Ons innerlijk kind

[Susan]

Als je alleen maar bent wat je doet, heb je vroeg of laat een probleem

Een van de meest ingrijpende dingen in een kinderleven is wanneer opvoeders geen onderscheid maken tussen de persoon en het gedrag van hun kind. Wanneer je de boodschap krijgt dat je bent wat je doet. Dan leer je als kind niet dat je onvoorwaardelijk gewenst bent en er mag zijn. Alles wordt voorwaardelijk, afhankelijk van je gedrag en de goed- en afkeuring daarvan. Dan heb je vroeger of later diep van binnen een probleem. Je bent jezelf niet en dat creëert enorm veel basisstress in lichaam en geest.

Opvoeders zijn zelf waarschijnlijk ook opgegroeid zonder dit gezonde onderscheid tussen persoon en gedrag te hebben ervaren. En gingen op dat spoor verder met hun kinderen. Maar dit stukje is niet bedoeld om begrip voor hen op te brengen. Wat doet zoiets in een kind?

Als kind is alles sowieso een leerervaring. Je bent de hele tijd met al je zinnen bezig om de wereld binnen en buiten jezelf te leren kennen. Ik kom veel mensen tegen die zijn opgegroeid in een cultuur waar alleen je gedrag telt, niet wie je bent, wat je denkt of wat je voelt. Alleen wat je doet, wat je presteert dat wordt opgemerkt en meestal negatief. Dan leer je niet dat je iemand bent die ‘er gewoon is’. Je loopt de diepe ervaring van ‘onvoorwaardelijkheid’ mis. Dat wat je ook denkt, voelt of doet, je er mag zijn. Want je bent iemand, een wezen op zich.

Wanneer gedrag het is waaraan je steeds bent afgemeten, dan internaliseer je de boodschap ‘wie ìk ben is niet gewenst’ en ‘ik moet liefde verdienen’. Je leert pleasen en presteren en zoekt voortdurend bevestiging of je het wel goed doet. Je leert aan om geen nee zeggen, want dan vinden ze je niet meer aardig. Maar vroeger of later ga je er tegenaan lopen, dat dit niet werkt voor jou. Want ook al vindt iedereen je nog zo aardig en geslaagd, van binnen ben je eigenlijk woest over dit gemis. je bent een borrelende vulkaan. Alleen mag je woede, je lava niet naar buiten, tenzij je een hele goede reden hebt (en die heb je natuurlijk niet). Je woede slaat naar binnen en dat kost veel energie.

Of je wordt juist iemand die steeds zijn eigen glazen ingooit met heftige stemmingswisselingen. Iemand die van het ene op het andere moment een portie lava over zijn omgeving kan uitbraken. De zweep laat knallen en zijn omgeving heftig kan laten schrikken. Want je durft geen ja meer te zeggen tegen wat of wie er is. Je vertrouwt mensen niet meer en gaat in de aanval als ze te dichtbij komen.

Beide reacties op dit fundamentele gemis van onvoorwaardelijkheid in de kindertijd geven enorm veel stress in de gezondheidsbasis van lichaam en geest. Want wanneer is het goed wat je doet? Wanneer is het genoeg? Je weet het niet want die goedkeuring kwam er ook nooit! Echt volwassen worden betekent eigenlijk het leren onderscheid maken tussen persoon en gedrag. Bij anderen, maar vooral eerst bij jezelf. Wie ben ik eigenlijk zelf onder al mijn gedrag? Ga weer terug naar binnen, naar wie je was voordat je je gevoel van ongewenst zijn ging overleven. Terug naar je innerlijk kind. Want wie je was, zit daar nog steeds op je te wachten, puur en intact. Je hoeft alleen maar terug naar huis te komen.

http://innerlijkkindwerk.nl/

[Susan]

Het concept van het innerlijk kind beschouw ik als een benaderingswijze voor langdurige fysieke en psychische klachten en disfunctionele denk- en gedragspatronen. Een benaderingswijze die complementair is aan reguliere medische behandelingen. Kijken naar je innerlijk kind stelt je namelijk in staat jezelf beter te gaan begrijpen wat betreft je gevoelens, je gedachten en je gedrag. Dit begrip van je eigen innerlijk kind geeft je de kans om te stoppen met (jezelf) te vechten. Het geeft ontspanning en maakt daardoor meer ruimte voor een verwerking van het probleem, naast het stabiliseren van het probleem.

