Romantisch.. Zijn er nog mensen die dat gevoel hebben?

[Gast1]

Ik heb meerdere berichten hier op het Forum van jou gelezen, je interesseert en boeit me, ik vind je een interessante nuchtere denkwijze erop nahouden, en dat is prettig zeker omdat ik graag soms wel zweef. Zelf voel ik heel goed mensen aan, althans meestal dan..ja ook via een forum, en wat ik van jou lees en ervaar is een intellectuele man, in zich zelf gekeerd.. een stoere ruwe bolster maar met een enorme blanke pit..en zag ik me ineens voor me, dat alhoewel je het zelf alhier niet het mierzoete als prettig zou willen ervaren, zou het je overkomen..denk ik niet dat je ervoor weg zou rennen.... en vind je wel fijn misschien...

Ik ken dat gevoel en voordat ik een beetje jaloers ga worden
zou ik graag het volgende poneren...(en dat bedoel ik dan in het algemeen en heb het beslist niet over Tet of wie dan ook).
Je weet bijna nooit met wie je het op een forum te doen hebt. Een vrouw kan zich voordoen als man of andersom. Het zou zo maar kunnen dat 'er een spel' gespeeld wordt en het kan ook zijn dat er bepaalde technieken gebruikt worden om iemand klem te zetten. Het geschrevene kan 'gepikt' zijn van elders en je weet het maar nooit. Het is niet onmogelijk dat er mensen bij zijn die enorm gefrustreerd zijn en op een of andere wijze op een forum hun frustratie kwijt kunnen waarbij ze anderen onderuit halen. Er zijn mensen bij die hun gram willen halen of willen leren. Hun boodschap kwijt willen. Er zijn mensen die zich zich verlaten en heel eenzaam voelen en hier contact vinden. Het is geen achterdocht van mij en nee, het zegt niets van mijzelf. Het is zoals ik het zie. Je leest hier alleen maar woorden en teksten die je mooi en minder mooi vind en je kunt er door geboeid raken. Ze kunnen je feitelijk echter nooit krenken. Je kunt de persoon er op aan schrijven en hem of haar complimenteren, maar je weet nooit wie er werkelijk achter zit. Je weet niets en tast volledig in het duister. Soms kan het zijn dat je herkenning ziet en dat je er dan dieper op ingaat. Pas echter op, de ander kan anders reageren dan dat je denkt. Dan dat je verwacht. Andersom kan dat ook zo zijn. Het kan zijn dat je iemand anders niet zo goed begrijpt, terwijl de bedoelingen heel goed kunnen zijn. Hoe goed je gevoel dan ook kan zijn, je kunt je werkelijk altijd vergissen. Verwacht daarom niets. En weer heeft zich een topic ontsproten.

@ Tardis:

Voor echt mooie romantische klanken luisteren we graag naar de rustige muziek van b.v. Grieg of Satie.

Prachtige stukken muziek zeg!!
Wat vind je van Dvorak en Philip Glass?



@ Tet:
Voor wat betreft Agaat's opmerkingen over jou kan ik je mededelen dat ik het prettig vind om jouw berichtgevingen te lezen. Ik lees er een aangename kalmte in en dat spreekt me wel aan. Wat zou jij (als je het al zou doen en zou kunnen) onder een balkon tokkelen en/of zingen?

[Susan]

Heerlijk vind ik het om soms naar 'zwijmel' liedjes noem ik het altijd, te luisteren en/of naar de beelden er bij te kijken.
Maar het sfeervolste om bij het romantische gevoel te blijven, kom ik toch bij of klasieke (snaar) muziek uit, én het onderstaande bijv. na een prachtige zomerse dag. Lekker onderuit gezakt na genietend, al of niet met een wijntje er bij:

[Tet]

Wat zou jij (als je het al zou doen en zou kunnen) onder een balkon tokkelen en/of zingen?

Ehm, het is niet erg waarschijnlijk dat deze situatie zich ooit zal voordoen.
Hier kan ik geen zinnig antwoord op geven.

