Allemaal (weer) helderziend

[Susan]

Zelf ken ik dit al jaren zo wat hier in het stuk staat,
heel in het begin was dit soms best verwarrend en schrikken natuurlijk,
maar is heel normaal, niks fantasiëen van beetje 'doorgedraaid' of ergens
iets in willen zien wat er niet is!
Jammer dat er door de onbekendheid nog vaak door velen wat scheef en
grinnekend soms tegenaan gekeken wordt...onbekend maakt onbemind...geldt
ook hier nog vaak.
Lang,lang geleden was dit voor velen heel normaal en geaccepteerd, later is
men áfgestompter' geworden voor intuïtie en op eigen gevoelens te vertrouwe,
is vervlakt helaas..
---------------------------------------------------------------------------------------

Allemaal helderziend


In de eindtijd gaan sluiers verdwijnen: soms geleidelijk, soms abrupt. Dat betekent dat andere dimensies zichtbaar worden voor steeds meer mensen. Ook voor hen die niet geloven dat subtiele werelden om hen heen en dwars door hen heen bestaan.

Dat zal complete chaos opleveren, en dat is begrijpelijk. Als ik bij mezelf na ga hoe vaak ik in de loop der jaren ben geschrokken! Als ik me daarbij voorstel dat al die nieuwe indrukken in één keer of razendsnel achter elkaar zouden komen; en ik stel me ook voor dat die waarnemingen totaal niet in mijn wereldbeeld zouden passen ... ja, dat is een recept voor desoriëntatie en verwarring, voor chaos.

In een toestand van blinde paniek ben je energetisch een eenvoudige prooi voor astraal gespuis dat in groten getale op de loer ligt en zijn kans afwacht;
zo kan de chaos dan compleet worden.



Syndroom van Charles Bonnet

Het syndroom van Charles Bonnet is een raadsel voor de gezondheidszorg in het westen. Het is een 'aandoening' die vooral voor komt bij oudere mensen die slechtziend zijn op het fysieke vlak: hun derde oog gaat open en ze ervaren zogeheten 'complexe visuele hallucinaties'. Ze kunnen astrale werelden in kijken en nemen die vaak zeer helder en duidelijk waar. In onze westerse maatschappij ben je dan een 'patiënt' geworden.

Uit een vrij recente studie blijkt dat deze 'afwijking' veel vaker voorkomt dan aangenomen werd. 10 tot 15 % van de oudere mensen met een gezichtsscherpte van minder dan 30% lijdt aan het Syndroom van Charles Bonnet (=CBS). Men ziet wel in dat de 'patiënt' niet aan wanen lijdt en verstandelijk normaal is: hij beschikt over een 'intacte realiteitstoetsing'. Dat houdt in dat hij deze waarnemingen zelf ook hallucinaties noemt en dat hij 'begrijpt dat hij dingen ziet die er niet zijn.'

Ik ben ervan overtuigd dat in veel gevallen niet zozeer de waarnemingen zelf deze mensen met hun geopende derde oog veel psychisch lijden bezorgen, maar het feit dat hun waarnemingen in het westen te boek staan als hallucinaties en een zorgwekkende afwijking. Leren omgaan met wat men waarneemt, kennis opdoen over psychische hygiëne en alledaags frequentiebeheer is er dan ook niet bij.


Eigen ervaringen

Tot nu toe heb ik hooguit zijdelings over mijn directe eigen ervaringen gesproken. Dat komt omdat ik daar het nut niet zo van in zag. Ik probeer mijn lezers er niet van te overtuigen dat andere dimensies bestaan. Zij die geloven dat deze materiële wereld alles is wat er is, zullen vrijwel onmiddellijk afhaken, en daar heb ik niets op tegen.

Nu denk ik dat het nuttig kan zijn om iets over persoonlijke subtiele ervaringen te vertellen, omdat het anderen kan helpen wanneer hun waarnemings-vermogen zich opeens gaat uitbreiden. Als bepaalde gebeurtenissen je bekend voorkomen wordt de kans groter dat je niet in paniek raakt en kan je nieuwe ervaringen betrekkelijk rustig verwerken.


Wennen aan het helderziend waarnemen

Door de jaren heen heb ik altijd hetzelfde probleem gehad als ik iets nieuws zag in mijn eigen veld, in mijn omgeving of bij andere mensen. De vraag was altijd: zie ik dit nu omdat daar iets veranderd is in mijn omgeving? Of zie ik dit omdat mijn waarnemingsvermogen zich heeft uitgebreid?

