Wat het ego is...

[Nathan]

Als je positief staat tegenover alles en iedereen. Dan hoef je niet verder te lezen...
Maar als je twijfelt aan bepaalde dingen en ook twijfelt aan iets in jezelf, lees dan gerustig verder!

We gebruiken het begrip ego gauw voor iets wat ons stoort in onszelf of bij een ander, niet waar?
Maar het kan ook zijn dat je iets aanziet voor het ego maar het in werkelijkheid niet is. Jagen op spoken, zoiets. Of we denken iets te zien bij een ander maar dat blijkt dan een spiegeltje te zijn. We zien dan indirect iets van onszelf waar we eigenlijk nog mee worstelen, niet echt klaar zijn.

Hoe dan ook, je kunt maar beter afrekenen met dat wat je leven beperkt. Alleen lukt dat maar weinig mensen, want de meesten vluchten naar geestelijke hulpverleners, guru's en of in het gebruik van drugs of medicijnen. En dat de rest van hun leven, als ze niet uitkijken,...
Het lijkt dat iedereen zijn eigen pad creeert. Dat we de vruchten plukken van onze eigen gedachten, gevoelens en daden.

Hoe rekenen we af met dat wat we het ego noemen?
1) Wees alert. Wees zelfkritisch.
2) Neem geen genoegen met een halve waarheid.
3) Weet, begrijp dat haat niet haat verdrijft.
4) Zorg voor de juiste levensinstelling. Onderschat niet je houding en de eventuele gevolgen daarvan.
5) Maak van deze opsomming 1 t/m 4 geen pad, techniek en of regel. Maar kijk er gewoon naar, laat het even op je inwerken.

Het ego is slimmer dan je denkt omdat het een deel is van je denken en als je denkt over het ego hoe aan te pakken, denkt het altijd met je mee. Het ego blijft je een stap voor, als je niet bereid bent ook voorbij het denken, bekende te gaan.
Je bestaat niet alleen door het feit dat er denken is maar ook gevoelens en zintuigelijke ervaring.
Zelfobservatie omvat alles wat er op dit moment is. Dring erin door!
Het ego is als een slang onder het zand. Trap er niet op maar betrap het.
Het ego is niets anders dan al die beelden die zeggen wat je vooral wel of niet moet doen. Het zelfbeeld weet precies wie jij bent en wat goed en slecht voor je is. Maar dat zelfbeeld is het ego, de gevangenis.
Door volledig door te dringen tot je zelfbeeld (dat ontstaan is in de prille jaren) kun je het radicaal achter je laten, hier en nu. Mits je het met wortel en al pakt, zogezegd.
Als het zelfbeeld verdwijnt overkomt je de bevrijding. Een leven dat vrij is als zichzelf, door zichzelf.

[Gast1]

Ik begrijp goed wat je bedoelt, Nathan.
Volgens mij dacht ik er een paar jaar geleden zelfs eender over, maar inmiddels zijn mijn inzichten anders.

Met een bepaald 'ego' hebben is totaal niets mis.
Sterker nog, het kan als een prima verdediging gelden zodat je innerlijke ik niet aangetast wordt door invloeden van buitenaf.
Ik speel bewust even de advocaat van de duivel.

We gebruiken het begrip ego gauw voor iets wat ons stoort in onszelf of bij een ander, niet waar?
Maar het kan ook zijn dat je iets aanziet voor het ego maar het in werkelijkheid niet is.
Jagen op spoken, zoiets. Of we denken iets te zien bij een ander maar dat blijkt dan een spiegeltje te zijn.
We zien dan indirect iets van onszelf waar we eigenlijk nog mee worstelen, niet echt klaar zijn.
Hoe dan ook, je kunt maar beter afrekenen met dat wat je leven beperkt.

