Je geboortetrauma helen door inzicht

Hier kan men onderwerpen plaatsen zoals : wijsheid , inzicht , tarot , orakels enz.
Plaats reactie
Gebruikersavatar
taigitu
Orakel
Berichten: 14687
Lid geworden op: 04 dec 2011, 14:37

Je geboortetrauma helen door inzicht

Bericht door taigitu » 08 aug 2015, 16:16

Je geboortetrauma helen door inzicht

Afbeelding
By Peter den Haring - January 19, 2015


Nieuwe baby
Uit het keurslijf, dat wilde Frank.
De dramatische geboorte, met een keizersnede, van zijn zoontje prikkelde zijn eigen geboortetrauma. Zijn onmachtgevoel van toen maakte een onderhuids besef van beperking, van beklemming en boosheid wakker. Maar inzicht heelt.

De cliënt in mijn coaching praktijk is 49, hij is na zijn studie blijven plakken in wat vroeger zijn studentenbaantje was.
“Ik blijf overal hangen,” zegt Frank ontevreden. “Ik wil iets anders, maar ik zet nooit door. Ik heb iemand nodig die mij een schop onder mijn kont geeft misschien… Mijn baas is ook ontevreden. Die vindt dat ik meer kan. Maar die man wil me inpassen, terwijl ik er nu juist uit wil.”
“Waar precies wil je uit?” vraag ik. Frank heeft me al veel over zijn leven verteld en zo verkeerd lijkt dat allemaal niet. Zijn huwelijk is goed, zijn twee kinderen zijn zelfs in hun puberteit redelijk in hun sas met hun vader, die vooral hulp heeft van zijn grote gevoel voor humor. Wat houdt hem dan vast of waarin? Frank moppert. Zijn werk kan leuker, zijn baas is dommer dan hijzelf, hij ergert zich aan diens platte winstgerichte marktdenken.
“Zo hebben we allemaal onze probleempjes, Frank,” provoceer ik hem een beetje. Hij kijkt me aan en grinnikt.
“Ik blijf hangen, Peter,” zegt hij. “Nu ook. Terwijl ik praat, hoor ik hoe ik mezelf herhaal in het klagen. Ik voel die ergernissen wel, maar ik doe er niks mee. Ik zit in een negatief keurslijf, ondanks dat het mij oppervlakkig gezien goed gaat.”

“Wanneer ben je voor het eerst gaan klagen, wanneer was je je voor het eerst bewust dat je je beperkt voelde?” wil ik weten. Frank zoekt in zijn herinneringen, en na wat gevraag van mijn kant weet hij het redelijk precies te lokaliseren: na de geboorte van zijn jongste zoon, Fred, nu veertien jaar geleden.
“Had je vrouw een postnatale depressie?” vraag ik. Dat komt namelijk vaker voor dan mensen zich realiseren. Ieders aandacht is dan immers bij het eindproduct, bij het kindje, waardoor de traumatische schok van een bevalling wordt verstopt. Naderhand wordt de vreugde over de goede afloop soms overschaduwd door diepe somberheden of akelige doodsangsten. Dat kan voor beide partners naderhand nog een lastige periode inluiden. Frank vertelt over de gecompliceerde bevalling omdat Freddy niet goed lag. Uiteindelijk werd tot een keizersnede besloten, die voorspoedig verliep. Plotseling wordt Frank intens emotioneel. Praten lukt niet meer, de tranen stromen over zijn wangen, hij stikt haast in zijn verdriet. Eindelijk kan hij het uitleggen.

”Ik zat al die tijd dat Freddy lag te worstelen in Geeske’s buik op de toppen van mijn zenuwen. Ik wilde hem steeds toeschreeuwen: KOM ER UIT! Dat deed ik natuurlijk niet, want iedereen had wel wat anders aan het hoofd dan een opgefokte vader.”
“Je zoon zat vast in een keurslijf en hij moest er uit,” zeg ik demonstratief en hup, daar begint Frank weer te huilen.
“Ik was zo blij dat ze hem er uit haalden met een keizersnede,” piept hij.
“Maar in jou zelf kwam er tegelijk een proces van verzet tegen iets op gang,” stel ik vast. “Had je zelf een moeilijke geboorte?”

