Moet ik een leraar hebben?

[taigitu]

Moet ik een leraar hebben?

door Edel Maex op 13 mei 2015

Waarom is het toch altijd zo moeilijk?
Twee minuten voor ik de deur uitga om in onze zengroep een toespraak te houden over de vraag: ‘Moet je een leraar hebben?’ kijk ik, uit pure verslaving, nog even op het Boeddhistisch Dagblad en ik lees de open brief van enkele vipassanaleraren over het seksuele wangedrag van hun leraar. Actueler kan dus niet.

Het is een onderwerp waarover ik de voorbije maanden met veel mensen van gedachten gewisseld heb.
Moet je een leraar hebben?
En wat maakt iemand dan leraar?
En wat maakt dat onderwerp dan zo gevoelig?

Op een manier is de vraag de moeite van het stellen niet waard. Als ik iets wil leren is het interessant om iemand te hebben die mij dat kan leren. Als ik appeltaart wil leren bakken kan ik iemand het recept vragen. Dan wordt die persoon mijn appeltaarleraar. Daarmee kan ik het uiteraard nog niet. Ik zal het mezelf vervolgens eigen moeten maken. Dat kan niemand in mijn plaats doen.

Waarom is dat in zen, en overal waar het over religie of spiritualiteit gaat, zoveel moeilijker? Spiritualiteit en religie zijn uiteraard veel kwetsbaarder dan appeltaart. Ik ken, behalve verliefdheid, niets wat iemand zo diep kan raken. Niet voor niets is in de minnemystiek de verliefdheid de ultieme metafoor voor de mystieke ervaring.

Er is ook niets wat iemand zo uit de bol kan doen gaan en alle redelijkheid en controle doen verliezen. Hadewychs brieven aan haar medezusters staan vol waarschuwingen. Het is een materie om met grote voorzichtigheid en respect te benaderen. ‘Fools rush in where angels fear to thread’, schreef een andere mysticus, William Blake.

Maar van waar het ‘moeten’ in de vraag? Ik kan mij voorstellen dat iemand graag appeltaart wil leren maken, maar ik heb nog nooit iemand ontmoet die vond dat hij appeltaart ‘moest’ kunnen maken.

In mijn werk als psychiater word ik dagelijks met ‘moeten’ geconfronteerd.
Mensen die vinden dat ze moeten veranderen.
Ik moet meer voor mezelf opkomen, minder negatieve gevoelens hebben,
niet zo afhankelijk zijn van het oordeel van anderen …
Mensen die het daarenboven maar normaal vinden dat iemand anders hen dat zegt. ‘Moet ik in therapie?’

De wereld van de psychotherapie zit vol moetens. Het vindt zijn oorsprong in de Freudiaanse psychoanalyse die eind 19de eeuw startte als een behandeling voor neurologische aandoeningen maar in de 20ste eeuw snel evolueerde naar een persoonlijkheidstheorie met een bijbehorend ideaalbeeld van de ‘gezonde’ persoonlijkheid, een ideaalbeeld waaraan geen mens kan voldoen. Het beeld van de mens die zijn blinde vlekken doorzien en geïntegreerd heeft, wiens libido ongehinderd en vrij door zijn lichaam stroomt, die autonoom zijn eigen beslissingen neemt.

Prompt is ieder van ons gestoord, neurotisch. Het erge is dat als we lijden, dat we dan denken dat het daar dus aan ligt. Als we maar aan dat bovenmenselijk ideaal konden beantwoorden, dan zouden we niet langer lijden. Wat is er toch mis met mij?

Lijden is onze condition humaine. Het is geen persoonlijk falen. Het leven houdt zich nu eenmaal niet altijd aan onze verwachtingen. Lijden vraagt zo mogelijk om een oplossing, indien niet mogelijk om een wijs omgaan met de onvermijdelijkheid ervan. Als we lijden gaan zien als een persoonlijk tekortschieten, zetten we onszelf in een uitzichtloze, machteloze, hopeloze positie.

In dat klimaat is het boeddhisme het Westen binnengekomen, met een nieuw ideaalbeeld, dat van de verlichting. Wat is het resultaat van een chemische reactie tussen een mateloos gevoel van tekortschieten en een onbereikbaar ideaal dat raakt aan het meest kwetsbare in ons? We herkennen bij een leraar iets waar we ten diepste naar verlangen. Prompt denken we dat we de bron van ons mateloos tekortschieten gevonden hebben en dat die leraar dat ideaal wel bereikt heeft… en we zijn verloren.