Antwoord op de eerste vraag: inderdaad niet waar! Het kán echter wel en dat schrijf je ook (kijk, ik heb het even vet gekleurd).
Hoe kom je er bij dat het ego je beperkt?
Waarom zou je 'er mee af moeten rekenen'?
Waarom zou je alert en zelfkritisch moeten wezen?
Waarom zou je geen genoegen nemen met een halve waarheid of zelfs geen enkele waarheid?
Haat verdrijft inderdaad geen haat, dat lijkt mij geen hogere wiskunde.
Is het noodzakelijk dat haat verdreven wordt?
Ik durf zelfs te beweren dat haat de mensheid verder heeft gebracht.

De juiste levensinstelling?
Dat klinkt nogal onderwijzend en betweterig en ik weet het, dat kan allemaal wat van mij zeggen.
Maar ik schreef het al: Ik speel bewust even de advocaat van de duivel.

Voor de overgrote meerheid van de mensen is het ego niet als een slang onder het zand.
Het ego beschermt ze.
Mensen met een sterk ego bereik(t)en topposities en laten (lieten) zich (hun ego) niet aan de kant zetten.
De grote verleden en huidige machtshebbers in de wereld hebben allen een groot ego en als je de schrijvers van het OT en het NT wilt geloven,
dan lees je respectievelijk dat de Bijbelse god en Jezus joekels van ego's hadden ...

Dus ego?
Klamp je er een beetje aan vast want velen die hun ego opzij zaten, werden letterlijk en figuurlijk 'aan het kruis genageld' ... en nog steeds ...

Ik ben benieuwd naar jouw reactie en vooral ook de goed onderbouwde antwoorden op mijn vragen.

[Kristof Piessens]

Pierre,

Ik denk niet dat jouw uitleg een plausibele noodzakelijkheid is, van dat klein beetje KUN je wel toelaten maar net niet te veel want een EGO hebben in zuivere vorm is energetisch een op zichzelf, ongestuurde, ongeconcentreerde destructieve gesloten houding, denken dat je leeft volgens het gelijk van het EGO is daadkrachtig destructief, de hang hiernaar is een op zichzelf staande illusie, "blinde vlek" van de mens !

Principieel is een ego hebben gezeteld in een 'catch 22 situatie', hiervan te veel hebben neigt altijd tot een gevangenneming van het eigen natuurlijke ware zelf.

Een ego is kritisch bekeken een mentale kracht die opponeert tegenover de beschouwelijke waarnemingen maar weigert zich los te maken van wat de mens initieel hiervan leert, en dat leidt grotendeels tot het ontketenen van iets wat een onmogelijkheid blijkt te zijn binnen het raamwerk van de menselijke opvattingen over vrede en oorlogen bvb...dictatoren hebben een ego die hen doet geloven dat wat zij geloven waar is en dat te rechtvaardigen valt ten opzichte van de "waarheid die hen kwetst"...laat je lichtje hierover eens heel goed op schijnen...je zult opmerken dat het EGO zich altijd op een hellend vlak balanceert, het weigert hoe dan ook dingen in te zien als verkeerd of goed,weigert zelfs grenzen te kennen indien tijdens de opvoeding blijkt dat er geen grenzen zijn getrokken geweest...het heeft altijd honger naar wat het wilt maar het is nooit genoeg dus blijft die trekken net zolang de mens inziet dat zijn daden en acties gericht waren volgens zijn/haar eigen ego...

Een ego is een mentale kracht die een ongestuurde valse illusie probeert in stand te houden, maar een ego zal nooit een eigen wil hebben, dat leidt altijd terug tot de basis gedachten van de mens die niet onderzocht werden/worden (alleen op jouzelf van toepassing, zie omschrijving van Nathan).

De beste indicaties zijn de fases van een baby tot een volwassene.
tijdens de kinder/pubertijd is het egocentrisme hieraan centraal volgens dat kind/puber zelf, het denkt dat de aandacht altijd naar hem gericht is en zo werkt een mentale reactie exact zoals het is...een catch 22 situatie van het ego waarvan de concentratie zich vastgrijpt in het mentale en aandacht vraagt zonder grenzen te kennen, het gedraagt zich als een bodemloze, grenzeloze, harteloze, ongeconcentreerde, onkritische mens, daarvan komt de spreekwoordelijke uitspraak van het "over lijken stappen" vandaan !

