Osiris schreef:Gast1 schreef:Dat is zeker indrukwekkend Osiris, maar vergeet niet dat we nu met onze communicatiemiddelen de gehele wereld in de gaten houden.
Stel je eens voor als je dat 500, 1000 en 2500 jaar geleden ook al had en je zou dan op dezelfde wijze de rusteloze Aarde in kaart brengen?
Zou er een verschil zijn?
Niet geheel mee oneens
Maar wat ik zelf de afgelopen 10 jaar ( of al wat langer ) in de gaten houd,kan me er niet van weerhouden te stellen dat er laatste jaren een aanzienlijke stijging te signaleren is van deze wereldwijde gebeurtenissen.
Maar goed, dat is mijn impressie....
En wat dat betreft delen we hetzelfde 'gevoel' wat je eerder noemt en velen met mij in mijn directe spirituele omgeving.
Ik twijfel er geen seconde aan dat de laatste 10 jaren een aanzienlijke stijging te signaleren is van deze wereldwijde gebeurtenissen.
Sterker nog: niet alleen de laatste 10 jaren 'voel' ook ik een stijging van die gebeurtenissen, maar ook van allerlei andere factoren sinds ik zelf vertoef op deze (nog) schitterende planeet.
De (letterlijk en figuurlijk) 'spanningen' op elk gebied zijn gestegen.
Wereldwijde vervuiling op Aarde, in de atmosfeer en in de wereldwateren.
Wereldwijde opwarming van de Aardatmosfeer.
Wereldwijde bomenkap en verwoestijning.
Wereldwijde groei van het genus 'de mens' (bewust ende beslist niet met een hoofdletter geschreven).
Wereldwijde groei van afname van biodiversiteit en dus ook van planten- en diersoorten.
'Onze' dierbare planeet heeft kanker en die wordt vooral veroorzaakt door gods belangrijkste schepping, zijn evenbeeld en evenknie.
Per slot van rekening zette ook deze
Demiurg de planeet een keer volledig onder water en verzoop op een handjevol mensen na, iedereen.
Hij 'bombardeerde' Sodom en Gomorra en inderdaad, wij zijn niet veel anders.
De Bijbelse god met een kleine 'g' kan trots zijn op wat hij geschapen heeft.
De planeet echter, lijkt in opstand te komen tegen het antropoceen ... én terecht.
Ik geloof niet in een persoonlijke god, ik geloof echter wel in de materie, in de Aarde waaruit wij voortgekomen zijn.
De Aarde als kosmisch sterrengoedje wat zich geklonterd en gevormd heeft.
Daar ben ik en alles en iedereen een schepping van.
Een schepping van chemie en van een Goddelijke onpersoonlijke kracht, genaamd liefde.
Ik gebruikte wellicht een vreemd woordje voor menig lezer, hetwelk ik blauw gekleurd heb.
Ik kende het woordje, maar Wikipedia bracht daar nog wat meer info over:
Jaldabaoth is in sommige stromingen van de gnostiek de archigenètor gelijk aan de Bijbelse Jehova.
In het platonisme wordt hij ook wel Demiurg genoemd.
Jaldabaoth betekent 'kind, kom!' in een bepaalde Semitische taal.
Jaldabaoth is het androgyne kind van de vrouw Sofia. Omdat hij denkt dat hij alleen is roept zij Jaldabaoth, waarmee ze hem die naam geeft.
Als Jaldabaoth dan niet antwoordt, noemt zij hem 'Samaël', wat in het jodendom de Engel des Doods is, in het christendom Satan zelf en betekent 'blinde god'.
Wellicht dat 'onze dierbare planeet', ons zeer gewaardeerd "Aards paradijs' wat we zo goed verzorgen (ja, ik ben lekker cynisch) eindelijk in opstand komt.
Maar zoals een Vader zich dat nooit wensen zal, is dat zijn kinderen daarbij om gaan komen.
En er zijn nogal wat Vaders (én Moeders natuurlijk).
Wellicht dat Jaldabaoth onze Aarde zelf is, het androgyne kind van de kosmos zelf, wat roept: 'kind, kom!'
Wij zijn immers allemaal kinderen.
Kinderen van de schepping en kinderen van de Aarde ...