Onvoorwaardelijke Liefde is een pleonasme

[Barrel]

Maar het is wel in tegenspraak met wat je in je eerste reactie schreef:

Er is niets wat mijn kinderen kunnen doen, om deze liefde te doven.

Kennelijk heb je de dood buiten beschouwing gelaten toen je deze uitspraak deed.
Het 'levend zijn' is dan een voorwaarde.

Nee, er is geen tegenspraak. Ook in de dood zal die liefde niet verdwijnen. Het kan echter overschaduwd worden door bijv. woede, pijn, verdriet, haat, en welke andere negativiteit dan ook. Die liefde zelf zal niet verdwijnen. Althans, dat is hoe ik er nu over denk. Of dat in werkelijkheid ook zo zal zijn, hoop ik dus niet te ontdekken.

[Barrel]

duplicate

[Zoeker]

Gaat die liefde niet verder dan 'het levende'?
Mijn Moeder heeft haar man ruim 4 jaren geleden fysiek verloren, maar de liefde 'leeft' ... voort.

Jazeker is dat zo Gast1. Liefde reikt tot over de grenzen van de dood.
Dat is ook precies wat ik wil aangeven. Maar de voorwaarden kunnen in de weg staan….

[Barrel]

duplicate

[Gast1]

Jazeker heb ik kinderen. De dag dat ze geboren werden was ik verbaasd dat liefde er vanzelf was zonder dat ik daar ook maar enige inspanning voor hoefde te doen. Later heb ik ontdekt dat de dood een van de voorwaarden was in de liefde voor mijn kinderen. Toen ik die voorwaarde die liefde frustreerde om te zijn ophief kon de liefde weer vrij zijn. De liefde voor mijn kinderen was dus niet helemaal onvoorwaardelijk. Een voorwaarde voor die liefde was dat ze levend moesten zijn...

Levend zijn is niet een voorwaarde, in mijn ogen. Ook in de dood zal die liefde er zijn. Echter, het zal al mijn moed, al mijn energie en alles wat ik ben en heb vergen (alsmede de liefde, aandacht, geduld en meer van een ieder die dicht bij me staat), om die liefde weer te waarderen, en niet slechts te zien als een bron van intense pijn.
Ik hoop oprecht dat ik in mijn leven die moed niet nodig zal hebben, want ik twijfel oprecht of ik die zal kunnen opbrengen.

Verder denk ik dat 'goed doet ... goed ontmoet', niets met handelen te maken hebben. Er is geen verwachting direct gericht op dat wat je geeft. Het is een levensovertuiging, dat als je geeft in je leven, je leven een stuk interessanter zal zijn. Ook als ik niet krijg, blijf ik geven.

Verder denk ik dat we het in ieder geval eens kunnen zijn, dat we het niet eens gaan worden.

Jouw woorden zijn mijn woorden en ik reageerde al naar Zoeker.
Ik reageer op chronologische volgorde en lees andere reacties niet voordat ik zelf op een reactie gereageerd heb.
Gelukkig heb ik de ervaring niet dat ook in de dood die liefde er is en ik hoop dat dat zo blijft, maar toch weet ik dat ik die liefde blijf waarderen.
Ik kan niet anders.
Anderzijds ... ik heb mijn Vader heel lang niet begrepen en op het moment dat hij stierf, begreep ik hem.
Misschien is die liefde nu nóg sterker ...

Als het ego er van uit gaat, dat 'goed doet ... goed ontmoet' is dat in mijn ogen wel een handeltje en het spreekt ook een verwachting uit.
Voor mij is dat geen uitgangspunt en ook ik zal blijven geven, zonder een enkele verwachting.

[Zoeker]

Nee, er is geen tegenspraak. Ook in de dood zal die liefde niet verdwijnen. Het kan echter overschaduwd worden door bijv. woede, pijn, verdriet, haat, en welke andere negativiteit dan ook. Die liefde zelf zal niet verdwijnen. Althans, dat is hoe ik er nu over denk. Of dat in werkelijkheid ook zo zal zijn, hoop ik dus niet te ontdekken.

