Gedichten-Poëzie-niet onder 1 noemer te vangen

[Susan]

Voorbij de vorm

Wat gek, je hebt geen lichaam meer;
ik kan nog steeds er niet aan wennen
dat het zo is en ik vraag je weer:
'hoe ik je moet herkennen

als je plotseling voor me staat
en je stralend aan mij toont,
thuis, in de winkels of op straat
en ik niet zie waarin je woont?'

Toch ben je voelbaar in alle vormen,
in al het zijnde om mij heen;
je overschrijdt dus alle normen
waarin je ooit aan mij verscheen.

Hoe goed moet ik nu leren kijken
diep in mijzelf, waarin jij leeft,
door recht te gaan en niet te wijken

voor wat het denken aan sluiers weeft
en mij belet naar jou te kijken
en niet ontvangt wat je aan mij geeft:

een hart zo vol van liefdelicht,
het leven dat zichzelf leeft,
stralend geluk, oneindig zicht.

Karel Wellinghoff

[Susan]

Thuis komen in liefde

Ik probeerde jou uit mij weg te halen.
Het lukte niet.

Ik probeerde mezelf uit jou weg te halen.
Dat was al net zo'n jammerlijke mislukking.

We zijn met elkaar verweven,
in hetzelfde weefsel verwerkt.

Ik heb het lef niet dat weefsel te scheuren.
Ik doe een stap achteruit

en bewonder wat geweven werd
ver buiten gedachten of zingeving van eigen makelij.

Paul Ferrini

[Susan]

En daar op aansluitend past ook deze van mij zelf
over twee 'vreemde' zielen die elkaar ooit terug vonden

Wonderen bestaan

Twee losse schelpen ooit verbonden
werden verbroken verwijderd van elkaar

Vele levens uit het zicht, blijvend heimwee
van wat ooit een geheel was, had ik nog de helft

Zoeken naar de ene passende helft
mocht niet baten,het was onbereikbaar

En dan onverwacht als bijna overvallen
met de voeten stevig in het warme zand

Tevreden en de weg gevonden in het leven
ligt daar opeens een schelp met kartelranden

Precies gelijkend op de mijne,ik pak hem op
het is een wonder gelijk,de kartelranden passen

Mijn levenslange heimwee naar,
was volkomen verdwenen

Vanuit onvoorwaardelijke liefde bleven
en zijn we ongebonden gebonden

susan

[Maris]

Vandaag ontvangen van schoonzusje per SMS, omdat ze weet dat ik op dit moment alleen op een eiland zit.... om te heroverwegen, los te laten wat ik niet kan veranderen...

Vroeg in de morgen,
ontvang je de dag.
Nooit zonder zorgen,
maar wel met een lach!
Nooit zonder angst,
maar wel met vertrouwen!

Ik vind dit stukje proza mooi en de moeite waard, omdat het aansluit bij mijn diepste "wezen", innerlijk weten elke keer weer..... Daarom wilde ik het graag delen.....

[Gast1]

Wauw ... dank je wel.

Die laatste zin van dat stukje proza ...
Klamp je er niet aan vast, maar 'weet' het.
Al dat wat gebeurt heeft terdege een betekenis.
Soms zie je dat pas veel later ...

Vertrouwen ... en toch los laten ... en daar weer 'vertrouwen' in hebben.
Dat klinkt lastig maar ik denk dat je het begrijpt ...
Je bent een mooi mens Maris ...

Nog maar 36 berichten van jou gelezen, maar dat wat ik las, zei voldoende ...

[Susan]

Prachtig Maris, weinig woorden zeggen veel he, en doet me ook aan jouw
eerdere geplaatste gedicht denken over woorden


Ongeveer 20 jaar geleden kreeg ik de 1e gedichten van Neeltje Maria Min
en vooral deze die daar ook in staat sprak mij meteen heel erg aan.
Het zegt 'alles' in weinig woorden in wat we toch
allemaal graag zouden voelen/wensen denk ik, gekend en erkend worden,
dat men ons echt accepteerd zoals we zijn,er helemaal mogen zijn.
Dit nu is dus vanuit Onvoorwaardelijke Liefde over en weer naar elkaar.

