Spirituele gedichten

[Tammy]

Two Wolves.

An old Cherokee told his grandson that a battle that goes on inside each us.
The battle is between two 'wolves'.
One 'wolf' is Evil. It has anger, envy, jealousy, sorrow, regret, greed, arrogance, self-pity, guilt, resentment, inferiority, lies, false pride, superiority, and ego.
The other 'wolf' is Good. It has joy, peace, love, hope, serenity, humility, kindness, benevolence, empathy, generosity, truth, compassion and faith."

The grandson thought about it for a minute and then asked his grandfather: "Which wolf wins?"

The old Cherokee simply replied, "The one you feed."


Bron .

[Tammy]

Farewell.

(Crowfoot, Blackfoot Chief)

A little while and
I will be gone from among you,
from nowhere we come;
into nowhere we go.

What is life?
It is a flash of a firefly
in the night.
It is a breadth of a buffalo
in the winter time.
It is the little shadow
that runs across the grass
and loses itself in the sunset.


Bron .

[buurvrouw]

mooi

[Susan]

Aandoenelijk dit heel oude gedicht:

De Stilte

Min de stilte in uw wezen,
Zoek de stilte die bezielt,
Zij die alle stilte vreezen
Hebben nooit hun hart gelezen,
Hebben nooit geknield.
Draag uw kleinen levenszegen
Naar het droomenlooze land,
Lijk de golve’ heur oogst bewegen -
Tot zij zachtjes breken tegen
Het doodstille strand.
Zie den boom de paden tooien
Rondom zijnen stillen voet,
Laat uw ziel zich zoo ontplooien
En haar bloemen om zich strooien
Uit een vroom gemoed.
Leer u aan de stilte laven:
Waar het leven u geleidt -
Zij is uwe veil’ge haven,
Want zij is de groote gave
Van de Eeuwigheid.
Sluit de stilte in uw gaarde,
Wees in haar gelukkig kind:
Al wie ze aan haar schoot vergaarde -
Alle zaligen op aarde
Hebben haar bemind.

C.S. Adama van Scheltema

[taigitu]

[Susan]

De wolken spelen weer hun spel.
Machtige monumenten van vaarwel.
Vullen de lucht, doorpriemd met zonnestralen.
't Is een gevecht en ik vraag me af wie dit zal halen.
Het ergste is voorbij, de wolken drijven verder,
De lucht wordt blauw en helder.

Opeens ontdekt mijn oog een ongelooflijk grote regenboog.
Het zwetend landschap krijgt een veelkleurige kroon,
over de velden de bossen, die reikt tot Gods troon.
Gans het landschap, de Aarde vertelt een verhaal,
Waarop de Hemel antwoordt in haar taal.
Ik raak niet uitgekeken op dit wondere licht.

En verlang dat het blijven duren mocht.
Het verdwijnt uit het gezicht.
Eens te meer is alles in mij weer sneller beginnen te slaan.
Een kracht die ik moeilijk kan beheersen, toch voldaan.
Ik hef de handen op, terwijl iets van dank ontspringt
Het is de hoop, die alle twijfels weer verdringt.

Hemel en Aarde zijn weer op hun best geweest,
Bevrijd ben ik van alles wat ik heb gevreesd.
Dat doet een regenboog, het is een vuur.
Het gebeurt met jou, je bent eens overstuur,
ontmoedigd en teneergedrukt om alles wat je toch niet lukt.

Zoek dan die Regenboog, dat Heerlijke gebaar,
soms in de lucht, soms in elkaar.
Er zijn steeds ogen met een stralende glans,
waarin zich zo'n boog laat ontdekken.
En die met jou langs het wondere leven willen trekken.

Het wordt een wandeling, een verre tocht,
een mooi recht stuk, een scherpe bocht.
En tot je grote verbazing zie je nu die boog die je zo zocht :
Hij bekroont de top, beloont het dal,
de regenboog is overal.

Stefaan de Wever

[Gast1]

Stefaan heeft gelijk

[entropy]

Ik sluit me aan bij bovenstaande.

