De schaduw uit 'De zin van ziek zijn'

[taigitu]

De schaduw

De gehele schepping bestaat in jou, en alles wat in jou is, bestaat ook in de schepping.
Er zijn geen grenzen tussen jou en een voorwerp dat heel dicht bij je is, net zo min als er een afstand is tussen jou en zeer ver verwijderde voorwerpen. Alle dingen, de kleinste en de grootste, de laagste en de hoogste zijn in jou, en gelijkwaardig met jou, aanwezig.
Een enkele beweging van de geest houdt alle wetten van het leven in. In een enkele druppel water vind je het geheim van de eindeloze oceaan. Een enkele verschijningsvorm van jou zelf omvat alle verschijningsvormen van al het leven.
Kahil Gibran

De mens zegt ‘ik’ en verstaat daaronder om te beginnen een groot aantal identificaties:
‘Ik ben een man, een Hollander, een vader van een gezin, een leraar. Ik ben actief, dynamisch, tolerant, een harde werker, een dierenvriend, een pacifist, een theedrinker, amateurkok, enz.’
Aan dergelijke identificaties gingen ooit beslissingen vooraf, die tussen telkens twee mogelijkheden een keuze betekenden: een pool werd geïntegreerd en de andere pool werd uitgesloten. Zo sluit de identificatie “Ik ben actief en een harde werker’, tegelijkertijd uit: ‘Ik ben passief en lui’. Uit een identificatie ontstaat ook al gauw een waardering: ‘Men moet actief en hard werkend zijn – het is niet goed als iemand passief en lui is’. Deze waardering blijft, onafhankelijk van de mate waarin men haar achteraf met argumenten en theorieën probeert te ondersteunen, alleen subjectief overtuigend.
Objectief gezien is dit slechts een mogelijkheid om de dingen te zien – en wel een heel willekeurige. Wat zouden wij van een roos denken die hardop verkondigt: ‘het is goed en juist om rood te bloeien, maar fout en gevaarlijk om een blauwe bloem te hebben’? Afwijking van welke manifestatie dan ook is altijd een teken van ontbrekende identificatie (……daarom wijst het viooltje ook blauwe bloemen niet af!)
Zo houdt iedere identificatie die op een beslissing berust, een pool buiten de deur. Maar alles wat wij niet zijn, wat wij niet in onze identificatie willen opnemen, vormt onze schaduw. Want de afwijzing van de helft van alle mogelijkheden doet haar beslist niet verdwijnen, maar verbant deze helft slechts uit de ik-identificatie of uit het bovenbewustzijn.


Het ‘neen’ van onze beslissing heeft weliswaar een pool uit ons gezichtsveld verbannen, maar zijn aanwezigheid niet opgeheven. De afgewezen pool leeft vanaf het moment van de afwijzing in de schaduw van onze bewustheid verder. Net zoals kleine kinderen geloven, dat zij door het sluiten van hun ogen onzichtbaar worden, geloven de mensen dat zij zich van de ene helft van de werkelijkheid zouden kunnen bevrijden door er in zichzelf niet naar te kijken. Op die manier staat men de ene pool (bijvoorbeeld hard werken) toe in het licht van het bewustzijn te treden, terwijl zijn tegenpool (luiheid) in het donker moet blijven, opdat men hem niet ziet. Uit het niet-zien concludeert men dan al snel een niet-hebben en gelooft men dat het ene zonder het andere kan bestaan.
Wij noemen dus ‘schaduw’ (dit begrip werd voor het eerst door C.G. Jung gebruikt) alle afgewezen mogelijkheden van de werkelijkheid, die de mens bij zichzelf niet ziet of zien wil, en die hem daarom onbewust zijn.
De schaduw is het grootste gevaar van de mens, omdat hij haar heeft zonder haar te kennen en van haar bestaan op de hoogte te zijn. De schaduw is oorzaak dat alle voornemens en inspanningen van de mens uiteindelijk in hun tegendeel veranderen. Alle manifestaties die uit zijn schaduw voortkomen, projecteert de mens op een anoniem kwaad in de wereld, omdat hij vreest de werkelijke bron van al het onheil bij zichzelf te vinden. Alles wat de mens eigenlijk niet wil en wat hem onaangenaam is, komt voort uit zijn eigen schaduw – want deze schaduw is de som van alles wat hij niet wil hebben. Maar de weigering om zich in te laten met een deel van de werkelijkheid en deze te beleven, leidt nu juist niet tot het gewenste resultaat. Veel eerder dwingt dit afgewezen deel van de werkelijkheid de mens juist om er zich intensief mee bezig te houden. Dit gebeurt meestal via de omweg van de projectie, want als men een bepaald principe in zichzelf heeft afgewezen en verdrongen, roept dat steeds weer angst en afwijzing op, wanneer wij het in de zogenaamde buitenwereld weer tegenkomen.

Om ons in deze samenhangen te kunnen inleven kan het van belang zijn er nog eens op te wijzen, dat wij onder ‘principes’ archetypische gebieden van het zijn verstaan, die zich in reusachtige verscheidenheid van concrete vormen kunnen manifesteren. Iedere concrete manifestatie is dan een formele representant van dat inhoudelijke principe.
Voorbeeld: vermenigvuldiging is een principe. Dit abstracte principe kunnen wij in de formeel meest uiteenlopende manifestaties tegenkomen (3 keer 4, 8 keer 7, 49 keer 348 enz.). Deze uiterlijke verschillende uitdrukkingsvormen zijn echter allemaal representanten van dat ene principe ‘vermenigvuldiging’. Verder moeten wij ons realiseren, dat de buitenwereld uit dezelfde archetypische principes is opgebouwd als de wereld in ons. De wet van resonantie zegt dat wij slechts in contact kunnen komen met datgene, waarvoor wij een resonantieruimte hebben. Deze overweging die in Esoterische psychologie (*) uitvoeriger werd besproken, leidt tot de identiteiten van de buitenwereld en wereld-in-ons. In de hermetische filosofie wordt deze identiteit van binnen- en buitenwereld, resp. van mens en kosmos, verwoord met microkosmos = macrokosmos. Projectie betekent dus dat wij van de ene helft van de principes een buiten-ons maken, omdat wij hen binnen-ons niet willen accepteren.

Wij hebben al in het begin gezegd, dat het ‘ik’ verantwoordelijk is voor dit afgescheiden zijn van alle ‘zijn’. Het ik maakt dat een jij, dat als buiten wordt beleefd. Wanneer de schaduw echter uit al die principes bestaat, die het ‘ík’ niet wilde integreren, dan zijn uiteindelijk schaduw en buiten identiek. Wij beleven onze schaduw altijd als een buiten-ons, zouden wij haar in en bij ons zien, dan was zij niet meer de schaduw. De afgewezen principes, die nu schijnbaar van buiten op ons af komen, bestrijden wij nu in die buitenwereld net zo heftig als wij het in ons innerlijk gedaan hebben. Wij blijven proberen de door ons als negatief gewaardeerde gebieden uit de wereld te helpen. Maar omdat dit onmogelijk is – zie de wet van de polariteit! – wordt deze poging een permanente activiteit, die gegarandeerd ervoor zorgt, dat wij met dit afgewezen deel van de werkelijkheid bijzonder intensief bezig zijn.

Hierin ligt een ironische wetmatigheid, waaraan niemand zich kan onttrekken: de mens houdt zich het meest bezig met dat wat hij niet wil. Daarbij komt hij op den duur zo dicht bij het afgewezen principe, dat hij het ten slotte gaat beleven. Het is goed om deze twee laatste zinnen niet meer te vergeten. De afwijzing van welk principe dan ook bewerkt zonder mankeren, dat de betrokken mens naar dit principe zal gaan leven. Volgens deze wet maken de kinderen zich later ooit de gedragspatronen eigen, die zij bij hun ouders haatten, worden pacifisten op den duur militant, worden moralisten losbandig en ijveraars voor de gezondheid zwaar ziek.
Men moet niet over het hoofd zien, dat ook afwijzing en strijd tenslotte betekenen, dat men zocht op het afgewezene richt en ermee bezig is. In deze zin is het ook duidelijk, dat de mens die consequent een bepaald gebied van de werkelijkheid uit de weg gaat, met dit gebied een probleem heeft. De interessante en belangrijke levensgebieden voor een mens zijn die, welke hij bestrijdt en vermijdt – want zij ontbreken in zijn bewustzijn en maken hem onvolledig. Alleen die principes in de buitenwereld kunnen een mens problemen geven, die hij niet bij zichzelf heeft geïntegreerd.

