Bij Damanhur draait alles om de transformatie
Geplaatst: 09 jul 2017, 10:35
Ik open deze topic omdat ik denk dat een aantal mensen hier op het forum dit prachtig vinden.
Het is ook heel bijzonder om te lezen.
En misschien kennen sommige leden het al.
Ik plaats een stukje hier en de rest kan men via de link zien.
De moeite waard om te lezen denk ik, en ik heb het gevoel dat er een paar hier zijn die nu de neiging hebben om hun koffers te pakken en erheen te gaan.
En het speelt zich allemaal af in mia bella Italia.
<<<<<<<<<<<<<
Italiaanse commune is nog altijd springlevend.
Anders dan de meeste communes uit de hippietijd is Damanhur in Italië springlevend. 'Mensen maken hier een transformatie door.'
'Welkom! IK BEN LABRADOR.' Een vrouw van rond de veertig loopt me enthousiast tegemoet op de parkeerplaats. Hier lijkt het nog een vakantiepark: vergeelde vlaggen en een bord met 'Welkom' in zeven talen. Ik ben in Damanhur: een in de jaren zeventig ontstane alternatieve leefgemeenschap in de heuvels ten noorden van Turijn, met een eigen grondwet en een eigen economie met een eigen munt. Damanhur bestaat dit jaar veertig jaar en is groter dan ooit, met 'ambassades' over de hele wereld; ook in Oosterbeek is er een. In de gemeenschap zelf in Italië wonen nu zeshonderd mensen permanent en tweeduizend mensen parttime. Daarnaast ontvangt Damanhur jaarlijks duizenden bezoekers vanuit de hele wereld. En dus zo af en toe een journalist.
Na een paar maanden heen en weer mailen (waarin ik wen aan zinsneden als 'hartelijke groet, Labrador'- iedereen draagt hier een dierennaam) krijg ik het bericht dat ik twee dagen mag langskomen. Labrador begroet me met dikke zoenen en een gelukzalige glimlach. 'We zijn zo blij dat je hier eindelijk bent! Ik draag je nu over aan Mier.' Mier kijkt zo mogelijk nog verrukter dan Labrador als ze mij de hand schudt. Ze draagt een elegant geel jurkje en heeft een woeste bos blond haar. Ze is het tegenovergestelde van de vrouw in paarse gewaden, vlechten tot op de billen en kralenkettingen die ik had verwacht.
Terwijl we de tuinen inlopen, vertelt Mier mij hoe ze in 1983 op haar 21ste vanuit Florence naar Damanhur is gekomen en nooit meer is weggegaan. Ik reken. Mier is dus 56, maar ze lijkt geen dag ouder dan 40. Haar comfortabele leven voelde leeg en doelloos. Mier: 'Ik zag op televisie bij een rondje zappen deze groep in Damanhur en dacht: 'Die lui zijn zo gek als een deur, die moet ik ontmoeten!' Een schaterlach volgt. Ze omschrijft Damanhurianen als 'mensen die dicht bij de natuur leven, zich inzetten om betere mensen te worden en zo een betere wereld proberen te creëren.' Er is weinig op af te dingen, maar het zegt me nog weinig. We lopen langs beelden van eenhoorns met regenbogen en draken, en ook van de Egyptische zonnegod Horus. In het gras liggen cirkels van gekleurde keien. Mier wandelt naar een eik en legt haar hoofd en handpalmen tegen de stam. Ze nodigt me uit om, als ik dat wil, ook de boom te begroeten. Ik wil niet onbeleefd zijn, maar uit journalistiek oogpunt ook geen boomliefde veinzen en vind een compromis in een snelle veeg met mijn voorhoofd langs de stam.
Dierennamen.
Damanhur werd in 1977 opgericht door de filosoof en kunstenaar Oberto Airaudi, later Valk Paardenbloem. Na een aantal congressen in Turijn waar hij een nieuw model samenleving had gepresenteerd, begon hij samen met een veertigtal andere 'spirituele onderzoekers' een ethisch-sprituele gemeenschap. Volgens de leer van Airaudi heeft ieder levend wezen een goddelijke kracht in zich, zijn diepere zelf, die bereikt kan worden middels meditatie en bewustwording van de 'heiligheid van het universum.'
