Spirituele-volwassenheid

[Susan]

(waarvan ik verleden jaar al eens een heel klein stukje plaatste)

Spirituele-volwassenheid

“Mama, wanneer ben ik volwassen?” vraagt mijn dochter. Innerlijk moet ik lachen. Ik kan me nog levendig herinneren hoe ik als meisje van een jaar of tien mezelf afvroeg: wanneer word je eigenlijk vrouw? Wanneer ben je volwassen? Is dat wanneer ik voor het eerst ongesteld word? Of wanneer ik hét voor het eerst met een man doe? Of als ik achttien ben? Of als ik trouw? Maar zelfs toen ik mijn eerste kind kreeg op vijfentwintig jarige leeftijd voelde ik, ondanks wat alle regels over volwassenheid vertelden, me nog niet volwassen. En ik zag mensen om me heen van in de zestig die zich zelfs nog gedroegen als kind. Mensen die volledig vanuit emoties van hun gekwetst innerlijk kind reageerden, daarbij een ander verantwoordelijk stelden voor hun geluk. Erken mij! Vertel me dat ik lief ben!
Er was altijd een bepaalde drive in mij om verder te gaan, geen genoegen te nemen met wat anderen me vertelden. Niet te stoppen bij conclusies om mijn ego te sussen: ‘Ja! Ik ben nu groot en heb het bereikt!’, dat zou liegen zijn tegen mezelf. Ik wilde de waarheid. En liever nog, wilde ik meZELF zijn. Wat dat ook mocht betekenen, want ik voelde wel dat het kon, maar hoe het eruit zou ‘zien’, dat wist ik niet.

Ik sla mijn arm om mijn dochter heen en zeg: “Ga dat zelf maar onderzoeken, dat is leuker.”
“Aaaahhh!”, ze laat haar schouders hangen. Met mijn hand pak ik haar kin en richt haar gezicht naar mij.
“Maar vergeet nooit wie je bent, jij stralende engel. Hoe volwassen of onvolwassen de buitenwereld of jij jezelf ook vindt, die kern verandert nooit.” Ze slaat haar armen om me heen.
“Misschien als ik naar de middelbare school ga” gaat haar hoofd verder, maar Ik weet dat ze me begrepen heeft. Toen ze net vier jaar was stikte ze bijna in een snoepje. De tekeningen die ze erover maakte, waarin ze zichzelf tekende met een dikke nek en daarnaast een zwevende kopie van zichzelf met daartussen een engel, vertelden me dat ze gene zijde heeft ervaren. Geen-zijde. Daar heeft ze Eenheid ervaren en het zich herinnerd. “Als ik dood ga,” zei ze er later over, “dan ben ik een engel en dan ben ik weer mezelf.”Inmiddels weet ik dat het niet nodig is om dood te gaan en toch dat stralende wezen te zijn… of te wezen. Wij zijn een spiritueel wezen, wij wezen, wij ZIJN… via een menselijke manifestatie.

Wij zijn een
spiritueel wezen,
wij wezen,
wij ZIJN…
via een menselijke
manifestatie.

Velen onder ons hebben glimpen opgevangen van hun Ware ZELF, waarmee het ontwaken niet meer te stoppen is. Er is een vuur aangestoken in je hart. Een brandend verlangen terug te keren naar huis. Ontluikende volwassenheid. We zijn in de spirituele puberteit gekomen. Maar de rebellie viert hoogtij, want wanneer je hebt verkeerd in de staat van geen-zijde… zal het onvolwassen kind in ons, onze mind, zijn best doen je terug te trekken in onbewustheid. Het wil niet ‘groot’ worden. Het wil niet zien wat IS. Wat IS voelt als een fuik: als je er eenmaal in zit, dan slurpt het je op en verdwijn je. Maar ook dat is maar een verhaal. Er is niets dat verdwijnt, je bent er namelijk nooit geweest.
Ieder verhaal brengt emoties met zich mee. Handelen vanuit emoties, is handelen vanuit mind, vanuit twee-zijden. In het rijpen van spirituele volwassenheid zullen er momenten zijn dat je via de ogen van jouw menselijke manifestatie kijkt áls Bewustzijn, in overgave aan het Leven dat via jouw menselijke vorm geleefd wil worden. En er zullen momenten zijn waarin je kijkt vanuit identificatie met de acteur van het verhaal waarin je leeft, worstelend tegen dat wat geleefd wil worden, omdat het niet past bij het beeld wat jij hebt van wie en wat jij wilt zijn. Een beeld dat gebaseerd is op veiligheid en zekerheid en te allen tijde deze comfortzone zal bewaken.