Het moet hier nu duidelijk zijn, dat er in werkelijkheid geen wereld om ons heen bestaat, die ons bepaalt, vormt, beïnvloedt of ziek maakt. De wereld om ons heen is als een spiegel, waarin wij altijd slechts onszelf zien, maar dus ook (en duidelijk) onze schaduw, waarvoor wij bij onszelf blind zijn. Net zoals wij bij het bekijken van ons fysieke lichaam slechts een klein deel zien, maar veel (kleur van de ogen, gezicht, rug, enz.) slechts kunnen zien met behulp van de reflectie van een spiegel, zijn wij voor een deel van onze psyche blind en kunnen wij dit voor ons onzichtbare gedeelte (schaduw) slechts via de projectie en reflectie van de zogenaamde wereld om ons heen of de buitenwereld leren kennen.
Kennis heeft de polariteit nodig.
Maar de reflectie heeft slechts nut voor die mens, die zich ook herkent in de spiegel – anders wordt zij een illusie. Wie in de spiegel zijn blauwe ogen bekijkt – maar niet weet dat het zijn ogen zijn die hij ziet, die oogst illusie in plaats van kennis. Wie in deze wereld leeft, maar niet beseft dat alles wat hij waarneemt en beleeft, hij zelf is, verstrikt zich in begoocheling en illusie. Het is waar, de begoocheling lijkt ongelooflijk echt en reëel (….velen zeggen zelfs: bewijsbaar) – maar men moet niet vergeten, dat ook een droom net zo echt en reëel lijkt zolang wij ons in die droom bevinden. Men moet eerst wakker worden om de droom als droom te kunnen herkennen. Dat geldt ook voor de grote droom van ons bestaan. Men moet eerst wakker worden om de illusie te kunnen doorzien.

Onze schaduw boezemt ons angst in.
Dat is geen wonder, want hij bestaat immers uitsluitend uit al die gedeelten van de werkelijkheid, die wij het verste van ons afgeschoven hebben, die wij het minst willen beleven, of ook maar in onszelf willen aantreffen. De schaduw is de som van alles, waarvan wij tot in het diepst van ons hart overtuigd zijn, dat het uit de wereld moet worden geholpen, opdat deze goed en heel kan worden. Maar juist het tegendeel is het geval: de schaduw heeft als inhoud alles wat de wereld – onze wereld- ontbreekt om heel te worden. De schaduw maakt ons ziek, d.w.z. maakt dat wij niet-heel zijn, want hij is niet in ons geïntegreerd.

In het verhaal van de Graal gaat het juist om dit probleem.
Koning Amfortas is ziek – gewond door de speer van de boze tovenaar Klingsor, of in een andere bewerking door een heidense tegenstander of een onzichtbare tegenstander. Al deze figuren zijn duidelijk symbolen voor Amfortas’ schaduw – van zijn onzichtbare tegenstander. Zijn schaduw verwondt hem en hij kan uit eigen kracht niet gezond, niet meer heel worden, want hij waagt het niet naar de ware oorzaak van zijn wond te vragen.
Deze noodzakelijke vraag is echter de vraag naar de aard van het kwaad. Maar omdat hij dit conflict uit de weg gaat, kan zijn wond niet helen. Hij wacht op een verlosser, die de moed heeft om die helende vraag te stellen. Parcival kan deze taak op zich nemen, want hij gaat, zoals zijn naam zegt, ‘er middendoor – middendoor de polariteit van goed en kwaad en bereikt op die manier het niveau waarop hij legitiem de verlossende, helende vraag kan stellen: ‘Wat mankeert u, oom’? Het antwoord is altijd hetzelfde, zowel bij Amfortas als bij iedere zieke: ‘Uw schaduw!’
Maar de vraag naar het kwaad, naar het duistere gebied in de mens, heeft in ons verhaal een helende werking. Parcival is op zijn weg de confrontatie met zijn schaduw moedig aangegaan en hij is afgedaald in de donkere diepten van zijn ziel – tot hij God vervloekte. Wie deze weg door de duisternis niet schuwt, wordt uiteindelijk een ware brenger van het heil, een verlosser.
Alle mythische helden moesten daarom vechten met monsters, draken en demonen en met de hel zelf om heel en helend te kunnen worden.

De schaduw maakt ziek – de confrontatie met de schaduw heel.
Dat is de sleutel tot het begrip van ziekte en genezing.
Een symptoom is altijd een in de materie gezonken schaduwgedeelte.
In het symptoom manifesteert zich datgene wat de mens ontbreekt.
In het symptoom beleeft de mens datgene, wat hij in het bewustzijn niet beleven wilde.
Het symptoom maakt de mens via de omweg van het lichaam weer heel.
Het is het complementaire principe dat voorkomt, dat de totaliteit, het heel-zijn, tenslotte niet verloren gaat. Wanneer een mens weigert een principe in zijn bewustzijn te beleven, dan zinkt dit principe in het lichaam en verschijnt als symptoom. Dit dwingt de mens het afgewezen principe toch te beleven en te realiseren. Op deze wijze maakt het symptoom de mens heel – het is het lichamelijke surrogaat voor datgene wat de ziel mankeert.

Nu zullen wij het oude vraag- en antwoordspel op een nieuwe wijze kunnen verstaan: ‘Wat mankeert u’? en ‘Ik heb dit symptoom’. Het symptoom laat inderdaad zien wat de patiënt ontbreekt, want het symptoom is zelf het ontbrekende principe, materieel en zichtbaar geworden in het lichaam. Geen wonder dat wij zo weinig met symptomen op hebben, want zij dwingen ons immers om die principes te verwerkelijken, die wij juist niet wilden beleven. En daarom zetten wij onze strijd tegen de symptomen voort – zonder de geboden kans aan te grijpen om het symptoom voor onze heel-wording te gebruiken. Juist in het symptoom zouden wij onszelf kunnen leren kennen, zouden wij naar die zijden van onze ziel kunnen kijken, die wij zonder meer bij onszelf nooit zouden ontdekken, omdat zij in de schaduw liggen. Ons lichaam is de spiegel van onze ziel – het laat ons ook dat zien, wat de ziel zonder confrontatie niet kan herkennen. Maar wat voor nut heeft de beste spiegel, wanneer wij het waargenomene niet op onszelf betrekken? Dit boek wil een hulp zijn onze blik zo te trainen, dat wij in staat zijn in het symptoom onszelf te ontdekken.

De schaduw maakt de mens oneerlijk.
De mens denkt altijd alleen maar dat te zijn, waarmee hij zich identificeert, of alleen maar zo te zijn, zoals hij zichzelf ziet. Deze zelfwaardering noemen wij oneerlijkheid. Daarmee bedoelen wij altijd de oneerlijkheid tegenover onszelf (en niet wat voor leugens of bedrog ook tegenover andere mensen). Alle bedrog van deze wereld is onschuldig, vergeleken bij dat wat de mens zichzelf een leven lang voorliegt. Eerlijkheid tegenover zichzelf behoort tot de zwaarste eisen, die men aan zichzelf kan stellen. Daarom werd van oudsher de zelfkennis de belangrijkste en moeilijkste opgave genoemd voor hen die op zoek waren naar de waarheid. Zelfkennis betekent dat men het ‘zelf’ vindt, niet het ‘ik’, want het ‘zelf’ omvat alles, het ‘ik’ echter verhindert door zijn afgrenzing voortdurend de herkenning van het geheel, het zelf. Maar voor degene die zich inzet om eerlijker tegenover zichzelf te worden, kan ziekte een geweldig hulpmiddel worden op zijn weg. Want ziekte maakt eerlijk!
In het ziektesymptoom beleven wij duidelijk en eerlijk, wat wij in onze psyche willen verdringen en verbergen.