Veel fysieke en psychische klachten en disfunctionele denk- en gedragspatronen kunnen te maken hebben met een structureel te hoog stressniveau je leven; wat ik noem je persoonlijke basisstress. Denk hierbij aan langdurige fysieke klachten zoals spanningsklachten, pijnklachten, vermoeidheidsklachten, huidklachten, spijsverteringsklachten, immuunklachten. Of bijvoorbeeld aanhoudende psychische klachten als angst, paniek, gejaagdheid, stemmingswisselingen, of apathie, leegte, hulpeloosheid, superioriteit of oververantwoordelijkheid. Of denk hierbij aan disfunctionele denk- en gedragspatronen zoals overemotioneel gedrag, ongezond eetgedrag, controlegedrag, piekeren, malen, overheersend gedrag of verslavingsgedrag.

Een bepaalde mate van basisstress is gezond. Het is de natuurlijke spanning die ligt tussen ‘strak’ en ‘slap’. Maar door structureel een te hoge basisstress te ervaren, kan je lichamelijke en geestelijke gezondheid ondermijnd en uitgeput raken. Teveel stress onderdrukt namelijk je immuunsysteem, oftewel je afweer vermindert en je maakt geen gelegenheid om te herstellen. Teveel stress overspant ook je zenuwstelsel, omdat je je onbewust voortdurend ‘in gevaar’ bevindt. En dit overactiveert vervolgens je hormoonstelsel, door voortdurend je alertheid op peil te houden.

Je persoonlijke basisstress zie ik als de spanning die zich over de kinderjaren in je lichaam en geest heeft opgebouwd en die er sindsdien altijd is, ongeacht het appèl dat de actuele situatie op je doet. Mensen die bij mij aankloppen, hebben een structureel (te) hoge persoonlijke basisstress. Op basis van 6 jaar ervaringsdeskundigheid als cliënt en vervolgens 10 jaar werkervaring als therapeut kom ik tot het inzicht dat de persoonlijke basisstress voor een groot gedeelte voortkomt uit wat ik noem je ‘opgroeistress’. Dat is de niet-verwerkte stress die je als kind hebt ervaren in handen van je opvoeders (vader, moeder, oudere broers en zussen, familie, school, kerk, etc) en als onderdeel van een wijdere fysieke en sociaal-economische omgeving.

De methode van het innerlijk kind is een gerichte manier om, complementair aan reguliere medische behandelmethoden, inzicht te krijgen in het ontstaan en de inhoud van de persoonlijke basisstress die zich in jou heeft opgebouwd. Hoe zijn je opvoeders met jouw grenzen en behoeften als kind omgegaan? Hoeveel grensoverschrijding heeft er plaats gevonden? Hoeveel afwijzing van je behoeften heeft er plaats gevonden toen je nog totaal afhankelijk van hen was? In wat voor fysieke en sociale omgeving ben je verder opgegroeid en heb je je verdere voorbeelden opgedaan?

Als je door een te hoge persoonlijke basisstress uiteindelijk ‘jezelf tegenkomt’, besluit dan eens jezelf beter te leren kennen via je innerlijk kind. Het opklaren van de onbewuste innerlijke spanningen biedt je vervolgens ook uitwegen uit je te hoge basisstress. Want als je weet wat jou diep van binnen gespannen houdt, dan kun je gaandeweg je verstrikking met deze stressfactoren ook gaan leren loskoppelen. Je daalt als volwassene van nu af naar het kind van toen in jou. Om het te gaan erkennen en geruststellen. Om het leiding te gaan geven en het kind kennis te laten nemen van het nieuwe NU.

http://innerlijkkindwerk.nl/

[Susan]

Stoeiende vaders keren terug uit hun ballingschap

Ik merk vaak aan mannen dat zij beducht zijn voor fysiek contact met andere mannen of hun zoons. Ze reduceren hun spontaniteit tot een afstandelijk schouderklopje of een aai op armlengte over de bol. Dat heeft naar mijn mening onder andere te maken met hun eigen jeugd waarin ze op armlengte werden gehouden door een emotioneel afwezige vader. Een jeugd waarin ze niet die intieme band hebben leren kennen van goedkeuring tussen vader en zoon. Als vaders afstandelijk blijven dan leren hun jongens hun krachten niet goed kennen. En deze mannelijke goedkeuring kunnen ze niet bij hun moeder halen.

