Aanraking

Hier kan men onderwerpen plaatsen zoals : wijsheid , inzicht , tarot , orakels enz.
Plaats reactie
Gebruikersavatar
Susan
Ik Ben
Berichten: 8400
Lid geworden op: 19 apr 2012, 05:58

Aanraking

Bericht door Susan » 24 nov 2015, 10:53

De liefdevolle aanraking

Uit het hart komt liefde voort en uit liefde komt aanraking voort. Toe,
raak me aan.
Liefde is mysterieus, wonderbaarlijk, betoverend, heilzaam, verrukkelijk,
magisch. Ze heeft macht! Ook aanraking heeft dat. Liefde kan hartelijk zijn,
teder, meelevend of hartstochtelijk. Aanraking eveneens. Mijn boodschap
aan jou kan in drie woorden worden samengevat: aanraken is lief hebben.
Als je goed oplet, zul je zien dat men elkaar in onze maatschappij weinig
aanraakt. De moeilijkheid is dat je pas bij zorgvuldige observatie ontdekt
dat aanraken beperkt blijft tot bepaalde gebaren, tot een bepaald aantal
mensen, tot een bepaalde grens. Misschien rol je, net als ik, opmerken dat
veel aanrakingsgedrag enigszins onecht is. Waarom zijn wij zo geremd
in ons aanraken?

Het antwoord is ons gevoel voor wat hoort en niet hoort. In onze maatschappij
onderdrukt men uitingen van liefde en daarmee aanrakingsgedrag. Wat
betreurenswaardig voor ons. Wat betreurenswaardig voor de miljoenen
menselijke wezens die alles zouden willen geven voor wat een geliefde
hond of kat al op één dag aan aanraking ontvangt. Hoe schrijnend dat
dieren in onze maatschappij krijgen wat wij, als menselijke wezens, zo
hard nodig hebben. Natuurlijk, ook dieren hebben behoefte aan aanraking.
Maar op hun beurt raken zij hun jongen en elkaar veelvuldig aan. Veel
dieren likken en strelen hun jongen als deze zich pijn doen. Maar veel
ouders zeggen eenvoudig tegen hun kinderen: ‘Niet huilen’, en plakken
alleen een pleister op.

Als ik terugblik op de eerste decennia van mijn leven, zie ik wat ik in
mijn onschuld uithaalde in naam van de liefde. En, wat belangrijker is,
waarin ik in liefde tekortschoot. Ik besef dat ik, hoewel ik niet altijd
volmaakt ben in mijn liefdesbetuigingen, veel kan doen om mijn leven en
dat van anderen te verrijken. Ik heb altijd geloofd dat ik meer van anderen
ga houden naarmate ik meer van mezelf houd. De zoektocht naar liefde
begint als een innerlijke tocht en manifesteert zich later in onze uiterlijke
gedragingen. Maar we kunnen ons tegelijk bezighouden met de innerlijke
reis en de uiterlijke expressie. We kunnen ons verstaan met onze eigen
complexen, onze eigen pijn, onze eigen emoties en tegelijkertijd degenen
die ons nastaan helpen met hun complexen, hun pijn, hun emoties en hun
behoefte aan aanraking.

Het is heel goed mogelijk, zoals je misschien al weet, om iets verstandelijk
te aanvaarden en te geloven, en het toch emotioneel af te wijzen. In dat
geval zal het verstandelijke weten, de aanvaarding, het geloof, niet tot
uiting komen in je leven. Wat ik echter van je vraag, is niet je geloof,
maar je interesse. Als de aangeboden informatie en ideeën omtrent
aanraking je aanspreken, houd ze dan een poos in gedachten zonder te
geloven - of niet te geloven. Misschien raak je geleidelijk overtuigd,
misschien vergeet je alles weer. Op het gebied van de aanraking is lang
niet alles wetenschappelijk te bewijzen. Het staat je dus vrij deze ideeën
te aanvaarden of te verwerpen. Wat mijzelf betreft, ik heb het onderwerp
aanraking uitgebreid bestudeerd, overdacht en onderzocht. Toen heb
ik gedaan wat ik je hierboven aanraadde en ik heb nu die innerlijke
zekerheid.

