Mens, sta op en herinner jezelf

[Zoeker]

Het meeste van ons denken is onwaar en slechts onze perceptie van/over/in de wereld....

Het blijft een moeilijk en steeds weer terugkerend concept: we leven en denken allemaal in ons eigen perceptie.
Het is ook eigenlijk niet iets wat je kan overdenken, want het denken is die perceptie.
Het komt er dus eigenlijk op neer dat je je eigen perceptie over alles om je heen niet zo serieus hoeft te nemen.
Maar die perceptie dringt zich telkens weer op in allerlei emoties en auto-gedachtes.
Des te meer je wilt vluchten uit je eigen perceptie des te harder je er in blijft.

Het is net als willen stoppen met willen. Dat kan ook niet, want dan wil je toch nog weer wat.
Ergens herken ik wel wat in 'al dit gedoe'.
Omdat de psychologie van het ontwaken universeel is zoals Moerland schrijft.
En dat ontwaken is een pijnlijk proces omdat het een geboorteproces is.

In je hoofd huist nog de perceptie, maar ergens in jou is het ontwaken al begonnen.
Dat schuurt, dat wrijft. De perceptie wil zich nog altijd laten gelden.
Het is ook geen kwestie meer van weten, want jij weet volgens mij wel genoeg.
Het is het inlanden, het indalen, het zoeken.

Ik wens je geen sterkte toe, Maris. Want dat zou maar weer verzet oproepen.
Sterkte is niks anders dan je verzetten tegen dat wat gebeuren moet.
Maar omdat ik je toch wat wensen wil (dat is ego nu eenmaal eigen) wens ik je een mooie zondag!

[Gast1]

Hihihi ...

Sterkte wensen is een geconditioneerde uiting, met veelal de allerbeste bedoelingen.
Je kunt dat over een andere boeg gooien en je kunt het bagatelliseren.
Mensen die iemand anders sterkte toewensen hebben vaak empathie met de betrokkenen.
Dat is wat ik met Maris heb, daar ik zelf ook in een soortgelijke (werk)situatie zit, die natuurlijk altijd anders is.
Het toewensen sterkte is het toewensen van kracht en wijsheid, wetende dat deze in elke mens verscholen ligt.
Verscholen achter deurtjes die je kunt openen.

Een goed verstaander heeft slechts een half woord nodig.
Sommigen hebben zelfs geen enkel woord nodig, zij openen de deurtjes zelf ...

[Gast1]

Des te meer je wilt vluchten uit je eigen perceptie des te harder je er in blijft.
Het is net als willen stoppen met willen. Dat kan ook niet, want dan wil je toch nog weer wat.

Precies
Geen 'willen' en geen 'moeten' ... dit is altijd een soort dwang van jezelf of die anderen je (goedbedoeld of niet) adviseren of opleggen.

Omdat de psychologie van het ontwaken universeel is zoals Moerland schrijft.
En dat ontwaken is een pijnlijk proces omdat het een geboorteproces is.

Exactement, ik heb het altijd over 'deurtjes open zetten'.
Ontwaken is misschien een betere omschrijving.

[Susan]

Wat ik las in de reacties daar ben ik het gedeeltelijk mee eens
en toch denk ik ook:
Het is juist zaak dat wel serieus te blijven nemen, echter voor ogen blijven
houden dat het 'gekleurd' kan zijn bij wat we waarnemen en denken.
We kunnen wel degelijk bepaalde dingen objectief 'zien en bekijken' en/of denken.
Daarom is het zo belangrijk onze intuïtie/gevoelens te volgen die zuiver zijn..
waar mee ik bedoel dit onverwijld te doen, zónder er over te gaan denken om daarna
eerst de vervormende bijgedachten van de bekende 'mitsen en maren' aan te plakken.

[Zoeker]

Waarom zou ik mijzelf serieuzer nemen dan een willekeurig iemand anders, Susan?
Waarom zou ik mijn eigen perceptie tot waarheid verheffen?

Intuitie volgen is goed. Maar we zitten nu eenmaal niet ieder moment in een intuitief moment.
Er zijn altijd momenten dat de perceptie zich laat gelden.

[Susan]

Waarom zou ik mijzelf serieuzer nemen dan een willekeurig iemand anders, Susan?
Waarom zou ik mijn eigen perceptie tot waarheid verheffen?

Ja Zoeker waarom zou je dat doen? Dat hoeft in beide gevallen niet die je hier noemde.

Intuitie volgen is goed. Maar we zitten nu eenmaal niet ieder moment in een intuitief moment. Er zijn altijd momenten dat de perceptie zich laat gelden

We kunnen elk moment ook intuitief beleven/voelen, dat is niets bijzonders daar hoeven we ook
niets voor te doen en gaat vanzelf net als adem halen de hele dag/tijd door.
En de momenten dat dat niet zo is en de perceptie zich doet gelden, is het zaak om wat ik eerder
schreef : dat wel serieus te blijven nemen, echter voor ogen blijven houden dat het 'gekleurd' kan zijn

[Gast1]

[Susan]

Nou Maris je gaat grondig te werk dan 3X al die lange teksten.. ?