[Tammy]

[Tammy]

[Tammy]

[Tammy]

[Susan]

Bomen
Het is dag en morgen...
en kijk, de aarde leeft al.
De nacht is vergaan,
de duisternis is opgetrokken.
De natuur beleeft
weer haar schoonheid.
Bomen zetten deze schoonheid
kracht en luister bij.
Bomen zijn een balsem van deze aarde,
een zachte vacht,
een warme mantel.
Waaraan zouden we de winter zien,
waaraan de lente,
de zomer en de herfst ?
Is er iets vriendelijker dan bomen ...
Bomen zijn als de mensen.
Waar ze staan,
drukken ze hun stempel
op het landschap.
Iedere boom heeft zijn eigen aard,
zijn eigen schors en blad,
zijn eigen bloemen en vruchten.
Bomen zijn als een open huis
voor alles wat leeft.
Voor de vogels
een hoge schuilplaats,
Voor al het kleine gedierte
dat wemelt onder in de bast ...
Bomen zijn zo gastvrij,
dat ze niets weerhouden uit hun kruin.
Omringd door een tapijt
van kruiden,
die met hun wortels
de mulle grond doordringen,
zijn ze eeuwig getuige van het machtige leven.
Jaren zijn hier voorbijgegaan,
blad op blad,
tot deze rijke aarde.
De aarde van de stilte,
bekroond met deze stille koningen,
later geworden tot een bos ...
De aarde mist dit.
Het land wordt kaal en oud.
Een vergezicht van leegte.
De verte krijgt een doornenkroon.
Ongrijpbaar wordt de het ijle niets.
Naakt en ledig wordt weer de ruwe bast
van deze ronde bol,
als in het prille begin.
Hoewel nog sterk
en vol van levensvuur,
staan bomen kwetsbaar
alleen te wuiven
met hun hoge kruin.
Eenzaam maar nooit verdrietig.
Een boom verliest nooit zijn waardigheid.
Geknot of mishandeld, een boom klaagt nooit
of is nooit verbitterd.
Maar grijpt de kans van een nieuwe lente.
Dan ontluikt het nieuwe blad,
van waar die kracht...
De stilte zal zijn gang gaan
en ieder gebed ontvangen,
de tijd volmaken,
een tijd die niet was om te blijven bestaan ...
Aan het einde zal nieuw zaad
op deze aarde worden gestrooid.

Stefaan de Wever

[taigitu]

[Susan]

Vriend

In elke ogen-blik
naar jou

In elke handdruk
met jou

In elk lied
van de vogel

In elk zingen
van de sprinkhaan

In elk fladderen
van de vlinder

In elk ruisen
van het riet


In elke parelende
dauwdruppel

wacht
een vriend

een vriend
voor het leven

een vriend
vóór het leven

in elk
ander

in elkander

Ivan Duyck

[Gast1]

Weinig woorden die zoveel zeggen ...

[Zoeker]

Mijn liefste, wanneer ontmoeten wij elkaar?
Ik wil jou ontmoeten op de plek
buiten het begrip van goed en kwaad.
Een plek die wij allen met ons meedragen
Want geliefden ontmoeten niet elkaar.
Maar elkaar in elkaar!

Mijzelf. Met dank aan meester Rumi die mij de taal van het dicht leerde.

[Zoeker]

Hoe lang blijf jij nog dwalen in de schijnwereld?
Hoe lang blijf jij nog twijfelen aan jezelf?
Waar wacht je op, mijn vriend.
Geen tijd meer te verliezen in het tijdelijke.
Kom mee naar het wijnfeest.
Ik zal de schenker zijn, jij de wijn.
We zullen ons verliezen …
…in waanzinnige extase!

Mijzelf, met wederom dank aan de meester.

[Zoeker]

Net toen ik geen puntje licht meer zag
Kwam jij lang, mijn vriend.
Zonder jou kan ik niet meer 'zijn'
Mijn vriend de stilte…..

http://www.youtube.com/watch?v=4zLfCnGVeL4


Mijn God, wat ben ik verliefd op de stilte.

[Susan]

Prachtig vind ik dit wat je geplaatst hebt
Zelf maak ik dit ook, hou ze echter voor mij zelf
en zet ze niet hier neer.
Gisteren met anderen nog gedichten zitten lezen.