zorgt ervoor dat mensen bang zijn om hun mond open te doen. En ook daar zijn voorbeelden van dat het je duur te staan kan komen.

Ik sta er eender in en het is niet onmogelijk dat ik, het een keer ga bezuren dat ik opkom voor anderen en voor mijzelf.
Wat schrijf ik?
Momenteel 'bezuur' ik het al door mijn klokkenluider-rol in de ogen van vele anderen.
Ik krijg opmerkingen dat mijn collega's mij laten vallen terwijl ik 'goed werk' heb gedaan.
Zelf zie ik het anders, ik kon niet anders dan dat te doen wat ik 'moest doen' omdat ik ik ben.
Ook heb ik begrip voor alle collega's omdat ze bang zijn voor hun persoonlijke situatie.
Ik deed het uit ... juist, liefde.

Ik zou alles weer hetzelfde doen en ook zou ik de vrouw op dezelfde wijze aanspreken.
Jij leest echter niet mijn eerste vraag naar haar, maar mijn tweede en interpreteert er vrolijk op los.

In allerlei citaten om over na te denken, las en lees ik andere zaken.
Ik herken iets van een schooljuffrouw die haar eigen lessen niet kent.

Sorry ... (en ik ben niet boos hoor en draag je een warm hart toe, en dat weet je)

[Gast1]

Zo zie je maar weer dat het altijd neer komt op de perceptie: hoe interpreteer je iemands woorden?

Uit het verhaal van Gast1 heb ik zelf een andere boodschap gehaald: Gast1 werd geconfronteerd met iemand die lak had aan de gevoelens van anderen, iemand die zich gevoelloos en arrogant gedroeg. Gast1 heeft gewoon die negatieve energie teruggekaatst naar die persoon en hierbij gebruik gemaakt van dezelfde ingesteldheid welke door die persoon werd uitgestraald.
Uit de bijval die hij kreeg blijkt dat ook de andere aanwezigen het gedrag van die mevrouw aanvoelden zoals Gast1 dat heeft aangevoeld.

Hoe "gevoelloos" ben je wanneer je "zonder gevoel" iemand aanspreekt die zich zelf "gevoelloos" gedraagt?

Ik bedoel maar (en hier spreek ik uit ervaring): wanneer je iemand die zich arrogant gedraagt benadert op een liefdevolle manier zal je meestal gewoon op een muur van arrogantie stuiten.
Een liefdevolle benadering zal enkel als dusdanig overkomen op mensen die er voor open staan.
En arrogant gedrag staat zelden tot nooit open voor liefde.

Altijd weer prettig om te vernemen dat er mensen zijn die het wel begrijpen. Niets aan toe te voegen.

[taigitu]

Sorry ...

Geen sorry nodig. Je hebt al eens eerder geschreven dat ik van niets van je weet.
Ik leer het dus niet.

Ik lees je zoals ik beschreef en daar doe ik niets vanaf op dit moment.
Niet uit eigenwijzigheid maar omdat het mijn 'eigen wijze' is van waarnemen in wat ik lees.
En wat ik daar bij voel zou kunnen raken aan conditionering. Maar raakt zeker aan mijn
ervaring met confrontaties waarbij een liefdevolle manier wel aanslaat en beide partijen er een
goed gevoel bij hebben, wederzijds begrip.

Omdat ik 'niets weet van je' en 'je niet begrijp' stop ik inderdaad met deze discussie tussen ons beiden.

[gusteman]

Grappig toeval.
Net nadat ik mijn laatste reactie had geschreven heb ik brood gesneden voor de middag boterhammetjes.
En kijk waar ik op uit kwam, midden in het brood.



Ik schrijf dit wel degelijk toe aan toeval. Het brood heb ik gisteravond gebakken dus indien dit geen toeval zou zijn dan zouden er ongekende krachten aan het werk zijn die bepalen hoe de gist in één broodje werkzaam zal zijn opdat ik enkele uren later zou kunnen reageren op een tekst die iemand voordien had geschreven maar die ik nog niet had gelezen voordat de gist in het broodje zijn werking had uitgevoerd.
Ik wil voor veel open staan maar zoiets gaat me echt wel te ver.

Maar een leuk toeval zoals dit maakt het leven wel fijn.

[taigitu]

Zo zie je maar weer dat het altijd neer komt op de perceptie: hoe interpreteer je iemands woorden?

Uiteraard, je reageert allemaal zoals je ontwikkeling op dat moment is.

Ik bedoel maar (en hier spreek ik uit ervaring): wanneer je iemand die zich arrogant gedraagt benadert op een liefdevolle manier zal je meestal gewoon op een muur van arrogantie stuiten.
Een liefdevolle benadering zal enkel als dusdanig overkomen op mensen die er voor open staan.
En arrogant gedrag staat zelden tot nooit open voor liefde.

Die arrogantie kan vaak een verdediging zijn van een persoon. Juist door niet in zijn arrogantie mee te gaan en je niet-aanvallend op te stellen heb je de kans om door die arrogantie heen breken. Dat is in ieder geval mijn ervaring in meerdere situaties.
Met me ook arrogant op te stellen weet ik zeker dat ik niet bereik wat ik op dat moment hoop te bereiken.

Als ik even mag verwijzen naar de "boodschap van Christus" (een leer welke is gebaseerd op "bemin uw vijanden"): ook Jezus van Nazareth zag er geen graten in om hautaine, verwaande mensen eventjes tot de orde te roepen met krachtige bewoordingen vooraleer hij zijn boodschap van liefde verkondigde.

Hier heb ik weinig mee als waarheid. Jezus was volgens de geschiedenis een rebel van Joodse origine en men vond niet alles goed wat hij deed. Hij 'veegde' ook de tempel schoon van tollenaars volgens de boeken. Dat waren mensen die andere mensen financieel uitkleden/benadeelden. Dat is geen vergelijk met iemand die zich arrogant gedraagt.......

Leuk zo'n boterham met een hartje. Hij zal zeker goed smaken......