Als je de eerste vraag uit het OT wil beantwoorden dan moet eigenlijk ook duidelijk zijn wat Nathan verstaat onder een (geestelijk) leraar, en dat is het niet.
Volgens mij is iedereen op een gegeven moment een leraar. Soms een goede, soms een slechte. In de reacties ligt de focus volgens mij vooral op de slechte.
Ik durf het aan om mijn eigen leraar te zijn. Dat brengt verantwoording met zich mee, en dat schrikt andere mensen vaak af waardoor ze een externe leraar zoeken. Soms zagen ze die leraar in mij. Maakt me dat iemand met een ambitieuze 'baan', of beschrijft het slechts een facet van het bestaan waarin ik interactie heb met een ander wezen?
Op managementgebied schijn ik een inspirerend leider te zijn. Dat maakt me weer leraar, en zowaar, ik heb ook volgelingen. Maar ze volgen mij, als mens, niet zozeer, maar eerder de stromingen die ik genereer. Zouden ze mij namelijk volgen, dan genereerden ze die zelf.
Vaak lijkt het er op dat mensen de verantwoording voor hun eigen leven niet willen dragen, om wat voor reden dan ook, en dus die verantwoordelijkheid aan een ander overdragen. Ik zou het zelf niet willen, maar heb er bij anderen geen mening over, behalve als men zich erachter verschuilt.
Er wordt regelmatig aan mij gevraagd of ik lezingen wil geven, of boeken wil schrijven. Ik zou niet weten wat ik zou moeten zeggen of schrijven. Ooit, op een kritiek moment, sprak ik tot een 'volgeling'; 'Je moet niet doen wat ik zeg, je kunt misschien beter weten wat ik weet en dan zelf besluiten wat je moet doen.!', en daar heeft hij een jaar over na moeten denken voordat hij de opmerking kon doorgronden en kon beginnen met het 'weten'.
Dat 'weten' heeft namelijk niet echt iets met kennis van doen. Toen ik geboren werd 'wist' ik, wegens een vocabulair tekort om er in woorden over te communiceren begon ik met 'leren' en vergat ik steeds meer. Focus op woorden leidt af van de boodschap. 'Het weten' overbrengen met verbale communicatie leidt in mijn ervaring dan ook nergens toe.
Ik las ooit in een Zen boekje; 'Hij die spreekt, weet niet en hij die weet, spreekt niet'. Die woorden zeiden me niets tot ik de noodzakelijke ervaring op deed. Maar die ervaring is persoonlijk, en niet overdraagbaar.
Hoe meer ik leerde hoe completer mijn beeld van de materiële wereld werd. Maar wat ik zocht was de spirituele wereld. En toen mijn kennis me die richting op dreef ontdekte ik tot mijn frustratie dat ik niet in staat was om het geleerde over te brengen.
Wat ik hier op het forum heb ervaren is dat meerdere leden hetzelfde 'weten' als ik bezitten. Maar het is op een andere manier bereikt, en zij gebruiken andere woorden om hetzelfde te zeggen. Toch 'weet' ik dat het hetzelfde is. Het leidt ons namelijk via verschillende routes, waar we heerlijk over kunnen discussiëren, steevast naar dezelfde punten.
En daardoor zijn we eigenlijk elkaars 'leraar' als ik de woordenboekdefinitie hanteer. Ik lees bijvoorbeeld regelmatig hoe anders mijn mening zou kunnen zijn als ik een aspect wel of niet mee had gewogen. Maar ik ben dan ook altijd meer gefascineerd geweest door het 'waarom' dan door het 'wat'.
Ik volg momenteel opleidingen, en accepteer zelfs daar leraren/leraressen enkel op het moment dat ik zelf reeds genoeg kennis van zaken op heb gedaan om iemands lessen in te kunnen schatten. Ik heb dan ook problemen met autoriteit.
Op geestelijk gebied accepteer ik zelden leraren/leraressen, omdat ik daar zelf de autoriteit ben. Toch heb ik er in mijn leven 2 geaccepteerd. De eerste was een vrouw van de Pinkstergemeente die ik leerde kennen toen het Christendom me onder dwang over probeerde te nemen terwijl dat in strijd was met mijn innerlijk 'weten', wat volgens hen de stem van Satan was. De vrouw zei echter dat het de stem van mijn hart was die tot me sprak. Ik vroeg of ik haar pad moest volgen, zij vroeg wat mijn hart zei, en dat zei niks. Dus vertelde de vrouw me dat God voor haar een ander pad had gekozen dan voor mij. Daardoor vroeg ik me af of God's pad me naar de hel zou leiden, waarbij ik toe moet voegen dat de hemel me niet aantrekkelijk meer leek gezien mijn ervaringen met de 'uitverkorenen'. De vrouw zei me lachend dat mensen die hun hart niet meer konden horen in de hel leefden, en daar had ik geen last van.
Daar heb ik veel van geleerd. Ik heb nooit in de God van die vrouw geloofd, en dat wist ze ook. Het maakte ons beiden niet uit omdat we wisten dat we hetzelfde 'wisten'. Ik hou dan ook van hart-christenen, en ben allergisch voor volg-christenen. De laatsten hebben geen 'weten', slechts een schier oneindige reeks aan stompzinnige geboden die ze naar eigen believen gebruiken om verantwoording af te schuiven naar iets wat ze zeggen lief te hebben.
De tweede ontmoette ik virtueel na een zoektocht naar een plek waar ik met mensen van gedachten kon wisselen over mijn kijk op spirituele wetenschap. De plek vond ik hier, Tammy's domein.
Spiritualiteit als iets verhevens zien wat bestaat uit puur 'goed' is iets wat strijdig is met mijn innerlijk weten. En zo uitte ik dat ook toen ik een post las die iets dergelijks leek te insinueren. Daarop volgde een reactie waarin iemand me leerde dat de gecommuniceerde informatie ontvangen wordt op het niveau van je ontwikkeling en dat die niveaus zich niet onderscheiden qua verhevenheid. Elk niveau is goed voor jou. Vervolgens kreeg ik een aanreiking in de vorm van leren lessen te leren. En zo kwam ik tot het accepteren van een lerares die dat ook helemaal niet wil zijn.
Zij is de enige naar wie ik zou luisteren als ik op een spirituele T splitsing zou komen en niet wist welke kant ik op moest gaan. Want zij is de enige die me dat niet zou vertellen, maar wist wat ze me aan moest reiken om mijn eigen beslissing te kunnen nemen.
Zij mag en kan mijn geestelijk lerares zijn. Maar dat wil en doet ze niet, en daarmee wordt ze het vanzelf. Lerares is niet iets wat je bent, maar wat je gemaakt wordt namelijk. En in mijn wereld ben ik zowel de schepper als het schepsel.
Morgen is vandaag ook gisteren....