[Gast1]

Pierre,

Ik denk niet dat jouw uitleg een plausibele noodzakelijkheid is, van dat klein beetje KUN je wel toelaten maar net niet te veel want een EGO hebben in zuivere vorm is energetisch een op zichzelf, ongestuurde, ongeconcentreerde destructieve gesloten houding, denken dat je leeft volgens het gelijk van het EGO is daadkrachtig destructief, de hang hiernaar is een op zichzelf staande illusie, "blinde vlek" van de mens!

Dat is een erg lange zin die je hier schrijft, die absoluut niet hoeft te kloppen. Ik beweer zelfs dat de door mij vet-gekleurde woorden zelfs het tegenovergesteld zijn. Een ego kan heel zeker gestuurd, gecontroleerd, constructief en open zijn.

Principieel is een ego hebben gezeteld in een 'catch 22 situatie', hiervan te veel hebben neigt altijd tot een gevangenneming van het eigen natuurlijke ware zelf.

Principieel? Waarom zou iemand met zijn eigen natuurlijke ware zelf bezig moeten zijn? Hij of zij met een groot ego zal nimmer te nooit zien dat hij of zij zichzelf in 'gevangenneming' zet ...

Een ego is kritisch bekeken een mentale kracht die opponeert tegenover de beschouwelijke waarnemingen maar weigert zich los te maken van wat de mens initieel hiervan leert, en dat leidt grotendeels tot het ontketenen van iets wat een onmogelijkheid blijkt te zijn binnen het raamwerk van de menselijke opvattingen over vrede en oorlogen bvb...dictatoren hebben een ego die hen doet geloven dat wat zij geloven waar is en dat te rechtvaardigen valt ten opzichte van de "waarheid die hen kwetst"...laat je lichtje hierover eens heel goed op schijnen...je zult opmerken dat het EGO zich altijd op een hellend vlak balanceert, het weigert hoe dan ook dingen in te zien als verkeerd of goed,weigert zelfs grenzen te kennen indien tijdens de opvoeding blijkt dat er geen grenzen zijn getrokken geweest...het heeft altijd honger naar wat het wilt maar het is nooit genoeg dus blijft die trekken net zolang de mens inziet dat zijn daden en acties gericht waren volgens zijn/haar eigen ego...

Wauw ... dit is dus één zin Kristof
Je hebt mij waarschijnlijk niet goed gelezen, ik schreef tot 2x toe (en nu dus voor de derde keer): Ik speel bewust even de advocaat van de duivel.
Ik heb een ego gehad wat je je niet kunt voorstellen zo groot, en dat is weg. Compleet weg. Al meer dan 10 jaar.
Dat grote ego dan, want 'ik' (als waarnemend en denkend handelend mens) ben er immers ...

Een ego is een mentale kracht die een ongestuurde valse illusie probeert in stand te houden, maar een ego zal nooit een eigen wil hebben, dat leidt altijd terug tot de basis gedachten van de mens die niet onderzocht werden/worden (alleen op jouzelf van toepassing, zie omschrijving van Nathan).

Dat is jouw mening, die van andersmens ego zal het tegengestelde beweren.

De beste indicaties zijn de fases van een baby tot een volwassene.
tijdens de kinder/pubertijd is het egocentrisme hieraan centraal volgens dat kind/puber zelf, het denkt dat de aandacht altijd naar hem gericht is en zo werkt een mentale reactie exact zoals het is...een catch 22 situatie van het ego waarvan de concentratie zich vastgrijpt in het mentale en aandacht vraagt zonder grenzen te kennen, het gedraagt zich als een bodemloze, grenzeloze, harteloze, ongeconcentreerde, onkritische mens, daarvan komt de spreekwoordelijke uitspraak van het "over lijken stappen" vandaan !

Welnee jôh, de baby laat juist precies zien dat dat het aandacht nodig heeft, anders zal de baby sterven.
De baby kent nog geen macht en hebberigheid zoals de schijnvolwassenen.
Dat komt later pas en dan kan het voorkomen dat er ego's zijn die zich gedragen als een bodemloze, grenzeloze, harteloze, ongeconcentreerde, onkritische mens.

