Tammy schreef:Vitharr schreef:
Dus, terug ontopic, ik vind dat een instelling als het UWV mensen een toekomst hoort te bieden. En geen cursus om iemand het idee te geven dat hij/zij begaafder is dan een ander. Daarom; belachelijk. Een cursus Tarot valt voor mij onder dezelfde paraplu als een cursus 'creatief met kurk'. Leuk voor het individu misschien, maar geen deugdelijke vooruitgang op arbeidsgebied. En daar slaat mijn classificatie 'belachelijk' dan ook op, niet op het fenomeen waarin 'onderwezen' wordt.
Zakelijk bekeken zou ik Tam kunnen adviseren om een verzoek in te dienen bij het UWV om deelname aan dit forum gesubsidieerd te krijgen. Ik heb hier meer opgestoken dan zo'n cursusje kan bieden immers.
Zou het me lukken Vitharr ?
Maar ik zou het nooit doen, ook geen reclame om geld te verdienen.
Ik betaal ons forum helemaal zelf elk jaar.
Zo wil ik het en niet anders.
En juist daarom zou je het nou eigenlijk precies verdienen.
Je forum is zoals is het is omdat jij verkoos te doen wat je deed. Ik bekijk de wereld altijd dubbel. En daardoor zie ik zowel feit als fictie. Hier zie ik een feitelijk forum waar bijna alles bespreekbaar is, maar ik zie ook een herberg voor dolende zielen.
Bedankt Tam! Ook jij bent een inspiratiebron.
Tammy schreef:Ik vind het mooi om alle reacties in dit topic te lezen.
Wat Susan schreef eerder over dat je je gave kunt ontwikkelen tot een hoger niveau kan ik begrijpen.
Maar bij deze cursus zie ik dat niet zo gebeuren.
Ik neem aan dat deze cursus geen jaren duurt ?
Dat is volgens mij wel nodig met deze materie.
Het is een natuurlijke gave die je hebt of niet.
En wat het UWV doet is iets heel anders volgens mij zoals Tardis al aan het einde van zijn bericht schreef.
Ik blijf het vreemd vinden deze opleiding.
Soms zie ik die mensen op tv voorbij komen.
Heb eens een stukje geluisterd naar ze.
Ongelooflijk dat mensen bellen en het advies geloven.
Het is alsof ik naar een kermis attractie zit te kijken .
Het UWV is, zoals de meeste overheidsinstanties, een systeem van processen waarbinnen de medewerkers zelf weinig vrijheden bezitten. Het systeem wordt ontworpen voor een bepaald doel, maar vaak zitten er nog onvolkomenheden in. En het is heel erg makkelijk om die uit te buiten als je dat zou willen.
Ik heb er zelf ook een voorbeeld van. Mijn ouders hebben het nooit breed gehad. Daarom koos ik op mijn 16e voor het leerlingwezen (1 dag school, de rest werken) om mijn eigen opleidingen te kunnen bekostigen. De eerste leergang betrof fiets-/bromfietstechniek maar toen ik mijn diploma haalde kreeg ik direct de zak. Het bleek de werkgevers vooral om de subsidie te draaien namelijk.
In eerste instantie wilde ik geen uitkering. Maar dat veranderde vrij snel toen de rekeningen van de zorgverzekeraar op de mat vielen. Ik moest iets van 150 gulden per maand betalen, en dat ging niet, want ik had geen inkomsten. Dus sprongen mijn ouders bij en dat was nou net niet de bedoeling.
Ik snapte eerlijk gezegd helemaal niets van de arbeidsmarkt op die leeftijd maar ik leerde snel. Het arbeidsbureau labelde me als onplaatsbaar en bood omscholing aan. Ik koos voor Process Operator en ging er als een raket voor.
Helaas kreeg ik vlak voor het einde de ziekte van Pfeifer waardoor ik enkele maanden ziek was. Hierdoor liep mijn ww af terwijl ik mijn laatste examens nog moest doen.
Ik kwam in de bijstand terecht en dat was hele andere koek. Zij werkten niet mee aan de omscholing omdat ze hun eigen programma hadden. Ik zou met behoud van uitkering in de plantsoendienst gezet worden tot ik een baan vond. Dat vond ik onlogisch omdat ik omgeschoold werd omdat ik onplaatsbaar was. Dus zou ik qua logica dus eeuwig met behoud van uitkering in de plantsoendienst blijven zitten.
Mijn grootste manco was het gebrek aan een rijbewijs. De industrie had veel interesse in mij omdat ik toen een unieke sollicitant was. Ik was 19 jaar, had 2 jaar werkervaring in een technisch beroep en reeds 1 Process diploma op zak, en de tweede bijna afgerond. Dat was een unieke combinatie toen. Maar men durfde me niet aan te nemen zonder rijbewijs in verband met de ploegendienst en de slechte bereikbaarheid van de bedrijven.
