Zienswijzen over de Ziel en oorsprong Autisme

Hier kan men onderwerpen plaatsen zoals : wijsheid , inzicht , tarot , orakels enz.
Plaats reactie
Gebruikersavatar
Susan
Ik Ben
Berichten: 8400
Lid geworden op: 19 apr 2012, 05:58

Zienswijzen over de Ziel en oorsprong Autisme

Bericht door Susan » 31 jan 2015, 13:04

De kinderen van een schitterend dageraad

In het logeerhuis waar ik in mijn functie als begeleidster werk staan twaalf bedden. Het is het vaste thuis voor een aantal kinderen en jongeren die wij de woonkinderen noemen. Een andere groep kinderen komt af en toe logeren, variërend van één nacht per maand tot drie dagen per week. Bij alle kinderen is de diagnose gesteld van een ernstige verstandelijke en/of meervoudige beperking. Dat wil zeggen dat veel kinderen naast een ernstige verstandelijke beperking ook een ernstige lichamelijke beperking hebben. De meeste kinderen praten niet en kunnen moeilijk of niet lopen. Epilepsie komt vaak voor. Allemaal hebben ze hulp en verzorging nodig bij alle dingen van het dagelijkse leven, zoals wassen, eten, naar bed gaan en aan- en uitkleden. Bijna kwart van hen zit in de rolstoel.

Bij veel van de kinderen is autisme vastgesteld. Andere kinderen zijn de neefjes en nichtjes van de autisten, ze zijn gediagnosticeerd met aandoeningen die met autisme worden geassocieerd en vertonen vergelijkbaar gedrag. Het Jorishuis zelf noemt alle kinderen bijzonder. Het is een antroposofische zorginstelling die vanuit de visie van de heilpedagogie werkt. Heilpedagogie gaat uit van de gezonde kern in de gehandicapte mens, die zich echter niet goed zichtbaar kan maken. En de begeleiding is dan ook gericht op het zoveel mogelijk manifesteren van deze gezonde kern en op het harmoniseren en ontwikkelen van het kind, zodat het zich beter met de omgeving kan verbinden.

Over de oorsprong van autisme leeft veel discussie. Zelf denk ik dat het het mooiste zou zijn als de kinderen hun eigen verhaal konden vertellen over datgene wat er toe heeft geleid dat zij zich in deze ongelofelijk pijnlijke en buitengewoon eenzame situatie bevinden. Als persoon kijkt men waarschijnlijk altijd naar iemand anders vanuit de ruimte die men in zichzelf ervaart en die men ter beschikking heeft. In mijn begeleiding werk ik vanuit mijn eigen persoonlijke ruimte en vanuit de ervaring die ik opgedaan heb in relatie tot mijn eigen trauma en zielsverwarring. Daarnaast zijn er bepaalde theorieën waarin ik aansluiting vindt op mijn observaties en persoonlijk helpen ze me verder.

Alle gedachtewisseling die rond autisme wordt gevoerd heeft betrekking op het ik. Het ene standpunt gaat er van uit dat het ik van een autistisch kind niet in het lichaam is gekomen en een andere zichtwijze benadert autisme vanuit het standpunt dat het ik door een traumatische ervaring weer uit het lichaam is vertrokken. In ieder geval heeft het ik grote moeite om zich met zijn lichaam te verbinden en om een diepere verbinding met de medemens aan te gaan.

Bij mensen die aan een autistische stoornis lijden vindt door middel van splitsing een primitief afweermechanisme plaats. Hierdoor ontstaat een immense polariteit. Het ik bevindt zich teruggetrokken in het hoofd, in het geestelijke en spirituele en alle indrukken uit de buitenwereld dringen ongefilterd het lichaam binnen. Vanwege het onvermogen zich af te grenzen van de omgeving hebben allerlei stemmingen en sferen zo sterk en ongefilterd toegang en vaak worden ze instinctief overgenomen. Overvallen van een chaos aan indrukken wordt het lichaam zelf tot de buitenwereld. Buiten en binnen worden twee onmetelijk gescheiden werelden. De mens in deze situatie is stuurloos en is zijn controle verloren over zichzelf en over de omgeving en over de tijd en over het handelen. Als overprikkeling plaats vindt worden de kinderen gekweld door herhalingen en dwanghandelingen, en het uit zich in huil- en schreeuwbuien, automutilatie of anderen pijn doen, terwijl het kind er innerlijk onder lijdt. De kinderen zijn in de ban van een zich opgehoopte en gekristalliseerde energie die ongecontroleerd vergissinghandelingen repeteert. Ze vinden geen rust, terwijl in wezen sprake is van uiterst sensibele, gevoelige en spirituele kinderen.