De meeste mensen vinden het moeilijk om over hun diepste problemen (als zij die al kennen) frank en vrij te praten – over hun symptomen praten zij echter uitvoerig met iedereen. Maar een meer nauwkeurige en exacte informatie kan een mens over zichzelf niet geven. Ziekte maakt eerlijk en ontmaskert meedogenloos de verborgen gehouden afgronden in onze ziel. Deze (ongewilde) eerlijkheid is vermoedelijke ook de basis van de sympathie en de toewijding die men voor een zieke heeft. De eerlijkheid maakt hem sympathiek – want in het ziek zijn wordt de mens echt.
De ziekte compenseert alle eenzijdigheden en brengt de mens naar het midden. Er verdwijnt plotseling veel van de dikdoenerige egospelletjes en het machtsvertoon – er worden veel illusies met één klap vernield en er wordt plotseling getwijfeld aan de juistheid van tot dan gevolgde levenswijzen. Eerlijkheid bezit een eigen schoonheid, waarvan iets in de zieke zelf zichtbaar wordt.

Samenvattend gezegd: de mens als microkosmos is een afbeelding van het universum en bevat de som van alle zijnsprincipes latent in zijn bewustzijn. De weg van de mens door de polariteit eist van hem deze in hem latent aanwezige principes door concreet handelen te verwerkelijken, om daardoor stap voor stap zich van hun bestaan bewust te worden.
Kennis kan echter niet bestaan zonder polariteit, en deze dwingt op haar beurt de mens voortdurend om te kiezen. Iedere keuze verdeelt de polariteit in een geaccepteerd deel en in een afgewezen pool. Het geaccepteerde deel wordt in gedrag omgezet en zodoende bewust geïntegreerd. De afgewezen pool komt in de schaduw terecht en dwingt ons ook in het vervolg er aandacht aan te schenken, doordat zij schijnbaar van buitenaf weer op ons toekomt. Een specifieke en vaak voorkomende vorm van deze algemene wet is de ziekte.
Bij dit verschijnsel zinkt een deel van de schaduw in de lichamelijkheid en wordt somatisch als symptoom. Dit symptoom dwingt ons via het lichaam het vrijwillig niet beleefde principe toch te realiseren en brengt de mens op deze wijze weer in evenwicht.
Het symptoom is de somatische verdichting van datgene wat ons in het bewustzijn ontbreekt. Het symptoom maakt de mens eerlijk, omdat het verdrongen inhouden zichtbaar maakt.

Uit: De zin van ziek zijn
Thorwald Dethlefsen/Rüdiger Dahlke

[taigitu]

Projectie

Projectie is onder andere een term uit de psychologie. Van projectie kan sprake zijn wanneer men eigenschappen of emoties van zichzelf tracht te ontkennen, verbergen of verdringen door deze toe te schrijven aan iets of iemand anders.

De klassieke opvatting en uitleg van projectie is dat het een afweermechanisme is tegen negatieve emoties. Projectie neemt nervositeit weg over zaken die wij in onszelf niet graag erkennen, en worden aan andere mensen toegeschreven. Dit gebeurt vaak onbewust zodat het ego niet met deze zaken hoeft om te gaan. Het begrip schaduw hangt nauw samen met het begrip projectie. Deze gevoelens die wij niet erkennen noemen wij onze schaduw. Door een negatief en subjectief gevoel (schaduwzijde) te projecteren op een ander, verlegt iemand als het ware een innerlijk conflict en daarmee ook de oorzaak.

Peter Gray beschreef het fenomeen als: "het mechanisme dat ervoor zorgt dat gevoelens of verlangens die een individu geheel onacceptabel vindt (te beschamend, te obsceen, te gevaarlijk) aan een ander toegeschreven worden."

Bron: Wikipedia

[Tardis]

In een enkele druppel water vind je het geheim van de eindeloze oceaan.
Kahil Gibran

Het is duidelijk dat dit metaforisch bedoeld wordt, maar als we de bewering letterlijk nemen is het niet helemaal waar. Een druppel water en de oceaan bestaan beide voornamelijk uit H2O, dat is inderdaad waar. Emergentie (nieuwe verschijnselen die optreden bij schaalvergroting) zorgt er voor dat er in een oceaan verschijnselen kunnen optreden die de waterdruppel vreemd zijn. Zoals de mogelijkheid om een golf te vormen die bij het strand hoog opgestuwd wordt en stukslaat.

IMHO heeft mijn diepste wezen dezelfde kwaliteiten als het diepste wezen van ieder ander en dat die kwaliteiten ook te vinden zijn in het diepste wezen van het universum. Toch zal emergentie er voor zorgen dat het universum geheimen heeft die niet in ons diepste wezen te vinden zijn.

[taigitu]

In een enkele druppel water vind je het geheim
van de eindeloze oceaan.
Kahil Gibran

Het is duidelijk dat dit metaforisch bedoeld wordt, maar
als we de bewering letterlijk nemen is het niet helemaal waar.

Ja, het is voor mij ook metaforisch bedoeld zoals dit vaak wordt gebruikt als er
wordt gezegd 'je bent een druppel in de oceaan' ofwel deel van het universum.

[Tardis]

Alles wat de mens eigenlijk niet wil en wat hem onaangenaam is, komt voort uit zijn eigen schaduw – want deze schaduw is de som van alles wat hij niet wil hebben. Maar de weigering om zich in te laten met een deel van de werkelijkheid en deze te beleven, leidt nu juist niet tot het gewenste resultaat.Veel eerder dwingt dit afgewezen deel van de werkelijkheid de mens juist om er zich intensief mee bezig te houden.Dit gebeurt meestal via de omweg van de projectie, want als men een bepaald principe in zichzelf heeft afgewezen en verdrongen, roept dat steeds weer angst en afwijzing op, wanneer wij het in de zogenaamde buitenwereld weer tegenkomen.

Mooi omschreven De mensen die al wat jaren meegaan zullen bij zichzelf of bij een ander wel eens (of vaak) iets hebben zien gebeuren waar je (of de ander) juist zo bang voor was en wilde voorkomen.
"Dat dit uitgerekend jou moet overkomen!" Of mensen die zeggen "Het lijkt wel alsof ik het ongeluk aantrek." Als je bovenstaande tekst leest en op je in laat werken kun je concluderen dat dit inderdaad wel eens zo zou kunnen zijn. Ik denk dat het krijgen van wat je juist niet wilt het gevolg is van hoe je in het leven staat, dat de oorzaak van een bepaald onheil de weg gestopte angst voor dat bepaalde onheil is. De laatste zin over projectie van angst vind ik ook mooi genuanceerd.

Interessante tekst. Ik zal het als ik wat meer tijd heb nog eens rustig in zijn geheel nalezen.

[taigitu]

Het is inderdaad een interessant gegeven.
Het is op verschillende niveaus, van hoe we in elkaar steken, herkenbaar.
Ik heb moeite met mensen die dingen zeggen tegen de ander of schrijven en dan de verantwoording weigeren te nemen hiervoor als ze iemand, bewust of onbewust, kwetsen met wat gezegd/geschreven is en er op aangesproken worden. Dan wordt er door de afzender gezegd dat het hun keuze is om gekwetst te worden. Niet alleen gaan ze daarmee voorbij aan het feit dat wat de (inherente) intentie is van het gezegde/geschrevene op energieniveau meekomt bij de ontvanger, ook het feit dat de woorden op zich een lading in zich dragen. Zoals een gedicht of muziek je kan raken en ontroeren, hetzelfde gebeurt met een tekst van een bericht of brief. Je probeert iets over te brengen. Mensen die op deze manier omgaan met het ontkennen van medeverantwoordelijkheid, liegen tegen zichzelf. Want ze ervaren net zoals ieder ander het vervelende of kwetsende gevoel als het hun gebeurt. Maar dat projecteren ze naar de ander, want anders worden ze geconfronteerd met hun eigen binnenwereld (littekens?) en daar kiezen ze niet voor, dus ligt de invulling van een eventueel gekwetst voelen geheel bij de ander.
Ter aanvulling: Als je iemand iets schrijft waardoor je die persoon iets aanreikt waardoor die een inzicht krijgt waardoor ze een stuk oud zeer achter ze laten en je krijgt een bedankje daarvoor, is er geen afwijzing, toch?