Ik zou het anders uitdrukken: de schaduw frusteert het zijn van de liefde.
Liefde is op zich als de zon: altijd aanwezig.
Maar bewolking geeft de illusie dat de zon er niet is.
Bewolking zijn de voorwaarden.
En die bewolking bevind zich altijd in het denken.

[Gast1]

Gaat die liefde niet verder dan 'het levende'?
Mijn Moeder heeft haar man ruim 4 jaren geleden fysiek verloren, maar de liefde 'leeft' ... voort.

Jazeker is dat zo Gast1. Liefde reikt tot over de grenzen van de dood.
Dat is ook precies wat ik wil aangeven. Maar de voorwaarden kunnen in de weg staan….

Precies, maar dan is er toch ook sprake van 'onvoorwaardelijke liefde'?
Ik ga eens even speuren of ik het zelf nog begrijp ...

Iets later: Ja, ik begrijp het nog, je schreef:

Ah…Pieter Stuurman. Hij heeft gelijk: dat 'onvoorwaardelijke' kan je beter schrappen.

... en in een bepaald opzicht ben ik het geheel met je eens, maar ik schreef ook dat liefde meer is.
Taigitu benoemde het ook als 'houden van' en dat is dan ook zo'n voorbeeld dat liefde meer is ...

[Zoeker]

Anderzijds ... ik heb mijn Vader heel lang niet begrepen en op het moment dat hij stierf, begreep ik hem.
Misschien is die liefde nu nóg sterker ...

Kan je zien dat 'het begrijpen' een voorwaarde was toen je vader nog leefde?
Dat moet je niet als verwijt zien, maar als het frusteren van het zijn van liefde.
Liefde kan niet sterker of zwakker worden. Liefde is!
Als je anders leert kijken, dan zie je dat wij zelf de oorzaak zijn van het schijnbare sterker dan wel zwakker.

[Zoeker]

Precies, maar dan is er toch ook sprake van 'onvoorwaardelijke liefde'?
Ik ga eens even speuren of ik het zelf nog begrijp ...

Rustig aan hoor;-) Het is geen kwestie van begrijpen, maar een kwestie van anders er tegen aan kijken.
Hetgeen resulteert in een andere wijze van naar jezelf kijken.
Niet omdat ik je dat wil opdringen. Ik reik het je aan en als je het niks vind dan doe je het weer weg.

Ooit sprak ik ook graag over onvoorwaardelijke liefde omdat ik dat net had ontdekt.
Ten onderscheid van voorwaardelijke liefde. Maar sinds die tijd is mijn 'zien' in de kwestie verandert en heeft Pieter Stuurman gelijk.

[Gast1]

Juist, ik vulde mijn eerdere reactie al aan.

[Gast1]

@ Zoeker:



Wat vind je van de reactie van taigitu?
Volgens mij heb je daar nog niet op gereageerd.
Ik bedoel die van 05 Jul 2015, 10:46 uur.

[Zoeker]

@ Zoeker:

:hands:

Wat vind je van de reactie van taigitu?
Volgens mij heb je daar nog niet op gereageerd.
Ik bedoel die van 05 Jul 2015, 10:46 uur.

Die is mij niet ontgaan. Ik vind het echter uitermate moeilijk om met taigitu in discussie te gaan.
Niet zozeer omdat we van mening verschillen. Maar omdat alles in haar wereld net even anders lijkt te zijn.
Ik begrijp haar doorgaans niet. Dat ik reageerde was op iets wat ik meende te begrijpen, maar uiteindelijk word ik er geen wijs meer uit.
Niet ten nadele van taigitu overigens, we verstaan elkaar gewoon niet.

[Gast1]

Die is mij niet ontgaan. Ik vind het echter uitermate moeilijk om met taigitu in discussie te gaan.
Niet zozeer omdat we van mening verschillen. Maar omdat alles in haar wereld net even anders lijkt te zijn.
Ik begrijp haar doorgaans niet. Dat ik reageerde was op iets wat ik meende te begrijpen, maar uiteindelijk word ik er geen wijs meer uit.
Niet ten nadele van taigitu overigens, we verstaan elkaar gewoon niet.