Op een gegeven moment zal er een switchpunt zijn waarop de mind zijn positie als leider verliest en je jezelf meer en meer laat leiden door Bewustzijn, door Liefde, door het NU, door God, door… jeZELF. Dan nog zul je af en toe uitgedaagd worden door verhalen, alles wat nog onbewust is: wat onverenigbaar is met Waarheid wil Vrij worden en zal dus nog een keer verschijnen. Wat ga je doen? Laat je je vangen door het verhaal? Of kies je voor Liefde, voor overgave en ga je je verwonderen over het spel dat zich ontvouwt voor je neus, wat je ervaren kan via menselijke zintuigen! De diepte, de gelukzaligheid van het werkelijk 100% toelaten van de intensiteit van het Leven is onbeschrijflijk. En of de ervaring nu schijnbaar positief of schijnbaar negatief is, doet er niet toe. Alles is energie en jezelf volledig toestaan alle energievormen door je heen te laten gaan is pure bliss. Want in de bereidheid dit toe te laten is er volledige openheid. Alle kanalen in je verschillende lichamen gaan open, waarmee je de immense helende Liefde toestaat je op te tillen. Het draagt jou en iedereen waarmee je in verbinding staat. Dit is de grootste bijdrage die je levert aan het ontwaken van de mensheid. Ieder moment dat jij je volledig opent voor Liefde, til je iedereen op, omdat we allemaal EEN zijn.

Het was zomer toen ik alle weerstand opgaf. Het was klaar met mezelf verstoppen. Het was klaar met mezelf verloochenen. Het was klaar met krampachtig mijn zelfbeeld in stand houden, terwijl ik allang wist dat ik niet werkelijk bestond. Ik was enkel een denkbeeld. Door stappen die gezet waren stond ik daar, in het midden van de tuin van spiritueel centrum Zuiderlicht. Ik zou er praktijkruimte gaan huren: geen idee wat ik zou gaan doen tijdens consulten. Het was een fractie van een seconde, waarin het leek of ik IN mezelf stapte. Vrijwel direct ervaarde ik dat er licht uit mij leek te komen. Uit al mijn cellen straalde wit licht. Het was opvallend hoe opeens aanwezigen verliefd op me leken.(en ik op hen). Er kwam teksten mijn mond uit, waarvan ik eerlijkheidshalve moet zeggen dat ‘ik’ het niet was die ze bedacht en besloot te spreken. Het gebeurde door mij heen en ik was me volledig bewust dat alle controle die ik ooit dacht te hebben gehad illusie was. ‘ik’ Was er niet meer en omdat ik niet meer met mezelf bezig hoefde te zijn kon ik er volledig voor de ander zijn. Er was geen schaamte noch terughoudendheid in wat ‘ik’ deed. Ik ervaarde volwassenheid. En de grootste ironie van die volwassenheid was dat ik was als een stralend kind. Als gij niet zijt als kinderen, zult gij nooit het rijk der Hemelen betreden, zei de beste man tweeduizend jaar geleden al.

