Bezoek van Overleden zielen

[Susan]

Zelf heb ik met het onderstaande op zo'n negatieve manier nooit temaken gehad gelukkig.
Juist het tegenovergestelde gebeurde, waar ik de eerste keer wel wat
van schrok, maar daarna tot nu toe herhaalde dit zich vaak en is geen verzinsel of
verwarrende 'droom', klaarwakker overkwam me dit meerdere keren, ook overdag, hoe
vreemd dat voor sommigen ook moge lijken. (ook mijn hond kwam zo meermalen naar mij toe)
Na het overlijden van 2 jonge mensen en mijn oma en moeder, vielen mij meteen
achter elkaar de meest fijne en mooie ervaringen met hen toe! Een van hen stond
naast me in de keuken tijdens koffie zetten, en waar ik toen een lang gesprek mee heb gehad,
mét een kopje koffie er bij waar zij ook altijd dol op was.
Dit manfesteerde zich voor het eerst bijna 30 jaar geleden heel plotseling,
na onverwacht overlijden van een 28 jarige die mij heel erg na staat.
Ik was er op deze wijze tot dat ogenblik ook nog nooit bewust mee bezig geweest,
verre van dat zelfs.


Overleden zielen

Wat zijn overleden zielen.
Ze worden ook entiteiten, geesten, auralifters, of ongenode gasten genoemd
Als een mens overlijdt, blijft zijn stoffelijk omhulsel, zijn lichaam,op aarde achter. Het fysieke lichaam gaat dood, maar wie we werkelijk zijn blijft altijd bestaan. Een spiritueel wezen, een ziel, gaat nooit dood. In wezen blijft iemand na het overlijden precies dezelfde, alleen dan zonder fysiek lichaam.

Normaal gezien reist de geest door naar de lichtsfeer, maar degene die de lichtsfeer niet bereiken, blijven hun blik op aarde richten en proberen weer deel te nemen aan het aardse leven. Ze gaan zich hechten aan het energieveld van het lichaam, en proberen zo invloed uit te oefenen op aardse zaken. Vaak is het een familielid die niet wil of kan verdergaan na de overgang en zich vastklampt aan een dierbare. Als dit eenmaal is gebeurt is, dan kan deze ziel zich niet altijd zomaar weer losmaken van de bezetene. Mensen die beladen zijn voelen zich bijna altijd vermoeid. Dit komt omdat de ziel die bij hun lichaam verblijft ook energie nodig heeft, normaal haalt een ziel die over is gegaan deze energie uit de kosmos, maar als ze op aarde verblijft moet ze haar energie daar vinden. Ze leeft dan van de energie van de gastheer. Hoe langer de entiteit bij iemand verblijft, hoe zwaarder de vermoeidheidsklachten worden.

Elke geest kan zijn eigen lichtsfeer/ geestelijke bestemming na zijn dood bereiken...

tenzij:

· Hij niet wil, omdat emoties die met aardse te maken hebben hem meer naar de aarde trekken dan naar het licht.
· Hij de mogelijkheid om naar het licht te reizen negeert, bijvoorbeeld omdat hij nog niet weet dat hij overleden is.
· Hij nog zo weinig geëvolueerd is op het pad van de liefde.

Vermijd zoveel mogelijk negatieve gedachten, drukke ruimtes, belastende relaties en negatieve of zwaar emotionele mensen. Enkel door je aandacht naar binnen te richten, kan je blokkades oplossen en karma verwerken.
Maak tijd voor jezelf, al is het maar tien minuutjes per dag.
Ook een gezonde levenswijze is heel belangrijk. Enkele voedingstips vind je terug op mijn website.

Herkenning van een entiteitenbelasting

U kunt een entiteitenbelasting herkennen aan één of meerdere van onderstaande factoren;
· Onverklaarbare vermoeidheid en burnout.
· Concentratiestoornissen, evenwichtsproblemen, duizeligheid, hoofdpijn of migraine.
· Negatieve gedachten en - stemmingen die men van zich zelf niet kent.
· Geen enkele therapie die werkt.
· Onverklaarbare angsten en onrust.
· twijfel aan jezelf.
· moeite je leven op poten te krijgen.
· negatieve kijk op het leven, weinig levenslust .
· niet zelfbewust .
· desinteresse in de wereld .
· moeite jezelf te zijn .
· door het lint gaan bij de geringste tegenslag .
· hardnekkige emoties .
· onverklaarbare lichamelijke klachten .
· ervaren van véél weerstand in je dagelijks leven, ook op gebied van werk, relaties…
· een gevoel van zwáárte in je lichaam .
· Nek-schouder en rugklachten .
· voortdurende onrust in je lijf en in je woning .
· niet stabiel in je gedachten; het ene moment denk je dit het volgende moment denk je dat....
· angstig leven .
· achterdocht en wantrouwen .
· gevoel van onveiligheid .
· psychische en emotionele instabiliteit .
· wanen .
· depressiviteit .
· het léven als een lást ervaren .
· alleen maar móeten en nooit mógen .
· verslavingen; alcohol, drugs .
· niet meer kunnen geníeten van het leven .
· geen schóónheid meer om je heen zien .
· verlies van zintuigen; reuk, gehoor, zicht, tast en smaak.