Soms kan ik deze vraag achteraf beantwoorden. Toen ik net begon helderziend waar te nemen, zag ik meeuwen in de lucht met een rood energieveld - een rood gekleurde bol eromheen. Pas later kon ik vaststellen dat rood de eerste kleur was die ik goed kon waarnemen. Dat was toen er andere kleuren bij kwamen, o.a. groen, en ik zie meeuwen in de lucht nu niet meer met die rode bol. Mijn waarnemingsvermogen heeft zich dus ontwikkeld. De dag dat ik voor het eerst zacht-lila kon waarnemen herinner ik me nog goed. Ik vond het een prachtige kleur!

Het idee dat het leven een leerschool is beschouw ik als een populaire hersenspoeling. De ontwikkeling van bepaalde zintuigen plaats ik dus niet binnen het kader van evolutie en ascensie. Maar wie zich tussen de parasieten in deze corruptie bevindt, kan maar beter zo snel mogelijk leren over de ware aard van de parasiet. Anders is hij niet in staat zichzelf in spirituele zin te verdedigen en te handhaven.

Iedereen probeert zijn waarnemingen, of die nu subtiel van aard zijn of niet, te plaatsen binnen het wereldbeeld dat hij heeft. Een eerste normale reactie is om afwijkende waarnemingen toch binnen je bestaande wereldbeeld te persen, en desnoods te negeren of te ontkennen, omdat het alternatief een soort aardverschuiving kan betekenen.

Het aanpassen van mijn wereldbeeld is een proces geweest van jaren en jaren en het duurt voort. Het was vooral in het begin ingrijpend, want het betekende een radicale verandering van levensstijl, vriendenkring, beroep. Maar ik voelde ook een enorme kracht in mezelf ontstaan, waardoor niemand uit mijn omgeving me kon tegenhouden. Ook al hebben bepaalde mensen geprobeerd mij voor gek te verslijten of belachelijk te maken, er was een niveau waarop ik al die tijd wist dat zij geen schijn van kans hadden, omdat ik buiten hun bereik lag.

Juist dat aanpassen van je wereldbeeld is werk dat je van tevoren kunt verrichten. Als je weet dat het mogelijk is om dergelijke subtiele ervaringen te hebben en je probeert in te denken hoe jij zou reageren als het jou zou overkomen, kan je effectiever reageren wanneer dat aan de orde is.


Waarnemen zonder te weten

In 1997 begon ik vrij abrupt helderziend waar te nemen - kleuren, aura's, hechtingskoorden. Ik zag toen zonder te voelen en te weten. Ik zag, zonder te begrijpen wat het was dat ik zag.

Aanvankelijk liet ik me inpakken door mooie kleuren in iemands veld. Het was een behoorlijke schok toen ik ging inzien dat kleuren op het subtiele vlak net zo manipuleerbaar zijn als op het fysieke vlak. Bewustzijn laat zich in verschillende dimensies bedotten door 'pakketjes schroot met een dun laagje chroom.' Nee, het is niet alles goud wat er blinkt: mooi gekleurde grote energievelden zijn vaak van effectieve energierovers.


Geverfd haar

Toen ik ruim 12 jaar geleden aura's ging zien heb ik een aantal weken in de supermarkt mijn best moeten doen om geen dekking te zoeken voor bepaalde vrouwen. Zij hadden hele vreemde rode of gemeen paarse kleuren hoog in hun aura hangen en als ze in de buurt kwamen had ik de instinctieve neiging om voor hen weg te duiken. Tot ik opeens besefte dat deze vrouwen hun haar geverfd hadden! Je kon mij echt niet wijs maken dat het gezond is om zulke rare kleuren te onderhouden zo hoog in je veld, maar ik kon mezelf toen herprogrammeren om mij niet langer te laten afschrikken door dit soort kunstmatig dreigende energievelden.


Hartelijk gefeliciteerd

Tijdens een verjaardag van de man van een vriendin merkte ik opeens de aanwezigheid van zijn overleden vader op. Ik had die man tijdens zijn leven niet zo gemogen en daar was niets aan veranderd. Hij zei dat ik zijn zoon moest laten weten dat hij er was en dat hij hem hartelijk wilde feliciteren. Ik herinner me dat ik beledigd was. Hartelijk gefeliciteerd? Was dat werkelijk de hele inhoud van zijn boodschap - hartelijk gefeliciteerd, en dat hij er was? Ik vond dat zeker niet de moeite waard om door te geven en daarbij in de rol van Char-achtig medium terecht te komen. Ik heb niets doorgegeven en mij verder afgesloten voor zijn aanwezigheid.