Ook ik word vaak niet begrepen en ik kan me ook voor stellen dat ook jij vaak niet begrepen wordt.
Als ik de teksten van taigitu lees, begrijp ik ze allemaal en ze zijn over het algemeen makkelijker te begrijpen dan jouw teksten, terwijl jouw teksten voor mij heel herkenbaar zijn.
Weet je nog 'in het begin' dat het voor mij bijna 'saai' was en dat Ted de opmerking maakte over 'copycat' ...?

Je reageert niet (altijd) op taigitu en taigitu reageert meestal naar mij toe als ze iets ontdekt in mijn schrijfwijze waar ik de ander (of haarzelf) op 'gewezen' heb.
Als ik dat deed, deed ik dat altijd een beetje 'plagerig', maar nooit betweterig, respons van taigitu krijg ik echter maar zelden en misschien vindt zij het wel weer uitermate moeilijk om met mij in discussie te gaan.
Ik kan me daar dan weer veel bij voorstellen.
Ze is en blijft voor mij een heel gewaardeerd forumlid, die 'de dingen' vaker omschrijft zoals ik ze ook voel.
Om bij het topic te blijven is dit er een voorbeeld van:

Voor mij is 'liefde' met de kleine 'l' iets anders dan 'Liefde' met de grote 'L'.
De liefde (kleine 'l') die we ervaren zijn emoties die ons beïnvloeden en meetbaar in onze hersenen. Die liefde maakt zich kenbaar via diverse emoties.
We kunnen ons verdrietig voelen wanneer we van de persoon waar we van houden gescheiden zijn, of als hij/zij ziek is, pijn lijdt, enz.
Allemaal emoties die getriggerd kunnen worden vanuit dat gevoel van houden van.
De Liefde die we in wezen zijn (onze kern, Bron) is een energie die niet onderhevig is aan allerlei situaties of onderhevig aan voorwaarden.
Op het onverwachte moment dat het je overkomt is er geen onderscheid tussen jou en mij of wat er om mij heen is. Alles is daarin voor even aanwezig en alleen Liefde.
Dit is de beste manier waarop ik het verschil tussen die twee kan beschrijven.

Helemaal zoals ik het dus ook zie en misschien zelfs, is Liefde met een grote 'L' de liefde wel die er 'emotioneel' mee wordt bedoeld.
D(i)e 'emotie' geeft kleur in ons leven, ze laat ons blozen (misschien vind ik dit wel een van de mooiste emoties) en glimlachen en ze laat ons 'spreken' met de ogen.
Deze 'zachte' emoties versta ik veel beter dan menig uitgesproken of geschreven woord.
Het warme gevoel wat ik krijg als ik een merel haar jongen zie voeren wat ik als iets prachtigs beschouw,
een glimlach van een Moeder naar haar kind,
een meisje wat aandacht krijgt van een knappe jongeman,
tranen van geluk of van blijdschap,
al wat de wetenschapper heel nuchter kan verklaren.
In mijn perceptie halen veel wetenschappers 'de kleur' weg van 'het schijnbare sprookje' wat zich voor ons geestesoog afspeelt.
Ik zie de wereld waarin ik als mens leef als 'de hemel' op Aarde.
Dat is de enige hemel en totaal iets anders dan het 'hiernamaals'.

Liefde kent heel veel definities en jij en ik, net als anderen hebben er nog een andere component aan toegevoegd.
Ik lees ook jou erg graag, maar dat wist je al.
Die van mij schreef ik al op de eerste pagina van dit topic:

Liefde IS en het resultaat van liefde ben je zelf als voorbeeld.
De bent de opsomming van de complete evolutie, een 'vechter en overwinnaar' van miljoenen zaadjes die een enorme weg hebben moeten afleggen.
Door 'deling' ben je gegroeid en vóór dat groeien hebben twee mensen elkaar bemint, waar jij het resultaat van bent.
Steentje voor steentje ben je opgebouwd en is er van je gehouden en er is naar je geglimlacht, maar nog veel meer dan dat.
Je bent de resultante van dit leven en bent dat geen wat je nu bent.
De bent absoluut het belangrijkste wezen op Aarde en daar doe je wat mee of niet.
Je bent liefde en deze liefde kun je uitstralen als je geaccepteerd hebt dat je dat bent.
Verwar het niet met narcisme of egoïsme, zij hebben een andere betekenis.