Ik kan me voorstellen dat mensen een muur hebben gezet tussen de beleving van beide delen van één emotie, en dat dat voor ze werkt. Dat ze het idee volgen dat ze alleen maar 'goed willen zijn of voelen', en achter die muur 'niet goed' ligt verstopt en daar niet meer aan wordt toegegeven. Ze gaan voorbij aan het yin/yang-principe dat die twee samen één zijn en niet te splitsen is. Beide zijn aanwezig en als je de één op non-actief zet, zorgt het andere deel voor een blokkade in je energiesysteem want het mag niet stromen. En als zo'n blokkade lang in stand wordt gehouden dat ga je fysieke symptomen krijgen die uiteindelijk tot een ziekte kunnen leiden.
Wat ze dus bereiken is dat 'niet goed zijn/voelen' op hun pad verschijnt en niet weggaat totdat het 'gezien' is en er plaats voor wordt gemaakt waardoor er een balans wordt hersteld.

[Gast1]

Ik heb moeite met mensen die dingen zeggen tegen de ander of schrijven en dan de verantwoording weigeren te nemen hiervoor als ze iemand, bewust of onbewust, kwetsen met wat gezegd/geschreven is en er op aangesproken worden. Dan wordt er door de afzender gezegd dat het hun keuze is om gekwetst te worden. Niet alleen gaan ze daarmee voorbij aan het feit dat wat de (inherente) intentie is van het gezegde/geschrevene op energieniveau meekomt bij de ontvanger, ook het feit dat de woorden op zich een lading in zich dragen. Zoals een gedicht of muziek je kan raken en ontroeren, hetzelfde gebeurt met een tekst van een bericht of brief. Je probeert iets over te brengen. Mensen die op deze manier omgaan met het ontkennen van medeverantwoordelijkheid, liegen tegen zichzelf. Want ze ervaren net zoals ieder ander het vervelende of kwetsende gevoel als het hun gebeurt. Maar dat projecteren ze naar de ander, want anders worden ze geconfronteerd met hun eigen binnenwereld (littekens?) en daar kiezen ze niet voor, dus ligt de invulling van een eventueel gekwetst voelen geheel bij de ander.
Ter aanvulling: Als je iemand iets schrijft waardoor je die persoon iets aanreikt waardoor die een inzicht krijgt waardoor ze een stuk oud zeer achter ze laten en je krijgt een bedankje daarvoor, is er geen afwijzing, toch?

Dan heb je moeite met mij Taigitu. Ik ben inderdaad van mening dat je alleen gekwetst kunt worden als je het toelaat en dat wil ik graag toelichten. Wanneer je in het verleden door het een of ander beschadigd bent geworden en je denkt dit verwerkt te hebben, kan het zijn dat je dat denkt, maar dat hoeft nog niet zo te zijn. Wanneer iemand goed bedoelde informatie overbrengt en daarmee onbewust een oude wond openhaalt (waarvan de zender geen weet heeft), betekent dat in mijn perceptie dat de verleden beschadiging (psychisch) niet verwerkt is en dat de metaforische wond dus nog niet geheeld is.

Je kunt dus in dat geval gekwetst worden. Ik heb bepaalde dingen in het leven gedaan waarmee ik een paar heel dierbare mensen pijn heb gedaan. Het is nooit mijn opzet geweest om mensen pijn te doen, al heel zeker niet mijn dierbaren. Toch gebeurde het. In die tijd heb ik meer gehuild dan dat ik gepest werd op school. Toch kan ik vrij praten over de situatie en ik hou daarbij rekening met de gevoelens van een ander. Het gebeurd nog wel eens dat iemand mij flink toespreekt met een wijsvinger, maar de persoon kwetst mij er niet mee. Niet omdat ik het niet wil toe laten, nee: ‘het is er gewoon’ niet meer’. Het is iets ‘van toen’ en nú is het wat het nu is.

Zou de metaforische wond geheel geheeld zijn dan kan deze ook niet meer opengehaald of psychisch opgehaald worden. Anders gezegd, daar waar een bot ooit gebroken is zal het helen en wanneer het geheeld is, zal het nooit meer op dezelfde plaats breken omdat het daar op die plek steviger is, dan de plek ernaast.

[taigitu]

Dan heb je moeite met mij Taigitu. Ik ben inderdaad van mening dat je alleen gekwetst kunt worden als je het toelaat en dat wil ik graag toelichten. Wanneer je in het verleden door het een of ander beschadigd bent geworden en je denkt dit verwerkt te hebben, kan het zijn dat je dat denkt, maar dat hoeft nog niet zo te zijn. Wanneer iemand goed bedoelde informatie overbrengt en daarmee onbewust een oude wond openhaalt (waarvan de zender geen weet heeft), betekent dat in mijn perceptie dat de verleden beschadiging (psychisch) niet verwerkt is en dat de metaforische wond dus nog niet geheeld is. Zou deze wond geheel geheeld zijn dan kan deze ook niet meer opengehaald of psychisch opgehaald worden. Anders gezegd, daar waar een bot ooit gebroken is zal het helen en wanneer het geheeld is, zal het nooit meer op dezelfde plaats breken omdat het daar op die plek steviger is, dan de plek ernaast.

Je hebt voor een deel gelijk in beide voorstellingen, dat er een keuze kan zijn in die zin dat je op het moment dat je de pijn voelt aan een bijna geheeld litteken, voor jezelf beslist of de afzender en zijn boodschap belangrijk is, of weet waar hij aan raakt bij je.

Maar er zijn mensen met littekens die niet geheeld kunnen worden wanneer men niet weet waardoor dat litteken is ontstaan of voor staat. Zo blijft ook het litteken van een kind dat overleden is altijd een zeer punt. Dat litteken heelt nooit zodanig dat het nooit meer open gekrabt kan worden. Een moeder kan in een kind op straat haar overleden kind zien op een bepaalde leeftijd. Zo kan kinderloosheid een wond blijven en pijn veroorzaken als je hoort dat iemand een abortus heeft gehad. Er zijn zoveel littekens die mensen met zich meedragen waar de ander geen weet van heeft en onbedoeld de ander pijn kan doen.
Daarnaast, zoals je schreef ben je zelf een voorbeeld van, heb jij vele jaren van je leven met een wond(en) gelopen waardoor je heel veel boosheid hebt meegedragen die zich uitte in agressie naar anderen. Ik stel me voor dat dat met zich mee bracht dat een ander je snel kon kwetsen/irriteren of je voelde je snel aangevallen. Toen was je dus kwetsbaarder dan nu. Daar ben je nu doorheen en zit anders in elkaar maar hoeveel mensen zitten niet met onbegrepen pijnen die in het verleden zijn neergelegd door de buitenwereld en weten niet wat de oorzaak is en hoe eruit te komen........ nog niet en misschien wel nooit.
Je kan er niet uitgaan van dat mensen niet gekwetst kunnen worden door iets wat je doet of laat en dan zeggen 'je kan kiezen om gekwetst te zijn of ga aan de slag met je pijn of litteken'.
En daar heb ik moeite mee omdat het heel makkelijk is om jezelf buiten beeld te houden en het geheel bij de ander neer te leggen. Medeverantwoordelijkheid of alleen het woord verantwoordelijkheid wordt door veel mensen opgevat als schuld. En dat etiket moet er af. Zoals ik boven al schreef; wanneer je iemand iets zegt/schrijft wat waardevol voor hem/haar blijkt te zijn, dan heeft het ineens geen schuld-lading meer en voelt de afzender zich zelfs prettig dat hij iets op die manier heeft kunnen aanreiken aan de ander. Maar het grondprincipe blijft hetzelfde. Alleen kunnen we vaak met de pijn van de ander niet omgaan als hij zich gekwetst voelt en dus dan is het een keuze van de ontvanger. We leggen het buiten ons neer, we liegen hierdoor tegen onszelf en vermijden op die manier onze schaduw.

[taigitu]

Pierre, ik zie dat je reactie hebt veranderd en er een hebt weggehaald.......
Ik verander niets aan mijn reactie die ik net na die van jouw plaatste.