Een mooi Freudiaans woord voor een kenmerk van de verliefdheid is ‘Sexualüberschatzung’. Als je zelf verliefd bent, heb je dat niet door. Als iemand op jou verliefd wordt, waar je zelf niets van moet hebben, valt het meteen op. Wat ziet die in mij? Als je allebei verliefd bent ontstaat er iets ongelooflijk heerlijks tot …. tot de werkelijkheid zich weer aandient. Dan wordt het een zaak van elkaar weer als kwetsbare onvolmaakte mensen leren zien.

Hetzelfde kan gebeuren met een leraar. Het boeddhisme leent er zich ook een beetje toe.
Door de afwezigheid van een God komt het hele gewicht op de leraar te liggen.
In China of Japan wordt de abt van een klooster inderdaad symbolisch gezien als de levende belichaming van de Boeddha, doorheen een ononderbroken transmissie. Maar zoals een parochiaan hier vroeger wel doorhad dat de pastoor in het beste geval een brave mens was, maar zeker geen heilige, zo heeft de gemiddelde Aziaat door dat de abt wel symbolisch de Boeddha is, maar daarom nog niet verlicht.

Wat een kick moet het geweest zijn voor sommige Aziatische leraren, als ze tot de ontdekking kwamen dat hun studenten hen daadwerkelijk als verlicht zagen. Je zou het in navolging van Freud ‘Spiritualüberschatzung’ kunnen noemen. In de biografie van Shunryu Suzuki lezen we over de ontgoocheling van de Amerikaanse studenten die naar Japan trokken en merkten dat hun gevierde leraar daar niet als een grote verlichte meester gezien werd, maar als een onbetekenende plattelandspriester, met als bijnaam ‘kromme komkommer’. De verbijstering was totaal toen Suzuki kort voor zijn dood transmissie gaf aan Richard Baker, die wel een goede organisator was, maar die niemand kon zien als ‘verlicht’.

Maar een echte leraar kan toch mijn blinde vlekken aanwijzen, zei mij iemand onlangs nog. Natuurlijk kan hij dat. Iedereen die andere blinde vlekken heeft dan ik, kan blinde vlekken bij mij zien, en omgekeerd. Gewoon omdat we vanuit een ander gezichtspunt kijken. Dat is altijd leerrijk. Maar het is een wederzijds en algemeen fenomeen en niet specifiek voor de relatie tussen leerling en leraar.

Als het geen kwestie van moeten is, wat is het dan wel?
Het is een kwestie van verlangen.
Verlangen heeft een slechte pers.
We hebben meer vertrouwen in moeten dan in verlangen.
Maar als ik met mensen praat over wat ze echt verlangen, diep in hun hart,
komen we steeds uit bij menselijke goedheid en schoonheid.

Het verlangen om iets te leren maakt de leraar.
Of het nu een verlangen is naar appeltaart of een spiritueel verlangen, het is het verlangen van de leerling die de leraar leraar maakt en niet een instituut of transmissie of een andere autoriteit.

Maar, wierp iemand op, niet iedereen kan zich toch ook niet zomaar arts noemen. Daar is toch een speciale erkenning voor vereist. Is dat voor een leraar dan ook niet zo? Het is een interessante vergelijking. Een arts heeft veel kennis en expertise nodig om bij voorbeeld het juiste antibioticum voor te schrijven. Dat is duidelijk. Maar is onze spirituele weg iets wat ons moet voorgeschreven worden, of is het een pad dat we zelf kiezen vanuit ons eigen verlangen?

Vaak beginnen mensen met meditatie of met een andere praktijk tijdens crisisperiodes in hun leven. Dan zijn we bijzonder kwetsbaar. Als we dan, diep en authentiek geraakt, de leraar gaan overschatten brengen we onszelf in gevaar. Als de leraar dan al onze twijfels en wat er nog overblijft van onze kritische blik en ons gezond verstand, gaat duiden als ‘vasthouden aan het ego’ of ‘nog niet tot volledige overgave kunnen komen’, is de vicieuze cirkel rond.