Ik ben de liefde en niets dan alleen de liefde.
Ik kan echter ook liefde geven, liefde die ook wel aandacht wordt genoemd.
Ik kan ook liefde ontvangen, liefde die ik van de ander waardeer.
Ik heb geen BDE meegemaakt, maar wel een heuse uittreding, sindsdien weet ik dat ik liefde ben.
Het zette mijn geconditioneerde leven totaal 'op z'n kop' en toen ik voor die acceptatie open ging staan, bleef het zich herhalen.
Ongevraagde bevestigingen van liefde met een plus en ik noem dat onvoorwaardelijke liefde.
Affiniteit, tolerantie en acceptatie.
Vrede met jezelf ...

[Susan]

Ik 'moet' nog veel lezen zag ik gezien de aantallen reacties...
dat gaat straks nog gebeuren, rustigjes aan...
De Liefde waar het hier in dit topic om gaat is heel goed beschreven in dit stukje
(waarvoor je natuurlijk niet perse in engelen of god hoeft te geloven)
wat ik een paar jaren geleden ook al eens plaatste:

Leef dan de Liefde

Liefde -het is de kracht van de liefde die de kosmos tot aanzijn riep.
Het is de kracht waarvan de engelen leven.
Ware scheppingskracht en ware kunst zijn op Liefde gebouwd.

Liefde roept de verborgen schoonheid in de ander wakker.
Liefde ziet wat in het hart van de ander geschreven staat en leest dat
met eerbied.
Wie de Liefde leeft, respecteert niet alleen de ander, maar ook
zichzelf.

Liefde durft kwetsbaar te zijn en geeft onbekommerd, of er nu iets
terug komt of niet.
Liefde hoopt en weet, weet van de nieuwe wereld die komen gaat.
Liefde zoekt altijd weer een weg naar het hart van de ander.

Liefde, het eerste en het laatste, het hoogste en het diepste woord.
Leef dan de Liefde, ga de weg van Liefde, wéés Liefde.

Jacob Slavenburg

........
En zo voel/zie/ervaar ik het, het is ook geen be-leven van...het is deze Liefde leven.

[Susan]

"We kunnen in allerlei theorieën dit gaan proberen uit te leggen, maar indien Liefde niet geleefd wordt in al onze daden/woorden/handelen, blijven de meest mooie intelligente uiteenzettingen lariekoek.
Wie bewust is wat Liefde betekent kan inzicht in zichzelf krijgen, zichzelf volkomen accepteren, zijn maskers en onecht (aangeleerd) gedrag laten vallen, daarna pas is hij instaat zo ook daadwerkelijk anderen te accepteren.

... Deze heb ik nog even laten bezinken: ... "blijven de meest mooie intelligente uiteenzettingen lariekoek".
Ik ontwaar een tegenstelling in deze zin.
Volgens mij schreef ik al eerder dat Hitler wel eens schitterende uitspraken had.
Mensen wisten niet dat die uitspraken van hem waren, maar toen ze het hoorden, veranderden ze hun mening.
Typisch de mens ...

Dat is waar Gast1, ook de grootste misdadigers kunnen best goede uitspraken doen of inzichten hebben. Ik bedoelde wat anders, maar had het er niet duidelijk neer gezet.

Als liefde niet geleefd wordt in al onze daden/woorden/handelen, kunnen zelfs die mensen de meest mooie intelligente uiteenzettingen hebben over liefde ...
Ook zij zijn liefde (hoe absurd het mag klinken), maar 'voeren het niet uit' ... en dat is weer geheel iets anders.
Het is mogelijk dat er ook hier op het forum mensen zijn die prachtige teksten schrijven (ik doel niet speciaal op iemand) over liefde en het niet in de praktijk brengen.