[Gast1]

Is het bijzonder dat we (weer) precies op hetzelfde tijdstip actief zijn op het forum? Ik heb iets toegevoegd in mijn eerdere bericht en had het latere bericht weggehaald met de bedoeling het er later weer op te zetten. Je schreef oa:

Mensen die op deze manier omgaan met het ontkennen van medeverantwoordelijkheid, liegen tegen zichzelf. Want ze ervaren net zoals ieder ander het vervelende of kwetsende gevoel als het hun gebeurt. Maar dat projecteren ze naar de ander, want anders worden ze geconfronteerd met hun eigen binnenwereld (littekens?) en daar kiezen ze niet voor, dus ligt de invulling van een eventueel gekwetst voelen geheel bij de ander.

Dit vind ik interessant en hier staat nogal wat, ik ben nieuwsgierig naar de explicatie. Dat werkt het beste met een voorbeeld. Vertel …?

Herstel, je hebt het uitgelegd. Het is heel duidelijk en begrijpelijk en ik kan je volledig volgen. Even laten bezinken.

[Gast1]

Pierre, ik zie dat je reactie hebt veranderd en er een hebt weggehaald....... Ik verander niets aan mijn reactie die ik net na die van jouw plaatste.

Ik heb heel even een kleurtje gegeven (mijn bericht van 19 nov 2012, 14:12 uur) wat ik er aan toegevoegd heb om nog wat duidelijker over te komen. Het was niet mijn bedoeling je op andere gedachten te brengen, maar ik lees wel een bepaalde stelligheid van jou. Ik heb geen wijsheid in pacht maar ga reageren op dat wat je schreef.

Maar er zijn mensen met littekens die niet geheeld kunnen worden wanneer men niet weet waardoor dat litteken is ontstaan of voor staat.

Een litteken is een overblijfsel van een wond. Een wond die een dus 'was' en geheeld is. Volledig. Het litteken is iets wat kan blijven na het helen van die wond en het equivalent van de herinnering van iets heel vervelends. Er aan krabben is niet verstandig en daar ben je zelf bij. Je weet dat het niet verstandig is en iemand anders kan er niet aan krabben omdat jezelf bepaald of er gekrabd kan worden. Laat je het toe of niet?

De voorbeelden die je aanhaalt van een kind wat overleden is of om Moederloos te blijven zijn treffende voorbeelden. Ik wil er werkelijk niet aan denken om een kind te moeten verliezen, het is gruwelijk en uiteindelijk zal ik er op hopen dat het een litteken mag worden. De wond is immers dan genezen en het verdriet (litteken) zal blijven, daar ik het litteken telkenmale voel ... of ... zie ik het alleen maar en voel ik het niet meer? En dit mag je geloven of niet en nu haal ik zelfs mijn onderschrift naar boven.
Op een bepaald moment zal er iets bij mij ontstaan van 'loslaten' en daar hebben we het al eerder over gehad.
Ik zal het ongetwijfeld in jouw teksten zijn tegengekomen en andersom jij ook in mijn teksten. Welnu, het is evident dat ik dat nooit van een ander mag verwachten en ik zal niet blijven herhalen dat ik niets met 'verwachtingen' heb. Uiteraard zal ik rekening houden met de ander zijn of haar gevoelens wanneer ik bepaalde wetenschappen heb. Taigitu, onbewust plaatsen wij hier op dit forum teksten waar anderen heel blij van kunnen worden, maar zal het ook niet zo zijn, dat er anderen zijn die vinden dat wij makkelijk schrijven hebben? Misschien kwetsen we er anderen zelfs wel mee. We weten het niet en plaatsen de citaten en onze eigen schrijf-stukken met de beste bedoelingen.

Willen we anderen niet kwetsen of negatief raken, dan is het allerbeste wat we kunnen doen stoppen met deze handelingen.

Je kan er niet uitgaan van dat mensen niet gekwetst kunnen worden door iets wat je doet of laat en dan zeggen 'je kan kiezen om gekwetst te zijn of ga aan de slag met je pijn of litteken'.

Natuurlijk niet, ik ga er nooit van uit dat mensen niet gekwetst kunnen worden. Dit heb ik ook nooit geschreven en het zou zelfs aanmatigend zijn. Ik schreef iets anders en dat is: "Je kunt alleen gekwetst worden wanneer je het toelaat" en dat is dus in de allegorie wanneer je je laat krabben aan je litteken. Mocht ik iets anders geschreven hebben dan wijs me daar op.

En daar heb ik moeite mee omdat het heel makkelijk is om jezelf buiten beeld te houden en het geheel bij de ander neer te leggen.

Ik ben niet gekwetst, maar vind het wel jammer dat ik deze indruk wek bij jou. Ik kan er zelfs een beetje verdrietig van worden. Ik hou me niet buiten beeld en probeer mensen te laten zien wat ik er mee bedoel. Het is niet zo dat ik dus heel plat zeg, dat het aan jezelf ligt. Ik probeer een deur te openen om mensen aan te zetten tot een dieper nadenken en besef dat ik dit nu ook heel goed in mijn manuscript dien uit te leggen.

... wanneer je iemand iets zegt/schrijft wat waardevol voor hem/haar blijkt te zijn, dan heeft het ineens geen schuld-lading meer en voelt de afzender zich zelfs prettig dat hij iets op die manier heeft kunnen aanreiken aan de ander.

wauw ...

Alleen kunnen we vaak met de pijn van de ander niet omgaan als hij zich gekwetst voelt en dus dan is het een keuze van de ontvanger. We leggen het buiten ons neer, we liegen hierdoor tegen onszelf en vermijden op die manier onze schaduw. ...

Wijs jij nu werkelijk naar mij Taigitu? Denk je dat ik zo handel? Je schrijft weliswaar in de 'we'-stijl, maar mocht je bevestigend antwoorden dan ben geheel anders overgekomen dan dat ik handel. Ik ben een 'zachte heelmeester' en die maken stinkende wonden volgens het gezegde. Dat ik in werkelijkheid een zachte heelmeester ben, kan ik niet helpen ... Ik ben wat ik ben ...

[taigitu]

Nee, ik wijs naar niemand. Ik geef in voorbeelden aan wat er voor mogelijkheden zijn, waarop het gezegde 'je kan kiezen om je te laten kwetsen' niet opgaat. Je kan alleen OP de ander kijken en niet er IN, wat mensen in hun rugzak meedragen aan oud zeer wat nog geen plek heeft gekregen en wat misschien nooit een plek zal krijgen. Maar als deze manier van reageren, op de pijn van ander (en dat heb ik zien gebeuren op fora) als een reactie op wat is geschreven of gezegd is of wordt, is liegen tegen jezelf. Het kan confronterend/pijnlijk zijn om je bewust te worden dat je de ander onbedoeld kwetst en als je dat afwijst op die manier, leg je je eigen gevoel (schaduw) hierover buiten jezelf. En dat wilde ik duidelijk maken.

Daarnaast zijn littekens geen garantie dat er geen pijn meer zal zijn.
Zelfs niet bij de vergelijking die je maakt met een gebroken bot dat sterker wordt op die plek. Uit ervaring zijn die plekken juist gevoelig als er een 'zwaar weer' op komst is.
Je schrijft: Taigitu, onbewust plaatsen wij hier op dit forum teksten waar anderen heel blij van kunnen worden, maar zal het ook niet zo zijn, dat er anderen zijn die vinden dat wij makkelijk schrijven hebben? Misschien kwetsen we er anderen zelfs wel mee. We weten het niet en plaatsen de citaten en onze eigen schrijf-stukken met de beste bedoelingen.
Ja, dat gebeurt en dat is onvermijdelijk. Maar dat is een boek lezen of een film kijken ook. Dat is de keuze die iedereen heeft, tenzij het is geadresseerd aan de ander. Dan hoort er een verantwoordelijkheid bij van wat/hoe je schrijft.
Ook wanneer iemand een pijnlijke plek raakt en je laat dat de ander weten is daar voor beiden iets te leren. Al was het alleen maar elkaar de te ruimte geven voor de eigen emoties en die respecteren. Maar ik heb ook gezien hoe een ontvanger tot op het bot werd duidelijk gemaakt dat het aan haar lag en de manier waarop zij niet met de dingen om kon gaan. Totaal respectloos.

[Gast1]

Nee, ik wijs naar niemand.