[Tammy]

Paulus schreef:

Als Tammy terug is van vakantie, zal ik met haar overleggen of het zinvol en handig is een apart subforum aan te maken waar dan alle topics over orakels, inzicht- en wijsheidskaarten, tarot e.d. naartoe verplaatst kunnen worden.

Die gaan we deze week aanmaken.
Prima plan Paulus, as always.

[MetalPig]

of het zinvol en handig is een apart subforum aan te maken waar dan alle topics over orakels, inzicht- en wijsheidskaarten, tarot e.d. naartoe verplaatst kunnen worden.
Tot het zover is, zou ik jullie willen vragen alle nieuwe topics over deze onderwerpen toch voorlopig bij paranormaal te willen plaatsen, ookal is dit inderdaad niet echt de juiste plek,

Paranormaal lijkt mij juist de perfecte plek voor dat soort paranormale dingen.
Ze vallen volgens mij niet onder spiritualiteit.

Inzicht en wijsheid zijn spiritueel, maar het idee dat kaarten je iets zinnigs kunnen vertellen is paranormaal.

[Tammy]

MetalPig, weet jij een betere naam dan Spirituele Zaken?
Dan hoor ik het graag.
Let me know.

Inzicht en wijsheid zijn spiritueel, maar het idee dat kaarten je iets zinnigs kunnen vertellen is paranormaal.

Dat zou kunnen.
Wie denkt daar ook zo over?
We kunnen nog altijd de naam aanpassen enz.

[Susan]

Dit is zoals ik hier over denk:
De spirituele inzicht en wijsheids kaarten, vind ik zelf eigenlijk te mooi en te verfijnd om ze in de 'grabbelbak' te leggen bij de talloze orakel en tarot kaarten die er zijn en bijv. gebruikt worden als toekomst voorspeller. Deze inzicht en wijsheidskaarten zijn ook helemaal niet bedoeld om te 'voorspellen'.(niet één spel kaarten kan dat trouwens,de toekomst creëer je zelf) De teksten die op de inzicht en wijsheidskaarten staan, kunnen wel degelijk iets zinnigs vertellen aan de lezer die er onbevangen voor open staat, die ook eens verder wil kijken dan zijn eigen vaste gedachtenpatronen, én ook begrijpt wat er op staat. Die kan er over filosoferen, en de 'boodschap' die er op staat eventueel ook toepassen in de praktijk van het dagelijks leven.

Anders kan je de bijbel dus ook wel bij het paranormale zetten, velen lezen dat boek als voorspeller van de toekomst.Waar in staat hoe we ons dienen te gedragen en wat ons in de toekomst allemaal te wachten staat. Het is een spiritueel boek bedoeld om via de teksten wijsheid en inzicht te verkrijgen,is dat dan paranormaa? En zo ja, moeten we dat dan ook niet als een orakelboek beschouwen? Of het nu in een boek staat of op een kaart maakt volgens mij niets uit, beide kunnen ons iets zinnigs te vertellen hebben.

[taigitu]

In deze topic heb ik geprobeerd duidelijk te maken wat ik onder liefde (voor mij intimiteit) tussen twee mensen is en dat niet zit in bedachte activiteiten. Gisteren was ik bezig om boeken uit te zoeken die ik voor de verkoop op Bol kan plaatsen en kwam een klein boekje tegen "Relaties, een bloemlezing' met daarin 'inkijkjes' in verschillende relaties.
Onderstaande tekst uit dit boekje heb ik overgeschreven omdat die verwoordt wat ik probeerde duidelijk te maken.

Bericht Geplaatst: 18 Mei 2012:
Bij de opvatting van romantiek denk ik eerder aan de uiterlijke manifestatie van dingen zoals bijvoorbeeld in de kunst. Als je bijvoorbeeld op de tv ziet hoe een en ander georkestreerd wordt om iemand ten huwelijk te vragen dan is dat voor mij meer een proberen te bewijzen hoeveel je van iemand houdt. Dat zijn goedbedoelde franje. Het voelt voor mij niet romantisch. Ook een kamer vol zetten met bloemen doet het niet voor mij.
Het is bedacht, te geknutseld.

