Je kind als een volwassen Ziel zien

[Susan]

Wanneer een kind wordt gezien als een volwassen ziel, wordt het automatisch gezien als heel en compleet. Dat heeft nogal een impact op een kind. Wanneer een kind benaderd wordt vanuit de visie dat het ´gevormd´ moet worden of ´opgevoed´ dan krijgt het al bij voorbaat niet de kans om de cadeau´s waarmee het naar de aarde is gekomen te laten zien. Een kind wat van het begin af aan leuk moet zijn, aardig moet zijn, beleefd moet zijn, lief moet zijn, moet luisteren en gehoorzamen, netjes moet eten, het goed moet doen op school, moeten sporten, piano moet spelen, vegetarisch moet eten, spiritueel moet zijn, deelt zichzelf op in delen en ziet zichzelf niet langer meer als heel en compleet. Wanneer het kind wordt geprezen om wat het goed doet en wordt gestraft om wat het fout doet, leert het kind automatisch dat het ene deel van zichzelf wel acceptabel is en het andere deel niet.

Zelfs alleen positieve motivatie leert het kind dat het ene deel goed is en het andere deel van zichzelf maar genegeerd moet worden. Zo versplintert het kind zichzelf in delen en vergeet dat het heel en compleet ter wereld kwam. Uiteindelijk groeit het kind op met de overtuiging dat het bestaat uit goede en foute delen en is daarmee van harte welkom geheten in het dualistische principe. Dit wordt nog sterker beïnvloed wanneer het kind te maken krijgt met schreeuwende ouders of ouders die hier en daar nog een tik uitdelen. Niet alleen leert het daarmee dat het opgedeeld kan worden in delen die goed en fout zijn, daarnaast leert het dat het de foute delen moet straffen om er geen last van te hebben. Goed voorbeeld, doet goed volgen.

Een ouder die schreeuwt, afkeurt, slaat of erger, zorgt ervoor dat het kind op dat moment het lichaam verlaat. Het besluit letterlijk dat dit geen prettige plek is om te zijn en verdwijnt in andere sferen. Natuurlijk zien we nog steeds het menselijke kind, boos, angstig of verdrietig, maar de eenheid is verbroken en een deel van het kind heeft zichzelf afgesplitst. Een nieuw getraumatiseerd deel is ontstaan. Wanneer het kind niet aanwezig is in het lichaam, kan het niet langer contact maken met de eigen ziel, omdat ieder contact met de ziel alleen in het lichaam kan plaatsvinden. Daarmee is voor een moment het contact verbroken en dat is in zichzelf een traumatische ervaring. Het brengt het gevoel naar voren van verloren zijn, eenzaam, onveilig, niet langer geliefd en het verlangen naar ´thuis´ wordt gevoed. Het tegenstrijdige is dat thuis al bij het kind was, maar het kind is letterlijk het eigen huis (lichaam) uit geslagen, geschreeuwd, gemanipuleerd of gedreigd. Wanneer dit vaak genoeg gebeurt leert het kind dat het veiliger lijkt om permanent buiten het lichaam te gaan wonen, het verbreekt het contact met de ziel en het leert te gaan overleven in een wereld die bedreigend en naar overkomt in plaats van te leven in een wereld voor nieuwe wonderen en mogelijkheden.

In heel zware gevallen zie je het overduidelijk. Mensen met een meervoudig persoonlijkheidssyndroom zijn genoodzaakt geweest om als gevolg van zware mishandeling zoveel delen van zichzelf af te splitsen dat de mens psychisch volslagen uit balans raakt.
Buiten het lichaam leven, niet in staat zijn om volkomen gegrond door het leven te gaan, niet de eenheid voelen in het zelf, uit balans zijn, niet kunnen manifesteren of genieten van het leven, bang zijn voor de eigen overgevoeligheid, enorme heimwee naar thuis hebben of zelfs twijfelen of het leven op aarde nog wel moet worden voortgezet, zijn allemaal kenmerken die deze kinderen later als volwassenen gaan vertonen. En voor sommige volwassenen onder ons, zijn het meer dan herkenbare kenmerken van het huidige bestaan.

Gezien al het bovenstaande snap je wellicht dat ik constant hamer tijdens sessies en workshops, op de connectie met de eigen ziel. Het is de kortste weg terug naar onvoorwaardelijke liefde, balans, eenheid en compassie. Van daaruit kunnen alle wonden moeiteloos worden geheeld, omdat weer uitgegaan wordt van heel en compleet zijn in plaats van ziek, zwak, misselijk en gebroken.
Stel dus dat je het kind kan zien als heel en compleet. Stel dat je in het kind die volwassen ziel herkent. Wellicht komt dit kind je laten zien wat het is om in connectie met je eigen ziel te leven en kan jij het kind laten zien welke mooie dingen we hier op aarde met elkaar gecreëerd hebben en hoe daar van te genieten. Zou het dan niet een heel mooi spel van uitwisseling kunnen worden?

Anita Boom

http://www.hoogsensitiefkind.nl/