Daar leek het heel even op toen ik dat las:

Ter aanvulling: Als je iemand iets schrijft waardoor je die persoon iets aanreikt waardoor die een inzicht krijgt waardoor ze een stuk oud zeer achter ze laten en je krijgt een bedankje daarvoor, is er geen afwijzing, toch?

Toch? Ik kom er nog op terug.

Ik geef in voorbeelden aan wat er voor mogelijkheden zijn, waarop het gezegde 'je kan kiezen om je te laten kwetsen' niet opgaat.

Alleen deze zin lezende, heb ik ernstig gefaald in mijn uitleg.

Je kan alleen OP de ander kijken en niet er IN, wat mensen in hun rugzak meedragen aan oud zeer wat nog geen plek heeft gekregen en wat misschien nooit een plek zal krijgen.

Klopt, dat ben ik helemaal met je eens.

Maar als deze manier van reageren, op de pijn van ander (en dat heb ik zien gebeuren op fora) als een reactie op wat is geschreven of gezegd is of wordt, is liegen tegen jezelf.

Ook mee eens.

Het kan confronterend/pijnlijk zijn om je bewust te worden dat je de ander onbedoeld kwetst en als je dat afwijst op die manier, leg je je eigen gevoel (schaduw) hierover buiten jezelf.

En ook mee eens.

En dat wilde ik duidelijk maken.

Dat is nu gelukt. Toch betrok ik het helemaal op mij en ik kon het niet anders interpreteren. Ik ga nadenken om nog duidelijker te maken wat ik bedoel met mijn "Je kunt alleen gekwetst worden wanneer je het toelaat" ... 'Je kan kiezen om je te laten kwetsen' is niet een term die ik volgens mij nooit gebruikt heb, maar die je wel aanhaalt. Het heeft namelijk niets met een keuze te maken, maar veel meer met een proces waarin je zelf verkeert.

Daarnaast zijn littekens geen garantie dat er geen pijn meer zal zijn. Zelfs niet bij de vergelijking die je maakt met een gebroken bot dat sterker wordt op die plek. Uit ervaring zijn die plekken juist gevoelig als er een 'zwaar weer' op komst is.

Touché. Daar heb je gelijk in.

Dan hoort er een verantwoordelijkheid bij van wat/hoe je schrijft. Ook wanneer iemand een pijnlijke plek raakt en je laat dat de ander weten is daar voor beiden iets te leren. Al was het alleen maar elkaar de te ruimte geven voor de eigen emoties en die respecteren.

Yes, mee eens Taigitu.

Maar ik heb ook gezien hoe een ontvanger tot op het bot werd duidelijk gemaakt dat het aan haar lag en de manier waarop zij niet met de dingen om kon gaan. Totaal respectloos.

Tja, uiteraard ben ik dat ook met je eens.
.................................
Ik kan me vergissen, maar nadat ik iets geplaatst had in het topic 'bizarre nieuwtjes' kwam het bij mij over alsof ik een erg gevoelige snaar had geraakt bij jou. Feitelijk schreef je dat ook. Toen ik het verhaaltje plaatste heb ik ook niet op mijn onderschrift gelet. Ik zag het werkelijk als een soort 'scherts' en vond de opmerking van jou (Jammer dat de psychologe niet direct haar nagels in zijn gezicht heeft gezet.) niet passen bij iemand die prachtige citaten plaatst en zelf ook mooie stukken schrijft. Dat vind ik overigens nog steeds. Volgens mij was het ook geen grap van jou. Maar ik kan me ook voorstellen dat je schrok van mijn verhaaltje met die boer. Ik las dat we beiden schrokken van elkaar en eigenlijk is dat heel fijn. We hadden het niet van elkaar 'verwacht'(?) en we proberen elkaar te begrijpen. Het is mij gelukt om jou te begrijpen en daar ben ik blij om. Wederom een glimlach van mij, Taigitu met een hoofdletter. Ik zag dat je dit topic opende op een nachtelijk uur en vroeg me af wat er allemaal in je omging en waar dit topic de aanleiding van was ... Het heeft alles te maken met interesse ... Jammer dat je je smileys niet open hebt staan, ze kunnen de intonatie van een tekst laten zien.

Toevoeging (nadat ik het bovenstaande al had geplaatst):

Je schreef oa. ook:

Het begrip schaduw hangt nauw samen met het begrip projectie. Deze gevoelens die wij niet erkennen noemen wij onze schaduw. Door een negatief en subjectief gevoel (schaduwzijde) te projecteren op een ander, verlegt iemand als het ware een innerlijk conflict en daarmee ook de oorzaak.

Projectie haalde wat terug bij mij. Geen oud zeer, maar een inzicht wat ik eerder kreeg. De 'verloren zoon' Tet wees heel veel eerder in het vorige forum mijn zijn wijsvinger naar mij en betichte mij van projectie. Dat deed hij hier op dit forum ook nog een keer en ik maakte een nieuw onderwerp aan: viewtopic.php?f=66&t=8681&p=203710&hili ... ie#p203710 Het eerste aangehaalde citaat was van Tet. Een maand later reageerde hij in een andere topic met:

Ik merk dat alle energie uit me getrokken word, en de verborgen haat begint mij wederom te deren; en hier bedoel ik mee dat de verborgen haat die naar mij uitgezonden wordt door bepaalde mensen, en dus niet dat ik zelf verborgen haat heb. Ik haat niet. Jullie gebundelde haat begint mij te deren… dáár heb (en had) ik het over. Jullie twee zijn samen teveel met mij bezig - opererend als een tag team - en dat voelt helemaal niet goed.

Tot zover mijn gevoelens.
Pierre, I'll call your bluff too.
Go ahead, make my day.

Ik schreef Tet het volgende:

Kijk eens wat je hier schrijft Tet. Je hebt het eerder naar mij toe wel eens gehad of ik last had van projectiegedrag en nu beweer je dat ik je zelfs haat. Ik schrik van je gevoelens en vraag me af waar ze vandaan komen. Wat je eerder schreef in het door mij aangehaalde tweede citaat projecteer je nu naar mij. Mocht je denken dat ik überhaupt haat, dan laat ik jou in jouw waarheid. Mocht je denken dat ik met Agaat samenspan, ook dan laat ik jou in jouw waarheid.
De geschiedenis lijkt zich te gaan herhalen want op het vorige forum dacht je dat precies hetzelfde van Susan en mij. Dat schreef je immers ook in het vorige forum. Niet alleen wij zijn bij het vorige forum weggegaan, maar nog een aantal mensen. De natrappen van jou op het vorige forum logen er niet om. Later kwam je ook hier op het forum. Opmerkelijk, fascinerend en heel leerzaam, maar ook best wel akelig.
Het laatste door mij aangehaalde citaat liegt er wederom niet om. Aannames en nog eens aannames en de zeer beschuldigende vinger. Je schreef; "I can handle the truth, the whole truth and nothing but the truth, so kiss my aura as well". Ik zal gaan kijken of ik je aura kan vinden en als ik hem zal vinden, dan zal ik hem kussen.

Daarna vertrok Tet voor een behoorlijke periode van het forum. Hij wilde mij een spiegel voor houden, maar deze draaide ik om zodat hij zichzelf zag. Toen hij opmerkelijk veel later weer terugkwam, leek hij compleet veranderd te zijn en schudden we elkaar zelfs de digitale handen waarbij Tet de opmerking maakte 'het verleden te laten rusten' .... Kijk, en dat vind ik nou prachtig. Geen overwinning of iets dergelijke flauwekul. Er zijn nooit overwinningen te behalen. Het gaat om het begrip hebben voor elkaar waarbij iedereen op een gelijke hoogte staat.

Ik ga lekker naar bedje want ik ben een beetje moe van het trainen. Slaap lekker.