Yep, ik ben perfectionist én chaoot. Innerlijke strijd dus, en heul vermoeiend, vooral voor mijzelf

Dat lijkt me zeker vermoeiend, al is het nooit verkeerd om te proberen niets
over het hoofd te zien. Of waar het hier over ging, dubbele topics te openen.

Dat kan alleen een mooi vervolg zijn als we geen stappen overslaan, of aan het ene punt meer belang hechten dan aan het ander.

Als perfectionist én chaoot weet ik, dat voortdurend stappen check, dubbelcheck én ongewild toch weer oversla... Ik ben mens en geen heilige

Even in het algemeen bedoeld:
Niets mis mee toch indien we ongewild toch stappen over slaan.
Daarom zijn we hier in dit leven, op dit moment nu in situaties die ons ervaringen geven
om dat te perfectioneren.
Daarbij mogen we echter wel oppassen geen 'controle freak' te worden en dan dus te streng zijn voor ons zelf én zo dan ook de kans lopen dit naar anderen te doen, alles onder controle willen
houden, en/of ons zelf (en anderen misschien) geen foutjes toestaan.

[Susan]

Of van de eigen gedachten weinig waarheid over blijft als je oprecht onderzoekt of ze waar zijn...?
Dat zal voor komen natuurlijk, maar zal lang niet voor iedereen gelden volgens mij,
en dit zo stellig te beweren deel ik dan ook niet. Wie echt heel
eerlijk naar zichzelf kijkt,(al zijn we nooit echt objectief inzake ons zelf..) zijn eigen zwakke trekjes en plekjes goed kent, daar daadwerkelijk aan werkt, zal ook veel eerlijker gedachten hebben.
En over zichzelf en dan ook naar andere mensen.

Ken je The Work van Byron Katie? Het is voor mij een zeer effectieve (hoe confronterend dan ook met mezelf) gebleken.... Het meeste van ons denken is onwaar en slechts onze perceptie van/over/in de wereld....
"Nature and nurture"..... en dus voor het merendeel subjectieve waarheid.

Onze cognitieve dissonantie (ego) maakt er een mooi 'sluitend' verhaal van.... En we gaan het zelf geloven... of niet ....

Dat boek ken ik inderdaad heel goed Maris, 'k heb het al ongeveer 10 jaar en er staan waardevolle zaken in die zeer de moeite waard zijn om aandacht aan te schenken en voor wie het wil en kan ook toe te passen in het dagelijks leven. Ik volg nooit in die zin op wat 'men' allemaal in boeken schrijft of op internet te lezen is, 'vogel' het zelf graag uit, al kunnen schrijfsels een handreiking zijn natuurlijk indien we ergens niet uit komen of in onvrede met ons zelf leven en met/in het omgaan anderen hebben.

Verder 'vaar ik blind' op m'n gevoel/intuitie die me mijn weg tot nu toe steeds heel zuiver wijst en nog nooit in de steek gelaten heeft.
Daarin is de uitspraak " Het meeste van ons denken is onwaar en slechts onze perceptie van/over/in de wereld...." dan ook beslist niet van toepassing.
Dat geldt alleen indien we inderdaad alleen in ons denken zitten, zo vandaaruit waarnemen en
conclusies gaan trekken die dan niet altijd hoeven te kloppen met de werkelijkheid.

[Maris]

@Gast1 & Zoeker
Tnx voor jullie boodschap. Heb mijn aansluiting in de matrix weer hervonden

@Susan
Ik was een woordje vergeten bij mij opmerking/vraag over Byron Katie: het is voor mij een effectieve ervaring gebleken.
Ik heb het boek ook al heel wat jaren (d.w.z. gehad, ik heb het uitgeleend en nooit teruggekregen, maar dat maakt niet uit: de lener zal het harder nodig hebben dan ik denk ik dan maar).
Ik sta er overigens hetzelfde in als jij: ik volg geen enkel boek blindelings, maar vind het soms (intuïtief) de moeite waard om daadwerkelijk toe te passen wat ik lees. Net als dat ik niet ieder recept maak uit de kookboeken die ik op de plank heb staan, maar hier en daar naar smaak/behoefte wat uitprobeer.

Voor mij is "The Work" dan ook geen boek, maar een prima werkend recept op momenten dat ik het "nodig" heb, net als "stil zijn".

[Susan]

@Susan
Ik was een woordje vergeten bij mij opmerking/vraag over Byron Katie: het is voor mij een Ik sta er overigens hetzelfde in als jij: ik volg geen enkel boek blindelings, maar vind het soms (intuïtief) de moeite waard om daadwerkelijk toe te passen wat ik lees. Net als dat ik niet ieder recept maak uit de kookboeken die ik op de plank heb staan, maar hier en daar naar smaak/behoefte wat uitprobeer.

Voor mij is "The Work" dan ook geen boek, maar een prima werkend recept op momenten dat ik het "nodig" heb, net als "stil zijn".

En zo zijn er heel veel 'recepten' die gezonde tips kunnen geven waar we soms niet
eerder aan gedacht hadden, en blijvend kunnen toepassen in ons dagelijks leven 'menu'.