Het (toen nog) GAK deed alles precies zoals je van ze mocht verwachten. Inspanningen leveren om mij zo snel mogelijk aan het werk te krijgen, en ik werkte 100% mee. De Gemeente met z'n bijstand was behoorlijk anders. Mij werd duidelijk gemaakt dat ik een parasiet was en dat ik blij mocht zijn met de moderne slavernij die ze me boden.
Dat was DE fout. Ik was er in getrapt als het GAK niet in me had geïnvesteerd. Maar nu voelde ik me verplicht om die investering te verdedigen dus pakte ik de handschoen op en bond de strijd met de gemeente aan.
Ik bestudeerde alle regels rond de bijstand en de bijzondere bijstand en besefte me al snel dat ik een goudmijn voor mijn neus had liggen. Ik ontdekte bijvoorbeeld dat ze reiskosten naar je vrienden betaalden, nieuwe apparatuur, kwijtschelding van belastingen en ga zo maar door. Ik had 2 jaar lang 40 uur per week gewerkt voor 550,- gulden per maand maar uit die bijstand was veel meer te halen.
Maar ik besefte me wel dat ik die bijstandslui daar niet mee had, maar de werkende Nederlander dus heb ik er nooit iets mee gedaan. Op 1 ding na.
Met de plantsoendienst in gaan vernietigde ik de investering van het GAK. Dus zocht ik naar uitwegen of alternatieven. Die vond ik in maar liefst 3 artikelen. Het lukte mij (toen al) om die 3 artikelen dusdanig uit te leggen dat zij mijn rijbewijs moesten gaan betalen. En dat kostte aanzienlijk meer dan het afronden van mijn opleiding. Toch deden ze het laatste niet. Nu begrijp ik dat, zij hebben die vrijheid niet en het systeem verbood het.
Dus deden ze het enige wat ze konden en gingen tijd rekken omdat het met de burgemeester overlegd moest worden. Smerig als ik kan zijn lukte het me die tactiek volledig te spiegelen als ze iets van mij wilden. En zo ontstond eerst een impasse, en uiteindelijk zelfs een schaakmat.
Ik speel echter graag open kaart dus schreef ik het GAK een brief met het advies om dit manco aan te pakken. En toen belde de directrice me op. Zij had wel een manier gevonden in het systeem om verder te komen. Omdat ik ziek was geweest had ik namelijk recht op verlenging van de ww.
Waar ik erg van genoten heb is hoe alles toen ineens weer vlot kwam. Eerst moest de gemeente met hangende pootjes de bevestiging leveren dat ze verplicht waren om mijn rijbewijs te betalen. Ik maakte daar geen gebruik van en ging terug naar het GAK en haalde binnen 1,5 maand mijn laatste examens. En net voordat ik aan mijn laatste examens begon werd ik gebeld door een bedrijf uit de regio wat eigenlijk geen vacature had, maar had gehoord over mijn worsteling en me daarom aan nam omdat ze zulke mensen konden waarderen. Mijn gebrek aan een rijbewijs was voor hen geen probleem omdat ze personeelsvervoer hadden. En dat bedrijf ben ik loyaal gebleven tot het failliet ging in 2012.
Systemen en hun processen zijn mijn lust en mijn leven. Van bovenstaand voorbeeld heb ik veel geleerd. En ik ben het later nog vaak tegen gekomen bij overheidssystemen. De fout zit consequent in de interface. Dat is de plaats waar het ene proces overgaat in het andere. Bij het verlopen van mijn ww bleek de aansluiting met het nieuwe systeem niet goed te zijn. Qua financiering is het 'vestzak, broekzak' maar toch functioneerden beide systemen compleet onafhankelijk van elkaar. Er werd nergens een financiële afweging gemaakt, omdat het systeem geen ruimte bood voor afwijkingen.
Nu ik 20 jaar ouder ben, en veel meer weet over processen, besef ik dat die ruimte er vaak eigenlijk wel is, maar door de 'afgestompte' medewerker niet herkend wordt. Dat is op zich ook niet vreemd, want dan moet je procesmanagers als baliemedewerker inzetten en dat lukt niet. Maar het toont ook aan dat er geen goed procesmanagement aanwezig is.
En dat brengt me weer naar geld. De klassieke fout die ik blijf ontdekken in systemen is de verborgen prioriteit die geld heet.
Even een klein, offtopic, voorbeeld. Een parabel:
Oude vervuilende diesels, meestal doelt men dan op de Mercedes W201 en W124 klasse die gebouwd is tussen 1981 en 1992. Wat velen niet weten is dat dit de laatste generatie Mercedessen is geweest die gebouwd zijn met het doel om eeuwig mee te gaan. Pas toen de ontwerpers tevreden waren is een calculatie gemaakt van de kosten en daardoor de prijs. Om die eenvoudige reden zijn ze nooit uit het straatbeeld verdwenen. En dat zouden ze ook nooit doen zonder de huidige maatregelen. Het toppunt van duurzaamheid dus in de toen gangbare termen.