En zó bedoelde ik het dus ook, de ervaringen hebben me laten zien dat veel alleen bij 'wijze' mooie woorden en lesjes willen leren aan anderen blijft, waar ze zelf de hand mee lichten.

Ze dragen het slechts uit en het is de vraag wat dat dan waard is.
Voor zover er überhaupt van waarde te spreken of te schrijven is...

Nee hoor, ze dragen het dan juist niet uit, want dan zou het in hun handelswijze ook zichtbaar moeten zijn..toch?
Wie het niet zelf in de praktijk toepast, geeft dan alleen maar 'wijze' mooie boodschappen/adviezen door...waardoor het tot wat ik noemde 'lariekoek' verworden is,
maar dragen het beslist niet uit.

[Susan]

Ik denk dat onvoorwaardelijke liefde wel degelijk bestaat, en geen pleonasme is.
En zijn in mijn ogen meerdere vormen van liefde, die wellicht dezelfde bron hebben, en in de grondslag dezelfde emotie zijn.
De liefde tussen twee partners, is in mijn ogen altijd voorwaardelijk. De voorwaarde voor die liefde is namelijk respect, aandacht, en welke persoonlijke dingen voor iedereen ook belangrijk zijn. Je kunt je soul-mate tegenkomen, en intens veel van die persoon houden. De voorwaarde blijft dat deze persoon je op een bepaalde manier behandeld. Zou deze persoon besluiten je te bedriegen, liegen, respectloos behandelen of anderszins negatief bejegenen, dan zal het op den duur die liefde gaan doven.
Het niet bestaan van voorwaardelijke liefde zou ook betekenen dat deze nou eenmaal is. In mijn ogen is liefde iets, wat naast die ongrijpbare, fantastische emotie / gevoel, ook iets is waar je ten alle tijden aan moet blijvenwerken, wellicht soms opnieuw weer voor moet kiezen, en ten alle tijden zult moeten voeden. Kortom, je zult het nooit maar voor lief moeten nemen, als nou eenmaal aanwezig. Dat zijn allemaal voorwaarden om deze liefde in stand te houden, en maken het dus in feite een voorwaardelijke liefde, zonder dat je ervoor specifieke eisen stelt.

Dit dan in tegenstelling tot onvoorwaardelijke liefde. Deze ken ik pas echt sinds ik vader werd, ondanks dat ik ervoor, en nog steeds, altijd onvoorwaardelijk van mijn ouders gehouden heb.. En hoewel er ergens een gemeenschappelijke grondslag is, is het in wezen, in mijn ervaring, een andere vorm van liefde, waarlijk onvoorwaardelijk. Er is niets wat mijn kinderen kunnen doen, om deze liefde te doven. Als zouden ze nog de meest verschrikkelijke dingen doen, en mij op een verschrikkelijke manier behandelen, dan zal dat de kern van mijn liefde voor hen niet beïnvloeden. Het beïnvloed uiteraard wel mijn relatie met hen. Maar in mijn ogen is dat iets wat in mij gekomen is, en nooit meer zal weg gaan. Wat er ook gebeurd, het zal altijd zijn. En hoewel ik intens veel van mijn vrouw hou, en haar zeer zeker als mijn soul-mate zie, waar ik hoop oud mee te worden, blijft dat toch een liefde die voorwaardelijk is. Er zouden dingen kunnen gebeuren, waardoor deze liefde dooft, en er op den duur een andere liefde ontstaat.

Ik schreef eerder dit:

Aandacht aan anderen geven doe je bewust.
Liefde waar dit topic over gaat, leef je/ben je, gaat vanzelf, die uitstraling is zichtbaar bij iemand en ik zie dit niet als een reflex oid, maar door de energetische energie die dan vanzelfsprekend ook uitgestraald wordt, is het ook voelbaar voor de omgeving, anderen dus waar je mee omgaat.
Die ontvangen dit, en zo zou je kunnen spreken van 'geven' , zónder vooropgezette bedoeling>
We kunnen in allerlei theoriëen dit gaan proberen uit te leggen, maar indien Liefde niet geleefd
wordt in al onze daden/woorden/handelen, blijven de meest mooie intelligente uiteenzettingen
lariekoek. Wie bewust is wat Liefde betekent kan inzicht in zichzelf krijgen, zichzelf volkomen accepteren, zijn maskers en onecht (aangeleerd) gedrag laten vallen, daarna pas is hij instaat zo ook daadwerkelijk anderen te accepteren.

