Pierre, I heb hier zelf geen wetenschappelijke verklaring voor. Echter, zoals gesteld, is dat geen aanleiding om op basis hiervan aannames omtrent de werkelijkheid te nemen voor mij.Gast1 schreef:Ken je dat verhaal van mijn dochter en dat ijsvogeltje? Voor menig forumlid misschien inmiddels alweer een beetje afgezaagd, maar ken je het verhaaltje? Het is één van de legio voorbeelden waarvoor ik geen wetenschappelijke verklaring heb. Ik zie het als 'glimpen' ontvangen in een tijdloze situatie. Een onvoorstelbare en zuivere voorspelling. Hoe staat jij daar tegenover Barrel?
Aantal gedachtengangen: Als je spreekt met iemand die de lotto heeft gewonnen, heeft het niet zo veel zin om over kansberekening te praten. Hij had de cijfers juist voorspeld, en het was uitgekomen. Zou kunnen dat hij van te voren al zei dat hij zeker wist dat dit de juiste combinatie was (doe ik zelf namelijk ook altijd). Dan bevind je je in een soortgelijke situatie. Schijnbaar geen wetenschappelijke verklaring voor een uitermate kleine kans.
Kortom, hoe vaak dromen mensen van ijsvogeltjes en een vijver? Wellicht enorm vaak, en is het bij jou dochter uitgekomen.
Wellicht een beetje de flauwe verklaring, maar in het verleden wel vaker het antwoord gebleken.
Waar ik wel enige affiniteit mee op kan brengen is de "kwantummechanische brein uitleg". Volgens een aantal kwantummechanici (en dan niet de leken, maar de Phd's, etc.) vertelt de kwantummechanica ons dat op elk moment oneindig veel nieuwe parallele universa 'spawnen' die samen alle mogelijke staten van de universe vertegenwoordigen. Elke gebeurtenis creeert kwantummechanisch twee soorten phenomena, de 'probability waves' en 'possibility waves'. Volgens Fred Alan Wolf (Fred Alan Wolf is a world-renowned physicist, writer, and lecturer who also conducts research on the relationship of quantum physics to consciousness, link:http://www.amazon.com/The-Yoga-Time-Tra ... 083560828X ) is het ons brein dat op het kleinste tijdsniveau ons door de tijd heen trekt, door steeds te kiezen voor een bepaalde specifieke parralelle werkelijkheid. Vanuit de toekomst komen probability waves tot ons brein; hoe sterker de 'golf', hoe waarschijnlijker die toekomst is. Op basis van die probability waves, zou ons brein dan keuzes maken.
Dit zou dus kunnen betekenen dat we op een dergelijke manier een soort informatie uit de toekomst krijgen, en dat zou dan ook bepaalde voorspellingen kunnen verklaren. Daarbij geldt dan dat hoe verder in de toekomst iets ligt, hoe onduidelijker die probability wave is.
Wat korter geschreven bestaat het 'Alles' dus uit alle mogelijke staten en mogelijkheden van het gehele universum, en is het ons brein die hier een beperkte 3-d wereld van maakt en dat ons dus ons (sterk) beperkte bewustzijn geeft. In die zin maakt ons waarnemen dus ook die werkelijkheid, of beter gezegd, beperkt ons waarnemen de werkelijkheid tot de simpele werkelijkheid waarin wij leven (waar oorzaak en gevolg gelden, waar tijd een richting heeft, etc.).
Het kan verklaren dat er wel degelijk iets zit in de 'Law of Attraction'. Als je je ergens heel sterk op focust, dat zul je dus de probabiliteits golven uit die toekomst duidelijker maken, en kun je dus die toekomst waarschijnlijker maken. Het zou dus kunnen dat bij sommige mensen (of bij iedereen soms) wat informatie uit de toekomst (vanuit kwantummechanisch niveau) in dromen terechtkomen.
Zoals ik stelde, met het hierbovenstaande voel ik enige affiniteit, aangezien het een kwantummechanische onderbouwing heeft, en iets te maken heeft met het vreemde, werkelijke fenomeen dat in sommige gevallen waarnemen de werkelijkheid creeert (paired particles, onzekerheidsrelatie van Heisenberg, etc.). Echter, het is ook weer zo abstract, dat ik er verder niet heel veel mee kan.
Wat ik fascinerend vind is dat het simpelweg niet gelukt is om een dergelijke claim ooit daadwerkelijk aan te tonen. Als je hoort hoeveel mensen met dergelijke verhalen komen, dan zou het inmiddels al wel eens in een gecontroleerde test gewerkt moeten hebben. Echter, niet het geval, ondanks vele pogingen. Vertelt me in ieder geval dat er veel meer aan de hand is, en dat het wellicht veel meer te maken heeft met perceptie, en wellicht zelfs het verhaal zelf.