Ik heb meegemaakt dat iemand die de mindfulnesstraining gevolgd had, bij een boeddhistische leraar terecht kwam. De meditatiebeoefening had hem diep geraakt en hij wilde op die weg verder gaan. Daar kreeg hij te horen: ‘Dit gaat veel dieper dan mindfulness. Ik kan je helpen, maar je moet wel exact doen wat ik je zeg’. Na enkele moeilijke maanden veranderde die boodschap in: ‘Je hebt toch te veel psychologische blokkades. Je zult eerst in therapie moeten’. Kun je je voorstellen hoe je dan door de grond gaat? Misschien kun je je ook voorstellen hoe ik door de grond ging toen ik dit verhaal hoorde, zeker als je beseft dat mindfulness helemaal draait rond mildheid, respect en waardigheid.

In de brief van de vipassanaleraren wordt gesproken over een ethische code voor leraren. Dat is zonder twijfel van groot belang. Maar als we de leerling alleen maar als slachtoffer zien, lopen we het risico de leerling alweer te infantiliseren. Waarom geen gedragscode voor leerlingen? Code is hier zeker een verkeerd woord. Misschien beter aanwijzingen of richtlijnen of waarschuwingen. Hoe kunnen we de leerling helpen om, zeker in heel kwetsbare ogenblikken, weerbaar te blijven?

Daarom zou ik wat we hier besproken hebben, willen samenvatten in vier algemene aandachtspunten voor de leerling:

- Wees er van bewust dat religie/spiritualiteit een bijzonder kwetsbare materie is.
- Het is het verlangen van de leerling dat de leraar maakt en niet omgekeerd.
- Overschat de leraar niet, maar laat je ook niet tegenhouden om te leren van iemand die niet perfect is.
- Hou ten allen tijde de verantwoordelijkheid voor je eigen autonomie en integriteit.

Ik ben er van overtuigd dat een bona fide leraar daar alleen maar blij mee kan zijn.

Boeddhistisch Dagblad

[Nathan]

Interessant stuk!
Bedankt voor het plaatsen, Taigitu.

[Tammy]

Ik heb bijna 2 jaar geleden een topic geopend en zal mijn openingspost even hier plaatsen.

Ik denk er al enige tijd over na om dit topic te starten.
Twijfelde eerst, omdat ik niemand voor het hoofd wil stoten.
Dat is absoluut mijn bedoeling niet.
Maar dat weten jullie hopelijk wel van mij.


Is dat wel zo ?..............gaat over hoe mensen het leven beleven.
Ik lees hier van sommige mensen dat ze anders leven dan wat ze eerst deden.
Ze hebben een nieuwe manier van kijken en voelen naar de wereld, zichzelf en het leven.
Op zich niks mis mee natuurlijk.

Ik ken een collega die Reiki master is en NLP doet enz.
Hij is iemand die net als wat ik van sommige leden hier lees iemand is die geen negatieve gevoelens meer heeft.
Ook geen boosheid meer , geen kwaadheid enz.
Hij bekijkt het leven op een positieve manier, elke minuut van de dag.

Ik heb vele gesprekken met hem gehad.
Hij en ik staan op dit gebied mijlenver uit elkaar, maar we hebben groot respect voor elkaar.
Ik vraag mij af of zo`n leven zoals mijn collega die leeft ook echt 100 procent zo is.
Hij is een zeer intelligente man, maar sommige dingen verbazen hem.
Zoals een voorbeeldje aantal weken geleden.
Ook hij had net als ik een ontsteking achter zijn kroon.
Hij is iemand die dan gaat spoelen met zonnenbloemolie en denkt dat het daardoor weg gaat.
Ook niks mis mee.
Maar het ging dus niet weg.

Toen hij van mij hoorde dat ik een stuk kaakbot kwijt ben door ook zo`n bacterie en daardoor 2 kronen kwijt was omdat de wortel niet meer vast zat besloot hij na lang denken om ook naar de tandarts te gaan.
Ook hij naar kaakchirurg en hij was er net op tijd bij.
Hij was zeer verbaasd dat de bacterie niet gewoon was weggegaan.
Hij denkt dat als een bacterie een lichaam binnen wandelt er ook zo uitwandelt.
Net zoals dat hij zeer verbaasd was een paar maanden geleden dat hij verkouden was.

Hij zegt dat als iemand ziek word hij of zij uit balans is.
Hij zei dat hij dat niet is door zijn levenswijze en was dus hoogst verbaasd.
Ik zei je bent ziek door een virus, heel normaal.
Maar hij vond het niet normaal.