Romantiek in een relatie is voor mij iets intiems dat je deelt met de ander omdat die begrijpt wat je voelt. Dat kan zelfs gebeuren als ik op een terras zit en 'mensen kijk'. Als je dan iets opvalt aan een voorbijganger en je je partner aankijk, die direct weet wat ik voel/bedoel, zonder woorden.
Romantiek vloeit en is niet in te pakken.

Romantische gevoelens hoeven voor mij niet uitvergroot te worden door ze te verpakken in bijvoorbeeld 10 bossen bloemen in een kamer als verrassing; één boeket of één bloem op mijn kussen zegt mij veel meer. Als iemand hele grote gebaren maakt kan het ter compensatie zijn voor ........ noem maar wat, laag zelfbeeld.......? Of denkt zo meer indruk te maken. Of iemand wil 'zichtbaar maken' (bewijzen) aan de ander hoe groot/diep het gevoel is? Allemaal onzekerheid.
Ik geniet meer van de kleine spontane gebaren die voortvloeien uit een moment dan van de bedachte, nadrukkelijk aanwezige verrassingen. Grote gebaren vragen veel aandacht en verwijderen me juist van het intieme wat vloeit tussen twee mensen. Juist dat wat uit mijn innerlijk, contact maakt met het innerlijke van de ander, het is een verbinding op zielsniveau.
Romantiek is een woord voor de manier waarop wij de emotie/verbinding willen of denken te 'vangen'.

Romantische liefde versus menselijke liefde

Door teleurstellende ervaringen met de romantische liefde en de talloze mislukte romances in hun directe omgeving zijn veel mensen gaan twijfelen aan het bestaan van iets als ‘liefde’. Zij bestaat echter wel degelijk. We moeten alleen onze ideeën en opvattingen radicaal veranderen, willen we zien wat ‘liefde’ werkelijk is, en er ruimte voor scheppen in ons eigen leven.
De liefde is volstrekt gescheiden van het ego.
Wanneer ik zeg dat ‘ik iemand liefheb’, is niet ‘ik’ degene die liefheeft maar het is het in wezen de liefde die mij gebruikt als pion in haar schaakspel. ‘Liefde’ is niet zozeer iets wat je doet als wel iets wat je bent, liefde is een staat van zijn – een staat van verbondenheid met een andere sterveling, een identificatie met een ander die simpelweg in mij aanwezig is, onafhankelijk van enige bedoeling of inspanning van mijn kant.

Liefde bestaat, onafhankelijk van onze ideeën over wat en hoe zij zou moeten zijn. Hoeveel falsificaties of hoeveel egoïsme we ook rechtvaardigen in naam van de liefde, zij behoudt haar onveranderlijk karakter. Haar bestaan en haar wezen zijn niet afhankelijk van mijn illusies, mijn opvattingen of mijn falsificaties. Liefde verschilt van wat mijn cultuur mij heeft geleerd te verwachten, zij verschilt van de sentimentele onbenulligheid en oppervlakkigheid en de opgezwollen extase waarop ik zou moeten hopen; maar zij blijkt te zijn wat en hoe ik werkelijk ben, niet wat mijn ego van mij verlangt.
Dat is de essentie van liefde.

Laten zijn

Menselijke liefde is de kracht in ons die een ander mens in zijn of haar waarde bevestigt. Zij is gericht op de persoon zelf, niet op het ideaal dat wij op hem of haar projecteren. Wanneer je werkelijk van iemand houdt, en hem niet verwart met je eigen projecties, is zijn schaduwkant je even dierbaar als de andere kant van zijn persoonlijkheid. Dan aanvaard je die ander zoals hij is.