Wat me een zeer reeele mogelijkheid lijkt is de volgende, al is dat vaak niet waar mensen op zitten te wachten als argument, en zullen ze het ontkennen als een mogelijkheid. Mocht ik je beledigen, dan bij voorbaat mijn excuses:
Het gaat over hoe ons geheugen werkt.
We zagen voorheen herinneringen uit het verleden als stukjes waarheid uit dat verleden. Recent beginnen we echter te begrijpen dat elke keer dat we een herinnering naar boven halen, we deze herinnering opnieuw overschrijven. Dat betekent dan ook dat onze herinneringen veranderen, al denken we dat we nog steeds hetzelfde herinneren.
Men heeft uitgebreid onderzoek gedaan met getuigen van 9/11, die 10 jaar gevolgd zijn, en vervolgens heeft men (volgens mij) elke 2 maanden hetzelfde interview met ze gehouden, over hun ervaringen met 9/11. Na verloop van 10 jaar bleken de getuigenissen sterk veranderd te zijn. Er waren zelfs mensen bij die uiteindelijk zich herinnerden op een andere plek 9/11 ervaren te hebben dan ze initieel herinnerden. Zij zelf beweerden dat ze dat altijd zo herinnerd hadden, en gingen ervan uit dat hun herinnering onveranderd was.
Als we een herinnering naar boven halen, schrijven we deze over met onze huidige emotionele staat. Dit is wat we ons momenteel beginnen te realiseren, en verandert bijvoorbeeld hoe we met schokkende gebeurtenissen omgaan. Tot nog toe vertelde me je dat je er vooral zo veel mogelijk over moest praten. Anders zou je post traumatisch stress syndroom kunnen krijgen, wat veel mensen toch als nog krijgen. Een van de redenen is dat als je vlak na zo'n schokkende gebeurtenis je er veel over gaat vertellen, je dit dus doet terwijl je emotioneel nog heel dicht bij de gebeurtenis staat. Je krast de herinnering als het ware steeds sterker in je geheugen, en maakt die schokkende gebeurtenis dus steeds erger. Je zult er daar door juist meer over gaan dromen. Beter schijnt het dus te zijn, om na die schokkende gebeurtenis juist eerst een hele tijd er niet over te praten. Om eerst de emoties een kans te geven om af te nemen. Om dan (wellicht pas na verschillende maanden) er over te gaan praten, als jezelf, emotioneel gezien, al weer een heel stuk verder bent. Dat zal er dan toe leiden dat je de herinnering steeds zachter overschrijft, en je dus uiteindelijke makkelijker door kunt gaan met je leven.
Kortom, het kan ook zijn dat verhalen over voorspellingen op een dergelijke manier ontstaan. Dat bijv. je dochter in eerste instantie een verhaal vertelt over een vogeltje en een vis. Dat de dag erna jij de ijsvogel waarneemt in je vijver, en dat linkt aan wat je dochter te vertelt heeft. Je voelt op zo'n moment iets bijzonders, bijna als een adrinalinekick; wat een openbaring, een voorspelling. Dat brengt je in een andere emotionele staat. Je wilt erover vertellen, en denkt er vaak over na.En daarmee, verandert je verhaal langzaam. Het vogeltje van je dochter wordt een ijsvogeltje, de vis wordt de vis in je vijver, en uiteindelijk is het verhaal exact wat je dochter vertelt heeft.
Jij zult hier waarschijnlijk op reageren dat dit niet klopt, dat je dochter precies het over een ijsvogel had, en die vijver, etc. Indien dit het geval is, moet je bovenstaande verhaal denk ik nog een keer lezen.
Bottomline, geen idee hoe het werkelijk werkt, maar denk dat er tal van mogelijke mogelijkheden zijn, die over het algemeen meer te maken hebben met onze waarnemingen, en onze beperkingen (bijv. die veranderende herinneringen) dan met de buiten ons staande werkelijkheid, en overdracht van informatie uit de toekomst op niet kwantummechanische niveau.
Bovenstaande is mijn huidige idee. Je zou het me elk jaar moeten vragen, en dan zul je zien dat mijn idee hieromtrent veranderd, op basis van alle mensen die ik tegenkom en hun verhalen.
Gelukkig heb ik het nu opgeschreven, anders zou ik denken dat zoals ik het straks denk, ik het altijd gedacht hebt.