Een versierde hal in de ondergrondse tempel .
Lees HIER het volledige artikel.
Het is ook heel bijzonder om te lezen.
En misschien kennen sommige leden het al.
Ik plaats een stukje hier en de rest kan men via de link zien.
De moeite waard om te lezen denk ik, en ik heb het gevoel dat er een paar hier zijn die nu de neiging hebben om hun koffers te pakken en erheen te gaan.
En het speelt zich allemaal af in mia bella Italia.
<<<<<<<<<<<<<
Italiaanse commune is nog altijd springlevend.
Anders dan de meeste communes uit de hippietijd is Damanhur in Italië springlevend. 'Mensen maken hier een transformatie door.'
'Welkom! IK BEN LABRADOR.' Een vrouw van rond de veertig loopt me enthousiast tegemoet op de parkeerplaats. Hier lijkt het nog een vakantiepark: vergeelde vlaggen en een bord met 'Welkom' in zeven talen. Ik ben in Damanhur: een in de jaren zeventig ontstane alternatieve leefgemeenschap in de heuvels ten noorden van Turijn, met een eigen grondwet en een eigen economie met een eigen munt. Damanhur bestaat dit jaar veertig jaar en is groter dan ooit, met 'ambassades' over de hele wereld; ook in Oosterbeek is er een. In de gemeenschap zelf in Italië wonen nu zeshonderd mensen permanent en tweeduizend mensen parttime. Daarnaast ontvangt Damanhur jaarlijks duizenden bezoekers vanuit de hele wereld. En dus zo af en toe een journalist.
Na een paar maanden heen en weer mailen (waarin ik wen aan zinsneden als 'hartelijke groet, Labrador'- iedereen draagt hier een dierennaam) krijg ik het bericht dat ik twee dagen mag langskomen. Labrador begroet me met dikke zoenen en een gelukzalige glimlach. 'We zijn zo blij dat je hier eindelijk bent! Ik draag je nu over aan Mier.' Mier kijkt zo mogelijk nog verrukter dan Labrador als ze mij de hand schudt. Ze draagt een elegant geel jurkje en heeft een woeste bos blond haar. Ze is het tegenovergestelde van de vrouw in paarse gewaden, vlechten tot op de billen en kralenkettingen die ik had verwacht.
Terwijl we de tuinen inlopen, vertelt Mier mij hoe ze in 1983 op haar 21ste vanuit Florence naar Damanhur is gekomen en nooit meer is weggegaan. Ik reken. Mier is dus 56, maar ze lijkt geen dag ouder dan 40. Haar comfortabele leven voelde leeg en doelloos. Mier: 'Ik zag op televisie bij een rondje zappen deze groep in Damanhur en dacht: 'Die lui zijn zo gek als een deur, die moet ik ontmoeten!' Een schaterlach volgt. Ze omschrijft Damanhurianen als 'mensen die dicht bij de natuur leven, zich inzetten om betere mensen te worden en zo een betere wereld proberen te creëren.' Er is weinig op af te dingen, maar het zegt me nog weinig. We lopen langs beelden van eenhoorns met regenbogen en draken, en ook van de Egyptische zonnegod Horus. In het gras liggen cirkels van gekleurde keien. Mier wandelt naar een eik en legt haar hoofd en handpalmen tegen de stam. Ze nodigt me uit om, als ik dat wil, ook de boom te begroeten. Ik wil niet onbeleefd zijn, maar uit journalistiek oogpunt ook geen boomliefde veinzen en vind een compromis in een snelle veeg met mijn voorhoofd langs de stam.
Dierennamen.
Damanhur werd in 1977 opgericht door de filosoof en kunstenaar Oberto Airaudi, later Valk Paardenbloem. Na een aantal congressen in Turijn waar hij een nieuw model samenleving had gepresenteerd, begon hij samen met een veertigtal andere 'spirituele onderzoekers' een ethisch-sprituele gemeenschap. Volgens de leer van Airaudi heeft ieder levend wezen een goddelijke kracht in zich, zijn diepere zelf, die bereikt kan worden middels meditatie en bewustwording van de 'heiligheid van het universum.'
Een versierde hal in de ondergrondse tempel .
Lees HIER het volledige artikel.