Niet alle factoren hoeven een rol te spelen bij entiteitenbelasting!

Bij één of méérdere factoren kan er al sprake zijn van externe belasting van uw energiesysteem.
Omstandigheden waarin deze belastingen kunnen ontstaan

Sommige omstandigheden kunnen verzwakking of beschadiging van het menselijk energieveld veroorzaken en daarmee de weg vrij maken voor auralifters. Bijvoorbeeld:
· een ongeluk met veel lichamelijk letsel.
· totale uitputting als gevolg van ziekte of stress.
· verslavingen aan alcohol of drugs.
· een psychisch trauma.
· een sterk negatieve levenshouding.
· door het overlijden van een naast familielid of vriend/vriendin.

oceaanvanlicht.blogspot.nl

[univers]

Suus.
Kreeg in het begin er even koud van, zo herkenbaar.

[Susan]

Dat kan ik me voorstellen hoor,
is voor jou ook bepaald geen 'vreemd' gegeven he?

[univers]

Wel een geruststelling.

[Susan]

Prachtig en zo herkenbaar deze ervaring:

Contact na de dood
Hieronder tref je het persoonlijke verhaal van Marianne Lensink aan. Ze is schrijfster van de boeken Gestuurd toeval (1999) en Toevallige signalen (2006). Sinds 1996 werkt ze bij de Stichting Merkawah als regiocoördinator van Oost Nederland en contactpersoon voor mensen met peri– en postmortale contact/ervaringen (PMC). Daarnaast is ze redactielid van het mooie kwartaaltijdschrift Terugkeer.

Drie maal is scheepsrecht

In augustus van 1994 is mijn man Hans veertien dagen na een hersenoperatie onverwacht overleden aan een hartstilstand. Twee jaar daarvoor was er een goedaardige tumor in zijn hoofd ontdekt, die op een niet makkelijk te opereren plek zat.

In die twee jaar zijn we nog veel dichter bij elkaar gekomen dan we al waren en hebben over veel dingen gepraat. Zo hebben we de afspraak gemaakt, dat als één van ons dood zou gaan en er een vorm van voortbestaan zou zijn, we elkaar dan zouden ontmoeten op een klein eilandje onder het Griekse eiland Samos. Dat is inderdaad later, in mei 1995, ook gebeurd.

Mijn man was journalist bij een groot regionaal dagblad en ik heb na mijn HBS-b een opleiding gevolgd voor röntgenlaborante in het Academisch Ziekenhuis in Leiden. Na het behalen van dat diploma heb ik nog jaren in dat beroep gewerkt. Ik vertel dit om te laten weten dat wij allebei vrij nuchter waren en beslist niet zweverig. Wel hadden we een zeer brede interesse en lazen we veel.

Omdat ik de weken na zijn dood nauwelijks kon slapen, vroeg ik mijn jongste dochter om een week met me mee te gaan naar het door Hans en mij zo geliefde Samos. De dag dat we daar aankwamen en ik in de warme zon, via de trap het vliegtuig verliet, viel onmiddellijk alle verdriet van me af. Daar op dat mooie eiland kon ik eindelijk wel ’s nachts slapen en sliep zelfs iedere nacht het klokje rond. Dat laatste is belangrijk om te weten, dat wat er gebeurde op de een na laatste dag daar, niet kwam door slaaptekort.

Die ochtend word ik om ongeveer 9 uur wakker, het is heel licht en zonnig in de kamer, want er was slechts een voile vitrage voor het raam. Ik hoor een ademhaling en kijk naast me en daar ligt Hans met zijn rug naar me toe, in zijn blauwe badstof ochtendjas, naast me te slapen op een plek waar helemaal geen bed is. Ik ben heel verbaasd en realiseer me heel goed dat zoiets niet kan en wil hem daarom aanraken. Maar dan gaat mijn hand door hem heen en hij verdwijnt. Ik blijf verbaasd liggen en vraag me af hoe zoiets kan en maak dan snel mijn dochter wakker om het haar te vertellen.