En toch zag ik twijfel en verbaasdheid.
En dat bedoel ik dus met de titel van deze topic.
Dat is iets wat ik me al heel lang afvraag.
Is het wel zo dat je het leven alleen maar positief kan bekijken 24 uur per dag.
En wat is er mis met alle emoties te hebben, ook de negatieve.
Vooral dat laatste schijnt niet te kunnen.


Als dat wel gebeurt kunnen mensen van slag raken en in de put zitten voor eventjes.
Maar er is toch niks mis mee .?

Wat vinden jullie ?

http://www.mysterie-wetenschapsforum.nl ... 78&start=0


<<<<<<<<<<<<<<<<<<


Deze topic van Taigitu deed me daar weer aan denken.
Is dat wel zo ?...........

Ik krijg het gevoel dat tegenwoordig mensen meer in de knoop raken door al die workshops naar verlichting en nog veel meer dan de bedoeling is.
Ik vraag me serieus af of mensen er gelukkiger door worden.
Sommige waarschijnlijk wel maar anderen niet.


Wat is er mis om te leven zoals je altijd hebt gedaan ?
De veranderingen die je eventueel ondergaat in je leven komen vanzelf.
Daar heb je geen zogenaamde leraar voor nodig.
Waarom moet je workshops gaan volgen ?
Om je beter te gaan voelen ?
Voor wie ?

[Tammy]

Hier nog een stukje uit mijn topic van 2 jaar geleden.

Buurvrouw schreef :

Citaat:

mensen kunnen proberen alleen maar positief te zijn.als ze echt alleen maar positief zijn dan verstoppen ze het negatieve en gaan daar aan voorbij.lijkt mij niet gezond. je leeft dan maar half.

Tammy schreef:

Dat gevoel heb ik ook , maar mensen die dus echt alleen maar positief zijn zoals Reiki Masters en mensen die zich bezig houden met NLP enz zien dat dus niet zo.
En wie ben ik dan in vredesnaam om anders te beweren?
Ik vind het knap maar ik zou het niet kunnen.

Bij de overheid is men ook bezig met workshops over NLP.

Hieronder een link met informatie.

http://www.mindacademy.nl/wat-is-nlp


Nu wilt het geval dat er enige tijd geleden iemand kwam op het werk om daar uitleg over te geven.
Ik was er toevallig niet die dag.
Maar wat ik heb gehoord is iets waarbij ik me afvraag..............is dat wel zo ?


Een NLP therapeut sommeerde iedereen om aan iets fijns of moois te denken.
Men moest zijn vuist ballen en de therapeut legde met zijn vinger een denkbeeldig anker op 1 van de vingerkootjes van de gebalde vuist.
De bedoeling van dit alles was, dat als je in een nare situatie komt of je down voelt of wat er ook maar aan negativiteit binnen kwam je je vinger op dat vingerkootje moest leggen, want dat was de plek die de therapeut had aangeraakt en waar je dat denkbeeldige anker dus kan voelen.
Als je dat anker dan aanraakte in moeilijke tijden ging je vanzelf die mooie gedachtens weer voelen als tijdens de sessie.


Ik ben blij denk ik dat ik er toen niet bij was.
Want ik was een pittige discussie begonnen.
Dit zijn zaken die ik niet geloof.
Dit vind ik iets wat je jezelf wijs maakt.
Maar dat is mijn mening.
Ik ben blij als er mensen zijn die daar baat bij hebben.
Maar voor mij zou het voor geen meter werken.

Ingrijpende gebeurtenissen in je leven gaan niet weg door op een denkbeeldig ankertje te drukken.
Was maar waar.
Maar nogmaals fijn voor degene in de wereld die hier wel iets aan hebben.

Moet men een leraar hebben ?...........

Nee, je moet naar jezelf luisteren en niet iemand die handleidingen geeft voor verlichting of 1 met de kosmos zijn enz.
Elk mens ondergaat veranderingen in zijn leven.
In mijn bescheiden mening moet dat van binnenuit komen.
En niet door in een zaal te zitten en te luisteren naar iemand die dit soort zaken gaat uitleggen en dat je daarna aan de slag gaat.
Een leraar dus............nee , laat eventuele veranderingen in jezelf je overkomen.
Daar heb je niemand anders voor nodig.
Want voor mij komen dit soort workshops erg geforceerd over.