Een straat vol schimmen

Toen ik op een avond de compostbak aan de straat zette was de zon al onder gegaan. Tijdens de schemering zie je in verhouding veel meer dan bij zonlicht. Toen ik de straat in keek zag ik allemaal schimmen lopen. Vreemd genoeg schrok ik meer van het feit dat het er zo veel waren, dan van hun aanwezigheid. Die was niet storend. Ik vergelijk dat met lopen door een drukke winkelstraat met een hoop mensen. Die merken jou niet op, ze hebben hun eigen agenda ; je voelt je absoluut niet verplicht om hen aan te spreken en zij spreken jou ook niet aan. Als je maar geen rare ideeën in je hoofd gaat halen over hoe je iedereen moet redden of helpen, dan is er weinig aan de hand.


Mensen en monsters

Het is me al regelmatig overkomen: soms zie ik gezichten van andere wezens dwars door het hoofd van andere mensen heen. Alsof er een ander persoon ook in hun lichaam zit. Toen ik door mijn eigen hoofd heen jaren geleden voor het eerst een indianenhoofd zag in de spiegel, schrok ik me rot.

Later kreeg ik het idee dat dit in sommige gevallen andere incarnaties van dezelfde spirit kunnen zijn; en soms zijn het ongewenste indringers. Als ik boodschappen aan het doen ben in de supermarkt zie ik wel eens een gruwelijk, monsterachtig, niet-menselijk wezen dwars door het gezicht van iemand die ik niet ken en die daar gewoon boodschappen aan het doen is. Deze mensen zien er meestal niet gelukkig en ook niet gezond uit. Tot nu toe ben ik ervan uit gegaan dat dit wezens zijn die zich aan het energieveld van deze mensen hebben vastgehecht.


Pieppiep

Mijn jongste dochter had een klein speelgoedmuisje waar katten soms mee spelen. Ze hield het in haar hand geklemd als ze ging slapen en was zeer gehecht aan dat kleine ding. Maar hij was niet handig, want omdat hij zo klein was, raakte hij regelmatig zoek.

Toen ik nog getrouwd was gingen we een keer op vakantie. Toen bleek dat Pieppiep weg was, was mijn dochter ontroostbaar. We zochten overal maar konden hem niet vinden. Mijn dochter huilde zichzelf die avond in slaap.

In de toestand tussen slapen en waken in kunnen andere indrukken het gemakkelijkst binnen komen. Ik merkte dat ik begon te scannen op zoek naar Pieppiep en dat ik op de een of andere manier wist dat Pieppiep toch echt in de hotelkamer lag. Toen ik dat de volgende ochtend ook zei, werd mijn man boos op me. 'Dat ding is weg, geef haar geen valse hoop, en we kopen wel een nieuwe.'

Maar ik wist het zeker. Alleen kreeg ik deze keer geen beelden. Normaal ben ik erg visueel ingesteld, maar dit was een soort 'voel'-actie. Toen we terug kwamen van het ontbijt werd mijn hand naar een bepaalde plek getrokken. Ik stopte mijn hand aan de rechterkant van het kussen van mijn dochters bed tussen het matras en de bedwand. Deze keer duwde ik mijn hand zo ver door, zo diep als ik maar kon, tot mijn arm tot aan mijn elleboog verdween. Ik negeerde mijn man die riep dat hij daar al wel drie keer had gezocht. Maar niet zo diep als ik! Toen ik aanvankelijk nog niets voelde was ik oprecht verbaasd, want ik wist zeker dat Pieppiep daar zat. Dus duwde ik mijn arm nog een stukje dieper weg - en ik had hem te pakken.

Mijn man kon hier niet goed mee overweg. Hij noemde het mazzel, toeval, zelfs een truc van mij! Maar mijn dochtertje was dolgelukkig. Ik besefte dat ik dit knuffeltje had gevonden omdat er zo veel van haar energie in zat, waardoor scannen eigenlijk relatief eenvoudig was.