Het archetypische karakter van liefde wordt nergens beter verwoord dan in de eenvoudige woorden van de apostel Paulus:

De liefde is lankmoedig;
De liefde is goedertieren;
Zij is niet afgunstig;
De liefde praalt niet;
Zij is niet opgeblazen;
Zij zoekt zichzelf niet;
Zij wordt niet verbitterd;
Zij reken het kwade niet toe;
Alles bedekt zij, alles gelooft zij,
Alles hoopt zij, alles verdraagt zij.

De liefde vergaat nimmermeer:
Maar profetieën, zij zullen afgedaan hebben,
Tongen, zij zullen verstommen,
Kennis, zij zal afgedaan hebben.

Het belangrijkste bezwaar tegen de romantische liefde is dat zij dit alles niet is. Zij vervalt onvermijdelijk tot het verdedigen van haar illusies van macht en controle. Romantische liefde is niet gericht op een ander mens; de hartstocht van de romance is altijd gericht op onze eigen projecties, onze eigen fantasieën. Eigenlijk hebben wij niet de ander lief, maar onszelf.

Havermoutpap

Jaren geleden gaf een verstandige vriendin mij een naam voor deze menselijke liefde. Zij noemde het de liefde van het ‘koken van de havermoutpap’. In deze uitdrukking vinden we de essentie van menselijk liefde terug, en het principiële verschil tussen menselijke liefde en romantische liefde.

Havermoutpap koken is een nederige bezigheid – en gaat gepaard met weinig opwinding. Maar het symboliseert een verbondenheid die de liefde terugbrengt naar de aarde. Het verbeeldt de bereidheid om deel te nemen aan het gewone leven, om zin en voldoening te ontlenen aan simpele, onromantische bezigheden: een baan om te kunnen rondkomen, de vuilnisbak buitenzetten, en het omdoen van een schone luier midden in de nacht.
‘Havermoutpap koken’ betekent dat je de genegenheid, de waarde, en zelfs de schoonheid herkent van gewone, simpele dingen, en niet van alles verwacht dat het zich ontwikkelt tot een drama van kosmische proporties, tot een buitengewoon intense beleving.
Het verbeeldt, net als het rijst pellen van de Zen-monniken, het spinnenwiel van Gandhi, en het naaien van tentdoeken van de apostel Paulus, het ontdekken van het heilige in gewone, nederige dingen.

De kleine dingen

De werkelijke verbondenheid tussen twee mensen beleven ze in de kleine dingen: het rustig bij elkaar zitten wanneer de drukte van de dag voorbij is, de begrijpende blik naar de ander, de dagelijkse kameraadschap, de steun die ze elkaar geven op moeilijke ogenblikken, een onverwacht cadeautje, een spontane uiting van genegenheid.

Wanneer twee mensen een werkelijke relatie met elkaar hebben, zijn ze bereid alle aspecten van het leven, de plezierige en de minder plezierige, met elkaar te delen. Zo worden ook de vervelende, moeilijkste, en gewoonste dingen met plezier gedaan en blijken ook zij een betekenisvol bestanddeel van het leven te zijn. De romantische liefde daarentegen duurt slechts zolang de partners in hun zelfgebouwde luchtkasteel verblijven, zolang het geld nog niet op is, zolang hun opwindende sprookje stand houdt.
‘Havermoutpap koken’ betekent dat twee mensen afdalen van hun luchtkasteel naar de aarde.

Uit: Wij; de psychologie van de romantische liefde,
Robert Johnson

[Gast1]

Reactie op het eerste citaat: Ik begreep je al eerder ... Dat wat je schreef is iets wat ik vaker heel kort samenvat door te schrijven; "Het zijn niet de grote vuren die je verwarmen, het zijn de kleine vonken die het doen" ...

Als iemand hele grote gebaren maakt kan het ter compensatie zijn voor ........ noem maar wat, laag zelfbeeld.......? Of denkt zo meer indruk te maken. Of iemand wil 'zichtbaar maken' (bewijzen) aan de ander hoe groot/diep het gevoel is? Allemaal onzekerheid.