Mijn moeder is mijn naam vergeten.
Mijn kind weet nog niet hoe ik heet.
Hoe moet ik mij geborgen weten?

Noem mij, bevestig mijn bestaan.
Laat mijn naam zijn als een keten,
Noem mij, noem mij, spreek mij aan,
o, noem mij bij mijn diepste naam.

Voor wie ik liefheb wil ik heten.

Neeltje Maria Min

[Susan]

Op blote voeten door het leven

Als voorbijganger
trek ik door het leven
op blote voeten
toch schoenen aan
de handen leeg
toch een wandelstok.

Wandelend door de wereld
zie ik mensen met open handen
en handen als vuisten
voeten die bewegen op de grond
maar de aarde niet raken
ogen die kijken
maar niets meer zien.

Als voorbijganger
trek ik door het leven.
Tussen eerste bloesemtak
en sneeuwkristal mijn stille stap.

De hemel trekt
aan kraanvogels voorbij,
de maan glanst zacht
in het ven zo stil.

Als voorbijganger
trek ik door het leven
zonder huis of thuis
woon ik overal.

Mijn voeten
wortelen nergens meer
toch raken ze de aarde
waar ik ook ga of sta.
De geest leeg
het hart in vrede
voetstappen in het mulle zand
geen enkel spoor.

Ik volg de stroom
de stroom volgt mij.
Ik zie de stroom
de stroom ziet mij.

Ik ben de stroom geworden,
het water, de eindeloze zee.
En terwijl het frisse water
over mijn blote voeten stroomt
vergaat de zee in mij,
verga ik zelf

Marcel Messing

[Susan]

Gedicht over woorden:


Woorden van de allesvrezer

Dus!Want!En!Maar!

Het arrogantste woord
Is dus. Dus weet
Dat twijfels niet meer hoeven.

Het redelijkste woord
Is want. Want geeft van alles
De reden aan.

Plakkerigste woord
Is en. En lijmt
De dingen aan elkaar.

Het gemeenste woord
Is maar. Maar zet alles weer
Op losse schroeven.


Ingmar Heytze

Uit: De Allesvrezer 1999

[taigitu]

Ik kocht het boekje 'Kinderen', verzameld en toegelicht door Willem Wilmink,
omdat onderstaand gedicht me bij de keel greep.....


Joods kind

Zij wacht hem elke avond aan de trein
Het meisje met d’on-arisch zwarte haren.
Met ogen, die verstrakken in een staren
of vader gauw de tunnel door zal zijn.

Forensen schuif’len langs de binnendeur
en schieten van de trap in daag’lijks jachten.
Het donkre kind kan enkel staan en wachten
vlak bij het hokje van de conducteur.

Dan zwaait een mannenarm een verre groet,
Op ’t klein gezicht bloeit plotseling herkennen.
Ze moet op slag hard naar haar vader rennen.
Hij bukt zich laag en zoent haar smalle toet.

Nu gaan ze samen door de late dag,
De man gebogen en van zorg gebeten,
Het ratelstemmetje wil erg graag weten
Waarom ze nog niet naar het zwembad mag .

O Heer, ik heb vandaag één bede maar:
Elk Joods gezin wordt haast vaneengereten,
Laat de Gestapo deze twee vergeten,
Laat die in Jesus’ naam toch bij elkaar.

Henk Fedder


Van Henk Fedder (geboren 1890) is dit ontroerend gedicht, dat in Geuzenliedboek
1940-1945 nog zonder naam werd opgenomen. Ontroerend, want hoe jong de joodse
kinderen ook waren, ze ontkwamen niet aan de naziterreur.
De regel - Laat die in Jesus’ naam toch bij elkaar - is des te wanhopiger als je
bedenkt dat in die tijd in Duitsland spandoeken hingen met: Jesus war kein jude.


De naam Jesus is afkomstig van het Hebreeuwse Jesjoea of Jehosjoea (God zal redden).