Mijn uiterlijke manifestatie leek ook jonger te worden. En zachter. Ik ging me verwonderen. Wanneer je alles uit handen geeft, je overgeeft aan wat Bewustzijn via jou leven wil, lijken er wonderen te gebeuren. Ik ver-wonderde me over de rol die ik kennelijk had in het spel en over wat er zich voor mijn neus ontvouwde in interactie met andere mensen, andere stukjes Bewustzijn. Mijn armen bewogen, hugten soms zomaar een wildvreemde. Mijn mond produceerde woorden die anderen bewoog weerstand op te geven en mijn lichaam functioneerde als transformerend geleider voor ‘andermans’ ellende. En tegelijk was alles IK. Het was ik die met mezelf hugte, het was ik waartegen ik sprak en het was mijn pijn die ik heelde. En de schijnbare ander ervaarde op zijn beurt de stille vrede van Eenheid via ‘mij’, zijn schijnbare ander. Alles is IK en dus was ik volledig verantwoordelijk voor hoe ik alles wat zich in mijn script voordeed ervaarde. Het leven was opeens een grote speeltuin. Als alles IK is, maakt het helemaal niets meer uit wat ik doe, dan kan ik net zo goed volledig bij mezelf voelen wat voor mij fijn is… En laat dat nou precies de bedoeling zijn! Dat wat jij fijn vindt, dat waar jij gepassioneerd over bent, dát stuurt je. Die impulsen leiden je terug naar huis, naar Wie je Bent in de manifestatie van jou en van wat JIJ wilde ervaren in dit leven.

“Mam?” vroeg mijn dochter een paar dagen later “Er is alleen maar NU, toch?”
“Hm hmm, waarom vraag je dat?”
“Nou, omdat ik je NU kietelen ga!” Ze schaterlacht terwijl ze met haar handen de zenuwen in mijn buik tart. Wat een grapjas is God(in). Maakt mijn ‘belangrijke’ boodschap belachelijk! In de meest ‘gewone’ reflecties geeft ze me haar kostbaarste lessen. Juist in het zien Wie je Werkelijk bent en het willen uitdragen daarvan ligt de valkuil jezelf serieus te nemen en weer in de greep van het ego te komen. Het nu meer verfijnde, maar o zo funeste ‘spirituele ego’. De rijping van spirituele volwassenheid ligt erin continu waakzaam te blijven voor de invasie van de mind. Het is het stabiliseren in de overgave aan het NU, aan wat IS. Het is het niet langer ontkennen van wat IS (en van wat niet IS) en te ontspannen in dat wat IS. Met andere woorden: je overgeven aan dat wat geleefd wil worden via jou. Ook al betekent dat uit je comfortzone stappen. Het is een proces waarin alle beperkende overtuigingen waar je nog in gelooft afgeworpen willen worden. Overtuigingen die je belemmeren vrijuit die rol te ZIJN die Bewustzijn als intentie heeft meegenomen in jouw manifestatie. Tot zelfs de overtuiging ‘Alles is Bewustzijn’ op zijn grondvesten gaat wankelen. Het is opnieuw verliefd worden op het leven. Volledig indalen in het menselijke bestaan en dit leven in al zijn verscheidenheid beleven. ‘Goeds’ en ‘fouts’ overboord. Wanneer je gerealiseerd hebt Wie je Werkelijk bent wil deze realisatie in jouw hele leven doordrongen worden.

Wanneer je
gerealiseerd hebt
Wie je Werkelijk bent
wil deze realisatie
in jouw hele leven
doordrongen worden.

Het vraagt van je niet langer weg te lopen voor het leven, maar je er volledig mee te verbinden, zien dat je ZELF het middelpunt bent van waaruit alles plaatsvindt. Wanneer je dit ziet zul je nooit meer een ander willen controleren of verantwoordelijk stellen voor het opvullen van jouw behoeften. Het leven zal dan in al jouw behoeften voorzien… Maar dan wel de behoeften vanuit jouw essentie en niet vanuit jouw verhalen. Behoeften vanuit je essentie welke je altijd zullen leiden naar huis. En thuis is waar je NU bent. Het NU ís Wie je bent. Maar omdat je jeZELF niet ervaren kunt is er de illusie van de ander geschapen. Wat een kostelijk spel, hè! Je ervaart jeZELF via de ander. Het is niet te bevatten. Alles wat je erover bedenkt maakt het minder. Alles wat ons ‘ikje’ denkt te weten haalt ons weg van het enige dat echt is. Het NU… JIJ. En het verhaal dat zojuist via mijn vingers in contact met het toetsenbord tot stand is gekomen, ook daarvan weet ik niet zeker of het waar is. Ieder woord dat uit mij voort komt heeft de volheid van Liefde in zich en voelt tegelijkertijd als klink klare onzin.

Ik wens je overgave toe in het niet-weten en de verwondering van een kind.
Big Hug,Vera

http://www.verahelleman.nl/spirituele-volwassenheid/