Dat zou kunnen Taigitu, maar toch kan het ook wat over jou zeggen. Je vult iets in over de ander, terwijl hij het alleen maar heel goed meent. Toen mijn Moeder een keer heel erg ziek was, schonk mijn Vader haar een paar gigantische bossen bloemen. Ik weet 100% zeker dat hij deze schonk zonder indruk te maken en zonder een laag zelfbeeld te hebben en volgens mij wilde hij ook niets bewijzen in dezen. Hij heeft onvoorstelbaar veel van mijn Moeder gehouden. Maar ik kan me wel voorstellen dat wat je schrijft een mogelijkheid kan zijn. Ik wil je natuurlijk niet kwetsen, maar zou het kunnen dat dit een bepaalde ervaring is van jou?

Tweede citaat ...

Heel mooi geschreven ...

[taigitu]

Als iemand hele grote gebaren maakt kan het ter compensatie zijn voor ........ noem maar wat, laag zelfbeeld.......? Of denkt zo meer indruk te maken. Of iemand wil 'zichtbaar maken' (bewijzen) aan de ander hoe groot/diep het gevoel is? Allemaal onzekerheid.

Gast1 schreef:
Dat zou kunnen Taigitu, maar toch kan het ook wat over jou zeggen. Je vult iets in over de ander, terwijl hij het alleen maar heel goed meent. Toen mijn Moeder een keer heel erg ziek was, schonk mijn Vader haar een paar gigantische bossen bloemen. Ik weet 100% zeker dat hij deze schonk zonder indruk te maken en zonder een laag zelfbeeld te hebben en volgens mij wilde hij ook niets bewijzen in dezen. Hij heeft onvoorstelbaar veel van mijn Moeder gehouden. Maar ik kan me wel voorstellen dat wat je schrijft een mogelijkheid kan zijn. Ik wil je natuurlijk niet kwetsen, maar zou het kunnen dat dit een bepaalde ervaring is van jou?

Dat je vader het uit liefde de bloemen aan je moeder gaf daar twijfel ik niet aan. Maar ik ging in op nadrukkelijk geplande, georganiseerde romantische aankleding van het samenzijn, die dan bewijzen dat het 'de' liefde is.
En ja, natuurlijk zegt het wat over mij...... ik heb liever kleine dingen, dan het uiterlijk vertoon. Ik heb inderdaad ervaren in mijn jonge jaren dat kadootjes soms manipulatie inhoudt, ofwel oneerlijk gedrag.
Het was lesmateriaal maar ik weet nu ook wanneer ik iets krijg met een eerlijke intentie.
Maar ook mijn kinderen weten dat ik bijvoorbeeld voor mijn verjaardag liever een door hen zelf uitgeschreven 'tegoedbon' heb, die we later samen invullen met bijvoorbeeld een dag naar de dierentuin of een high tea, i.p.v. gekochte kadootjes. Daarbij komt dat ik meestal ook niets weet voor mijn verjaardag. Ik heb meer dan genoeg.

[Gast1]

Maar ik ging in op nadrukkelijk geplande, georganiseerde romantische aankleding van het samenzijn, die dan bewijzen dat het 'de' liefde is.