Beeld

Toen mijn zoon nog tennistraining had en ik voor die bondstraining een behoorlijk eind moest rijden, had ik met de ouders van een andere jongen uit mijn woonplaats afgesproken dat we ze om beurten zouden halen en brengen. Dat scheelde behoorlijk in tijd en kosten.

Toen het mijn beurt was om de jongens op te halen en ik in de auto stapte, zag ik een beeld van het parkeerterrein bij de tennishal waar ik de vader van de andere jongen op me af zag komen. Zijn moeder had de jongens gebracht, en het was mijn beurt om ze op te halen. Het sloeg nergens op dat zijn vader daar zou zijn. Maar je begrijpt al wat ik zag toen ik het parkeerterrein op kwam rijden: die vader kwam naar me toe. Hij was in de buurt en had zijn ex gezegd dat hij de jongens mee zou nemen; zij was vergeten dat aan mij door te geven.

Ik herinner me mijn verwarring. Want ook achteraf, toen ik wist dat ik gelijk had en dit beeld juiste informatie gaf die ik goed had begrepen, vond ik het moeilijk om te bedenken hoe ik daar anders mee om had kunnen gaan. Zo maar bellen met de vraag of de plannen misschien veranderd waren? Nee, als je geen kermisattractie wil worden kan je soms beter doen of je neus bloedt.


Speeltuin langs de snelweg

Dit voorval vond ook plaats toen ik nog getrouwd was. We waren met onze drie kinderen achterin de auto op weg naar Italië, toen mijn man ergens in Duitsland zei:
"Is dat speeltuintje bij de volgende stop?"
"Speeltuintje?" zei ik verbaasd, "Ik weet niets van een speeltuintje."
Maar een moment later 'wist' ik: "Ja, er is inderdaad een speeltuintje! Dat heb jij gezien, dit is jouw waarneming, jouw intuitie, , en het klopt."
Hij begreep niet goed wat ik zei. "Hoezo, mijn intuïtie?"
"Op mijn kaart staat niets over een speeltuintje, " zei ik, "maar dat is er wel, en ik heb niet als eerste gezien dat het er is, maar jij."

Hij vond dit grote onzin. We sloegen af bij de volgende parkeerplaats. Die was behoorlijk groot, met een restaurant en picknicktafels, maar er was nergens een speeltuintje te zien.
"Laten we even doorrijden," zei ik.
"Doorrijden?" zei hij geërgerd, " Moet je weer zo nodig gelijk hebben? Je ziet toch dat er geen speeltuintje is?"
"Ik zie dat er wel een speeltuintje is, net zoals jij dat hebt gezien," zei ik, "en over dat zo nodig gelijk moeten hebben: dat speeltuintje is er of het is er niet. Ik kan het niet tevoorschijn toveren. Laten we gewoon even doorrijden."
Mokkend reed hij verder, voorbij het parkeerterrein bij het restaurant, en voorbij een groepje bomen zagen we ... een behoorlijk grote speeltuin. Waar geen kip zat, want het ding stond niet aangegeven, dus mensen die er langs reden hadden hun rustpauze al gehad.
We zijn er gestopt en de kinderen hebben er een half uur uitgelaten gespeeld, maar mijn ex was compleet in de war. Hij begreep nog steeds niet hoe het kon dat ik beweerde dat HIJ dat speeltuintje had gezien.

Ik geloof dat dit vaak gebeurt: mensen negeren hun helderziende ingevingen of merken ze helemaal niet op, omdat ze niet in hun wereldbeeld passen.


Dichte mist

Op een middag stond ik bij de vijver in de achtertuin in de volle zon. Op een lelieblad zat een kikker. Ik besloot me te concentreren op het energieveld van die kikker - de eerste maanden nadat mij aurazicht terugkeerde was ik veel met die waarnemingen bezig. Er vinden dan altijd 'shifts' plaats in je energieveld. Ik voelde zo'n verschuiving in mijn waarnemingsbereik en het volgende moment waren de stralende zon en mijn vertrouwde omgeving verdwenen en bevond ik me in een dichte, vieze mosterdgele mist waar ik niet doorheen kon kijken. Ik raakte compleet in paniek en rende de huiskamer in! Vandaar keek ik weer de achtertuin in - waar de vijver gewoon badend in de zon lag met een kikker op het lelieblad alsof er niets aan de hand was.