[Susan]

Dit is prachtig taigitu, tegelijk triest,
echter ontrold zich een filmpje voor
m'n ogen bij het lezen, gedichten kunnen
als boekwerken spreken...

[Susan]

Een rustige zondag

Een poging voor een stadsgedicht
Muziek van “ The Sundays “


De lucht is leeg, de vogels vergeten te fluiten,
alles ademt stilte, het ontbijt heeft nog de tijd.
Er is zoveel ruimte, er ligt nog zoveel open.

Wij slapen op een oor, wij verwachten niets,
alles is stilte. De gedachten sluimeren,
niets hoeft, het is immers zondag.

De muziek klinkt vaag, het aarzelt een begin,
wij verlangen niets, niets zo rekbaar als deze dag,
deze ochtend, deze langzame uren.

Het maakt niet uit of het de herfst, de winter,
de lente, de zomer. Het kan allemaal nog,
een nieuwe vrede, een schietgebed,
een wandeling langs de eeuwige zee.

Of het kent de geheimzinnige mist,
de druilerige regen, de hoopvolle zon.
Wij zijn dit, wij zijn dit alledaagse begin.

Dus smeer het brood, drink de koffie,
eet het fruit. Wordt langzaam wakker.
Begin voorzichtig de uitnodigende dag.

Niets hoeft, rek je uit. Het is zondag,
Er is zoveel tijd om stil te staan,
er kan zoveel tijd om stilte te worden.

Alles sluimert, de vogels vergeten te fluiten.
Er is belofte in deze ruimte, zoveel kalmte,
er is rust in deze uiteindelijke zondag -

Elbert Gonggrijp

[Susan]

Liefde

Liefde geeft ons leven terug als wonder
Maakt gewone dingen weer bijzonder
Liefde maakt koude warm
Openbaart in zwakheid kracht
Laat leegte vervullend zijn
Onvolkomenheid volmaakt
Ontoereikendheid compleet.

Liefde maakt de gevangene van zijn eigen gedachten vrij.
De diepste diepten brengen de hoogste waarden heel dichtbij
Liefde maakt het lijden vederlicht
Duisternis brengt de liefde in het zicht.
In liefde blijkt de zieke heel te zijn
De essentie van het donker blijkt het licht

Wanneer men er met liefde naar kijkt,
Blijkt de leugenaar waarachtig,
De twijfelaar daadkrachtig
Het is de liefde voor al wat is, die dat bereikt.

Liefde laat ons opstaan uit de dood
Maakt kleine daden groot
Doet ons glimlachen om waar men eerder niet
Van dit wonderbaarlijk leven genoot.

Waar een medemens eerst vijand leek,
Bleek ook deze een leraar in liefde
Wanneer men beter keek.

Deirdre De Bruyn

[Susan]

Lieve juf,

Ik schrijf u even
om te zeggen
dat ik niet meer kom.

Waarom?
Ik weet wat ik wil worden:
HELD!

Wat ik nu moet leren:
vliegen zonder vliegmachien,
vechten met enge dieren,
en op een wiebeltouw balanceren.

U geeft geen les daarin.
Daarom heeft naar school gaan
voor mij niet zo veel zin.

Als juf deed u uw best,
dus: een kus en dank u wel!

Mocht u ooit iets overkomen
dan roept u maar.
Dan kom ik snel.

Linda Vogelensang

[Susan]

Ik heb de zee gekust

ik heb de zee gekust
en haar gevuld met zoete tranen
van blijdschap en van droefenis
om wat er was en wat er is
ik heb de zee gekust
haar mijn geheimen toevertrouwd
en onder water diep bedolven
veilig beschermd door eeuwige golven
mijn liefde voor die machtige plas
mijn inspiratiebron sinds jaren
geeft mij weer moed en stille rust
en ..... de zee heeft mij teruggekust

.........

Mijn wortels

op elk onverwacht moment
steekt de storm weer op
maar zijn wilde vlagen
kunnen mij geen angst aanjagen
mijn wortels zijn weer goed geaard
met inzicht en veel moed verzwaard
ze kunnen buigen, maar niet breken
ze zijn sterk, zo is gebleken
.........