Dan ben ik het helemaal met je eens. Liefde hoeft niet bewezen te worden, Liefde 'IS' en het zit 'm zéker in de kleine dingen.
Ook ik heb liever een handgemaakt of handgeschreven iets, in plaats van een gekocht 'ding'. Stel je voor, ik krijg dus werkelijk kerstkaarten waar een sticker op geplakt is van de afzender met een 'lieve' tekst. Mijn Moeder maakt de kerstkaarten zelf en het zijn ware kunstwerken, ze schrijft er met een blauwe pen in en geeft 'm dan persoonlijk af. Aldus het grote verschil. Het doet me denken aan een voorval van lang geleden op school. De basisschool. Vroeger mocht je nog cadeautjes geven aan de juffrouw of de meester. Marco was de zoon van een rijke industrieel en gaf in de klas waar dus iedereen bij was een heel sjiek ding aan de juf. Het vreemde is dat ik niet meer weet wat het was, maar het glom en was volgens mij iets van porselein of zo. Het zat ook in ander pakpapier dan alle andere cadeautjes.Er ging door de klas een óóóóohhh ... en de juf keek heel erg blij en sloeg een hand voor de mond. Toen Harm het cadeautje gaf, was het in bruin pakpapier ingepakt. Het was een tekening van de boerderij van zijn vader. De koeien waren heel grappig getekend en er was ook een vijver bij met vissen er in. Ik zie de bomen met spaarzame bladeren ook nog voor me en het houten bruine lijstje er om heen viel er bij het uitpakken van het cadeau bijna helemaal van af. Een paar latjes bleven nog zitten en ... er werd gelachen. Het meest pijnlijke vond ik nog dat de juf ook lachte. Ook dit gebeurde in een periode dat we nog niet gepest werden en vond in mijn verdriet voor Harm mijzelf dus niet terug. Hans zag wel dat ik dreigde te gaan huilen en terwijl hij eerst lachte, lachte hij nu niet meer en nam het op voor Harm. Ik durfde niets te zeggen. De namen heb ik onthouden en het cadeau van Harm. Dat is wat blijft en natuurlijk is het mij nog meer bij gebleven door de situatie van toen, maar toch. Harm had er moeite voor gedaan en het is niet onwaarschijnlijk dat de ouders van Marco het cadeau voor de juf gekocht hebben én mogelijk zelfs ingepakt of hebben laten pakken.

Op de zolder van mij staan drie archiefdozen die onlangs gescheiden zijn van een aantal andere dozen. De dozen herbergen tekeningen die we gekregen hadden voor onze verjaardagen om soms zomaar. Ook zelf gemaakte dingetjes. Een van elk kind. Mijn vrouw en ik hadden alles bewaard uit de tijd van de basisschool-periode van onze kinderen en gemiddeld waren het vijf dozen per kind. Een poos geleden hebben we een en ander gerangschikt. We kunnen heel moeilijk iets wegdoen en al zeker niet van onze kinderen. Alles wat heel persoonlijk gericht was aan ons hebben we bewaard en nog een aantal leuke zaken. De andere vier dozen per kind hebben we apart gezet om ze later terug te geven, maar het is heel goed mogelijk dat we ze gewoon bewaren. Weggooien? Nooit! Dit zijn de meest waardevolle geschenken die we ooit gekregen hebben. Een aantal jaren geleden hebben we met onze families, kennissen en vrienden afgesproken dat we elkaar geen prullaria meer geven. In plaats van dat gaan we er lekker een dagje uit. Niet met de hele groep, maar gewoon met twee of vier anderen.

[taigitu]

Op de zolder van mij staan drie archiefdozen die onlangs gescheiden zijn van een aantal andere dozen. De dozen herbergen tekeningen die we gekregen hadden voor onze verjaardagen om soms zomaar. Ook zelf gemaakte dingetjes. Een van elk kind. Mijn vrouw en ik hadden alles bewaard uit de tijd van de basisschool-periode van onze kinderen en gemiddeld waren het vijf dozen per kind. Een poos geleden hebben we een en ander gerangschikt. We kunnen heel moeilijk iets wegdoen en al zeker niet van onze kinderen. Alles wat heel persoonlijk gericht was aan ons hebben we bewaard en nog een aantal leuke zaken. De andere vier dozen per kind hebben we apart gezet om ze later terug te geven, maar het is heel goed mogelijk dat we ze gewoon bewaren. Weggooien? Nooit! Dit zijn de meest waardevolle geschenken die we ooit gekregen hebben. Een aantal jaren geleden hebben we met onze families, kennissen en vrienden afgesproken dat we elkaar geen prullaria meer geven. In plaats van dat gaan we er lekker een dagje uit. Niet met de hele groep, maar gewoon met twee of vier anderen.