[Nathan]

De duivel heeft volgens mij geen advocaat nodig, Gast1. Is hij immers zelf niet de slimste?

Welke vragen moet ik goed beantwoorden? Je hebt interesse in mijn post of niet.
Je kunt niet met het denken het denken beëindigen.

[Nathan]

Foutje

[Gast1]

Welke vragen moet ik goed beantwoorden?

Daar waar een vraagteken achter staat.

Even voor het gemak:

Hoe kom je er bij dat het ego je beperkt?
Waarom zou je 'er mee af moeten rekenen'?
Waarom zou je alert en zelfkritisch moeten wezen?
Waarom zou je geen genoegen nemen met een halve waarheid of zelfs geen enkele waarheid?
Is het noodzakelijk dat haat verdreven wordt?

Je hebt interesse in mijn post of niet.

Ik reageer toch?
Dan mag je concluderen dat ik interesse heb, anders zou ik ook geen vragen stellen Nathan.

[Zoeker]

Ego is daar, waar liefde niet is.

Brengt ons bij de vraag wat liefde is. Liefde is het opgeven van de eigen wil.

Ja, dat is het eigenlijk.

[Gast1]

Is dat zo?

"Hou van jezelf"... is gemakkelijk gezegd maar om het daadwerkelijk te doen is een ander verhaal.
Van jongs af aan leren wij te voldoen aan de verwachtingen en behoeften van mensen buiten onszelf.

Houden van jezelf begint bij weten wie je werkelijk bent.
Ook al ben je dik, dun, gehandicapt of lelijk in de ogen van anderen.
Liefde voor jezelf is de basis van liefdevolle relaties, bevredigend werk, zicht op verlangens en dromen en het vertrouwen deze te kunnen realiseren.
Eigenliefde is het fundament voor een harmonieus, krachtig, autonoom, vitaal en geïnspireerd mens.

http://www.google.nl/url?sa=t&rct=j&q=& ... 0726,d.ZGU

Als je 'eigenliefde' gaat opzoeken kom je al heel snel bij narcisme uit.
Narcisme echter is alleen maar gericht op zichzelf.
Het is een vorm van gedrag die wordt gekenmerkt door een obsessie met de eigen persoon (vaak het uiterlijk), egoïsme, dominantie, ambitie en gebrek aan inlevingsvermogen.

[Zoeker]

Ja, dat is zo. Liefde is het opgeven van de eigen wil.
Maar ego wil dat niet, die is degene die van alles wil.

[Gast1]

Jahaa ... en hoe zit dat dan met je 'eigenliefde'?
Eigenliefde hoeft totaal niets met een eigen wil te maken hebben.
Ook niet met een ego ...

[Zoeker]

Eigenliefde is jezelf nemen precies zoals je bent. Iemand die geen eigenliefde heeft is in feite egoistisch naar zichzelf toe.
Dat heeft wel degelijk met eigen wil te maken. Iemand zonder eigenliefde heeft de wil om zichzelf te verketteren, af te kraken.
Iedere keer als iemand hem een spiegel voorhoudt dat hij de moeite waard is, dan komt zijn ego in actie om het tegen te spreken.
En dan komt er een riedeltje dat hij niks voorstelt en dat het logisch dat niemand om hem geeft etc etc.

[Gast1]

Eigenliefde is jezelf nemen precies zoals je bent. Iemand die geen eigenliefde heeft is in feite egoistisch naar zichzelf toe.
Dat heeft wel degelijk met eigen wil te maken. Iemand zonder eigenliefde heeft de wil om zichzelf te verketteren, af te kraken.
Iedere keer als iemand hem een spiegel voorhoudt dat hij de moeite waard is, dan komt zijn ego in actie om het tegen te spreken.
En dan komt er een riedeltje dat hij niks voorstelt en dat het logisch dat niemand om hem geeft etc etc.