Op soortgelijke wijze verwacht je dat een vangnet als het UWV opgezet wordt. Maar als je dat zou doen, dan zorg je er voor dat het niet uitmaakt of je werkt of niet. In 2012 verdiende ik veel, maar had ik geen tijd. In 2013 was ik werkloos, had door de inkomensterugval een chronisch tekort qua beleving, maar wel veel tijd. Ik zou liegen als ik niet toe zou geven dat ik verlangd heb naar tijd EN geld tegelijk!
Daar is goed over nagedacht en zo is de 70% regel gekomen. 30% inkomensverlies is blijkbaar afdoende motivatie voor de gemiddelde mens. En, puur naar cijfers kijkend, lijkt het me ook gezond om een terugval van 30% te kunnen overleven.
Maar hier schuilt een monstertje in. Wat hier namelijk gebeurt is dat geld ook een rol gaat spelen in de afweging waardoor de klant eigenlijk niet centraal meer staat. En dat sluipt door het procesontwerp heen als je niet uitkijkt, en daar betrap ik vooral de overheid vaak op. Het bedrijfsleven is daar veel scherper in namelijk.
Uiteindelijk wordt de prioriteit; 'de pot mag niet leegraken'. En die scope maakt de klant tot een probleem. De beste manier om de pot vol te houden bij een instantie als het UWV is namelijk om geen klanten meer te hebben! In het bedrijfsleven kost je dat de kop.
Stel je nu eens dat complexe systeem voor en introduceer dan de diverse types klant. Je bedenkt iets goeds en biedt de klant een assistent aan die boodschappen doet voor bijvoorbeeld ouderen. Na een jaar kom je erachter dat 25% van die boodschappen bestaan uit broodjes shoarma! Als die 25% dan substantieel bijdraagt aan het leegraken van de pot dan tref je maatregelen. Je kunt bijvoorbeeld eten halen verbieden, om dan later te ontdekken dat die overige 75% ondervoed is geraakt. En fantaseer zo maar door.
Een kleine groep verziekt het in zo'n systeem al snel voor de rest. Dat vraagt aanpassingen, en die hebben allemaal weer hun voor- en nadelen. En wat de een een oplossing vindt is voor de ander een probleem. Want individuele maatpakjes leveren kan helaas niet bij iets van zo'n omvang.
Dus, zo bekeken, is de keuze van het UWV begrijpelijk. Deze reporter heeft een miniem schoonheidsfoutje in het systeem ontdekt en schreeuwt het nu van de daken. Gedrag wat mij steeds meer begint te irriteren overigens. Praten in problemen in plaats van oplossingen. Natuurlijk gebeuren aparte dingen bij het UWV. Waar niet?
Maar dan heb je dat bureautje. Die heeft blijkbaar een glitch in het systeem ontdekt en misbruikt dat. Ik heb geen zin om me in dat bureautje te verdiepen dus verzin ik zelf wel een walgelijk vergelijkbare optie.
Een hoteleigenaar wil een extra service aanbieden. Kamermeisjes die ook 'extra services' verlenen. Een vriend richt een opleidingsbureau op, zogenaamd voor kamermeisjes. De hoteleigenaar regelt samen met wat collega's baangaranties.
Dan kan de vriend dus eenvoudigweg naar het UWV gaan en aanbieden om een beperkt aantal ingeschrevenen op te leiden tot 'kamermeisje'. Als het geloofwaardig genoeg is dan zal het UWV daarin meegaan vanwege de baangarantie. En dan heeft een reporter ook weer iets om zijn zakken mee te vullen.
Het OT is wezenlijk niet anders dan dit voorbeeld. Er is vraag naar mensen die met een cursus helderziend zijn geworden blijkbaar. En dus voorziet iemand in dat aanbod. Degenen die er in mee gaan zullen dat soms om geld doen, maar soms ook uit de goedheid van hun hart.
Maar iemand op dit forum heeft eens met me gedeeld dat je intentie nog zo goed mag zijn, als de uitkomst dat niet is dan ben je alsnog fout bezig.
Dus eigenlijk:
UWV=Systeemfout
Bureau=Zakkenvullerij
Deelnemer=Naïef/onwetend of gewetenloos
Een bijzondere categorie, die me vervuld met afgrijzen, betreft de deelnemers die willens en wetens deelnemen om hun zakken te vullen. Dat is het werkelijke ongedierte. En het zijn vooral ook zij die een systeem als van het UWV leegzuigen.
Zij zijn de zakkenvullende uitkeringstrekkers waar ik eerder over schreef. Niet te verwarren met de zieken en werklozen overigens.
De paranormaal begaafden die op mij de diepste indrukken hebben achtergelaten deden dat vooral omdat ze absoluut NIET wilden wat ze konden. Iedereen heeft er zijn eigen mening over maar ik ben van mening dat we ze paranormaal begaafd noemen omdat we ze niet begrijpen. En dus plaatsen we ze apart. Helaas...
Morgen is vandaag ook gisteren....