Ik besefte dat ik nooit wilde zitten op die plek bij de vijver. Intuïtief had ik altijd andere plekken in de achtertuin opgezocht om te zitten. Maar deze dichte mist overviel me volledig en ik was er totaal niet op voorbereid. Ik weet ook dat als je er wel op bent voorbereid, het toch moeilijk zal zijn om kalm te blijven.

Een andere afstemming zoeken helpt als je zelf in je astrale lichaam bent, maar als je er fysiek bent terwijl je astraal waarneemt kan je beter rustig blijven en een andere plek opzoeken. Door de schrik keer je meestal al spontaan terug naar afstemming op het materiele vlak.


Weduwe

Ik zat in de tuin wat uit te rusten na het tuinieren, toen ik overvallen werd door bewustzijn en energie uit een ander leven. Soms kijk je naar iemand anders, maar dit voelde als een leven van mijzelf. Ik was een vrouw in een berggebied - ergens in Zuid Amerika? - die net te horen had gekregen dat haar man en zoon in de strijd tegen een naburige stam waren omgekomen. Ik uitte daar een enorme kreet van verdriet, op een manier die totaal niet zou passen bij mijn westerse persoonlijkheid.

Als er herinneringen uit andere levens binnenkomen zijn dat vaak traumatische ervaringen, omdat die door hun lagere vibraties en intense emoties eerder op te merken zijn met bepaalde zintuigen.


Oorlogsmuseum

We bezochten met het hele gezin het oorlogsmuseum in Normandië. Ik voelde daar weinig voor omdat ik weinig trek had in al die oorlogsvoorwerpen en in de energieën op dat strand waar de invasie van de geallieerden had plaats gevonden. Maar bij het betreden van het museum voelde ik eerder de grote stromen toeristen die daar dagelijks over die gangpaden trokken, en ik bedacht dat het allemaal wel mee zou vallen als ik me maar niet te veel op die voorwerpen zou concentreren.

Er werd elk uur een film vertoond en we gingen een klein filmzaaltje in om die te zien. Men verzocht de kinderen in het midden te laten zitten en de ouders om de buitenste stoelen te bezetten, zodat alle kinderen goed zicht hadden. Ik ging achter mijn man zitten aan het gangpad.

Toen ik naar voren keek, merkte ik onmiddellijk op dat daar iemand voor dat grote witte doek stond. Een man. Groot, kaarsrecht. Tegen die egale witte achtergrond was hij zo goed zichtbaar, dat ik me niet kon voorstellen dat anderen hem niet zagen. Dit gebeurde in de tijd dat ik nog geloofde in de New Age boodschappen over Nieuwetijdskinderen of Indigokinderen; ik geloofde nog in een nieuwe generatie die iets moois ging brengen.

Er zaten behoorlijk wat kinderen in het zaaltje en die man daar voor dat doek was zo overduidelijk zichtbaar voor iedereen die ook maar een beetje subtiel kon waarnemen, dat ik ervan overtuigd was dat heel wat kinderen hem ook zouden kunnen zien. Dus keek ik naar de kinderen. Ik verwachtte dat ik kinderen zou zien zitten die met open mond staarden naar die aanwezigheid daar precies midden in de zaal voor dat doek.

Maar de kinderen zaten alleen maar te kwallen. Niemand keek naar die astrale aanwezigheid. En op het moment dat ik bij mezelf dacht: "Ben ik dan werkelijk de enige die hem kan zien?" voelde ik tot mijn grote schrik dat hij me recht aan keek. Alsof hij met van die priemende ogen naar mij staarde. Ik had zijn volle aandacht. En ik wist dat hij wist dat ik hem had opgemerkt.

Een moment later draaide hij zich om en begaf zich in mijn richting. Het leek of hij niet liep, maar kaarsrecht marcheerde. Bij de hoek van de voorste rij stoelen aangekomen maakte hij een scherpe bocht van 90 graden. Ik vond dit helemaal niks! Ik zag hem dichterbij komen en ik raakte een beetje in paniek, want ik had helemaal geen zin in dit gesprek, en als ik me zo voel dan ben ik ook absoluut niet meer helderhorend.

Maar ik wist wel dat hij mijn gedachten kon opvangen. Dus zei ik tegen hem, dat ik hem wel had gezien maar hem niet goed kon verstaan, en dat er wezens aanwezig waren die hem wel verder konden helpen. Die aanwezigheden had ik ondertussen achter mij opgemerkt. Inderdaad kwamen er zelfs drie anderen naar hem toe, en ik besloot me er niet meer mee te bemoeien en me ergens anders op te concentreren. Toen ik me even later af vroeg wat er met deze man was gebeurd, voelde ik dat hij was verdwenen, en dat het zo goed was.