[univers]

Ze woont nu heerlijk in Hongarije.

[Tammy]

Woont ze daar voorgoed nu met haar hond Univers ?
Mocht je contact hebben met haar doe je haar dan de groetjes ?
Was lieve vrouw.

[univers]

Zal ik doen.
De hond is inmiddels overlijden.
Ze had hier een andere hond uit het asiel gehaald, en mee genomen, sinds 3 dagen heeft ze er een puppy bij van 7 weken.
Als ik tijd heb vandaag stuur ik je wel een pm.

[Tammy]

Wat leuk, bedankt alvast .

[taigitu]

Moet men een leraar hebben ?...........

Nee, je moet naar jezelf luisteren en niet iemand die handleidingen geeft voor verlichting of 1 met de kosmos zijn enz.
Elk mens ondergaat veranderingen in zijn leven.
In mijn bescheiden mening moet dat van binnenuit komen.
En niet door in een zaal te zitten en te luisteren naar iemand die dit soort zaken gaat uitleggen en dat je daarna aan de slag gaat.
Een leraar dus............nee , laat eventuele veranderingen in jezelf je overkomen.
Daar heb je niemand anders voor nodig.
Want voor mij komen dit soort workshops erg geforceerd over.

Tammy, er is geen moeten in deze omdat we alleen naar een leraar op zoek gaan als we denken daar op de een of andere manier iets hopen te vinden waar we (dringend?) behoefte aan hebben. De maatschappij is bijna volledig ingesteld op het systeem leraar/meester en de leerling die onderwezen zou moeten worden. Onze ouders, de scholen en je directe omgeving hebben je vanaf baby zijnde van alles geleerd en afgeleerd. En als je eenmaal voor jezelf gaat denken kom je erachter dat er hiaten zitten in je opvoeding en/of ook tekorten of een teveel van minder prettige dingen. En dat kan gaan 'schuren' waardoor we kunnen vastlopen op sommige punten in ons leven.

Als we willen loskomen van dingen die ons beperken e.d. zullen we, zoals je al zegt, van 'binnenuit' moeten werken. Iedereen loopt zijn eigen pad en heeft een rugzak met bagage die niemand anders heeft. En een leraar om je bij te staan op moeilijke stukken kan van alles zijn. Zo kan iemand je op straat iets zeggen, of een opmerking maken die jou aan het denken zet. Je ruimt een kast op en komt een foto tegen die je even terug in de tijd zet wat je een bepaald gevoel geeft waar je de rest van de dag je prettig door voelt. Je zet die foto in je kamer op een prominente plek en kijkt er regelmatig naar waardoor je iedere keer een prettig gevoel kan ervaren........ een 'leraar'.

Het leven geeft ons altijd de leraar die we op dat moment nodig hebben.
Dat kan elke muskiet, elke pech, elk rood licht, elke vervelende chef,
elke ziekte, elk verlies, elk moment van vreugde of droefenis,
elke verslaving, elk stuk afval, elke ademhaling zijn.
Elk moment is de leraar.

Joan Tollifson

Zelf heb ik nooit de behoefte gehad om een 'leraar' op te zoeken. Ik voel al weerstand als mensen aan de deur komen en mij het geloof willen opdringen. Ik wil in gesprek gaan en ook mijn mening kunnen ventileren, geen één richting verkeer. Van beide kanten moet er geluisterd worden. En dat wordt moeilijk als je een leraar opzoekt. Hij heeft zijn wijsheid als lesmateriaal en daar kan de leerling moeilijk iets anders naast leggen wat hij niet in zijn pakket heeft, maar evengoed een waarheid zou kunnen zijn. Zo werkt het niet in de 'klas'.
Zelf heb ik iets met citaten, dat zal niemand ontgaan zijn hier. Het is voer voor gedachten, het laat me filosoferen met deze teksten en zo groei ik in mijn eigen-wijsheid. Het is een levende wijsheid omdat door dat filosoferen en door gesprekken en discussies, overtuigingen die eerst mijn waarheid waren kunnen veranderen of zich wijzigen naar een ander niveau. Ik haal eruit wat in mij resoneert. Het is puzzelen op zielsniveau en de afbeelding vordert met 'stukjes en beetjes'. En het voelt goed.
Verder zijn er mensen die met hun tekst, of de manier waarop zij hun woorden aan ons voorleven, mij iets waardevols aanreiken waar ik dankbaar voor ben.