Dat autistische kinderen niet empatisch worden genoemd en niet in staat lijken te zijn om zich in anderen in te leven is een paradox. Omdat ze zoveel moeite hebben met het vasthouden van hun grenzen van hun eigen ik hebben ze ook grote moeite invoelend uit te reiken naar een ander. Zij hebben het gevoel dat hun wereld dan zal instorten, waarin zij zichzelf niet meer terug kunnen vinden. Aan het gedrag ligt dus juist een hele grote gevoeligheid ten grondslag en een zeer grote ontvankelijkheid voor de energie van anderen en wat op niet empatisch gedrag lijkt is een overlevingsmechanisme en geen eigenschap van de ziel.
* * *

In mijn literatuurstudie kwam ik ook de visie tegen die Rudolf Steiner zelf had ten opzichte van autisme. In een tijd waarin het begrip autisme nog niet bekend stond beschreef hij kinderen die men vandaag als tot het spectrum behorend zou diagnosticeren. Rudolf Steiner keek overigens op dezelfde wijze naar de mens als Assagioli en op een manier zoals ook Psychosynthese het doet. We incarneren als ik-wezen op aarde en onze ziel stelt de verbinding daar tussen ons geestelijk zijn en onze lichamelijkheid. Autisme zag Steiner als een probleem van de ziel die uit vorige incarnaties veel trauma’s met zich mee draagt. En van een ik dat terugschrikt van de zwaarte van het lot in de komende incarnatie. De ziel draagt dan veel pijn in zich en het teruggeschrokken ik vindt onvoldoende toegang om integrerend in de ziel te werken. Het ik is integratiezwak en het is moeilijk om de belastende levenservaringen in het heden te verwerken. Onopgeloste conflicten duiken onder in het onderbewustzijn van waaruit ze storend inwerken in de levensprocessen en de levenssfeer.

Een tweede benadering ontmoette ik in het werk van de Duitse psycholoog en psychotherapeut Franz Ruppert. In zijn therapeutisch werk heeft Ruppert veel ervaring opgedaan met cliënten die aan een toestand van verwarring lijden. Op een eigen manier kijkt hij aan tegen het conflict dat zich voordoet bij Psychose en Schizofrenie. Psychose en Schizofrenie beschouwd Ruppert als extreme menselijke zielstoestanden. Beide ziet hij als gevolg van een verwarring op zielsniveau. Hij formuleert een theorie waarin psychose een zichtbaar symptoom is van de in het verborgen werkende verwarring in een bindingssysteem van de ziel. Een psychose kan zelfs gezien worden als een poging van het immuunsysteem van de ziel om met zichzelf in het reine te komen.

Franz Ruppert maakt een grondige beschrijving van zielsbindingen en van zielsconflicten. De ziel ontstaat in het contact en zielsprocessen ontstaan in de eerste plaats in de ontmoeting van en in het contact tussen mensen. Mensen zetten in een wederzijdse relatie voortdurend zielsprocessen in werking. Door wat de ziel beleefd en wat er van haar wordt verlangd groeit en ontvouwd zich de ziel, ze wordt ruimer door datgene waarmee ze zich verbindt. Onaangename ervaringen maken de ziel voorzichtig, dan trekt de ziel zich terug. Door positieve ervaringen opent zich de ziel. Tot de ontwikkeling van de ziel hoort echter altijd ook weer het afscheid nemen van het oude en een zich openen en toe vertrouwen naar het nieuwe.

De binding tussen moeder en kind noemt Franz Ruppert de sterkste binding in het leven van een mens. Geen enkele andere binding heeft een vergelijkbare kwaliteit en zulke verstrekkende gevolgen. Een kind probeert zijn moeder op zielsnivau te bereiken en er vindt eenzelfde beweging in de moeder plaats. Het kind is op zoek naar de ziel van de moeder en de moeder is op zoek naar de ziel van het kind. Wellicht kan het voorkomen dat zich de ziel van de moeder nog in een onopgeloste zielsbinding of in een zielsconflict bevindt en dan is haar ziel niet beschikbaar. Er kan dan geen veilige hechting voor het kind ontstaan. Meestal beweegt het kind dan ook toe naar de persoon waaraan de moeder zelf nog is gehecht, vaak haar eigen moeder. Of het kind gaat een vervangende hechting aan die ter beschikking staat. Soms staat geen andere hechting te beschikking, dan kan het kind zich aan niemand hechten en dan trekt het zich terug. Een falende hechting van het kind aan zijn moeder behoort tot de meest dramatische gebeurtenissen en heeft de meest verstrekkende gevolgen voor de levensweg van de mens. Een falende hechting aan de moeder kan levensbedreigend zijn voor het kind.

Ruppert brengt een onderscheid aan tussen zielsconflicten omdat ze zich kunnen voordoen op verschillende niveaus. Er bestaan conflicten op het niveau van de persoonlijke ziel, conflicten die typisch zijn voor de familieziel en op een derde niveau bestaan conflicten met betrekking tot leven en dood en tussen goed en kwaad. Deze conflicten zijn kenmerkend voor de grote ziel, die als een bovenliggend principe werkzaam is en de tegenstellingen tussen leven en dood en goed en kwaad opheft en laat opgaan in een groter geheel. Ruppert gebruikt het begrip bindingstrauma’s versus zielstrauma en wat hij een zielstrauma noemt noemen we in Psychosynthese de Primal Wound. De angst van het niet bestaan. De behoefte aan binding correspondeert met de angst om alleen te zijn. Omdat voor het kind het alleen zijn de ondergang zou betekenen is zijn bindingsbehoefte existentieel. En de zoektocht naar en het vasthouden aan bindingen kan als een elementaire afhankelijkheid van elke mens worden gezien. De bindingsbehoefte heeft dus een kracht die eigenlijk geen mens kan weerstaan. Wie er voor kiest om alleen te zijn doet dit vanuit diepe teleurstelling en met grote inspanning.

http://www.marionschmaeh.nl/
voor wie weet, hoeft niets verklaard te worden
voor wie niet weet, is geen verklaring afdoende

Plaats reactie