Later besprak ik dit met een vriendin die veel sterkere mediamieke gaven heeft dan ik. Ze zei dat de man een kolonel was die daar sinds de tweede wereldoorlog bij die spullen was blijven hangen. En ze vroeg zich verbaasd af waarom ik niet nieuwsgierig was als mij zoiets overkwam. Ik zei dat ik de militante persoonlijkheid van die man niet zo prettig vond en dat details mij helemaal niet interesseerden. Toen ik voelde dat hij weg was en dat het goed was, was voor mij daarmee de kous af. En ik zit dan niet te wachten op sentimentele verhalen over dolenden die naar het licht zijn gegaan of emotionale verhalen over hun trauma's. De man was naar een plek verhuisd waar hij beter af was, maar dat was de hemel niet.

Dit is een advies voor mensen die nieuwsgierig zijn: pas daarmee op. Ik heb altijd intuïtief mijn best gedaan om bepaalde energieën op afstand te houden of op te ruimen (d.w.z. uit mijn veld of dat van een ander te verwijderen) zonder erin te duiken. Ik wil niet weten wat erin zit, wat er voor verhaal aan vast zit. Want de gedachte, noem het interesse of nieuwsgierigheid, is voldoende om er middenin terecht te komen en zo zie je heel wat mediums spontaan kokhalzen, of duizelig of onpasselijk worden.


Functioneren op astraal niveau

Als je zulke ervaringen hebt, maakt het veel uit of je in de gaten hebt dat jouw waarnemingen subtiel zijn. Als je bijvoorbeeld een enorme astrale spin ziet lopen en denkt dat die tot de materiële wereld behoort, dan zal je daar heel anders op reageren dan wanneer je weet dat je naar een astraal wezen kijkt.

Meestal heb ik deze verwarring niet. Maar ik herinner me dat ik eens een dikke bromvlieg voorbij zag vliegen en pas besefte dat die astraal was, toen hij dwars door het glas van raam naar buiten vloog. Ik merk ook dat ik met twee soorten bewustzijn te maken heb: het bewustzijn van mijn aardse persoonlijkheid, en een ander, wijzer bewustzijn dat helemaal op de hoogte is van astrale wetten. Die twee 'niveaus' van bewustzijn binnen mijzelf opereren simultaan en meestal onafhankelijk van elkaar.

Zo herinner ik me dat ik een keer op weg was naar het winkelcentrum met een een heel lijstje boodschappen voor de verjaardag van mijn moeder. Het bewustzijn van mijn aardse persoonlijkheid hield zich daarmee bezig. Ik zag een auto met caravan voorbij rijden, en toen merkte mijn astrale zelf op: "Goh, jullie zijn laat zeg! Fijne vakantie, goede reis!" Pas op dat moment keek ik met mijn aardse bewustzijn beter naar de auto met caravan en zag toen pas dat mijn vriendin in die auto zat. Toen ze terug kwam vertelde ze dat ze inderdaad veel later waren vertrokken dan ze hadden gepland.

Terwijl mijn aardse persoonlijkheid verzonken was in een boodschappenlijstje, merkte mijn astrale persoonlijkheid hele andere dingen op. Vreemd? Misschien wel, maar je went aan zulke dingen. Ik ben er ondertussen aan gewend om op momenten van subtiele aanvallen niet te luisteren naar het commentaar van mijn aardse persoonlijkheid; die heeft in de loop der jaren ook geleerd om zich dan koest te houden en te luisteren naar het advies van mijn innerlijk weten. Want als het er echt op aan komt, is dat de stem die de beste raad geeft.

http://www.ascensie.nl/allenhelderziend.htm

[Gast1]

Interessant ... een hele lap tekst, maar ik ga 'm lezen ...

[Susan]

Interessant ... een hele lap tekst, maar ik ga 'm lezen ...

Sterkte gewenst...

Je hoeft eigenlijk niet eens het hele stuk te lezen hoor Gast1, want de onderste helft bestaat nml uit voorbeelden. Al zou je ook daar toch misschien wel iets van herkenning in kunnen vinden .
Met name kunnen het juist ervaringen zijn die jij eventueel ook nog kan 'verwachten' mocht het zich vaker voor gaan doen, het 'overvalt' je als het ware op de meest onverwachte momenten.
Soms dagen achter elkaar, dan weer eens weken/maanden niets.