Wat schrijf je nou toch weer allemaal?
Iemand die geen eigenliefde heeft is in feite egoïstisch naar zichzelf toe?
Iemand die geen eigenliefde heeft hoeft zich helemaal niet af te kraken!
Waarom zou hij dat willen?
Hoe kom je daar nou weer bij?

Hij neemt zichzelf zoals hij of zij is zonder daar een eigenwaarde aan te kennen/geven.
Je zou zo'n persoon bijvoorbeeld 'bescheiden' kunnen noemen ...
Bescheidenheid siert de mens of zo?

Iemand die zichzelf afkraakt is daarentegen wel iemand die geen eigenliefde heeft.
Waar jij het later over hebt is iemand met een minderwaardigheidscomplex, een zwaarmoedig mens en zo ...

[Zoeker]

Misschien begrijp ik de term 'eigenliefde' wel verkeerd, Gast1.
Ik versta onder iemand met eigenliefde iemand die in staat is om zichzelf te accepteren zoals hij is.
Die van zichzelf heeft leren houden.

En dat is geen bescheidenheid. Bescheidenheid is als je je zelf niet loopt uit te venten als een geweldige man/vrouw.
Bescheidenheid is voor de buitenwereld bedoeld. Eigenliefde is naar binnen gericht.
Narcisme wordt ook wel eens verward met eigenliefde. Maar narcisme is ook op de buitenwereld gericht.

Maar nogmaals: wellicht geef ik er de verkeerde betekenis aan.

[Gast1]

Zoeker, wat je hierboven schrijft is heel mooi.
In de eerste alinea omschrijf je keurig wat eigenliefde is.
Ik omschreef het zo:

Houden van jezelf begint bij weten wie je werkelijk bent.
Ook al ben je dik, dun, gehandicapt of lelijk in de ogen van anderen.
Liefde voor jezelf is de basis van liefdevolle relaties, bevredigend werk, zicht op verlangens en dromen en het vertrouwen deze te kunnen realiseren.
Eigenliefde is het fundament voor een harmonieus, krachtig, autonoom, vitaal en geïnspireerd mens.

Wat je daarna omschrijft voor bescheidenheid en narcisme is ook wat ik al eerder omschreef.
Misschien met andere woorden.

Volgens mij geef jij geen verkeerde betekenis aan eigenliefde, maar het onderstaande bericht vind ik heel verwarrend. Alleen de eerste zin klopt m.i.
Al het andere begrijp ik niet en dat zou ik graag 'willen' begrijpen.
Graag ontvang ik in dezen dus een reactie.

Eigenliefde is jezelf nemen precies zoals je bent. Iemand die geen eigenliefde heeft is in feite egoïstisch naar zichzelf toe.
Dat heeft wel degelijk met eigen wil te maken. Iemand zonder eigenliefde heeft de wil om zichzelf te verketteren, af te kraken.
Iedere keer als iemand hem een spiegel voorhoudt dat hij de moeite waard is, dan komt zijn ego in actie om het tegen te spreken.
En dan komt er een riedeltje dat hij niks voorstelt en dat het logisch dat niemand om hem geeft etc etc.

[Susan]

Even neergezet zoals ik het zie, waar bepaalde punten overeen
komen met wat Zoeker en Gast1 dus ook al schreven.

Eigenliefde is naar binnen gericht, onvoorwaardelijk van jezelf houden, jezelf
helemaal accepteren met ook de 'mindere mooie' uiterlijke kanten, en minder mooie
karakter trekjes zoals elk mens heeft.Doe of kan je dit niet, kraak je jezelf af,
dan verwaarloos je jezelf, dit zie ik echt niet als egoïstisch zijn naar jezelf toe...juist niet.

Gezonde eigenliefde heeft niets met egoïsme van doen, bescheidenheidheid kan mijn inziens
én naar zichzelf toegepast worden, maar tegelijk ook naar buiten toe.
Wie onvoorwaardelijk van zichzelf heeft leren houden, kan zo ook dan pas onvoorwaardelijk
van anderen houden. Daar komt bij dat het belangrijk is dat op die manier het leren
Geven én Ontvangen in evenwicht moeten zijn...