[taigitu]

Pierre, fijn dat je eruit bent en dat je begrijpt wat ik bedoelde over te brengen.
Het woordje 'verwacht' spring hier en daar er vaker uit en dat vraagteken kwam inderdaad omhoog bij mij over dat artikel van de varkensboer. Mijn reactie over de nagels in het gezicht van de varkensboer was, en is gemeend. Geen enkele man zit aan mijn lichaam als ik dit niet wil en zeker niet op die manier, totaal respectloos. Ik hou niet van haantjesgedrag.
En dat 'toch' is toch herkenbaar? Als ik iets lees van een ander wat mij iets duidelijk maakt, waar ik wat mee kan, ben ik daar blij mee. En andersom is dat ook zo, dan ben ik ook blij zowel voor de ander als voor mezelf. Het is elkaar 'raken'.
Wat je verder met Tet hebt gehad of nog hebt, dat is aan jou.
Daar ga ik niet in spitten. Ik heb een goed contact met hem gehad en vindt het jammer dat ik hem niet kan bereiken. Het is zoals het is.
Wat me wel opviel, en ik minder vond, is dat je na mijn oproep aan Tet via zijn topic van toen hij zich voorstelde op het forum, je aan Shaffy ging uitleggen o.a. dat er dingen mis gingen tussen jou en Tet. Ze kende hem niet dus die toevoeging/uitleg was in mijn optiek onnodig, niet relevant.
Maar het is een nieuwe dag, het is droog....het zonnetje treuzelt nog een beetje maar de temperatuur is prima..... ik ga er voor! Ook een mooie dag gewenst.

[Gast1]

De associatie met Tet was vooral het woord ‘projectie’ en dat kwam ik in dit topic ook van jou tegen.

Overigens schijnt de zon hier al de gehele dag tot nu toe. Ik wil graag beter uitleggen wat ik bedoelde met “Je kunt alleen maar gekwetst worden als je het toelaat” … Ik heb me gerealiseerd, nadat er opmerkingen geplaatst werden, dat ik er niet in geslaagd ben om goed uit te leggen wat ik daar mee bedoel. Ik kan me nu ook voorstellen dat het van mij misschien aanmatigend en ‘afschuivend’ over kan komen.

Als mens maak je van alles mee en alle indrukken, alle zintuiglijke waarnemingen sla je op. Al wat opgeslagen is kun je ‘ophalen’. Al wat van belang is, is meteen op te halen. Wat minder van belang is behoeft denkwerk om het op te halen en dat wat weggestopt is omdat het niet van belang is (lijkt), is mogelijk om op te halen door hypnose. Je bent de optelsom van je verleden als rondwandelend mens. Maar de herinneringen gaan veel verder terug, naar al je voorvaderen en tot de vis in de oceaan en het kreeftje en ook de eencellige. En het gaat nog verder terug naar de oerbestandelen waaruit alles is opgebouwd en uiteindelijk kom je bij de bron uit. Alle ervaringen in de vorige levens hebben er toe geleid dat je bent geworden wat je nu bent. Als kind had ik deze ‘dagdromerijen’ al maar in feite kwamen er gewoon heel veel herinneringen terug, waarvan ik later bevestigingen kreeg.

Terug naar je wezen hier op dit moment. Terwijl ik totaal niets met ‘trots’ heb, mag iemand dat van mij gerust zijn. Iemand mag ‘alles’ en dus ook gekwetst worden… Je bent nogal wat in je huidige vorm en ik heb het met mensen te doen die zichzelf naar beneden halen. Dat is iets anders dan nederig zijn. Maar laat ik niet afwijken en me beperken tot datgene wat je hier als mens hebt meegemaakt.

Ik maakte zojuist (vanmorgen) een wandeling en een collega (57 jaar) van mij (werkt niet op mijn afdeling en heb er dus niet wekelijks contact mee) heeft vorige week vrijdag een hersenbloeding gehad in zijn huis bovenaan een trap. Het gevolg was dat hij van de trap tuimelde en zijn nek brak. Met de traumahelikopter is hij weggebracht en waarschijnlijk wordt hij in het meest gunstige geval een kasplantje of hij sterft. Zijn invalide vrouwtje is emotioneel ingestort. Het verhaal heeft mij heel erg aangegrepen tot tranen toe. Ik deze mensen al 32 jaar, als een paar heel warme en vriendelijke mensen. ze hebben elkaar hier ontmoet op het werk en ik ben bij hun trouwviering geweest. Het is evident dat dit invalide vrouwtje ontroostbaar en heel erg beschadigd is. Meestal beleven deze pure mensen dit soort ellendige gebeurtenissen heel intens en waarschijnlijk hou ik daarom ook zoveel van ze. Ik hou van ‘warme’ en pure mensen.

Mijn stelling “Je kunt alleen maar gekwetst worden als je het toelaat” komt dan in de verste verte niet over en het is heel goed mogelijk dat dit verdriet nooit zal verdwijnen bij het vrouwtje van mijn collega.

Ik ken persoonlijk ook mensen die een kind verloren hebben en die hun leven lang er in blijven hangen. Ik kan dat heel goed begrijpen. Het zijn diepe dieptepunten en zo’n dieptepunt had ik ook toen mijn vader overleed bijna 2 jaar geleden. Ik heb de dag na zijn crematie een enorme huilbui gehad en kon het daarna loslaten. Het dieptepunt werd een hoogtepunt. jawel, soms mis ik hem. Maar het is zoals het is en daar kan ik niets aan veranderen en ik accepteer het dus ook. Mijn vader was vroeger een rebel en een moeilijke man. Er zijn momenten geweest dat ik hem op jonge leeftijd ‘gehaat’ heb. Dat deed ik in het verleden ook wel eens: ‘haten’. Net voordat mijn Vader overleed begreep ik hem. Dat had ik ook al veel eerder maar ik ben na verloop van tijd, ook tijdens zijn leven veel van hem gaan houden. Ik ging ook steeds meer begrijpen waar zijn gedrag vandaan kwam. Toen hij dementerende was deed hij dat bij mij was ik altijd gemist had. Hij raakte mij aan en streelde mij over mijn arm. Ik heb tijdens die periode van mijn Vader van hem genoten en ben heel blij dat ik deze belevingen mee heb mogen maken. Hij heeft altijd zijn best gedaan om het zijn acht kinderen en zijn vrouw naar de zin te maken voor zover het hem mogelijk was en die eigenschap heb ik overgenomen. Maar ik heb ook mijn dierbaren beschadigd, zoals mijn Vader dat ook deed.

Toch zijn er nog mensen die mijn Vader nog steeds een vervelende man vonden. Mij komt nog wel eens wat ter oren. Toch kwetst het mij niet omdat het niet uitmaakt wat anderen vinden. Vanuit hun optiek hebben ze zelfs misschien wel gelijk, maar mij maakt dat werkelijk niet uit. Dat ik niet gekwetst word, is geen ‘niet willen’ van mij. Het gebeurt gewoon niet. Dat wil overigens niet zeggen dat ik gevoelloos ben, maar de woorden van een ander raken mij werkelijk in dat soort opzichten niet. Het zijn meningen en er bestaan 7 miljard waarheden op Aarde. Van mij mag iedereen mij beledigen als men dat wil, het zal nooit zo overkomen op mij. Ook niet als ze wat over mijn kinderen of vrouw zeggen. De informatie komt van een ander en het is zijn of haar waarheid en het zegt dus werkelijk alles van de zender. Beter uitleggen dan dit kan ik helaas niet. Dat wat ik hier geschreven heb, verwacht ik uiteraard niet van iemand anders. Toch is het wel mogelijk.

[taigitu]

Dat ik niet gekwetst word, is geen ‘niet willen’ van mij. Het gebeurt gewoon niet. Dat wil overigens niet zeggen dat ik gevoelloos ben, maar de woorden van een ander raken mij werkelijk in dat soort opzichten niet. Het zijn meningen en er bestaan 7 miljard waarheden op Aarde. Van mij mag iedereen mij beledigen als men dat wil, het zal nooit zo overkomen op mij. Ook niet als ze wat over mijn kinderen of vrouw zeggen. De informatie komt van een ander en het is zijn of haar waarheid en het zegt dus werkelijk alles van de zender. Beter uitleggen dan dit kan ik helaas niet. Dat wat ik hier geschreven heb, verwacht ik uiteraard niet van iemand anders. Toch is het wel mogelijk.

Je begrijpt dat ik hier anders in sta. Zoals ik al zei; is de persoon iemand die ik goed ken en vertrouw of waar ik van hou, dan heeft wat gezegd/geschreven wordt waarde en kan het kwetsen. Dan is de vraag waarom het is gezegd of geschreven. Is het een onbekende dan kan ik het loslaten.