[Gast1]

Syndroom van Charles Bonnet

Het syndroom van Charles Bonnet is een raadsel voor de gezondheidszorg in het westen.
Het is een 'aandoening' die vooral voor komt bij oudere mensen die slechtziend zijn op het fysieke vlak:
hun derde oog gaat open en ze ervaren zogeheten 'complexe visuele hallucinaties'.
Ze kunnen astrale werelden in kijken en nemen die vaak zeer helder en duidelijk waar.
In onze westerse maatschappij ben je dan een 'patiënt' geworden.

Uit een vrij recente studie blijkt dat deze 'afwijking' veel vaker voorkomt dan aangenomen werd.
10 tot 15 % van de oudere mensen met een gezichtsscherpte van minder dan 30% lijdt aan het Syndroom van Charles Bonnet (=CBS).
Men ziet wel in dat de 'patiënt' niet aan wanen lijdt en verstandelijk normaal is: hij beschikt over een 'intacte realiteitstoetsing'.
Dat houdt in dat hij deze waarnemingen zelf ook hallucinaties noemt en dat hij 'begrijpt dat hij dingen ziet die er niet zijn.'

Ik ben ervan overtuigd dat in veel gevallen niet zozeer de waarnemingen zelf deze mensen met hun geopende derde oog veel psychisch lijden bezorgen,
maar het feit dat hun waarnemingen in het westen te boek staan als hallucinaties en een zorgwekkende afwijking.
Leren omgaan met wat men waarneemt, kennis opdoen over psychische hygiëne en alledaags frequentiebeheer is er dan ook niet bij.

Hihihi ... Ja, ik bespeur en vorm van 'herkenning'.
Ai, ik kan niet alles schrijven wat er in mij opkomt ...
Strategisch zou dat niet handig zijn ...

Wennen aan het helderziend waarnemen

Door de jaren heen heb ik altijd hetzelfde probleem gehad als ik iets nieuws zag in mijn eigen veld, in mijn omgeving of bij andere mensen.
De vraag was altijd: zie ik dit nu omdat daar iets veranderd is in mijn omgeving?
Of zie ik dit omdat mijn waarnemingsvermogen zich heeft uitgebreid?

Soms kan ik deze vraag achteraf beantwoorden.
Toen ik net begon helderziend waar te nemen, zag ik meeuwen in de lucht met een rood energieveld - een rood gekleurde bol eromheen.
Pas later kon ik vaststellen dat rood de eerste kleur was die ik goed kon waarnemen.
Dat was toen er andere kleuren bij kwamen, o.a. groen, en ik zie meeuwen in de lucht nu niet meer met die rode bol.
Mijn waarnemingsvermogen heeft zich dus ontwikkeld.
De dag dat ik voor het eerst zacht-lila kon waarnemen herinner ik me nog goed. Ik vond het een prachtige kleur!

Dit doet me denken aan Claude Monet, die in zijn werken op later leeftijd andere kleuren begon toe te passen.

Het aanpassen van mijn wereldbeeld is een proces geweest van jaren en jaren en het duurt voort.
Het was vooral in het begin ingrijpend, want het betekende een radicale verandering van levensstijl, vriendenkring, beroep.
Maar ik voelde ook een enorme kracht in mezelf ontstaan, waardoor niemand uit mijn omgeving me kon tegenhouden.
Ook al hebben bepaalde mensen geprobeerd mij voor gek te verslijten of belachelijk te maken, er was een niveau waarop ik al die tijd wist dat zij geen schijn van kans hadden, omdat ik buiten hun bereik lag.

Herkenbaar, herkenbaar ...

Normaal ben ik erg visueel ingesteld, maar dit was een soort 'voel'-actie.
Toen we terug kwamen van het ontbijt werd mijn hand naar een bepaalde plek getrokken.
Ik stopte mijn hand aan de rechterkant van het kussen van mijn dochters bed tussen het matras en de bedwand.
Deze keer duwde ik mijn hand zo ver door, zo diep als ik maar kon, tot mijn arm tot aan mijn elleboog verdween.
Ik negeerde mijn man die riep dat hij daar al wel drie keer had gezocht. Maar niet zo diep als ik!
Toen ik aanvankelijk nog niets voelde was ik oprecht verbaasd, want ik wist zeker dat Pieppiep daar zat.
Dus duwde ik mijn arm nog een stukje dieper weg - en ik had hem te pakken.