En daar vul ik nu bij aan :

De Liefde waar het hier in dit topic om gaat, stelt geen voorwaarden.
Dat betekent voor mij dat indien iemand hele scherpe diep voelende pijn/verdriet veroorzaakt door wat dan ook, kan stelen, bedrog enz zijn, dan wijs ik die persoon zijn daden af, maar zal hem niet als mens afwijzen.
Dat kan dus doordat je geen voorwaarden stelt, daarmee hoeft de Liefde dan ook niet over te zijn.

Verder rijkt de Liefde over de dood heen, ook dan blijft het bestaan, vandaar eeuwige Liefde. Zelfs al zou iemand die zijn partner verliest na verloop van tijd dan een nieuwe relatie aangaan, blijft de Liefde voor de ander ook aanwezig, verdwijnt nml niet. En dat kan om partner, kinderen, ouders enz gaan.
Zou die Liefde verdwijnen....dan was het geen Liefde, maar wat ik dan noem een aardse liefde met kleine l, wat geen liefde is, maar wat gestoeld was
op voorwaarden of wel; 'Voor wat hoort wat'. En dát speelt niet bij Liefde die men leeft in woord én daad.
(die dus niet alleen om mensen gaat, maar voor alles geldt)

[Barrel]

De Liefde waar het hier in dit topic om gaat, stelt geen voorwaarden.
Dat betekent voor mij dat indien iemand hele scherpe diep voelende pijn/verdriet veroorzaakt door wat dan ook, kan stelen, bedrog enz zijn, dan wijs ik die persoon zijn daden af, maar zal hem niet als mens afwijzen.
Dat kan dus doordat je geen voorwaarden stelt, daarmee hoeft de Liefde dan ook niet over te zijn.

Verder rijkt de Liefde over de dood heen, ook dan blijft het bestaan, vandaar eeuwige Liefde. Zelfs al zou iemand die zijn partner verliest na verloop van tijd dan een nieuwe relatie aangaan, blijft de Liefde voor de ander ook aanwezig, verdwijnt nml niet. En dat kan om partner, kinderen, ouders enz gaan.
Zou die Liefde verdwijnen....dan was het geen Liefde, maar wat ik dan noem een aardse liefde met kleine l, wat geen liefde is, maar wat gestoeld was
op voorwaarden of wel; 'Voor wat hoort wat'. En dát speelt niet bij Liefde die men leeft in woord én daad.
(die dus niet alleen om mensen gaat, maar voor alles geldt)

Er is wat mij betreft één liefde, of je die nu met hoofd- of kleine letter schrijft, met verschillende verschijningsvormen. Het definiëren van onderscheid is wat mij betreft het inruilen van een religieus dogma voor een spiritueel dogma. Ik geloof dat wij in zijn geheel gecreerd zijn en worden vanuit ons aardse bestaan. Ons bewustzijn, en daarmee onze liefde is een abstractie van de complexiteit en de chaotische natuur van onze hersenen; onze biologische entiteit. En die biologische entiteit beginnen we pas voor een heel klein deeltje te begrijpen. Zie ook andere posts hieromtrent. Aangezien het in mijn ogen hier feitelijk gaat om een dogma (wellicht van beide kanten), kunnen we het slechts eens worden, dat we het niet eens gaan worden.