Frank herinnert zich er geen verhalen over. We besluiten om zijn moeder te bellen. Ans is 72, een slimme, zelfredzame vrouw, die verbaasd reageert op de vragen van haar zoon. Maar ze weet het nog wel.
“Ik kreeg weeën en alles leek goed op gang te komen. Het vruchtwater lekte weg, maar de weeën stopten. Heel akelig. Het duurde uren, de rest van de nacht. De vroedvrouw en je vader werden steeds ongeruster. Ze namen mij tussen zich in een soort ondersteunende schommelklem, zodat ik toch persen kon. Dat duurde ook nog uren. Ik was helemaal op, maar je hoofdje was er uit. Pas na nog een uur kwam de rest. Ik moest nog dagen bij komen.”

Moeder en zoon ronden hun gesprek af. Frank heeft het gevoelsmatig totaal begrepen. Zijn eigen geboortetrauma is duidelijk gereactiveerd door de worsteling van zijn zoontje bij diens geboorte. Franks vreselijke onmachtgevoel van toen heeft een onderhuids besef van beperking, van beklemming en boosheid wakker gemaakt, dat niet meer weg is gegaan.
“Nu snap ik het,” zegt hij. “Nu kan ik er vast beter mee om gaan.”
Hij is zo blij met zijn ontdekking dat hij direct zijn vrouw belt. En hij eindigt met een prachtige, symbolische zin: “ Wij gaan er eens even lekker uit! Een paar dagen naar Parijs, schat!”

Coaching kan te maken hebben met doelen en visieverbreding, met ambities en carrièreplanning, met vooruitzien. Soms kunnen we ook maar beter even achterom kijken.

Peter den Haring

Dit verhaal is gepubliceerd als column in Paravisie in november 2014
- See more at: http://www.tijdgeest-magazine.nl/artike ... 2gUIO.dpuf
De geboorte is op zich al een traumatische gebeurtenis voor een baby.
En hoe moeilijker het gaat, hoe groter de mogelijkheid is dat er een blokkade ontstaat die je heel je leven kan belemmeren tenzij men er achter komt hoe de bevalling is verlopen en welke problemen er toen waren. Zo is er een therapie van 'rebirthing' waarbij de bevalling als het ware wordt nagespeeld. Of onder hypnose kan men erachter komen welke problemen tijdens de bevalling zorgen voor een blokkade die je niet kan doorbreken.

Zo las ik een verhaal (ik heb er al eens over geschreven?) over een volwassen vrouw die haar ene arm niet goed kon gebruiken. Dat had ze nooit gekund ondanks medisch onderzoek e.d. Maar tijdens een rebirthing 'beleefde' ze dat haar moeder ongewenst zwanger was van haar. Haar moeder had zelf geprobeerd een miskraam op te wekken door middel van een breinaald. Dat was dus niet gelukt en zij werd geboren. Ze heeft haar moeder de beleving van de rebirthing verteld en er werd bevestigd aan haar dat het inderdaad zo was verlopen. Het resultaat was dat ze na verloop van een paar maanden haar arm steeds beter kon gebruiken en uiteindelijk functioneerde hij normaal. Hiermee wordt duidelijk dat een foetus ook waarneemt wat er met en om haar voorvalt, wat gelukkig ook steeds meer duidelijk/bekend wordt.

Zelf heb ik een bevalling gehad die van vrijdagmorgen tot zondagmorgen heeft geduurd en mijn zoon werd met 8 maanden geboren. Ik merkte aan hem dat hij last van spasme had als hij schrok. Maar ik werd door de artsen weggestuurd als overbezorgde moeder, waar ik geen genoegen mee nam. Uiteindelijk werd hij opgenomen met drie maanden en bleek dat hij een lichte hersenbeschadiging had. Dat was merkbaar in zijn motoriek, o.a. dat hij tot zijn derde jaar niets kauwde en ik dus alles tot 'blubber' fijn moest maken omdat hij anders stikte. Hij is nu een boom van een vent, helemaal gezond en intelligent.

Gelukkig wordt er tegenwoordig iets anders gekeken naar de bevalling en wat het betekent voor een baby.
http://speyerinstituut.nl/speyertherapie/geboorteproces
.

.

Vraag je af wat anderen van je denken
en je bent voor altijd hun gevangene.


Lao Tse

Plaats reactie