Heel misschien

heel misschien kan jij me horen
heel misschien kijk jij naar mij
jouw stilte wil ik niet verstoren
je bent ver weg toch zo dichtbij
ik heb je zoveel te vertellen
maar de woorden komen niet
zitten gevangen in mijn keel
het zijn er namelijk veel te veel
heel misschien kan jij ze lezen
zonder dat ik ze verstuur
wat zou dat toch prachtig wezen
openingen in mijn muur

Selene

[Susan]

In de stille uurtjes gelezen:

Ik heb je liever
Ik heb je liever dan brood,
al zegt men ook dat het niet kan
en al kan het ook niet.

Ik heb je liever dan vrolijkheid of regen,
liever dan de stilte van drie uur
in de rustig in- en uitademende nacht.

De meeuwen scheren overdag met hun vleugels
langs de blonde warme lucht.
De wilde bloemen staan te lachen
in het warme bad van de zon.
De zon danst zijn toch maar kleine rol
met zoveel overgave dat het heel
stil wordt, hier, in dit deel van het heelal.

Ik heb je liever dan brood,
als zegt men ook dat het niet kan
en al kan het ook niet.
Liever dan vrolijkheid of regen,
liever nog dan ik heb je lief.

Hans Andreus

----------------------------------

Ook zo raak:

vertel ze niets

ze zullen zich over ons geluk
ergeren, als we treurig zijn
zal men juichen
je kent ze, mijn lief

zij met de kille harten

zij zijn onwetend en dom en
verheugen zich op laster
ik draag mijn wonden nooit
openlijk

vertel ze niets

je weet dat ze ons zullen
willen schaden
de kans dat het ze lukt is
uiterst gering

voor hen is het moeilijk te
aanvaarden
mijn tranen zullen onzichtbaar
zijn,

de jouwe droog ik

in geluk, in verdriet
wij vertellen ze niets
beter zo…


... het spreekwoord gaat : als het geluk uw huis behoort ,
wees dan stil en sluit de poort....

vandaar kwam de inspiratie ...

Fairouz

[Susan]

Ben niet somber of zo, maar ook in deze tijd 'houd de dood geen rekening' met gezellige fijne feestdagen, velen ondervinden en ondergaan dit dan ook nú.
Herinnering wellen dan op aan alles in voorbije tijden, terwijl ook de mindere goede tijden mogen..gewoon eerlijk zoals het echt was, echter zónder nare blijvende gevoelens.
Dat zijn de fijne en mooie leuke lieve momenten van elk mens die uniek voor hem/haar zijn/waren.


Of ......

Je zou kunnen huilen omdat hij er niet meer is,
of je zou blij kunnen zijn omdat hij geleefd heeft.

Je zou je ogen kunnen sluiten en bidden dat hij terug mag komen,
of je kunt je ogen openen en zien alles en ieder die hij achterliet.

Je hart kan leeg zijn, omdat je hem niet meer kan zien,
of je kan vol zijn van die liefde die je met hem deelde.

Je kunt morgen de rug toe keren en voor gisteren gaan leven,
of je kunt blij zijn voor morgen omdat hij gisteren was.

Je kunt hem herinneren en alleen dat hij er was,
of je kunt z’n herinnering bewaren en het voort laten leven.

Je kunt huilen en je afsluiten, leeg zijn en ingekeerd gaan,
of ......je zou kunnen doen wat hij zou willen:

Open je ogen, veeg je tranen af,
geniet van het leven, heb lief en ga door.

Bron: Onbekend

...................................

De wind

Ik ben niet meer, jij wel, jij leeft.

De wind daarbuiten treurt en klaagt,
Schudt buitenhuis en bos dooreen.
Niet elke den afzonderlijk,
Maar alle bomen in een lijn
En ook de weidse horizon,
Zo gaat hij soms tekeer
In de baai waar scheepjes liggen.
Hij doet dat niet om uit te dagen,
Noch in een vlaag van toorn,
Hij zoekt weemoedig woorden,
Hij maakt een wiegelied voor jou.