Iedere jongen doet van zelf wel een keer ervaringen op met stoeien. Met een broer of zus, met vriendjes op school of op de sportclub. Maar als je het zelfvertrouwen mist vanuit een goedkeurende vader dan kan het stoeien al gauw uit de hand lopen in gefrustreerd vechten, met een winnaar en een verliezer. De een gaat zich machtiger voelen over de ander. Bij de ander krijgt stoeien een hardhandige en vernederende lading. Het ligt dan voor de hand dat zij niet gauw meer uit eigen beweging fysiek contact opzoeken met hun soortgenoten. Ze gaan verdere bonding uit de weg, gaan fysiek in een soort ballingschap. Ze trekken zich soms zelfs helemaal terug uit hun lichamelijke kracht en investeren alleen nog in mentale kracht in hun hoofd om confrontaties voor te zijn en alles in de gaten te houden. Het lijf lijkt lamgelegd en onbewoond.

Vaak zeggen mannen in therapie dat ze niet fysiek worden, omdat ze bang zijn een ander pijn te doen. Hier gaat dan iets meer achter schuil. Meestal hebben ze persoonlijk de pijn ondervonden wanneer een ander fysiek werd. Dat kan gaan om een lastige broer of zus, een pestkop op school tot en met een gewelddadige vader. Dit laat diepe sporen na. Daar wil je niet op lijken. Maar het kan ook een arrogante rationalisatie zijn, dat de ander niet tegen een stootje zou kunnen. Want zo hoeven ze hun eigen kracht niet te leren kennen.

Het is een hele stap voor deze mannen om weer fysiek te gaan worden. Want alles in hen roept dat ze dan op die vreselijke broer of vader gaan lijken. Lichaamswerk biedt hier een hele goede eerste uitweg. Maar door met mannen in therapie ook het vreedzame middengebied van het stoeien weer op te zoeken, kunnen ze die oude blokkade op ‘fysiek worden’ verder leren opheffen. Ze gaan ervaren dat stoeien juist niet hardhandig, vernederend of gewelddadig is. Dat het een spel is om je eigen grenzen en die van de ander bewust te worden. Dat de ander ook tegen een stootje kan. Dat je de ander respect betoont door hem de moeite waard te vinden. Dat het veel energie geeft om je krachten te voelen. En dat het fysieke heel aardend en bevestigend werkt. Als vaders weer gaan stoeien met hun zoons, dan keren ze weer terug uit hun zelfgekozen ballingschap en sturen ze hun zoons er niet naartoe.

http://innerlijkkindwerk.nl/

[Fenna]

Ik heb vluchtig een beetje gelezen van dit stuk en ga het later vandaag nog eens goed lezen.
Ik denk dat dit voor mij leerzaam is.
Dankje Susan.

[Susan]

Leuk om te horen Fenna, graag gedaan,
het is ook wel iets om even heel rustig op je in te laten werken he.

[Susan]

Het pure natuurlijke kind staat voor ons allereerste, alles voelende en begaafde wezentje. Diep in onze kern zit nog altijd dat begaafde onaangepaste kindje dat precies aanvoelt wat goed voor hem of haar is en wat het in de wereld wil komen doen.

We zijn allemaal begonnen als het pure natuurlijke kind. Ook al heeft deze fase misschien maar heel kort geduurd. Misschien maar een paar momenten, misschien wel een paar jaar. Het pure kind staat voor je natuurlijke zelf, in tegenstelling tot je normale (lees: aangepaste) zelf. Werken met je innerlijk kind betekent dat je door de lagen van je aangepaste, normale zelf heen weer een weg terug baant naar je natuurlijke pure kind. Zodat je pure en natuurlijke essenties meer naar buiten kunnen gaan komen:

onschuldig
vertrouwend
ecstatisch
alles voelend
totaal aanwezig
tevreden
natuurlijk, onaangepast
totaal afhankelijk


In dit gedicht verwoordt Kristel D’Huysser de natuur van het pure kind: het godenkind.

Het Godenkind
Het blonde godenkind aan zee
vergaart schelpen en schepsels
op die schitterende vlakte
van ruimte en licht.

Ver zie ik het wandelen, opgaand in
zijn schattenjacht, turend naar beneden,
terwijl een lichtkrans van onschuld
speelt om hoofd en naakte leden.

Een nietige pen lijkend
tegen de kantlijn van de oceaan,
beschrijven zijn voetsporen
onmetelijke levenskracht
in zijn tenger teer bestaan.

Zo voel ik mij verbonden
met dat godenkind, nog licht van geest,
klein, maar nooit eenzaam
in dit grootse spel van elementen en getij

en bij het vinden van
een waardevol kleinood in het zilt,
zich even evenbeeld van God wanend,
majestueus en vrij.

Bron: Kristel D’Huysser

Ons pure kind raakt in de loop van de eerste jaren onvermijdelijk ook ondergesneeuwd onder een laag pijnlijke emoties en gevoelens. Dat noemen we: het gekwetste kind.

http://innerlijkkindwerk.nl/het-pure-natuurlijke-kind/