Echter, wat je hierboven schrijft over liefde, die geen liefde was, en gestoeld was op voorwaarden, gaat dwars in tegen alles wat ik ervaar. Ik ervaar wel degelijk een totale en diepe liefde die onvoorwaardelijk en eeuwig lijkt. Echter, ervaringen leren je dat dat een type liefde is die zou kunnen doven. Niet omdat het een 'voor wat hoort wat' spelletje is, of omdat je er voorwaarden aan stelt. Maar simpelweg omdat het een liefde is waar je aan moet blijven werken, soms voor moet vechten, en zeker nooit voor lief moet nemen; kortom een liefde in woord én daad. Die liefde zal nooit in een klap verdwijnen, omdat deze zich niet rationeel laat sturen. Echter, zodra respect, aandacht, opofferingsgezindheid en meer verdwijnen, verdwijnt daarmee de voedingsbodem voor die liefde. En zal deze dus kunnen doven. Dit in tegenstelling tot een andere verschijningsvorm van diezelfde liefde; de liefde voor je kinderen. Waarlijk onvoorwaardelijk.

[Gast1]

Ze dragen het slechts uit en het is de vraag wat dat dan waard is.
Voor zover er überhaupt van waarde te spreken of te schrijven is...

Nee hoor, ze dragen het dan juist niet uit, want dan zou het in hun handelswijze ook zichtbaar moeten zijn..toch?
Wie het niet zelf in de praktijk toepast, geeft dan alleen maar 'wijze' mooie boodschappen/adviezen door...waardoor het tot wat ik noemde 'lariekoek' verworden is,
maar dragen het beslist niet uit.

Lieverd, het gebeurd wel vaker dat mensen iets uitdragen (propageren, verkondigen, bezorgen, verbreiden en prediken) en het zelf totaal ende absoluut niet naleven.
Iets uitdragen is iets anders dan 'naleven' of het in de praktijk brengen.

[Gast1]

Ik 'hak' (niet met de botte bijl ) jouw tekst in stukjes om er op te reageren.

Er is wat mij betreft één liefde, of je die nu met hoofd- of kleine letter schrijft, met verschillende verschijningsvormen.

Opmerkelijk. Je schreef eerder:

Ik denk dat onvoorwaardelijke liefde wel degelijk bestaat, en geen pleonasme is.

Als er maar één liefde is (met verschillende verschijningsvormen), is onvoorwaardelijke liefde dus wel een pleonasme.

Het definiëren van onderscheid is wat mij betreft het inruilen van een religieus dogma voor een spiritueel dogma.

Je vergeet het juridisch dogma ...

Ik geloof dat wij in zijn geheel gecreëerd zijn en worden vanuit ons aardse bestaan.

Dat lijkt mij redelijk beperkt. Alles wat op en in de Aarde is, komt vanuit de kosmos. Ik zou 'ons Aardse bestaan' dus willen vervangen door 'ons Kosmische bestaan'.

Ons bewustzijn, en daarmee onze liefde is een abstractie van de complexiteit en de chaotische natuur van onze hersenen; onze biologische entiteit. En die biologische entiteit beginnen we pas voor een heel klein deeltje te begrijpen.

Je schrijft het. Het is in feite geen chaotische Natuur van onze hersenen; onze biologische entiteit. We beginnen het pas voor een heel klein deeltje te begrijpen en àls we het gaan begrijpen dan blijkt de chaos geen chaos meer te zijn. We denken te primitief.

Aangezien het in mijn ogen hier feitelijk gaat om een dogma (wellicht van beide kanten), kunnen we het slechts eens worden, dat we het niet eens gaan worden.

Beperk je jezelf daar niet mee?

Echter, wat je (Susan) hierboven schrijft over liefde, die geen liefde was, en gestoeld was op voorwaarden, gaat dwars in tegen alles wat ik ervaar.

Lees ik hier een interpretatie of begrijp ik Susan niet goed en interpreteer zelf? Volgens mij schreef je dit eerder:

De liefde tussen twee partners, is in mijn ogen altijd voorwaardelijk.

En volgens mij bedoelt Susan dat ook ...

Ik ervaar wel degelijk een totale en diepe liefde die onvoorwaardelijk en eeuwig lijkt. Echter, ervaringen leren je dat dat een type liefde is die zou kunnen doven. Niet omdat het een 'voor wat hoort wat' spelletje is, of omdat je er voorwaarden aan stelt. Maar simpelweg omdat het een liefde is waar je aan moet blijven werken, soms voor moet vechten, en zeker nooit voor lief moet nemen; kortom een liefde in woord én daad.