Mijn man kon hier niet goed mee overweg. Hij noemde het mazzel, toeval, zelfs een truc van mij!
Maar mijn dochtertje was dolgelukkig.
Ik besefte dat ik dit knuffeltje had gevonden omdat er zo veel van haar energie in zat, waardoor scannen eigenlijk relatief eenvoudig was.

Toen mijn zoon nog tennistraining had en ik voor die bondstraining een behoorlijk eind moest rijden,
had ik met de ouders van een andere jongen uit mijn woonplaats afgesproken dat we ze om beurten zouden halen en brengen.
Dat scheelde behoorlijk in tijd en kosten.

Toen het mijn beurt was om de jongens op te halen en ik in de auto stapte, zag ik een beeld van het parkeerterrein bij de tennishal waar ik de vader van de andere jongen op me af zag komen.
Zijn moeder had de jongens gebracht, en het was mijn beurt om ze op te halen.
Het sloeg nergens op dat zijn vader daar zou zijn.
Maar je begrijpt al wat ik zag toen ik het parkeerterrein op kwam rijden: die vader kwam naar me toe.
Hij was in de buurt en had zijn ex gezegd dat hij de jongens mee zou nemen; zij was vergeten dat aan mij door te geven.

Ik herinner me mijn verwarring.
Want ook achteraf, toen ik wist dat ik gelijk had en dit beeld juiste informatie gaf die ik goed had begrepen, vond ik het moeilijk om te bedenken hoe ik daar anders mee om had kunnen gaan.
Zo maar bellen met de vraag of de plannen misschien veranderd waren?
Nee, als je geen kermisattractie wil worden kan je soms beter doen of je neus bloedt.

Ik geloof dat dit vaak gebeurt: mensen negeren hun helderziende ingevingen of merken ze helemaal niet op, omdat ze niet in hun wereldbeeld passen.

Ja ... dat ken ik ... ook in de rest van de tekst.
Ik herken veel, maar ik heb het niet zo sterk.
Anders, ik 'heb' het anders.

En ik beleef wél de aanwezigheid van 'bijzondere kinderen'.
Ik geloof in een nieuwe generatie die iets moois gaat brengen, maar ze gaan het helaas niet redden.

Het klinkt allemaal heel triest, maar er is even een opleving geweest op Natuur en milieugebied.
Wat ik voel is een vereenzaming en isolement van het individu.
Dat doet de maatschappij en het individu zelf.

Afstanden tussen mensen worden groter en er zal meer vijandigheid zijn.
De economie 'fleurt op' ... ik denk van niet.
Mondiaal in ieder geval niet, mogelijk wel plaatselijk.
We worden zoet gehouden en er wordt ons van alles wijs gemaakt.

Macht gaat steeds belangrijker worden en we degenereren als mens.
Wij raken het spoor niet bijster, we zijn het bijster en vergeten 'de zin' van alles.

Het verbaast mij dat er nog geen werelds drama is gebeurd ...
Ik 'voel' dit al jaren en uiteraard kan dat ook een soort verborgen vrees zijn uit angst dát er iets gebeuren gaat.
Het zou kunnen, maar toch ...

Carpe diem ...

[Fenna]

Mooi stuk Susan.
'T was een behoorlijke lap tekst, maar ben blij dat ik het gelezen heb.
Het is zooo herkenbaar, vooral dat het als een afwijking wordt gezien.
Ik zie en hoor entiteiten en zie energievelden als witte kransen om zowel plant als dier.
Ik vind jammer dat ik de kleuren niet kan waarnemen, ik hoop dat ik dat stadium nog eens bereik.

Wij zijn niet abnormaal of vreemd, maar kunnen alleen dingen horen, zien of voelen wat de meesten niet kunnen of durven accepteren.
In het begin dat ik dingen begon waar te nemen vertelde ik het aan niemand uit angst voor gek verklaard te worden maar, op een gegeven moment liep er er niet meer voor weg en vertelde er over of het de normaalste zaak van de wereld was.
Tot mijn verbazing kwamen er veel meer mensen waar ik mee sprak toch schoorvoetend ook voor uit dat zij dit ook wel eens hadden gevoeld of mee gemaakt.

[Susan]

@Gast1 en Fenna
Reageren lukt me nu niet, komt nog wel