[Susan]

Moet men een leraar hebben ?...........

Nee, je moet naar jezelf luisteren en niet iemand die handleidingen geeft voor verlichting of 1 met de kosmos zijn enz.
Elk mens ondergaat veranderingen in zijn leven.
In mijn bescheiden mening moet dat van binnenuit komen.
En niet door in een zaal te zitten en te luisteren naar iemand die dit soort zaken gaat uitleggen en dat je daarna aan de slag gaat.
Een leraar dus............nee , laat eventuele veranderingen in jezelf je overkomen.
Daar heb je niemand anders voor nodig.
Want voor mij komen dit soort workshops erg geforceerd over.

Tammy ik begrijp wat je hier zegt. Zo heb ik het ook altijd gezien en gedaan, zélf nadenken
en toepassen, niets aan laten praten. Maar....dat vergt eerst inspanning om oude conditioneringen
los te laten die ons van kleins af aan aangeleerd/ingeprent zijn, vooral op het gebied van al of niet in een God geloven, slaafs volgen van opgelegde regels, niet zelf leren nadenken, óók wat gedrag in de maatschappij betreft. Niet alles wat geconditioneerd zijn betreft is fout hoor. Echter een heel andere mening hebben, in het leven staan dan 'men', de massa dus doet, wordt afgewezen, soms ook door ouders.
En dat kan voor sommigen best heel lastig en moeilijk zijn om later dan uit te vogelen wie je nu écht bent of wat er van je gemaakt is als 'goed opgevoede' en in de maatschappij 'passende' persoonlijkheid.

Workshops zijn niet allemaal 'verkeerd', daar kunnen veel mensen wat aan hebben als handreiking om zelf daar iets mee te gaan doen. Als we ons langere tijd lichamelijk beroerd voelen gaan we ook naar een arts toe toch, bij psychise klachten ook, zo kan iemand die bezig is zichzelf te leren zijn heel goed iets aan een cursus ed hebben. Niks mis mee indien men een cursusleider treft
die die alleen mogelijkheden laat zien maar niet gaat voorschrijven wat een ander moet doen!
En helaas zijn er de zelf benoemde 'leeraren'...die zich er op voorstaan anderen de ogen te kunnen (moeten..) openen, anderen op hun 'fouten' gaan wijzen, wie daar niet van gediend is en een andere mening is toegedaan deugt in hun ogen niet.

Tóch kunnen we door anderen hun inzichten heus veel leren, ruimer leren kijken dan alleen
vanuit eigen kleine wereldje, soms ook tunnelvisie. Helemaal indien we wel over bepaalde zaken nadenken, maar er niet goed uitkomen. Dan kan door iets daar over te lezen/horen van een ander net even het het stukje inzicht brengen waar we niet goed raad mee wisten.
Net als jij in het andere topic schreef, dat je ook leerde van wat verschillende mensen hier
op jouw forum schreven. Maar net als overal zijn er altijd mensen die nogal eens met de vinger wijzen en hun waardeoordeel menen te mogen uitspreken over anderen.

Zelf ben ik bijvoorbeeld pas in de jaren 90 weer eens boeken gaan lezen over onderwerpen waar het hier oa in de spirituele hoek over gaat. Heb eerst voor mijzelf alles op een rijtje gezet,wou mij
beslist niet meer laten beinvloeden door wat dan ook, al zal het soms best wel eens gebeuren zonder dat we er direct erg in hebben dat iets ons toch beinvloed. Van kind af aan 'zag', hoorde en voelde ik veel, vooral dat mensen zich 'verstopten' achter wat ze werkelijk dachten. Toen geloofde ik al heel veel niets van wat men allemaal beweerde, wist en voelde heel zeker dat het anders was, kon het er echter destijds met niemand over hebben. Dit kon ik natuurlijk pas veel later wel en werd steeds weer bevestigt in bijna alles zoals ik het m'n leven lang al dacht en wist, niet geloofde, vandaar dat ik zeg: ik Weet, zónder daarmee te bedoelen de wijsheid in pacht te hebben. En blijf graag van eerlijke
welwillende mensen hun meningen/gedachten over dit alles lezen en horen. Maar cursussen enz...nee. Kijk en wees eerlijk naar jezelf en luister naar je eigen gevoel en intuïtie.

