Antarctische ijskap kan in warme perioden een derde van zijn

[univers]

De Antarctische ijskap kan een derde van zijn massa verliezen tijdens warme interglaciale perioden. Een internationaal team van wetenschappers, geleid door het NIOZ Koninklijk Nederlands Instituut voor Onderzoek der Zee, heeft bewijs gevonden voor een zeespiegelhoogte die drie keer hoger is dan de huidige ijskapmodellen voorspellen voor een geologische tijdperk tussen twee ijstijden in, zo'n 1.2 miljoen jaar geleden. De resultaten zijn zojuist gepubliceerd in het wetenschappelijke tijdschrift 'Quaternary Science Review'."http://www.sciencedirect.com/science/ar ... via%3Dihub ".
De resultaten uit dit onderzoek wijzen op de instabiliteit van de Antarctische ijskap tijdens perioden tussen twee ijstijden in (interglaciale perioden). Het levert sterke nieuwe feiten op die bijdragen aan de lopende discussie over in welke mate smeltend Zuidpoolijs bijdraagt aan de stijging van de zeespiegel als gevolg van klimaatverandering. "Dit nieuwe resultaat laat opnieuw zien dat de Antarctische ijskap behoorlijk instabiel is en zeker in staat is om enorme massa’s gesmolten ijs los te laten”, zegt NIOZ hoofdonderzoeker Dr. Paolo Stocchi. "Het reconstrueren van het geologische verleden helpt ons om de mate en de snelheid van de processen beter te begrijpen die reageren op smeltend ijs als gevolg van opwarming van de aarde. Hierdoor kunnen we beter voorspellen wat er in de toekomst gebeurt en zo de best mogelijke beschermings- en beleidsmaatregelen nemen."

Het was een stalactiet in een druipsteengrot die de onderzoekers leidde naar nieuwe informatie over variaties in de hoogte van de zeespiegel in het Midden-Pleistoceen. Deze “Custonaci stalactiet” werd gevonden in een kalkgrot in Noord-West-Sicilië in Italië en verschafte de onderzoekers bewijs voor vier grote overstromingen in dit geologische tijdvak. Tijdens de laatste overstroming heeft zich koraal afgezet op de stalactiet. De leeftijd van de koralen op de Custonaci stalactiet wordt geschat op 1.123 miljoen jaar (gebaseerd op Uranium / Thorium verhoudingen en Strontium 87/86 isotoop verhoudingen). Daarmee is de Custonaci stalactiet de oudste druipsteen met onderbrekingen die duiden op grote overstromingen in het Midden-Pleistoceen.


De grotwand en de Custonaci stalactiet in de Rumena druipsteengrot zijn bedekt door koraalkalk.

Custonaci stalactiet
Druipsteengrotten aan zee zijn interessante plekken voor geologen. Aan de hand van de druipstenen kunnen zij een reconstructie maken van veranderingen in de zeespiegelhoogte in het verre verleden. Wanneer een stalactiet aan lucht wordt blootgesteld groeit hij als gevolg van kalkafzetting, maar wanneer hij voor langere tijd onderwater komt te staan door zeespiegelstijging lost hij weer op. Een doorsnede van de Custonaci-stalactiet onthult concentrische ringen die wijzen op kalkoplossing door tijdelijke overstromingen van de grot. Om een verband te leggen tussen de vier overstromingen en de daadwerkelijke zeespiegelhoogte, moesten de wetenschappers eerst reconstrueren hoe snel de grot omhoog is gekomen door tektonische opheffing. Die resultaten vergeleken zij vervolgens met de modeluitkomsten van variaties in zeespiegelhoogtes uit die tijd.


De doorsnede van de stalactiet onthult drie concentrische ringen als gevolg van drie tijdelijke overstromingen die voorafgingen aan een laatste (4e) overstroming waarin het koraal zich op de stalactiet afzette.

Resultaten & relevantie voor de toekomst
Het Mariene Isotoop Stadium (MIS) 35 van het Midden-Pleistoceen wordt door de onderzoekers gekarakteriseerd als de laatste (4e) overstroming waarin de koralen zich aan de buitenzijde van de stalactiet hebben gehecht. De koraalsoorten die op de stalactiet teruggevonden zijn, groeien in grotten op een diepte van 20-30 meter. Op dat moment bevond de grot zich nog op een hoogte van enkele meters boven de huidige zeespiegel (sindsdien is hij ongeveer 100 meter naar boven gedrukt door tektonische opheffing). Geologen weten dat tijdens MIS 35 ook een grote hoeveelheid van het landijs van de Antarctische ijskap is gesmolten. Op basis van de berekeningen in het artikel moet 30 tot 40 procent van de ijskap smelten om een zeespiegelstijging van 20 tot 30 meter te veroorzaken in de Middellandse Zee. Dit betekent dat in het Midden-Pleisoceen niet alleen het onstabielste westelijke deel van de Antarctische ijskap is gesmolten, maar ook een deel van het veel stabieler geachte oostelijke deel.

De huidige ijsmodellen berekenen echter een zeespiegelstijging van slechts 10 meter onder deze klimaatcondities. Dit modelresultaat kan wel verklaard worden door gesmolten ijs van uitsluitend West-Antarctica. De reden voor deze grote modelonderschatting is waarschijnlijk dat de tektonische opheffing in deze modellen onvoldoende is opgenomen. De ijsmodellen gebruikt in deze studie zijn ontwikkeld door Dr. Bas De Boer van het Instituut voor Marien en Atmosferisch Onderzoek (IMAU) aan de Universiteit Utrecht. De Boer: "Voor de simulaties met de ijsmodellen maken we gebruik van een wereldgemiddelde klimaatverandering. Met een betere representatie van hoe temperatuur en neerslag verandert boven de ijskappen, hopen we in de toekomst de zeespiegelstijgingen beter te kunnen simuleren en begrijpen."

https://www.nioz.nl/en/news/de-antarcti ... zijn-massa