Let op wanneer je, als je de persoonlijke ervaringen, argumenten en
anekdotes leest, weerstand of scepsis voelt. Noteer in gedachten of op
papier je gevoelens en gedragingen als je leest over de behoefte aan
lichamelijk contact of het uiten van liefde door middel van aanraking.
Deze procedure zal je veel over jezelf vertellen. Dit boek is niet bedoeld
om op verstandelijk niveau te worden gelezen; het is bedoeld om je
innerlijk te beroeren. Het is bedoeld om je hart te raken.

Als therapeute en docente communicatietechnieken leer ik mijn cliënten
en cursisten dat de basis van emotioneel welzijn, van zelfvertrouwen,
liefde is - liefde voor het zelf en liefde voor anderen. In een van mijn
groepssessies counseling vroeg ik de deelnemers zich te ontspannen en
vervolgens het kleine, naar liefde hunkerende mensje dat in ieder van ons
leeft, te visualiseren.
Een deelneemster, Marge, vertelde naderhand wat zij daarbij voelde. Ze
zei dat ze, toen haar kinderen baby’s waren, haar tijd doorbracht met
nadenken, lezen en televisie kijken. De behoeften van haar kinderen
irriteerden haar. Zij had het nooit prettig gevonden hen eenvoudig te
omarmen, te wiegen of dicht tegen zich aan te houden. Maar toen zij
visualiseerde hoe zij zichzelf liefhad, ervoer zij hoe heerlijk het was teder
vastgehouden en gewiegd te worden en genoot zij van de intimiteit van
huidcontact. Zij huilde toen zij besefte dat zij haar kinderen tekort had
gedaan in een dergelijke basisbehoefte, die zo duidelijk ook in haarzelf
leefde. (We zullen later dit soort schuldgevoel bespreken.)

Aanraking speelt een belangrijke, zij het ambivalente, rol in ons leven.
In groepen wekken aanrakingsoefeningen bij bijna iedereen positieve
reacties op die ons intens verlangen naar lichamelijk contact illustreren.
Ook veroorzaken ze angst.
Aan de ene kant zien we dus een wijdverbreide, intense behoefte
aan aanraking terwijl tegelijkertijd onze cultuur ons helaas strikte
beperkingen oplegt aangaande ons gedrag op dit gebied. Onze ideeën over
welvoeglijkheid beperken onze aanrakingen tot sociaal aanvaardbare en
symbolische gelegenheden. Zo doet zich dus de volgende situatie voor: we
hebben behoefte aan aanraking en tenzij we ernstig tekort zijn gekomen,
genieten we ervan aan te raken en aangeraakt te worden. Wij vertrouwen
op dit communicatiemiddel. Niettemin voelen we ons verstrikt in een
sociaal dilemma omdat dit aanrakingsgedrag door de maatschappij aan
banden wordt gelegd.

Ondermeer bij publieke blijken van genegenheid is het aanrakingsgedrag
geremd. Voor sommigen is het normaal, voor anderen niet. Sommige
toeschouwers vinden het prachtig, andere beschouwen het als onsmakelijk,
of op zijn minst ongepast. Bij volwassenen veroorzaken publieke blijken
van affectie, behalve in ‘gerechtvaardigde’ situaties als begroeting en
afscheid, dikwijls gevoelens die overeenkomen met de reacties van
kinderen die hun ouders elkaar zien omhelzen en kussen. Wegens de
intense emoties die erdoor worden opgeroepen, keren kinderen zich over
het algemeen van een dergelijk tafereel af of proberen er een eind aan
te maken. Volwassenen reageren dikwijls op dezelfde manier. Het tonen
van genegenheid confronteert sommige mensen met hun eenzaamheid,
wat in het gunstigste geval enige onzekerheid oproept.

Sommige toeschouwers verwerpen aanrakingen waar anderen bij zijn
omdat alles wat uitgaat boven een handdruk of een schouderklop in
onze maatschappij seksuele bijbetekenissen krijgt. Soms zijn er seksuele
bijbetekenissen; dan hebben toeschouwers, die duidelijk het verschil
voelen met een niet meer dan hartelijk, vriendschappelijk bedoelde
aanraking, het idee dat zij aan een open slaapkamerdeur staan, min of
meer als voyeur.
In de loop der jaren heeft men interessante experimenten uitgevoerd
aangaande deze sociale remmingen.

Hier is het uitgebreid te lezen:
http://www.massagepraktijkoosterhout.nl ... mpleet.pdf
voor wie weet, hoeft niets verklaard te worden
voor wie niet weet, is geen verklaring afdoende

Plaats reactie