Leuke bijkomstigheid, ik zie net dat het 13:31 is

[Tammy]

Er is ook inderdaad geen moeten Taigitu zoals jij schreef.
Ik heb alleen het gevoel dat veel mensen zich laten meesleuren in dit soort zaken en er verward uitkomen.
Zie mijn eerdere topic.
Ook heb ik met mensen gesproken die een soort jehova achtige blik op mij werpen zoals van: jij zit fout en wat ik verkondig is de absolute waarheid.
Onnodig te vertellen dat ik dan voluit in de discussie ga
Vind het mooi van je dat je de citaten koestert die je lees.


Susan, ik vraag me af wanneer iemand tot het besef komt dat hij of zij wilt veranderen.
En dat het denkpatroon van vroeger de zogenoemde conditioneringen ineens niet kloppen.
Is dat voor veel mensen ook niet een soort vlucht doordat men hoort van de workshops en denkt: zo wil ik voortaan zijn ?
Maar is het dan ook echt iets wat je zelf wilt of niet ?
Is natuurlijk niet te zeggen want elk mens is anders, maar soms denk ik,wilt men niet te graag.?



Wat betekend dat tijdstip voor jou ?

[Gast1]

Wat betekent (met een 't' Tammy) dat tijdstip voor jou ?

Sta mij toe Susan om hier na te verwijzen ...

[taigitu]

Wat betekent (met een 't' Tammy) dat tijdstip voor jou ?

Sta mij toe Susan om hier na te verwijzen ...

Even een open deur ......... in dit bijzondere geval.
Gast1 ik zie je vaker taalfouten verbeteren van anderen.
Maar je hebt blijkbaar minder moeite met de taalfouten die je zelf veelvuldig maakt......
'Na' moet zijn naar...... verwijzen?

Gedachteoefening
D. Waar en wanneer kan je nog meer de verantwoordelijkheid nemen om het beste van jezelf te laten zien?
Antwoord Pierre:
D. Geen enkel vermoeden.

[Tammy]

Ik ken die topic Gast1, maar ik snap niks van getallen.
Heb ik altijd gehad.
Vandaar mijn vraag wat het precies betekend.


En ik schrijf niet foutloos Gast1, jij ook niet.
Geweldig opgemerkt van Taigitu.

[univers]

Gast1 schrijft mmet een Limburgs accent

[Gast1]

Yesss!!

Jullie krijgen alle drie een digitale knuffel.



Deze van mij was opzettelijk, serieus!!
Maar ik maak inderdaad zeker taalfouten, en meer dan dat jullie denken.
Ik schrijf uit mijn hart en impulsief en patsboem, dan staat het er

Uni reageert vaak vrij snel, zodat ik mij taalfouten niet meer kan verbeteren, waardoor je later ziet dat het gewijzigd is.
Na deze enkele zinnen van mij heb ik er zelfs al twee uitgehaald.
Dat van tweemaal die D had ik echter niet gezien taigitu ...

Tammy, het was van mij een beetje 'plagerig' bedoeld, ook serieus
Maar je schrijft betekent weer met een d ...

Leuk om even drie leraren te hebben ...

[Tammy]

Hè verdorie doe ik het weer fout Gast1.

[Gast1]

Ik maak een nog grotere blunder:

Gedachteoefening
D. Waar en wanneer kan je nog meer de verantwoordelijkheid nemen om het beste van jezelf te laten zien?
Antwoord Pierre:
D. Geen enkel vermoeden.

... en las niet alleen verkeerd, maar ik begreep het ook niet.
Dat spreekwoordelijke kwartje viel pas later ...

Ik zit even op de maan ... en moet een leraar hebben ...

[Zoeker]

Een externe leraar overkomt je. Mijn vader was mijn belangrijkste externe leraar. Niet door mij op van alles te wijzen, maar door voor te leven.
Verder hou ik mij vast aan mijn innerlijke leraar. Die heeft mij gebracht waar ik nu ben.

Maar bewust op zoek gaan naar een leraar? Ik zou het niet doen. Het leven brengt je precies wat je nodig hebt op precies het goede moment.
Het enige wat je hoeft te doen is een ontvangende houding aan te nemen.

[univers]

Verder hou ik mij vast aan mijn innerlijke leraar. Die heeft mij gebracht waar ik nu ben.