Kijk wat je schrijft, als je al dat 'moet' stel je er toch ook voorwaarden aan?

Die liefde zal nooit in een klap verdwijnen, omdat deze zich niet rationeel laat sturen.

En of dat deze liefde 'zomaar' in één klap kan verdwijnen. Ik heb in een bepaalde periode van mijn leven met nogal wat mensen gesproken die hun echtenoot plots (om wat voor reden dan ook) zijn gaan haten. Geloof het of niet.

Echter, zodra respect, aandacht, opofferingsgezindheid en meer verdwijnen, verdwijnt daarmee de voedingsbodem voor die liefde. En zal deze dus kunnen doven.

Inderdaad, het kan ook geleidelijk gaan.

Dit in tegenstelling tot een andere verschijningsvorm van diezelfde liefde; de liefde voor je kinderen. Waarlijk onvoorwaardelijk.

Dat denk je maar, hoewel ik het ontroerend vond om dit te lezen:

Dit dan in tegenstelling tot onvoorwaardelijke liefde. Deze ken ik pas echt sinds ik vader werd, ondanks dat ik ervoor, en nog steeds, altijd onvoorwaardelijk van mijn ouders gehouden heb ...

Dit te lezen maakt mij aan te nemen dat je een geweldige Vader bent én een prima zoon.
Barrel, ik ken gevallen dat kinderen ernstig misbruikt (mishandeld) zijn door vaders, moeders en zelfs vaders én moeders. Andersom ken ik ook gevallen, dat kinderen het leven van hun ouders zeer, zeer zuur kunnen maken, mishandelen in emotionele en fysieke vorm en zelfs vermoorden. Het fenomeen 'onvoorwaardelijke' liefde past hier beslist niet in het traditionele establishment.
'Liefde' allerminst.
Hoewel men in deze gevallen elkaar niet naar het leven staat, is er ook hier inderdaad een onvoorwaardelijke liefde.
Een onvoorwaardelijke liefde die veelal niet begrepen wordt. De onvoorwaardelijke liefde die onlosmakelijk is en altijd zal blijven.

[taigitu]

Als ik al die reacties lees, er over nadenk hoe de belevingen zijn en hoe liefde wordt
uitgelegd door iedereen, komen er beelden en vragen naar boven.
Het woord 'onvoorwaardelijk' is voor mij zonder voorwaarden, in welke vorm dan ook.

De liefde met een kleine letter ‘l’ is de vorm die wij noodzakelijkerwijs via het lichaam met
al zijn mogelijkheden en onmogelijkheden beleven; dankzij de chemie die de hoofdrol speelt.
De Liefde met een grote ‘L’ is voor mij de ‘Godsvonk’ die het lichaam bezielt.
Het is een deel van de kosmische energie die het lichaam omsluit.
Het is ons contact met de Bron waar Liefde werkelijk zonder enige voorwaarde stroomt.

Voorwaarde om dus die kosmische Liefde te ervaren is dus een bezield lichaam.
We kunnen als mens dus wel vleugjes van die onvoorwaardelijke liefde beleven/ervaren
bijvoorbeeld in een meditatief moment. Maar dat kan nooit gelinkt zijn aan iets anders,
zoals een partner, kind, of dier. Want op dat moment treedt de voorwaarde naar voren.
En is het geen onvoorwaardelijke liefde meer.

En dat doet niets af aan onze liefde voor elkaar omdat die belangrijk is in ons leven.
We hebben de warmte van de liefde nodig als mens vanaf onze geboorte.
En we kunnen zien om ons heen wat liefdeloosheid of een tekort aan liefde en warmte en
aandacht doet met de mens. Het kan ons beschadigen/vervormen.
Maar het kan ons ook op zo’n manier vormen dat we het gemis ondervangen door het zelf
in te vullen op zo’n manier dat het ons over de pijn van het gemis heen tilt.
En ook daarin is de liefde aan de mensen om ons heen, een belangrijke factor.