BORIS PASTERNAK

[Susan]

De ‘jas van het refrein’

De stadsdichter, hij is niet meer….
Niet al te grote krant heeft ‘t me verteld
toen hij zijn val in duisternis voltooide
en niet meer opstond in de stof

De scherpe tong des mensen oordeel stelt
dat Kees als dorpsgek steeds zijn leventje vergooide.
Maar ook aanbeden werd door een publiek
dat ademloos stil aan lippen hing van hem
de troubadour die met sonore stem
zijn odes opdroeg
aan een diep doorleefde eenzaamheid.

In sobere woning schreef hij ’s nachts gedichten:
‘Beton, gestort tussen ’t oneindig en het nu’.
Getrokken werd het innerlijk zintuig van mijn hart
naar de weerspiegeling, die in fragiel fragment
toonde dolende ziel, reizend in nacht zo zwart.
Iets in mij werd geraakt, vibreerde een moment
toen ik zijn woorden vol van heimwee las:

‘Ergens is er nog een spoor van licht….
Een spel, dat goden spelen met het gemoed
van de enkeling, die komt aan verlaten stranden
waar de zee hem zijn onmacht beseffen doet…
Die ster in de nacht
en weer dat lied, dat niemand wil zingen
omdat in het refrein steeds een sterven wacht,
dat jubelend in de vroege ochtend begint…..’

Dat pelgrimslied van innig diep verlangen
in overgave zingen, in een hart zo puur,
dat is juichend Pad gaan.
Die ‘betonnen muur’,
cocon van het bestaan,
gestort tussen die Ster en ‘t luchtkasteel van waan,
af laten breken tot de transparante leegte
van dienstbaarheid, vervuld door ‘t oneindig Nu.
Het sterven van ‘de jas, refrein van wederkeren’
bij glorend morgenrood, dat is transfigureren.
Schaduw van steen, in vurig lichtkleed ondergaand.

K. Schulz, 2010

[Zoeker]

Ik heb mijn lichaam prijs gegeven,

en prijsgegeven zal ik zingen

de nooitgekende sidderingen,

waarmee de ziel het bloed

binnenvoer en voorgoed

mijn lichaam dansen doet,

mijn lippen kussen doet,

mijn handen strelen.

O dalen zonder vallen, zó verheven,

dat men op alle bodem engelen ontmoet.

O vallen en verworden, zó om ‘t even,

dat men zich van zich zelve gans ontdoet.

O vinden van een nooit gevonden leven,

tussen zichzelve en de engelen begroet.

Ik weet dat hier de dood mee is gemoeid.

Maar des te meer ontbloei ik van de vele

uitstortingen van vrede en van leven:

dit is het grote voorspel, het is goed

voor u te zijn geboren, mijn beminde,

die ik zich in mijn lichaam voel bevinden.

http://www.cubra.nl/adhaans/achterberg05Bruidzingt.htm

[Susan]

Leuke site Zoeker, las oa dit gedicht:

Auteur: Michelangelo Buonarotti

Verlost van een ondragelijk gewicht

en van de waan der aarde, o Heer, ontbonden

koerst nu mijn schip geteisterd naar de gronden

waar gij ver van de storm voor anker ligt.

Uw liefde, uw kruis, uw smartelijk gezicht,

uw doornenkroon, uw nagels en uw wonden

geven mijn ziel, die zucht onder haar zonden,

uitzicht en hoop op uw vertroostend licht.

En nu ik in diepe deemoed wil verzaken,

o Heer, aan 't leven dat ik heb geleid,

bespaar mij nu de strengheid uwer wrake!

O help mij nu ik oud ben en bereid

om door Uw bloed mijn fouten goed te maken!

Ik bid u, Heer, scheld mij mijn zonden kwijt!


Vertaler: Frans van Dooren
Originele titel: Rime 290

[Zoeker]

Het zijn moeilijk te begrijpen gedichten, Susan.
Maar als je het 'ziet', dan is er herkenning.