Als ik weer thuis ben ga ik lezen, op zoek naar informatie over eventuele verschijningen. Helaas is er niet veel over bekend, maar wel lees ik een aantal boeken over bijna-doodervaringen, zoals ‘Leven na dit Leven’ geschreven door de arts /psychiater Moody en ‘Nader tot het Licht’ van de kinderarts Melvin Morse over bde bij kinderen. Achterin één van de boeken staat een adres van de Stichting Merkawah en daar stuur ik een brief naar toe in de hoop daar informatie te krijgen over de verschijning op Samos. Na een week of wat krijg ik een erg vriendelijke brief terug, waarin staat dat verschijningen nog veel vaker voorkomen dan een bijna-doodervaring, maar dat niemand daarover durft te praten uit angst uitgelachen te worden of meewarig te worden bekeken of zelfs voor gek te worden verklaard. Dat is voor mij een heel belangrijke zin want het bevestigt dat zo’n verschijning na het overlijden van een geliefde kennelijk vaker voorkomt dan de meeste mensen denken.

Op één van de laatste nachten in december van dat jaar lig ik in bed weer eens te wachten op de slaap, die maar niet komen wil. Ik heb een klein lampje aan en ineens ligt daar leunend met zijn hoofd op zijn elleboog mijn man op het voeteneinde van het bed naar me te kijken. Hij straalt alleen maar liefde en ‘houden van’ uit. Er wordt niets gezegd, we kijken alleen maar naar elkaar. Dan vervaagt hij. Dat zorgt ervoor dat ik weet dat onze liefde niet dood is en dat we altijd van elkaar zullen blijven houden.

De derde verschijning is een jaar later, in december de nacht na Sinterklaas en is de meest bijzondere van de drie.

‘Sinterklaas’ dat altijd een heel leuk feest met surprises en gedichten was in ons gezin zullen we net als vorig jaar niet vieren.

Die avond lees ik tot laat in een rustgevend boek met mooie muziek op de achtergrond en ik ga om 12 uur naar bed. Ook deze keer wil het in slaap komen niet lukken. Ik zie het één uur worden, twee uur, drie uur en dan kwart over drie. Plotseling staat Hans naast het bed en zegt tegen me: ‘Schuif eens een eindje op, dan kom ik naast je liggen’. Dat doe ik, want ik was de laatste maanden namelijk op zijn plek in bed gaan liggen in de hoop daar eerder in slaap te vallen. Hij kruipt naast me in bed en tot mijn grote verbazing kan ik hem voelen. Ik begin hem te kussen en te strelen en roep dan: ‘Hoe kan dat nou, ik kan je voelen?’ Hij haalt zijn schouders op en glimlacht. Hij ziet er jonger uit en is slanker dan de laatste jaren voor zijn dood. Ik streel zijn gezicht en bedenk plotseling dat ik gelezen heb dat geesten in de toekomst kunnen kijken en vraag hem dan : ‘Hoe lang moet ik nu nog alleen blijven?’ Dat vraag ik omdat hij voor zijn dood heeft gezegd dat ik niet alleen moest blijven als hij zou overlijden. Hij geeft geen antwoord en kijkt peinzend voor zich uit. Ik herhaal de vraag en voeg er aan toe: ‘Of weet je dat zelf ook niet?’Hij schudt als in gedachten langzaam zijn hoofd en dan is hij verdwenen.

Verbaasd blijf ik liggen, helemaal onder de indruk. Wat is dit? Was het een droom? Was het werkelijkheid, was het materialisatie van zijn geest. Ik blijf een tijdje liggen om mijn gedachten te ordenen. Dan knip ik het licht aan, het is bijna half vier. Ik pak een blocnote en een pen, die in mijn nachtkastje liggen en schrijf alles op. Want als het een droom was en ik straks ga slapen, bestaat de kans dat ik morgenochtend de droom vergeten ben.

Als ik ’s morgens wakker word, kan ik me alles nog haarscherp herinneren en dat blijft zo.

Ik kan nu, meer dan twaalf jaar later nog steeds de beelden als een film voor me oproepen. Dus het was vast geen droom, want dromen vervagen in de loop van de tijd. Trouwens ik heb in mijn hele leven ook nog nooit een droom gehad waarin werkelijkheid overgaat in droom.

Geschreven door: Marianne Lensink. In de zomer van 2008

[univers]

Heel herkenbaar.