[Susan]

Misschien is het je ontgaan taigitu?
Maar in mei hebben we het hier ook nog over gehad.
Bij Paranormale zaken is nml al een topic over healen,reiki,handoplegging etc.
En op pagina 13 heeft Aquarius het over Thorwald Detlefsen en Rüdiger Dahlke,gaat over het zelfde dacht ik als wat je hier nu neergezet hebt? Over De zin van ziek zijn.

[Gast1]

Dat ik niet gekwetst word, is geen ‘niet willen’ van mij. Het gebeurt gewoon niet. Dat wil overigens niet zeggen dat ik gevoelloos ben, maar de woorden van een ander raken mij werkelijk in dat soort opzichten niet. Het zijn meningen en er bestaan 7 miljard waarheden op Aarde. Van mij mag iedereen mij beledigen als men dat wil, het zal nooit zo overkomen op mij. Ook niet als ze wat over mijn kinderen of vrouw zeggen. De informatie komt van een ander en het is zijn of haar waarheid en het zegt dus werkelijk alles van de zender. Beter uitleggen dan dit kan ik helaas niet. Dat wat ik hier geschreven heb, verwacht ik uiteraard niet van iemand anders. Toch is het wel mogelijk.

Je begrijpt dat ik hier anders in sta. Zoals ik al zei; is de persoon iemand die ik goed ken en vertrouw of waar ik van hou, dan heeft wat gezegd/geschreven wordt waarde en kan het kwetsen. Dan is de vraag waarom het is gezegd of geschreven. Is het een onbekende dan kan ik het loslaten.

Deal, iets dergelijks denk ik ook en dat heb ik ook eerder geschreven. Dierbaren of anderen die mij lief zijn of die ik bewonder kunnen mij zéker raken. Ze kunnen mij zo raken dat ik er heel blij van kan worden of verdrietig, maar ze stellen mij nooit teleur en ze kwetsen mij ook niet. Mensen die ik lief heb kunnen me zelfs onmogelijk kwetsen, ik heb ze daar veel te lief voor. Ik kan niet anders dan constateren dat wij een meningsverschil hebben over raken en kwetsen en wat mij betreft is daar niets mis mee Taigitu.

De gehele openingstopic van ‘De zin van ziek zijn’ van Thorwald Dethlefsen/Rüdiger Dahlke zie ik als de zoveelste bevestiging van mijn denken. Helemaal perfect en zo zie en zag ik het al heel lang. Alleen de laatste alinea heeft mijn bedenkingen:

Het leven streeft naar een totaliteit, het leven wil de tegenstellingen verenigen, zodat er Eenheid ontstaat. Alles bestaat als een manifestatie van die Eenheid. Elke afwijzing van een deel van het geheel zal het Leven beantwoorden met pogingen om het afgewezene alsnog te doen aanvaarden. Wanneer je je opstelt zoals voorgesteld, werk je dus mee aan de bedoelingen van het Leven zelf. Vandaar dat het Leven je de aanwijzingen zal geven voor je verdere stappen.

Ik denk dat leven streeft naar ‘overleven’, vandaar dat er daarom ook zoveel levensvormen zijn op Aarde. De mens is slechts een uitprobeersel en maakt deel uit van de grote groep levensvormen. Als het leven al iets te willen heeft, dan wil het overleven en niets meer dan dat althans, zo zie ik dat. Het leven streeft niet naar totaliteit, het is totaliteit en de schijnbare diversiteit is een éénheid. Het leven voor ons als mens en waarnemer kan ons bewustzijn schenken, wanneer we onze ziel openen en ik zie dit als de talrijke deurtjes die we open kunnen zetten. Doen we dat niet dan kunnen we dit zien als blokkades. Dat hoeven echter geen blokkades te zijn. De meeste mensen zijn blij zoals ze leven en vinden het openen van deurtjes niet nodig. Ze staan er niet ‘open’ voor. Geen blokkades dus. Er zijn er ook die het niet prettig vinden en het is van belang, wanneer zij er ook niet voor open staan, om hen dan vooral niet te dwingen. Het dient zich immers bij jezelf te openen.

Soms zijn er mensen die iets moois zien in de handelswijze of teksten van anderen. Er is associatie en affiniteit en soms zelfs een bewondering. Ze doen handreikingen en proberen een contact te leggen. Toch kan het gebeuren dat er iets vreemds ontstaat. Je kunt op een blokkade stuiten, een gesloten deur en je dreigt binnen een voor de ander ‘veilige zone’ te komen. Vaak zijn het mensen met standpunten. Ik heb niets met standpunten want ze zetten je vast en maken je blind. Een uitgangspunt klinkt al wat dynamischer. Een standpunt kan een uitgangspunt voor een vertrekpunt te zijn, om introspectie toe te passen, waarom laten we het niet toe? Wat blokkeert ons? Waarom gedragen wij ons zoals we ons gedragen? Ik heb het vaker meegemaakt dat men mij een spiegel voor hield wanneer ik dicht in de omgeving van de ander kwam en dat leek dan een soort ‘verdedigingsmechanisme’ te zijn. Het zijn juist de mensen die ons raken en die ons in beweging kunnen zetten voor het openzetten van deurtjes, en mochten ze ons op een vervelende manier raken, dat zijn dát nou nét de mensen die we dankbaar kunnen zijn. Zij zetten ons nog veel meer aan om na te denken over onze eigen blokkades.

[taigitu]

Misschien is het je ontgaan taigitu?
Maar in mei hebben we het hier ook nog over gehad.
Bij Paranormale zaken is nml al een topic over healen,reiki,handoplegging etc.
En op pagina 13 heeft Aquarius het over Thorwald Detlefsen en Rüdiger Dahlke,gaat over het zelfde dacht ik als wat je hier nu neergezet hebt? Over De zin van ziek zijn.

Susan, ik heb gekeken onder spiritualiteit maar........ niet gevonden.
Dus als je de link kan geven wil ik kijken.

[taigitu]

Pierre, dat waar we nu over discussiëren, kwetsbaarheid, is niet de kern van dit topic.
Dat is namelijk dat, door niet beide polen van een emotie te beleven, maar slechts één pool dat dat negatieve effecten heeft in je lichaam. Het blokkeert de energiestroom in je lichaam en kan als het lang duurt er ziek van worden.
Zoals de Dalai Lama zegt: Pijn is een toespraak die je lichaam houdt over een onderwerp dat voor jou van levensbelang is op een wijze die het best je aandacht trekt. En door één pool te beleven wordt de andere pool bij de buitenwereld neergelegd, projecteren.

En zo kijk ik naar jouw uitleg. Je zal het niet onderschrijven wat ik hier schrijf en dat is prima: Ik weet (n.a.v. jouw verhalen) dat je in je je vele jaren boos hebt gevoeld, bent geweest, en om niet gekwetst te worden gedroeg je je agressief. Je verdediging voor als iemand te dicht bij je kwam. Een stuk verdediging zit er nog steeds in de vorm van ontkenning dat je gekwetst zou worden. Tegelijkertijd heb je het er wel vaak over dat je van sommige dingen die gebeuren, je verdrietig kan worden; dat is gekwetst worden.
Want kwetsen heeft meerdere betekenissen, o.a. van 'leed en verdriet aandoen' of 'iemands gevoelens treffen. '
Je kan dan schrijven dat je niet gekwetst wordt, zelfs 'onmogelijk' zoals je schreef, maar 'je verdrietig zijn' betekent dat iemand een gevoelige snaar bij je raakt die pijn doet. Je kwetsbaar opstellen hoort bij het leerproces.
Maar ik zal na deze reactie hierover niet meer aan je hoofd zeuren, ik sluit het af.

KWETSEN
1) Aanschieten 2) Beledigen 3) Benadelen 4) Bezeren 5) Bruuskeren 6) Bruskeren 7) Blutsen 8) Blesseren 9) Beschadigen 10) Deren 11) Ergeren 12) Froisseren 13) Grieven 14) Iemands gevoelens treffen 15) Kneuzen 16) Krenken 17) Kwellen 18) Kneuzen van vruchten 19) Leed en verdriet aandoen 20) Leed doen 21) Letsel toebrengen 22) Mankeren 23) Misvormen.
Gevonden op http://www.mijnwoordenboek.nl/puzzelwoo ... /KWETSEN/1