Narcisme is juist vooral op zichzelf gericht, schijn bedriegt vaak, want alle handelingen
van een narcistisch persoon zullen dan vanuit de gedachte gaan, om hier heel slim alleen voordeel uit te behalen puur voor zichzelf.
Ook al kan iemand die narcistisch is, naar buiten toe heel sociaal in de omgang lijken.

[Gast1]

Susan.

Vooral ook met betrekking op het woordje 'onvoorwaardelijk' ...

[Zoeker]

Graag ontvang ik in dezen dus een reactie. :wink:

Eigenliefde is jezelf nemen precies zoals je bent. Iemand die geen eigenliefde heeft is in feite egoïstisch naar zichzelf toe.
Dat heeft wel degelijk met eigen wil te maken. Iemand zonder eigenliefde heeft de wil om zichzelf te verketteren, af te kraken.
Iedere keer als iemand hem een spiegel voorhoudt dat hij de moeite waard is, dan komt zijn ego in actie om het tegen te spreken.
En dan komt er een riedeltje dat hij niks voorstelt en dat het logisch dat niemand om hem geeft etc etc.

Susan heeft het ook al heel mooi omschreven: om tot eigenliefde te komen is onvoorwaardelijke liefde nodig.
Het is de eigen wil die voorwaarden stelt, ook naar jezelf toe.
Het is de eigen wil die zichzelf afkraakt en het is de eigen wil die het resultaat ook nooit goed genoeg zal vinden.
Het is de wil van 'Pietje' die 'Pietje' nooit goed genoeg zal vinden.

In de kern is onvoorwaardelijke liefde ook een hele domme kreet. (ik gebruik hem zelf ook hoor)
Liefde is van zichzelf namelijk al helemaal zonder voorwaarden.
Het is meneer of mevrouw ego die de voorwaarden stelt, niet liefde.

Daarom ben je ook liefde. Want liefde stroomt van nature geheel vanzelf. Hoef je niks voor te doen.
Je geeft ook geen liefde, dat zou niet eens kunnen. Het is het 'stromen' wat je -al dan niet onbewust- waar kan nemen.
Mensen denken dan dat ze liefde geven (dat het een handeling is), maar dat is niet zo.

[Gast1]

Dank je Zoeker.

Ik laat het even bezinken (momenteel erg veel input)

12 minuten later ...
De laatste 2 alinea's zijn mooi geschreven en de eerste laat ik nog wat langer op me inwerken.
Ja, je bent liefde. Ik zie dat eender.
Ik denk net zoiets als dat je bijvoorbeeld een vriend bent, want vrienden heb je niet en liefde heb je ook niet, toch?

[Zoeker]

Dank je Zoeker.

Ik laat het even bezinken (momenteel erg veel input) :wink:

12 minuten later ...
De laatste 2 alinea's zijn mooi geschreven en de eerste laat ik nog wat langer op me inwerken.
Ja, je bent liefde. Ik zie dat eender.
Ik denk net zoiets als dat je bijvoorbeeld een vriend bent, want vrienden heb je niet en liefde heb je ook niet, toch?

Je komt het tegen in al je interacties. Je bent een vriend, want dat is de essentie van vriendschap. Je kunt idd geen vrienden hebben. (ook al druk je je zo wel eens uit)

Maar soms hebben mensen uit egobelangen een vriend. Dan is Jan een gezellige snuiter waar het goed bier mee drinken is. Maar als Jan om wat voor reden dan ook geen gezellige snuiter meer is dan wordt de vriendschap wat minder. Dat was geen liefde, dat was een ruilhandeltje.

Doch in het zijn van een vriend maakt de toestand van de ander niet uit. En dat zijn kom je eigenlijk in al je interacties tegen. Je kunt alleen een goede buurman zijn. Wat de buren zelf zijn doet er niet toe. Je kunt alleen een goede collega zijn. Dat ze je eventueel laten barsten doet niet ter zake. Alleen de ego in ons zal steeds maar overwegingen influisteren die afvraagt wat de buurman, collega of vriend zal doen.