Je hebt heel veel van je kinderen.
Ik heb het nodige meegegeven aan ze, en enkele dingen bewaard o.a. een witte handafdruk op blauw papier en een 'liefdesbrief' die ik kreeg met moederdag.
En mijn dochter maakte af en toe op 8-jarige leeftijd al een soort stripboekje.
Kostbare momenten in tijd.

Wat je schrijft over je klasgenoot Harm raakt aan, wat ik al eens probeerde uit te leggen, hoe wij lidtekens meedragen uit onze jeugd. Je werd geraakt door de manier waarop zijn kado werd ontvangen en beoordeeld en hoe er op werd gereageerd. Bij het gebeuren heb je gedachten gehad en ook een oordeel hoe een en ander niet klopte met hoe ze Harm behandelden. Maar ook jou 'niets durven zeggen' heeft bijgedragen aan jouw pijn, die je nu nog voelt doordat dat moment je nog scherp voor de geest staat.
Dit soort gebeurtenissen uit onze jeugd dragen bij aan de manier waarop we als volwassenen in het leven staan, het is vormend. Heb je jezelf kunnen vergeven dat je toen niets heb gezegd om Harm te steunen, of hindert het je nog?

[Gast1]

Je hebt gewoon gelijk hoor Taigitu, zéker dragen wij de li(t)tekens mee uit onze jeugd en deze littekens hebben waarschijnlijk iets versterkt in mij, wat ik al had vóór de pesterijen. Dat schreef ik ook:

Het meest pijnlijke vond ik nog dat de juf ook lachte. Ook dit gebeurde in een periode dat we nog niet gepest werden en vond in mijn verdriet voor Harm mijzelf dus niet terug.

... Met een knipoogje naar jou toe. Er ontwikkelde zich bij mij een groot onbegrip en datzelfde zie ik bij mijn kinderen terug die nooit gepest werden. Mijn kinderen die inmiddels allen ouder zijn dan 20 jaar hebben nooit begrepen waarom mensen elkaar pijn doen, en mijn dochter heeft daar een flinke periode last van gehad. Tot huilens toe in de avonden. Ze heeft een keer een jongen die een beetje achterstand had, verdedigd in de klas waarbij dat de leraar de jongen voor de klas haalde en in de bekende menselijke vloeistof zat waarbij iedereen lachte. Wij hebben de ouders van die jongen gevraagd hoe ze daar tegenover stonden en ze maakten zich er niet druk om, maar ze vonden het goed dat wij een gesprek met die leraar aan zouden gaan. Dat hebben we toen gedaan en we hebben gesproken over het begrip educatie. Waarschijnlijk heeft de leraar het gesprek in zich opgeslagen. In dat gesprek verteld ik ook het verhaal van Harm wat ik me herinnerde en wat ik mij pas heel laat vergeven heb. Ik heb hem toen verteld dat dat verhaal zich meer dan 40 jaar geleden heeft afgespeeld en dat er nog steeds niets geleerd is. Toen ik hem vroeg naar zijn eigen gedrag, waarbij hij aangaf dat het eigenlijk om een soort spel ging, werd hij rood van schaamte. Ik heb hem uitgelegd dat dit geen spel is en dat hij gevoelige kinderen daarmee erg onaangenaam kan raken en vertelde hem ook dat er meer (vooral meisjes) meisjes die zich er niet prettig bij voelden, maar het niet durfden te zeggen. Mijn dochter manifesteerde zich als een ‘verbeterde ik’ en dat zie ik in alle drie onze kinderen terug. Mijn oudste zoon zie ik zelf als … (wordt vervolgd).

De dingen die jij bewaard hebt van je kinderen, heb ik ook bewaard. Het betreft één archiefdoos per kind en de inhoud van die doos bevindt zich ook in mijn hart.